Eimreiðin - 01.05.1906, Blaðsíða 51

13*
Hér bezt ég uni mér upp til fjalla
og aldrei þaðan ég viljugt fer.
Um hraungrýtisklungur og hyldýpissprungur
þú hefur för,
og hoppar á steinum í hundrað greinum
með hlátra á vör,
En skórinn þrengist, er leiðin lengist,
þá lemurðu í hamrana gljúfra flug.
Par sést í eining öll sundurgreining
og syngjandi fellurðu í öldu bug.
Svo brjótum við gljúfrin í gegn um fjallið,
ef göngum saman með einum hug.
í átthögum mínum hjá upptökum þínum
þar er svo margt,
sem oft ég minnist og einkum finnist
mér alt svo svart.
Ef fjarri bý ég, í faðm þinn sný ég
á fjöðrum andans, ó, sveit mín kær.
Hjá ánni þinni mér enn í minni
með öllum Iitskiftum bernskan hlær.
Og fyrsta kveðjan frá ánni ómar,
ef að sá kemur, sem dvaldi fjær.
Pó sakleysið skíni á svipmóti þínu,
ég samt veit vel:
und vinarhjúpi í dimmu djúpi
sig dylur Hel.
Eó trygðabandi sé bundinn andinn
við bláa strauminn þinn ár og síð,
samt: hver sem mætir þér höllum fæti
má heyja ið efsta og síðsta stríð;
því réttum fæti að brjóta boðann
þú bendir syngjandi öllum lýð.
Ég gat þess, í fyrri hluta þessarar ritgerðar, að ungfrúnum
væri heldur gjarnt að halda sig á kvenpallinum, meðan gamla
konan móðir þeirra væri við frammiverkin. f*að verður nú auð-
9'