Vísir - 30.08.1962, Blaðsíða 15

Fimmtudagur 30. ágúst 1962.
\f'iSIR
15
SVARTA
BRONUGRASIÐ
— Þér megið ekki vera svona
fljótir á yður, Frank, sagði Rose.
— Jú, ég er alveg til í að setja
upp öll segl, svaraði hann glað
lega.
— En við skulum þá segja
næsta sunnudag. Ég fer með
yður uppeftir til Ralphie, og svo
komið þér með mér í staðinn til
Mary.
Rose hnyklaði brúnirnar.
— Hvað haldið þér að dóttir yð-
ar segi . . . um mig?
— Það skuluð þér ekkert vera
að hugsa um. Hún er alveg uppi
í skýjunum, út af brúðkaupinu,
sem er fyrir dyrum.
Rose kinkaði kolli samþykkj-
andi. — Þegar ung stúlka ætlar
að gifta sig, er heimurinn eins
og stór demantur.
Mary Valente og unnusti
hennar höfðu farið inn á kín-
verskan veitingastað með vinum
sínum, Alma og Joe, en á með-
an þau fóru í fatageymsluna, dró
Mary Noble til hliðar.
— Hvers vegna eigum við
endilega að vera að borða úti?
spurði hún ergilega. — Við skul-
um heldur fara heim til mín og
ég útbý samlokur og kaffi.
— Mig langar ekki í samlok-
ur, sagði Noble, — Mig langar
í Chow Mein.
< I
— Þú þarft ekki að tala svona
hátt!
— Og þú þarft ekki að eyði-
leggja kvöldið bæði fyrir okkur
báðum og líka fyrir Joe og
án þess að virða hann viðlits.
Hann stóð kyrr og horfði reiði-
lega á eftir henni.
Mary' ætlaði í heimsókn, sem
vinkonur hennar héldu hinni
verðandi brúði. Það var Alma,
dðttir Guilia, sem hélt veizluna,
og þar átti Mary að 'móttaka
gjafir. Frank fylgdi dóttur sinni
heim til Guilia.
— Ég vona, að þú skemmtir
þér vel í kvöld, sagði hann, þeg-
ar þau stóðu fyrir utan dyrnar
hjá Gallos-fjölskyldunni.
— Ætlar þú ekki að koma
inn? spurði hún vonsvikin.
— Nei, ég hef annað í huga,
sagði Frank hlæjandi, — ég vil
heldur ekki vera innan um svona
margar ungar stúlkur.
Jafnskjótt og Mary var horf-
in, flýtti Frank sér yfir til Rose.
— Eigum við ekki að fara í
kvikmyndahús? stakk hann upp
á.
— Þú hefur víst gleymt því
að ég er enn í sorgarbúningi,
svaraði hún hljóðlega.
— Þá sjáum við bara ein-
hverja sorglega mynd, sagði
hann hlæjandi, og hún gat ekki
að því gert að hlæja með honum.
— Þú hefur seitt mig, Frank,
tautaði hún. — Ég get ekki sagt
nei við þig.
— Þú skalt halda þér við það,
þegar ég síðar í kvöld spyr þig
mikilvægrar spurningar, sagði
hann og tók undir handlegg
hennar og dró hana með sér
út úr húsinu.
Þegar þau höfðu séð kvik-
mynd, sem reyndist vera mjög
skemmtileg, fór Rose og Frank
inn á ísbar. Þau voru að skoða
ískortið, þegar þjónninn kom til
þeirra.
— Við viljum gjarnan fá bland
aðan kisuberja- og vanillu-ís,
sagði Frank, — eða vildir þú
kannske fá skreytingu ofan á
þinn ís, Rose?
— Nei, þakka þér fyrir.
— Þá ætla ég að fá minn með
Ijónslöppum, þeyttum rjóma,
hnetum og öllu mögulegu. Ég
þarf að tala svolítið alvarlega
við þig, hélt hann áfram, þegar
þjónninn var farinn. — Ég var
búinn að segja þér að konan
mín varð veik, rétt eftir að Mary
fæddist.
— Við hvað áttu — veik?
— Það voru taugarnar. I tíu
ár lokaði hún sig inni í svefn-
herberginu og hún talaði aldrei
við mig eða hugsaði nokkuð um
þá litlu. Hann leit afsakandi á
Rose. — Annars hef ég aldrei
talað um þetta við neinn.
— Þú. getur vel sagt mér frá
því, fullvissaði Rose hann um.
Hann leit hakMátur til henn-
ar; — Þeg|d:(>þájæsir þig ekki
upp og ert ek'ki’ i stríðsskapi, þá
ertu sannarlega mjög falleg,
sagði hann brosandi. — En svo
að ég snúi nú aftur að dapur-
leikanum. Þá kom hrunið í verzl
unarmálunum, og ég hafði nóg
að gera með veika eiginkonu og
lítið barn, sem var algjörlega
háð mér. Því lauk einnig með
því að ég féll saman.
— Var það hjartað? spurði
Rose með samúð.
— Nei, það var bara hrein og
bein ofreynsla. Ég fór til yfir-
manns míns og bað hann um
nokkurra daga frí. Hann sagði
hæðnislega að ég gæti sín vegna
fengið frí fyrir fullt og allt . . .
Ef við fáum ekki þessa stóru
pöntun, sem við erum að bíða
eftir,' þá get ég eins vel farið út
á götu og farið að selja póstkort
eða eitthvað, sagði hann.
— Og hverju svaraðir þú?
spurðir Rose. — Þú hefur varla
látið hann stinga upp í þig.
— Ég sagði við hann, að úr
því að hlutirnir væru nú eins
og þeir væru, þá gæti það orðið
góð hugmynd að ég færi í fé-
lagsskap við hann. Ég útskýrði
fyrir honum, að ég gæti komið
með eitt þúsund dali, og hann
sló til. Við gerðum með okkur
samning, og klukkan tíu fyrir
hádegi var ég orðinn meðeigandi
í fyrirtækinu. En það bezta við
það var auðvitað að stóra pönt-
unin kom klukkan fimm sama
dag.
— Og hvernig fór svo með
taugarnar og ofreynsluna?
— Yfirmaðurinn fyrrverandi
erfði það allt saman! Og svo
hlógu þau bæði. — Nú eigum
við verksmiðju í Summerville og
útsölustað hér í borginni. Hefur
þú nokkru sinni komið til Summ
erville og útsölustaði hér í borg-
inni? Hefur þú nokkru sinni kom
ið til Summerville, Rose?
— Nei.
— Það er dásamlegt þar, sagði
hann af tilfinningu. — Alveg
guðdómlegt... Og alveg við
verksmiðjuna er yndislegt hús,
En ég bað yður ákveðið að
vekja mig hálfri klst. áður en
við kæmum tii Parísar.
sem er til sölu. Ef ég ætlaði mér
að byrja frá byrjun aftur, myndi
ég selja húsið mitt hérna og
kaupa þetta hús í Summerville.
— Það hlýtur að vera dásam-
legt að geta byrjað aftur frá
byrjun, sagði Rose hugsandi. —
Það væri þá kannske hægt að
komast hjá þeim vitleysum, sem
maður hefði gert áður.
Hann kinkaði kolli ákafur. —
Veiztu hvað ég hef verið að
hugsa um? Ef Mr. Harmon vissi,
að Ralphie ætti kost á að fara
á stað eins og Summerville, yrði
hann áreiðanlega ekki mótfall-
inn því að Ralphie færi af upp-
eldisheimilinu. Við þrjú gætum
kannske byrjað að nýju frá byrj-
un, Rose? *
Hún leit á hann með tárin i
augunum.
— Er þér þetta alvara, Frank?
— Ég segi yfirleitt ekkert,
sem mér er ekki alvara ... og
mér hefur aldrei verið meiri al-
vara en núna ... það er alveg
Víst. Rose kinkaði kolli. — Þú
gerðir mér mikinn heiður, ef þú
vildir hugsa um tilboð mitt...
og svara því játandi helzt sem
Alma.
— Hver er að segja að ég sé
að eyðileggja eitthvað? sagði
Mary, og var nú orðin mjög æst.
— Heldur þú að ég geti ekki lag
að mat? Mat, sem þú getur
borðað?
Hann hristi höfuðið. — Þú ert
ekki að hugsa um mig, Mary,
heldur föður þinn.
— Hann á kannske ekki að fá
neitt að borða, þegar hann kem-
ur heim úr langri og þreytandi
ferð?
— Gætir þú nú ekki, svona
einu sinni, farið eftir mínum ósk
um? spurði Noble óþolinmóður.
— Hvað áttu við með svona
einu sinni? En þegar hann svar-
aði henni ekki, flýtti hún sér
inn aftur, kvaddi vinkonu sína
og gekk síðan út fram hjá Noble,
Ódýrir inmi-
' skór tfré kr.
94.—
Verzluniin
I
A
e
TAgZANJ GA5PEC? N EXACTLy!//SAI7 THE
SJAMIAK7 "THE BEAST YOU SAW IS A
SAgER-TOOTH£P T/6EJZ Twat
ONCE LIVEI7 IN F'KEHISTOKIC TIA\ES!
.Pieic
va mMíii
JeMf)
CíMfO
JUAM TOK.R.ES SAULEP
AT THE A7E-AVAM.
*sem5k, have you
EVEK HEAItF OF
SUSPEN7EP
ANIMATION?^
IT IS A THEOKY WHEKE-
BY THE VITAL FUNCTIONS
CAM BE STOPPEC^ BUT
K.EPT INTACT-FKEEZIMS,
FOK. EXAA\PLE—"
Juan Torres brosti að
apamanninum. „Herra, hafið þér j
nokkurn tíma heyrt um stöðvun
líffærastarfsemi?
„Það er hugmyndin, sem fjall-
ar um hvernig hægt er að stöðva
megin líffærastarfsemi án þess
að líkaminn hrörni, t. d. i frysti.“
Tarzan starði hlessa. Rétt,
sagði Spánverjinn. Skepnan, sem
þú sást, er tfgrisdýr, sem lifði á
ísöldinni.

jarnasagan
ECALE.I
ag græui
páffu-
gesukur-
iiin
Tal Jakobs hafði komið Tomma i
til að dreyma dagdrauma og þeg-
ar hann sá seglskipið, gat það
vel verið einn þátturinn í draum-
um hans.
En um borð í seglskipinu var
sonarsonur James Tar, Jack, sem
ákaft starði á Jakob gegnum sjón ■
auka sinn. „Þetta hlýtur að vera j
Jakob,“ muidraði hann, „páfa-
gaukurinn, sem afi skrifaði um
í dagbók sína. Og nú blaðrar
hann sennilega öllum leyndarmál \
um hans. En ég er ekki búinn ,
■ að gefast upp.“
Með þessum orðum sneri hann
sér að áhöfninni. „Halló,“ öskr-
aði hann, „allir á dekk. Við gef-
um skiþinu þarna eina skot-
dembu en passið að skjóta ekki
páfagaukinn né látið hann fara
niður með skipinu."