Vísir - 19.07.1968, Blaðsíða 12

/
Í2
zxsm
VlSIR . Föstudagur 19. júlí 1968.
ANNE LORRAINE
HVER ER ANNE?
Hópurinn dreifðist og fólkið gekk
smátt og smátt út úr stofunni.
Tony stóð við dyrnar, en sýndi
ekki snið á sér til að fara út með
hinu fólkinu. Þegar það var farið
brosti Mary til hans.
— Jæja, sagði hún rólega. —
Þaö er kannski bezt að þú segir
mér nákvæmlega frá því sem gerð-
ist.
Hún beygði sig yfir sófann og
horfði á stúlkuna, sem lá þarna
og hreyfð'i Hvorki legg né lið. And-
litið var kafrjótt.
— Heitir hún Anne? spurði
Mary. Hún lyfti annarri hendinni
á stúlkunni og hnyklaði brúnirnar
þegar hún fann hve skrykkjótt
slagæðin var. — Ég held varla, að
hún sé alveg meðvitundarlaus. 0
— Geturöu ekki gefið henni eitt-
hvað til að styrkja hana? spuröi
hann óþolinn. — Þetta er ekki
annað en venjulegt yfirlið — það
geta allir séð.
Hann kom að sófanum, stóö kyrr
og horfði á stúlkuna.
— Geturðu sagt mér hve lengi
hún hefur legið svona — hér
um bil? Þetta er nefnilega alls ekki
venjulegt yfirlið.
Hann hrökk við, og hún tók eftir
að hann kreppti hnefana.
— Þú ert að reyna að hræða
mig, sagði hann. — Þið læknarnir
eruð allir eins. Ég hefði átt að hafa
vit á, að gera ekki orð eftir lækni.
Hún lét sem hún heyrði hann
j ekki, en lagðist á hnén við sófann
! og fór að rannsaka sjúklinginn.
Tony, sem auðsjáanlega skamm-
aðist sín fyrir það sem hann hafði
sagt, stóð grafkyrr við hliöina á
Mary og horfði á hana.
Þegar hún var búin að þessu stóð
hún á fætur, og hræöslan skein
úr augunum á henni. — Þekkir þú
BÍLAKAUP - BÍLASKIPTI
m ■■, II |l|l|rt 1111 IIWHl I I l»l I !»■" II I ■' ■' nmny
„r .;
' - , • r"i. —-r\L~~4_, - >r
i?.:. : :. ; < 1 f

I
mmW
r .....
Skoðið biiana, gerið góð kaup — Óveniu glæsilegt úrval
Vel með farnir bílar
t rúmgóðum sýningarsal.
Umboðssala
Við tökum velútlítandi
bíla í umboðssölu.
Höfum bílana tryggða
gegn þjófnaði og bruna.
SÍNINBARSALUIIINN
SVEINN EDILSSON H£
LAUGAVEG 105 SiMI 22466
foreldra þessarar stúlku? spurði
hún. — Ég held að þetta kunni að
vera alvarlegt. Ég vil að þið náið
í foreldra hennar, Tony.
— Hvers vegna? spurði hann dá-
lítið æstur. — Mary, hvaða felu-
leikur er þetta? Hvað er að? Ég
hef sagt þér, að þetta er ekki neitt
alvarlegt — við vorum að dansa
saman, og hún var hjalandi og
hlæjandi, en allt í einu hneig hún
niður milli handanna á mér — eins
og fólk gerir þegar líður yfir það.
Ég spurði hana hvort henni heföi
oröið óglatt, en hún svaraöi mér
ekki — starði bara á mig. Og svo
hneig hún niður, og í sama ástandi
hefur hún verið síðan þá. Mary, —
hvaö ætlaðir þú að segja?
— Ég reyni ekki að segja neitt,
sagði hún. — Ég er óánægð með
svona bráðabirgðarannsókn. Ég vil
láta fara með hana á sjúkrahúsið,
og þar er hægt að fá sæmilega góða
sjúkdómsgreiningu. Ég verð að ná
í sjúkrabíl undir eins, og ég vil,
að þú látir foreldra hennar vita af
þessu.
Þegar hún kom inn aftur, eftir
að hún hafði símað til sjúkrahúss-
ins, rumskaði stúlkan aðeins viö
sér. Hún leitv á Mary, og augun
voru eins og sæi gegnum gler, og
hún hvíslaði hásum rómi: — Tony!
Mary studdi hendinni á öxlina
| á henni og sagði róandi: — Tony
j er hérna, góða mín. Nú skuluð þér
vera róleg, ef þér getið.
— Tony! sagöi sama röddin
kveinandi. — Hvar er Tony? Viljið
þér segja honum, að hann verði að
koma til mín ... Tony ...
— Ég er hérna, Anne mín. Þetta
er allt í lagi, þú mátt ekki vera
hrædd.
— Tony ... sagði stúlkan aftur,
og svo hækkaði röddin og varö
gjallandi — Hvar ertu, Tony?
— Mary, sagöi Tony og hræðslan
var ber í röddinni — Mary, hvað
er að? Hvers vegna heldjir lj.úp-rá*
fram að kalla á mig. — Hún veit
að ég stend hérna — hún getur
séö mig.
Mary studdi hendinni á hand-
legginn á h^num og sagði — um
leið og hún leit á hann með hlut-
tekningu: — Hún ,veit ekki, að
þú ert hérna, og hún sér þig ekki,
sagði hún. — Farðu, og gerðu það
sem ég hef beðið þig um, Tony.
Náðu í foreldra hennar. Það liggur
á því. Þetta er alvarlegt. Náðu I ein-
hvem til að sækja þá og fara
með þá í sjúkrahúsið í bílnum
mínum. Hann stendur hérna fyrir
utan. Sjúkrabíllinn kemur hingaö
rétt bráðum, og þú verður að láta
foreldra hennar vita, áður en hann
er kominn. Flýttu þér, Tony!
Hún tók eftir að hann var ná-
fölur.
W.VAV.V.V.V.V.V.V.V.V.’.V.VAV/.VAV^AWiWAV
5 s
li
PIRA-SYSTEM
Tvímælalaust hagkvæmustu og fjölbreyttustu hillu-
húsgögnin á markaönum. Höfum lakkaðar PIRA-hiIIur,
teak, á mjög hagstæðu verði.
Lítið f SÝNINGARGLUGGANN, Laugavegi 178.
STÁLSTOÐ s/f, Laugavegi 178 (v/Bolholt), sími 31260

.■.V.V.V.V.V.'.V.V.V.VW.V.V.V.VW.V.V.VW.VAW.V
I
— Ég skal flýta mér eins mikiö
og ég get, sagði hann, og reyndi
að brosa. —Afsakaöu, Mary, en
ég þoli illa svona áföll.
Þegar hann var farinn lagöist
hún á hnén fyrir framan sófann
og fór að horfa á stúlkuna aftur.
Nú var Anne orðin blárauð í fram-
an og augun störðu út í geiminn.
Eigi aö síöur var hægt að sjá, að
þetta var falleg stúlka. Hún var
svo smávaxin að hún var líkust
telpu, 1 þessum víöa, hvíta kjól,
með stuttklippt, ljóst hárið, sem
liðaöist fallega niður meö kinnun-
um. Meöan Mary var að horfa á
hana, leit Anne aðeins við og starði
' beint inn í augun á Mary.
i — Anne, sagði Mary lágt, en
greinilega. — Anne, ég er læknir-
| inn. Ég skal sjá um yöur. Verið
þér ekki hrædd!
En augun héldu áfram að stara
á hana. Og röddin hvíslaði sama
nafnið upp aftur og aftur; stundum
eins og í ofboðshræðslu: — Tony
... Tony ...
Mary stóð upp og reyndi að láta
ekki neinn æörusvip á sér sjá. En
spurningunni skaut aftur og aftur
upp í hug hennar, og lét hana ekki
í friði: Hver var þessi Anne? Og
hvað var milli hennar og Tony?
Ef hún elskaði hann — og það
var enginn vafi á að hún gerði það
— hvað var þá um hann? elskaöi
hann hana — eða elskaði hann
hana ekki? ,
* b 8 i} 6 X I % Jt Jf
FYRST OG FREMST LÆKNIR.
Mary kreppti finguma og reyndi
að hafa stjórn á sér. Hún mátti
ekki láta persónulegar tilfinningar
bera sig ofurliði núna. Þessi stúlka
var veik — alvarlega veik — og
hún var sjúklingur Mary, að
minnsta kosti þessa stundina. Mary
var fyrst og fremst læknir núná,
og allur efi og afbrýði varð að víkja.
Ef til vill var þetta vonlaust, en
hún varð að duga núna, ef hún
ætti að geta lifaö áfram, er þessi
sálarraun væri afstaðin. Hún hafði
helgað læknisstarfinu líf sitt, og
kannski var þetta ein raunin af
mörgum, sem hún yrði að standast
í starfinu. Ef henni tækist ekki
að gera það, sem f hennar valdi
stæði fyrir þessa vesalings stúlku,
vegna þess að persónulegar tilfinn-
ingar trufluðu, var hún óhæf í
læknisstarfið.
Tony kom til hennar aftur. —
Ég símaöi til foreldra Anne, sagði
hann. — Þeir fara beint í sjúkra-
húsið — var það ekki bezt? Ein-
hver annar getur ekið bilnum þín-
um til baka síöar, ef það nægir
þér. Mary, hvemig líður henni
núna?
— Það er engin breyting á henni,
sagði hún. — Þú mátt ekki búast
i við að fá að vita neitt að gagni
1 fyrr en eftir nokkra klukkutíma.
j Ég hef gmn um ýmislegt, en vil
, ekki segja neitt ákveðið, hvorki
i þér né öðrum, að svo stöddu. Ég
| ætla að hringja til hans pabba, en
svo er ég tilbúin þegar sjúkrabíll-
inn kemur.
Næsti hálftíminn var eins og
þokukenndur draumur, og Mary
gat ekki— þegar hún hugsaði um
það eftir á — mimað ökuferðina í
sjúkrahúsið eða samtalið við föður
sinn. Gmnur hennar um hvað gengi
að Anne ágerðist, og undir eins og
komið var í spftalann skipaði hún
að láta aka Anne inn í læknavarð-
stofuna strax, og hringdi svo til
læknanna Larch og Howe.
Tony, sem beið úti I ganginum,
horfði með eftirvæntingu á hana,
þegar hún kom fram aftnr.
— Þú skalt reyna að vera ekki
kvfðinn, sagöi hún við hann. —
Anne er í góöum hönduni. Þð“ýilt
kannski bíöa og tala við foreSdra
hennar?
Það er annar njósnari í ánni! Skjótið.
Það er mamma, og þrælasalarnir hafa
komið auga á hana.
Ef ég aðeins næði til hennar nógu
fljótt og gæti látið líta úí-eins og Gimla
hafi dregið hana niður.
Krókódíll hefur losað okkur einnig við
þennan njósnara.
BEIKNINGAB’
LATIÐ OKKUR INNHEIMTA...
£>oð sparat ybut t'ima og óbægindi
INNHEIMT USKRIFST OFAN
Tjarnargötu 10 — 111 hæd — Vonarstrætismegin — Simi 13175 (3línur)
i