Vísir - 25.07.1968, Blaðsíða 12

72
V í SIR . Fimmtudagur 25. júlí 1968.
ANNE LORRAINE
— Þú varst þreytt, sagði hún
rólega við sjálfa sig. — Þú hefð-
ir leitaö til hvers sem var — föð-
ur þíns, vinar þíns, unnusta þíns
— hvers þess manns, sem gæti
huggaö þig og hughreyst þig. Þaö
var ekki Tony, sem þú þurftir á
að halda, heldur mannleg samúö.
„Það er óhjákvæmilegt, aö þú
upplifir örvæntingarstundir við og
við,“ hafði faöir hennar sagt viö
hana. „En þú ert sterk — eins og
ég hefði átt aö vera. Þú veizt aö
þetta starf er þess virði, aö maöur
sé stundum einmana. Þú ert sterk
og stolt og metnaðargjörn, og þann-
ig á maður alltaf að vera.“
Hún leit niður fyrir sig — gat
ekki horft á þetta rólega andlit í
speglinum. Hin hliðin á eöli hennar
— unga, ákafa, ástarþyrsta stúlkan
■ Mary — þráði frelsi og aö fá að
gefa sér lausan tauminn.
Þetta er ekki nóg, hugsaði hún
með sér og var í uppreisnarskapi.
Ég þrái ást og hjónaband og böm.
Hvers vegna get ég ekki átt hvort
tveggja? Annað fólk eignast það
— þetta er ranglæti.
HVERNIG FÓR
UPPSKURÐURINN?
Einhvers staðar í húsinu hringdi
bjalla og Mary rankaði fljótt viö
sér. Hún leit á klukkuna. Bráðum
leiö að því að hún ætti aö fara
að vinna í lækningastofunni hjá
Carey.
Hún fór niður í salinn og settist
skammt frá Kenning gamla lækni,
sem var að lesa morgunblöðin, með
marga káffibolla kringum sig.
— Góðan daginn! sagði hann
glaölega og lét blaðið síga. Svo
brýndi hann röddina: — Drottinn
minn! Skelfing er aö sjá yður!
DÖMUR

LAGNINGAR — PERMANENT —
KLIPPINGAR — HÁRLITUN —
LOKKAGREIÐSLUR
VALHÖLL
Laugaveg! 25 . Sími 14662
VALHÖLL
Kjörgarði . Sími 19216
Hún gat ekki annað en hlegið aö
þessari hispurslausu hreinskilni. —
Þakka yður fyrir gullhamrana,
sagði hún og hellti í kaffibolla
handa sér. — Það var hressandi
að heyra þetta. Ég var lengi á fót-
um í nótt.
Hann gaut augunum til hennar
yfir gleraugun. — Já, ég hef frétt
það. Ég talaði viö Specklan í morg-
un — hann fleygði sér í tvo tíma
eftir uppskurðinn, en varð að fara
á fætur í bítið og er rétt nýfarinn.
Þetta er einstakur maður — lær-
dómsrikt að tala við hann. Annars
fór hann mjög lofsamlegum orðum
um yður, góöa mín.
Hún roðnaði og leit ofan í kaffi-
bollann til þess að láta síður á því
bera.
Hann brosti eins og hann væri
að vorkenna henni. — Jæja, þér
verðið feimin þegar yöur er hrósað.
En hvað þetta er líkt Mary litlu,
i sem var vön að sitja á fremsta
bekk í deildinni minni. En ég er
upp með mér af yöur, góða —
annar eins maður og Specklan er
ekki vanur að ausa úr sér lofinu.
Hann sagöi að þér hefðuð gert ná-
kvæmlega rétta sjúkdómsgreiningu
og að þér hefðuð verið fljót að
afráða hvað gera skyldi, og þar
fram eftir götunum.... ég kom
því að meðan hann hélt hróka-
ræðuna, að ég ætti dáiítinn þátt
í undirbúningsmenntun yðar ...
Hún hló og sagöi í léttum tón:
— Ég komst að nákvæmlega sömu
niöurstööu um sjúkdóminn, sem
Larch og Howe geröu, og ég vona
að þeir hafi fengið sinn hlut af
skjallinu.
Kenning skríkti. — Hann minnt-
ist nú alls ekki á þá. Það er svo
að sjá, sem jafnvel frægir skurð-
læknar séu ekki ónæmir fyrir fall-
egu andliti, jafnvel þó aö það sé
á starfssystur hans! Nei, sleppum
öllu gamni, góða mín — þér sáuð
þetta tilfelli frá upphafi og komuzt
að yðar niðurstöðu löngu áður en
hinir tveir sáu sjúklinginn. Vel af
sér vikið. Að því er mér skilst
eru fósturforeldrar sjúklingsins
mjög þakklátir. Þeir spurðu, hvort
þeir mættu ekki þakka yður fyrir
hjálpina, en þá sagði Specklan að
þér væruð sofnuð.
Mary setti bollann á undirskálina
í flýti, og leit á Kenning með ang-
istarsvip. — Læknir — við höfum
setið hérna og talað um einskis-
verða hluti, en ég hef ekki ennþá
spurt yöur um hvernig þessi
heilaskuröur fór. — Þaö liggur
við að ég skammist mín.
— Það er algjör óþarfi. Dettur
yður í hug að ég sæti hérna og
gullhamraði yður ef sjúklingurinn
væri dáinn? Nei, góöa mín, upp-
'.■.VV.V.V.'.V.V.V.'.V.V.V.V.V.V.V.V.V.V.V.V.V.V
:■ PIRA-SYSTEM
í .
■. Tvímælalaust hagkvæmustu og fjölbreyttustu hillu-
■| húsgögnin á markaönum. Höfum lakkaðar PIRA-hillur,
I; teak, á mjög hagstæðu verði.
í Lítið f SÝNINGARGI.UGGANN, Laugavegi 178.
\ STALSTOÐ s/f, Laugavegi 178 (v/Bolholt), sími 31260
.■.v.v.v.v.v.v.'.v.v.v.v.v
skuröurinn tókst prýöilega, að
minnsta kosti hvað læknisaðgerð-
ina snerti. Ég sá ekki betur en að
Specklan væri ánægður — og nú
er hans þætti í lækningunni lokið.
Við, hin verðum að taka við þar
sem hann hætti. Þessi unga stúlka
á langa og erfiða baráttu fyrir hönd
um — þaö er að svo stöddu ekki
hægt að segja neitt um, hve erfið
hún verður. Specklan sagði að það
yröi erfitt að koma henni á réttan
kjöl, og þá veit maður að þetta
verður enginn leikur. Ég sperrti
eyrun þegar ég frétti, að ungur
maður væri þáttur í lækningastarf-
inu, og gæti komið aö miklu gagni.
Æ, nú fer vður aö leiöast þetta!
— Nei, því fer fjarri!
Hann varð hissa á að heyra hana
segja þetta.
■ Haldið þér áfram, Kenning.
Þessi — ungi maður — sagði
Specklan nokkuö meira um hann?
Annað en að hann væri mikils-
verður fyrir bata stúlkunnar, rneina
ég?
Kenning hallaði sér aftur í stóln-
um og setti upp stút. — nei, það
var nú lítið. Það mun hafa verið
annar hvor þeirra Larchs og Howes
sem sagði honum frá þessum unga
manni sem hafði lofað að vera
nærri, og hvernig bráöi af stúlk-
unni þegar hún sá hann — og þá
sagði Specklan að hann þekkti
þennan pilt sem um væri að ræða.
Hvers vegna skyldi hann' hafa sagt
það? Þekkið þér hann?
„ 4— Já, ég 'þekki hann. Hann er
soriur Specklans.
Kenning hriyklaöi brúnirriar. —
Er þetta satt? Hann laut fram í
stólnum. — En hvers vegna sagði
hann það þá ekki? Þetta þykir mér
skrýtið, Mary. Specklan gamli hef-
ur þá gert heilaskurð á unnustu
sonar síns. Finnst yður það ekki
rómantískt? „Frægur faðir bjargar
lífi tilvonandi tengdadóttur sinn-
ar“.
Hann þagnaöi þegar hann sá
Mary spretta upp af stólnum.
— Hef ég sagt einhverja fjar-
stæðu? spurði hann hægt og horfði
á náfölt andlitið á Mary. — Far-
ið þér að mínum ráðum: fariö
snemma í bólið í kvöld og þá kem-
Það væri ómögulegt að klifra hér, ef
áin væri ekki svona vatnslítil.
Regntímabilið hlýtur að vera löngu yf-
irstaðið í fjöllunum. — T-A-R-Z-A-N!
Eftir að hafa klifrað í nokkra tíma.
Ég þarf að fara að ná mér I fleiri blys,
ef... Hvaða hljóð er þetta? Drunur og
vatnið eykst stöðugt.
ur roöi í kinnarnar á yður. Er Car-
ey of vinnuharður?
— Nei, en nú er ég að verða
of sein. Afsakið þér, læknir, en
nú verð ég að fara. En meðal ann-
arra orða: þér minntuzt á fóstur-
foreldra. Er það svo að skilja, aö
sjúklingurinn sé foreldralaus?
— Já, ekki get ég betur séö,
sagði hann stutt. — En fósturfor-
eldrarnir voru mjög þakklátir. Fariö
þér nú, góöa mín — og ef þér
viljið hlýða góðu ráöi gamals kenn-
ara yðar, þá verðið þér að hætta
að láta afdrif sjúklinganna skipta
yður eins miklu og þér gerið núna.
Þér verðiö útslitin fyrir fertugt ef
þér haldiö áfram sama laginu og
þér hafið núna. Þessi stúlka er
sjúklingur — ekkert annað.
— Álítið þér að lækningunni sé
lokið rrieð því að meinsemdin hefur
verið skorin burt? spuröi hún. —
Ég er hrædd um að Carey læknir
verði ekki sammála yður um það
- og ég reyndar ekki heldur. Hér
er um að ræða stúlku, sem heitir
Anne og veit hvað hún vill, og
við verðum aö kynna okkur bæöi
líkamlega heilsu hennar og sálar-
líf hennar frá öndverðu áður en
við getum hjálpað henni til að ná
fullri heilsu.
Kenning stóö upp og teygði úr
handleggjunum upp fyrir höfuð. —
Þá það, — þá það, sagði hann og
lét umburðarlyndiö skína úr rödd-
inni. — Þarna er hún, þessi sama
Mary sem verið hefur, með höfuð-
ið uppi í skýjunum. Nei, góða mín,
hélt hann áfram þegar hann sá
að hún kafroðpaöi. — Þér megið
ekki reiðast mér. Ég vil aö þér séuð
alveg eins og þér eruö. Við þurf-
um á fleiri yðar líkum að halda.
Maðurinn sem annars
aldrei les auglýsingar
auglýsingar Zícicf
lesa allir
REIKNINGAR’
LÁTIÐ OKKUR INNHEIMTA...
t>oð sparar vdur t'ima og óbægindi
INNHEIMTUSKRIFSTOFAN
Tjarnargötu 10 — III hæd —Vonarstrætismegin — Simi 13175 (3línur)
^áálSi'iU..