Þjóðviljinn - 07.06.1957, Blaðsíða 11

Föstudagur 7. júní 1957 — ÞJÓÐVILJINN — (lí
■
■
■
■
Ferðamannaherbergi
■
■
Höfum herbergi til leigu fyrir ferða- :
menn, sem koma til bæjarins til lengri :
eða skemmri dvalar.
■
FYRIlGBEIÐSIiCSKRIFSTOFálf,
Grenimel 4 — SÍMl 2469
(kl. 1—2 og 6—8 e.h.)
t
■
i
fi
s
n
n
s
t
■
í
I
»
•l
I
t
I
I
f FLESTUi STÓRB6RGUM,
við helztu gatnamót og á fjölfömum strætum
fylgist SOLARI-klukkan með tímanum og bir.tir
vegfarendum vikudag, klukkustund og mínútur
10.
simiti Sakini.
Brosandi geishumar tvær færöu sig
nær skrifborð’inu og Fisby hopaði und-
an. „Sakini, þú ferð með þessar stúlkur
aftur til hema Motomura“.
Sákini hristi höfuðið. „Vió geta það
ekki, húsbóndi“.
„Ekki þaö?“
„Nei, það gera lítið úr herra Moto-
mura“.
„Þetta er rétt, höfuðsmaður“, sagði
Bart.on liöþjálfi. „Munið hvað Purdy
ofursti skrifaði í áætlun B: „Geriö aldrei
lítið úr neinum“.
Fisby ■ höfuðsillaöur mundi það vel, eíl
þessa stundina var honum umhugáö úm
hugsa. Svo brosti hann. „Ja það er bara
ekki leyfilegt. Sakini. Sjáöu til, einu
sinni var mikill maður í okkax landi.
Við kölluðum hann frelsisgjafana
mikla“.
„Mikla hvað?“
„Frelsisgjafann. Og hann sagði að
iólk gæti ekki átt annað fólk, og —“
Fisby yppti öxlum og kom sér aftur fyrir
i skrifborðsstólnum, ánægður með' skýr-
ingu sína.
Sakini liugsaði máhö. „Húsbóndi, sagði
frelsisgjafinn miklí þú ekki geta * átt-
geisha?“
í sjálfsvörn færði. Fisby .sig framár í
stólinn .„Ekki beinlínis. Ég geri ekkiírác
fyrir að hann hafi vitaö að geishur
Klukkan sýnir á ljósan hátt hváð tímanum líður
og birtir auk þess auglýsingar frá ýmsum fyrirtækjuiHL
Hver auglýsing birtist 20 sinnum á klukkustund
1 Reykjavík er SOLARI-klukkan á Sölutuminum
við Anxarhól.
Þeir sem eiga leið um Hverfisgöiu
vita hvað tímanum liður
Nauðungaruppboð,
sem auglýst var á fasteigninni Álfhólsvegur 43 c i
20 tbl., 22 tbl., og 26 tbl. Lögbirtingablaðsins fer fram
á eigninni sjálfri í dag kl. 15.
BÆJARFÓGETINN í KÓPAVOOl
MÍMsgögn á veggnum
Húsgögn, sem festeru
á veggina, hillur, skáp-
ar og skúffur eru mjög
hentug í litlar íbúðir.
Upphengingin á mynd-
inni er teiknuð af danska
arkitektinum Kai Kristi-
ansen, og hann nota
skinnur við upphenging-
una. En einnig er hægt
að fá þar til gerða fæt-
ur undir skápana. og
skúffurnar og láta það
standa frjálst.
þaö eitt að .losa .sjálfan sig :úr klípú. '
„Auk þess, húsbóndi“, ságði Sakini,
„bérra hfQtomura ekki verá "í þorpfnu
lengur".
„Ekki það?“
„Nei. Awsi húsbóndinn gera hann Mik-
iö æstan þegar hann reka hann burt,
og hann ætlar fá sér langa hvíld. Hann
fara upp í Kunigami sveit aö hitta
gamlan vin“,
Fisby yggldi sig. Motomura haföi þá
leikíð sama leikinn við Fay lautinant í
Avvsi, en Fay lét ekki bjóða sér það.
Nú var Motomura. að forða sér áður en
Fisby ræki hann burc. Já, þessi Moto-
mura sýndi sannarlega hvern mann
hann haföi að geyma, enda var varla
við öðnr að. búast af manni sem hafði
þaö fyrir atvinnu að eiga — ja, við
hverju var að búast? Samt sem áður
hafði Barton liðþjálfi engan rétt til þess
aö hafa þennan illkvittnislega alvöru-
svip á andlitinu. Öllum gat skjátlazt í
dómum sínum á mannfólkinu. Fisby fór
að hitna litið eitt í hamsi. Svo áttaði
hann sig á því að hann haföi ekki enn
losaö sig við stúlkurnar og sneri sér aö
Sakini. „En ég get ekki átt geishur",
andmælti hann.
Sakini klóraði sér í höfðinu. „Ég skilja
ekki, húsbóndi. Mjög virðuleg staða“.
Fisby leitaði að orðum, reyndi að
<s>-------------------------—---------——$
væru til“.
Sakini kinkaði kolli undirfurðulega,
„Þá allt í lagi, húsbóndi. Þú eiga þáer .
Það var eitthvaö endanlegt í órðum
Sakinis og Fisby fann til magnlevsis.
Fyrsta blóm togaöi í ermi Sakinis og
hvíslaði eitthvað. „Húsbóndi sagði Sak-
ini. „Hún vilja vita hvar þær eiga aó
vera“.
„Vera?“
„Jamm, húsbóndi. Rétt áðan borgar-
stjórinn segja mér aó minna yður á að
hann bjóða herra Motomura að búa hjá
sér og hann vilja líka aö fjölskylda herra
Motomura —“
í skelfingu baröi Fisby hnefanum i
borðiö. „Nei“. Hann ætlaöi ekki aö líða
neitt þvílíkt.
„En húsbóndi, borgarstjórinn segja.
hann vilja hugsa um alla í þorpinu eins
og börnin sín. Og hann segja hann hafa
miklar áhyggjur ef einhverjar dætur
hans vera úti i rigningunni eða myrkr-
inu og —“
„Nei!“
Sakini hugsaði sig um, færði sig síð-
an nær honum með von í augum. „Jæja,
húsbóndi, nóg pláss heima hjá mér. Bara
ég og afi minn“.
„Nei!“
Sakini brosti þrátt fyrir vonbrigöin.
„Ég skilja, húsbóndi. Ég skilja. Þær búa
í þínu húsi“.
Fisby varð ímynd heilagrar vanþókn-
unar. „Ég held nú ekki!“
Sakini klóraöi sér í höfðinu. ,.En hvar
þær eiga þá að búa?“
Fisby varð ljóst að hann yrði að finna
þeim bráðabirgðaaösetur aö minnsta
kosti. „Fyrst um sinn eiga þær að
vera . ... “ Hann reyndi að hugsa. „Við'
skulum sjá. Þær eiga aö vera á elliheim-
ilinu. Þaö er einmitt það. Þær geta.
hjálpað til þar. Þær geta verið —- já,
hjúkrunarkonur".
Þegar Sakini útskýröi þetta leiftvuðu
augu Fyrsta Blóms. Hún talaði hratt á
Luchu mállýzkunni. Með miklum bcégsla-
gangi tóku þær báöar upp skjöl og' plögg
og veifuðu þeim með vanþóknun fram-
an í Sakini. j
i
Sakini horföi á Fisbv. „Geta ekki vérið
hjúkrunarkonur, húsbóndi. Hafa skjöl
frá geisha-félagi". Það kom tijún-
aöarhreimur í rödd hans. „Fék
segja þær hafa rétt til aö vinna og
lagið verður mjög reitt er einhver fer
að sletta sér frarn 1, núsbóndi. Kaniiski
kiMMHI ■■■■■> ÚtEefandl: Samelniníarflokkur alþýBu - Sósíalistaíloltkurinn. - Ritstjórar: Magnús KiRrtaijs»OB,
DXDUWlkllVVil SteurSur Quðmundsson (áb.) - Fréttaritstjóri: Jón Bjarnason. - BiaSamenn: Ásmundur éigu:-
WT'. lónsson. QuBmundur Vlgfússon, Ivar H. Jónsson, Magnús Torfi Ólatssön, Sigurjön Jóhannsson, —,
AugtísingastJórl: GuðKclr Magnússon. — Rltstjórn, afgrelSsla. auglýslngar. nraatuniSJa: SkólavörSustig 19. Slroi 7500 (S
lfnur). --AskriftarverS-kr. 25 4 múa f BejkJavlk os oAarennl: fcr 22 ennarístaKar. - Lausasöiuv. tr. 1. Prent6m. VjóBvtlJwsk.