Þjóðviljinn - 21.12.1990, Blaðsíða 7

Að spila á spil framyfir miðnætti á
laugardagsnótt var talið óheillamerki.
Þegar svo var eitt sinn gert í sam-
kvæmi rússneskra liðsforingja á
Álandi kom í mannfagnaðinn gestur,
sem ekki þurfti á þessa heims hljóm-
sveit að halda til að láta dansinn duna
fiindur þeirra sá fyrsti. Einhveijir
sögðu svo frá löngu eftir þetta að
þegar Hammarlandsklerkur kom
hefði ókunni gestur verið með
öllu laus við einkennisbúning og
tignargráður ffá Rússakeisara, en
verið svartur allur orðinn og loð-
inn með undarlega útvexti á
höfði og fótum.
Fyrst í stað lét gestur sér
hvergi bregða við lestur klerks
og virtist jafhvel heldur magnast,
en eftir drykklanga stund tók af
honum að draga. Var þá og ekki
lengur leikið fyrir dansi. Gaut
gestur á klerk ásökunaraugum
með ergelsissvip, og eftir lestur
enn um hrið missti hann prests-
konuna á gólfið. Hlupu menn til,
báru hana afsíðis og dreyptu á
hana vatni og vodka. Kom hún
þá til meðvitundar.
Áffam hélt klerkur lestrinum
og brá nú svo við gesturinn
óboðni var tekinn að skreppa
saman, eða ekki sáu menn betur.
Minnkaði hann hraðar og hraðar
og varð að lokum svo örsmár að
vart mátti auga á honum festa.
Sýndist sumum að hann væri
orðinn að flugu. Leitaði hann nú
útgöngu, en dyr allar á salnum
voru lokaðar. Kom þar að hann
smaug út um skráargatið á úti-
dyrahurðinni. Klerkur veitti hon-
um eftirfor og aðrir fylgdu á eft-
ir. Sáu þeir það síðast til hins
óboðna gests að hann flaug eins
og kólfi væri skotið upp á lágan
mel þar nálægt. Heitir þar síðan
Djavulsberget.
Ekki hefur gests þessa síðan
orðið vart á Álandi í þeirri mynd
er hann birtist þessa nótt við Bo-
marsund. Prestskonan í Sundi
jafhaði sig en sótti eftir það ekki
á dansleiki. Prestur maður henn-
ar varð og eftir þetta ekki áfjáðari
í spil en gekk og gerðist.
Skömmu eftir atburði þessa
braust út Krímstríðið milli Rússa
annarsvegar og Breta, Frakka,
Tyrkja og Sardiníumanna hins-
vegar. 1854 komu Bretar og
Frakkar á flota miklum inn á
Eystrasalt og smeygðu sér milli
eyja inn á lægið við Bomarsund.
Var byggingu virkisins þá enn
ekki lokið og vopnabúnaður þess
enn takmarkaður. Lið var sett á
land og virkið sótt af sjó og
landi. Kom þar að rússneska
setuliðið sá sitt óvænna og gafst
upp. Bretar og Frakkar sprengdu
virkið í mél og mask og er það
síðan rústir einar.
Rússar biðu ósigur í Krím-
stríði og voru eftir það ekki leng-
ur ffemstir meðal meginlands-
stórvelda álfunnar. Þegar friður
var saminn í París eftir ófriðinn
1856 mæltust Álendingar til þess
af sigurvegurunum að þeir yrðu
losaðir við yfirráð Rússa og
fengju að sameinast Svíþjóð á
ný. Því var hafnað, en mælt svo
fyrir um að ekki skyldi eftir þetta
byggja hemaðarvirki á Álandi.
Við það hefur að mestu verið
staðið síðan.
dþ.
Föstudagur 21. desember NÝTT HELGARBLAÐ — SÍÐA 7