Dagblaðið - 14.08.1980, Blaðsíða 2

DAGBLAÐIÐ. FIMMTUDAGUR 14. ÁGÚST 1980.
r————————-■
Skattamálin:
JAFNRETTH)
RISTIR ,
EKKIDJUPT
„Skattgreiðandi kona” hrlngdi:
Nú er alltaf verið aö tala um jafn-
rétti í skattamálum og að konur eigi
að greiða sína skatta sér. En ekki rist-
ir jafnréttið nú djúpt. Ég þurfti að
fara niður á Skattstofu til að athuga
hvað ég hefði i skatt og mætti þangað
með mín persónuskilríki og önnur
nauðsynleg gögn. En hvernig sem
leitaö var fannst ekki mín skattskrá.
Það var ekki fyrr en ég sagði nafn
bónda mins að hægt var aö upplýsa
mig um hvað ég ætti að greiða mikið í
skatt.
Mér fannst það hálfhart að í miðri
umræðunni um jafnrétti í skattamál-
unum er skattskrá hjóna ennþá
flokkuö undir nafni eiginmannsins en
ekki nafni beggja eins og vera ætti ef
jafnrétti væri í raun.
Flytjum húsin I Árbæjarsafni niður i Hljómskálagarð, er tillaga bréfritara.
Árbæjarsafnið
í Hljóm-
skálagarðinn
Hrifinn hringdi:
í nýjasta tölublaði Vikunnar er
viðtal við Hrafn Gunnlaugsson, þar
sem rætt.er um þá hugmynd hans að.
flytja húsin úr Árbæjarsafni niður i
Hijómskálagarð. Mér frnnst hug-
myndin aiveg stórsnjöll og vildi lýsa
yfir fyllsta stuðningi við hana.
Árbæjarsafnið er svo langt út úr að
miklo færri fara þangað en áhuga
hefðu. Með því að flytja húsin niður í
Hljómskálagarð mætti slá tvær
flugur i einu höggi, llfga upp á mið-
bæinn og koma almenningi í betri
snertingu við þessi gömlu og fallegu
hús. Þessa hugmynd mætti einhver
stjórnmálafiokkur eða „þrýsti-
hópur” gjarnan taka upp á sína
arma, hún er það góð að hún á það
skilið aö verða að veruieika.
Bréfritari segir slökkviliðið nota bandariska sendiferðabila til sjúkraflutninga „sem virðast fyrst og fremst vera hannaðir
með það fyrir augum að vel fari um þá sem þeim aka”.
Hinar afgerandi
fímm mínútur
Unnar M. Andrésson slysafræðingur
skrifar:
t framhaldi af grein minni í DB
hinn 1. þessa mánaðar iangar mig að
vekja máls á þremur staðreyndum
sem höfða beint til skyndihjálpar og
fyrstu viðbragða á slysstað, eisn og
það litur út hjá okkur i dag.
Fyrsta staðreynd
Kennsia i skyndihjálp og sjúkra-
flutningum er og hefur alltaf verið á
frumstigi á tslandi. Þessu ræður sér-
vizka og skilningsleysi þeirra sem
með þau mál fara. Frumstigið hefur
ekki fengið aö þróast með samtiðinni
og hefur því dregizt aftur úr og er nú
orðið að fornaldar vinnubrögðum
(samanber sjúkraflutninga i Reykja-
vík). Við notum bandaríska sendi-
ferðabíla til sjúkraflutninga, sem
virðast fyrst og fremst vera hannaðir
með það fyrir augum aö vel fari um
þá sem þeim aka. í sjúkrarými þess-
ara bifreiða er afar fátt sem koma
mætti að gagni á slysstað, nema ef
nefna mætti súrefnistæki og sog-
dælu. Tvö legupláss eru i bilum
þessum og eru þau afar ólik. Annað
er gömui (forgömul) járnkarfa sem
þannig er hönnuð að þegar hinn sjúki
er kominn ofan í hana og inn i bílinn
er hann gjörsamlega einangraöur frá
allri hjálp og umönnun, þvi engin leið
er að komast að honum nema eiga á
hættu aö siasa sjálfan sig. Þetta
kemur til af því að höfuð sjúklingsins
verður að snúa aftur (hönnunargalli)
og þrengslin, sem skapast af hinu
leguplássinu, koma í veg fyrir að
hægt sé að komast til hans. í stuttu
máli, hönnun þessara bifreiða er
fárájileg og stenzt engan veginn þær
kröfur, sem gerðar eru til slíkra bíla i
nútima þjóðfélagi.
önnur staðreynd
Þeir sem sjá um og aka sjúkrabif-
reiðum hérlendis eru ófaglærðir
menn sem annars vegar eru „skikk-
aðir” í starfið eða gera það í sjálf-
boðavinnu. Hver tekur á sig ábyrgð-
ina fyrir þessa menn, verði þeim á
mistök? Er minni fyrirhöfn að þagga
niður mistökin en að sjá þessum
mönnum fyrir menntun og þekkingu
á því sem þeir cru að fást við og koma
þannig í veg fyrir þau? Hvað eigum
við að gera við fullkomna sjúkrabila,
með nýjasta og fullkomnasta tækni-
búnaði, ef enginn kann með þá að
fara? Svona stangast hlutirnir á.
Þriðja staðreynd
Skyndihjálparkennsla fyrir al-
menning er yfirborðskennd og gagns-
litil þegar hún lendir í höndum
sérvitringa, sem snúa megintilgangi
hennar, að veita skyndihjálp, upp i
að brýna fyrir fólki hvað það má ekki
gera á slysstaö. Þetta leiðir aðeins til
þess að fólk þorir ekki að veita þá
litlu hjálp sem það kann.
En jafnvel þótt kennslan væri full-
kominerekki þar með sagt að nám-
skeið yrðu betur sótt en hingað til.
Þvi miður er það alltof útbreidd
skoðun meðal manna að skyndihjálp-
arkunnátta sé algert aukaatriði sem
nánast aldrei þurfi til að grípa. Fólk
sem hugsar þannig gerir sér ekki grein
fyrir því að það sjálft getur komizt i
þá aðstöðu að standa gjörsamlega
vanmáttugt og horfa á líf fjara út þar
sem örfá ákveðin handtök Oærð á
skyndihjálparnámskeiöi) hefðu
kannski bjargað því. Skyndihjálp er
ekki eitthvað sem aðeins ákveöinn
hópur fólks á að kunna, hún er öllum
nauðsynleg.
Það sem mest háir útbreiðslu
skyndihjálpar hér á landi er að hún
kostar peninga. íslendingar eru ekk-
ert hrifnir af því að henda peningum
sínum ,,í óþarfa” og þar sem skyndi-
hjálp hefur talizt til óþarfa hingað til
er ekki von að útbreiðsla hennar
gangi vei.
Raddir
lesenda
L0KAATH0FN-
INA AFTUR
Á SKJÁINN
„Glápari” skrifar:
Um daginn var í Dagblaðinu óskað
eftir því að frönsk kvikmynd, sem
sýnd var í sjónvarpi um verzlunar-
mannahelgina, yrði endursýnd. Nú
langar mig til að fara fram á að kvik-
myndin, sem sýnd var þessa sömu
helgi, Hin þrjú andlit Evu, verði
einnig endursýnd. Annars var dag-
skrá sjónvarps þessa mestu ferða-
helgi ársins góð og væri vel þess virði
að fleiri dagskrárliðir, sem þá voru
sýndir, væru endursýndir.
.■<-----—m ■
Opnunaratriði ólympiuleikanna I
Moskvu þótti einkar glæsilegt en
„glápari” vill láta endursýna lokaat-
höfnina.
í leiðinni langar mig til að biðja
sjónvarpiðað endursýna myndina frá
lokaathöfn ólympíuleikanna í
Moskvu, sem sýnd var á mánudags-
kvöld. Hún var fyrir unga sem aldna
en þar sem myndin var sýnd seint um
kvöldið, sýningu hennar lauk ekki
fyrr en um hálftólf, þá efa ég að
mörg börn hafi séö hana. Finnst mér
það skaði þar sem sýningin var
óvenju glæsileg og litskrúðug.