Lesbók Morgunblaðsins - 16.01.1927, Blaðsíða 2

10
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
16. jan. ’27.
á, að allir samviskusamir læknar
mundu hiklaust senda sjúklinga þá,
er þeir sjálfir örvæntu um að geta
'laknað, þangað, sem slíka dásam-
lega lækningu væri að fá, öldungis
eins og nú er vant að vísa til sjer-
fræðinga, þar sem þá er fyrir að
liitta.
Lækningaaðferðir hins nafn-
kunna franska læknis Coué (sem
•
dó í vor) hafa talsvert verið próf-
aðar í Ameríku. Þær aðferðir gáf-
LLst í fyrstu afarvel í höndum sumra,
líkt og Coué sjálfs. Ilann hafði
alls engar bænir og studdist ekki
við neina guðstrú í lækningum sín-
um. Eigi að síður varð honum eigi
minna ágengt gegn ýmsum sjúk-
dómum heldur en hinum bænheit-
ustu klerkum og kapellánum. En
það vildi brenna við um þær lækn-
ingar, eins og mörg kraftaverkin
Iderkanna, að batinn reyndist ekki
haldgÓður nema stöku sinnum.
Dr. A. Poulsen lýkur máli sínu
á þessa leið: Ef jeg í stuttu máli á
&ð segja, hvers jeg hefi orðið vís-
ari eftir bestu heimildum, um virði
hinna mörgu andlegu lækningaað-
ferða, þá er niðurstaða mín þessi:
1. Taugaveiklaðar manneskjur —
ofdrykkjumenn og aðrir eitur-
nautnasjúklingar fá oft góða
bót.
2. Kjarkur margra sjúklinga, sem
þjást af líkamlegum sjúkdóm-
um, vex oft á dásamlegan hátt,
svo að allar þjáningar hverfa
eða minka talsvert, þó að sjálf-
ur sjúkdómurinn haldi sinni
venjulegu rás.
Það er ógjörlegt að gera upp
á milli árangursins af bæna-
lækningum samfara guðstrú, og
andlegum lækningum án bæna
og guðstrúar. En það er áreið-
anlega hægt að fá sjúklinga til
að gleyma sorgum og þraut án
nokkurra trúarlegra seremónía.
3. Það er sennilegt, að í öllum
andlegum lækningum trúaðra
jafnt sem fríhyggjumanna, fel-
ist sameiginleg atriði, afar þýð-
ingar mikil til hvers konar
lækninga. Þetta verður að rann
saka ítarlega og gera sjer grein
fyrir þeim náttúrulögmálum,
sem hjer ráða, svo að hjer
komi vissa í stað trúar, eins og
á öðrum sviðum hagnýtra
læknisvísinda.
Jeg vona, að jeg þreyti ekki les-
arann, þó jeg hnýti aftan við all-
an þennan ofanritaða ameríska
fróðleik nokkrum atliugasemdum og
bollaleggingum.
Jeg varð satt að segja fyrir tals-
verðum vonbrigðum, þegar jeg kom
að niðurlaginu í ritgjörð Dr. Poid-
sens. Jeg var farinn að lialda, að
hann tryði sjálfur á kraftalækning-
ar þær, sem Hr. Dowie og aðrir
hrósuðu sjer af, eins og t. d. þær,
að geta læknað krabbamein, garna-
flækju, sullaveiki o. fl. með bæn og
hugskeytum. Svo trúir liann þá svo
sem engu sjálfur. Jeg var farinn
hð hlakka til að heyra, að krabbi
gæti horfið fyrir andleg áhrif, líkt
og sagt er að vörtur geti. T. d. las
.jeg nýlega um franskan lækni, sem
fullyrðir, að sjer takist æfinlega
að lækna vörtur með því, að koma
þeirri sannfæringu inn hjá sjúk-
lingnum, að vörturnar hverfi eftir
ákveðinn tíma. Hví skyldi þá ekki
mega lækna krabbamein á líkan
Iiátt ? Reyndar liefi jeg heyrt sögur
af slíku frá Lourdes og voru þær
hafðar eftir læknum. En hvort-
tveggja var, að það átti að hafa
komið afar sjaldan fyrir, og svo
var ekki tvímælalaust, hvort um
krabbamein liefði verið að ræða í
þau skifti. Jafnvel með vandlegri
Aefjarannsókn í smásjá er stundum
afar ’ erfitt að átta sig á, hvað
sje krabbamein og hvað ekki. Þess
vegna er svo hætt við blekkingum.
En sannarlega hefði mjer þótt vænt
um að heyra, að nii hefði andleg
krabbalækning tekist í Ameríku,
því mig hungrar og þyrstir eftir að
geta sjeð andann sigrast á efninu
út í ystu æsar.
Eru þá bænalælmingarnar í
Ameríku engu fullkomnari en huldu
lækningarnar á Oxnafelli? Mjer
finst sorglegt vegna kirkju og
kristindóms, ef svo er ekki, því af
gamalli rækt við íslenska kirkju og
klerka, hefði mjer fundist það mik-
ið gleðiefni að sjá nýja leið opnast
til að kristna fólkið í landinu. Tákn
og stórmerki undralækninga mundu
sennilega umvenda mörgum sálum
og fylla kirkjurnar (a. m. k. vegna
forvitni).
Lækningar huldumannains hafa
ekki enn getað vakið aðdáun mína,
þó hann sje orðinn átrúnaðargoð
margra. Jeg hefi sjálfur sjeð og tal-
&ð við marga sjúklinga, sem leitað
hafa til hans, en jeg hefi þó aldrei
orðið var við neinn lækningaárímg-
ur meiri hjá honum en oft sjest
fyrir tilstilli ómentaðra hómópata.
Hinsvegar skjátlast honum engu síð
ur en þeim.
Áheitin á „Friðrik“ hafa áreið-
anlega ekki gefist eins vel og á-
heitin á dýrðlingana forðum, eftir
því sem sjá má í Biskupasögunum;
jafnvel ekki betur er bramalækn-
ingarnar hjer á árunum. Það er að
vísu góðra gjalda vert, að „Frið-
rik“ sýnist stundum geta bætt þau
rcein, sem okkur læknunum hefir
ekki tekist að bæta. En sama gat
Braminn, og það er sannarlega
( kkert nýtt, að mönnum geti batn-
að ýmsir kvillar fyrir trú — jafn-
vel trú á stokka og steina og ótal
hindurvitni. Slíkt hefir átt sjer
stað frá því lækningar hófust. Það
sem ,,Friðrik“ tekst nú, er senni-
lega að þakka því hve andatrúin
á roikil ítök í fólki, en það er aftur
að þakka því, að jafn snjallir menn
'eins og Einar Kvaran skáld og
prófessor Ilaraldur Níelsson hafa
boðað svo duglega þá trú.
Með allri virðingu fyrir þeirra
mikla trúarvakningarstarfi, get jeg
ekki látið vera að andæfa þeim í
þeirra miklu aðdáun á svonefndum
dulrænum lækningum. Jeg geri það
af því, að jeg veit, að raargar sög-
ur þar að lútandi, eru afar ýktar
og mjer finst hætta á að þeir
vekji upp að nýju gamla oftrú
fólksins á úreltar lækningaaðferð-
ir, sem tíðkuðust í myrkri miðalda
og fornaldar, úieðan læknavísindin
voru í bernsku. Og jeg geri það af
því, að mjer finst þeir ganga frara
hjá því, að vjer læknar notum ein-
mitt að miklu leyti svo margar dul-
rænar eða andlegar lækningaað-
ferðir, að óþarfi er á að bæta.
Þegar verið er að tala um lækn-
ingar fyrir hinar eða þessar að-
gerðir, má aldrei gleyma því, að
mikill þorri sjúkdóma batnar af
sjálfu sjer. Sú trú er hinsvegar alt
of algeng, að sjúkdómur batni ekki
nema einhverra lækninga sje leitað.
Okkur læknum er oft þalckað mest
fvrir það, sem vjer eigum engar