Lesbók Morgunblaðsins - 25.11.1951, Blaðsíða 11

f> LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
< 559
að íara. Þá má að síðustu geta þess,
að um smala frá öðrum bæjum gat
alls ekki verið að ræða í heiðinnL
Ekki var þnð Gísli!
Þegar Ingvelc.ur Bjarnadóttir var
á 12. ári, átti hún heima hjá foreldr-
um sínum, á bæ þeim í Selvogi er
Klöpp heitir nú. Eitt sinn á Þorran-
um um 6 leytið eða í rökkurbyrjun
var hún send að Litla-Leðri, — bæ
alimiklu austar í hverfinu. Veðri
var svo háttað að loft var dumbungs-
þykkt en frostlaust og stillilogn. Þeg-
ar Ingveldur kemur á hlaðið á Litla-
Leðri, sjer hún börnin úti í glugg-
atium. Eru þau að leika sjer inni og
sjer hún ljóstýru standa á borðinu
hjá þeim. Nú kallar Ingveldur „gott
kvöld“ hvað eftir annað upp í glugg-
ann, en krakkarnir eru svo uppteknir
af leikum sínum að þau taka ekk-
ert eftir því. Meðan Ingveldur stend-
ur þarna og bíður eftir því að ein-
hver komi út, tekur hún eftir kvik-
indi nokkru uppi á baðstofumænin-
um, sem hún helt vera svartan kött.
Hencist hann eftir mæninum ýmist
fram á burst eða aftur að gafli og
setur upp háa kryppu öðru hvoru.
Loks kemur húsmóðirin út og fer
telpan inn með henni, aflýkur er-
indinu og þiggur góðgerðir. Á Litla-
Leðri var líka stödd aðkomutelpa,
Lára frá Ertu, eitthvað um 8 ára að
aldri. Segir húsmóðurin við Ingveldi,
að rjettast væri að þær Lára fylgdust
að á meðan þær ættu samleið, því
að Lára litla var afar myrkfælin.
Litlu síðar leggja telpurnar af stað,
en strax og þær koma út úr bæjar-
dyrunum, stekkur Lára litla frá Ing-
* veldi yfir kálgarðinn, sem var fyrir
framan bæinn og vestur úr kálgarðs-
hliðinu og á leið heim. En Ingveldi
verður litið upp á baðstofuþakið og
sýnist enn vera eitthvað kvikt þar,
en nú var það einna líkast svartri
fuglflygsu, því að þetta hefur sig á
loft og flygsast vestur fyrir tjörn-
ina, sem var fyrir vestan kálgarð-
inn, og svo upp á brekkuhallann, sem
lá upp og vestur af tjörninni. Held-
ur nú Ingveldur vestur úr garðhlið-
inu og krækir norður fyrir tjörnina,
en ekkert sá hún til Láru litlu. Hef-
ur hún ef til vill orðið hrædd og ekki
lint sprettinum fyr en heima hjá sjer.
Þegar Ingveldur kemur fyrir tjarnar-
endann, sjer hún að fuglflygsan, sem
hún helt fyrst vera, situr á brekku-
hallanum. En nú sjer hún að þetta
er ekki lengur neinn fugl heldur mó-
rauður strákur. Tekur hann á rás
upp brekkuna og Irgveldur á eftir
honum og kallar til har.s um leið:
„Jeg skal víst ná í þig, Gísli. Þú
hefur víst ætlað að hraiða okkur eins
og fyr“. Gísli þessi var bróðir Láru,
lítið eitt yngri. Var hann nokkuð
hrekkjóttur og uppátektarsamur og
hafði það oft fyrir vana ásamt syst-
ur sinni, að liggja fyrir öðrum krökk-
um þarna í nágrenninu, þegar rökkv-
aði og reyna að hræða þau og gera
þeim ýmsar brellur. Nú telur því
Ingveldur v!st að hjer sje Gísli á
ferð með eitt hrekkjabragð sitt og
hugsar sjer þegar að reyna að hafa
hendur í hári drengs. Þýtur hún því
eftir þessum strák upp alla brekku.
En þegar hún er rjett komin að hon-
un og í þann veginn að rjetta út
hendumar eftir honum, snýr hann
sjer við og að henni, en ekki getur
hún frekar gert sjer grein fyrir út-
liti hans að öðru en að hann var
aliur eins og jafn mórauður álitum.
Þegar strákur hefur snúið sjer að
henni, teygir hann upp í loftið hand-
leggjaskankana, sem hún helt vera.
En nú líkist þetta engum venjuíeg-
um handleggjum, heldur t.eygjast
þarna upp geisilangir skankar eða
angar í þá órahæð að þeir bera við
þykkan og skýjaðan himinn. Ja::n-
framt rekur þetta stráklíki upp ógur-
legt hljóð eða vein, sem Ingveld-
ur segist aldrei hafa getað líkt við
neitt annað hljóð, sem hún hafi heyrt
fyr eða síðar. Síðan snýr strákur sjer
við og breytir um stefnu. Heldur
hann nú suður alt tún og stefnir í
átt til sjávar. í fyrstu brá Ingveldi
illa, en hún heldur enn að þetta sje
enginn annar en Gísli og hugsar hon-
um nú þegjandi þörfina og að hann
skuli nú ekki sleppa í þetta sinn.
Þýtur hún því enn á eftir strák en
beygir bráðlega í norður fyrir Nes
og ætlar sjer að koma stráknum
i opna skjöldu, er hann fari aft-
ur uop með að vestanverðu, því að
þá 1 dð varð hann að fara til að
korrrst heim til sín. Þe-gar iTgveld-
ur svo kemur þangað sem hún bjóst
við að mæta strák, sjer hún engan.
Er hún þess þó fullviss að hún hafi
orðið vel á undan kauða, því að ekki
geti hann hafa verið svo fljótur að
vera kominn alla leið heim, þar sem
hann var allmiklu yngri en hún og
hafði því ekki í fullu trje við hana
í víðavangshlaupi. Nú þegar Ingveld-
ur sjer ekkert til stráks, dettur henni
í hug að hlaupa heim að Ertu og
vera þar fyrir, er dren?t ’ kaani
heim. Stóðu bæjardymar á L'rtu
opnar og lagði ljósbirtu út úr d/r-
um og á hlaðið. Gengur Irgveldur
beint inn í bæinn og inn í eldhúsið,
sem stóð opið, því móðir Gísla var
þar við matseld og kallar um leið:
„Hefur hann Gísli komið heim?“
„Hann Gísh“, segir móðir hans, „liann
hefur ekki farið fet út í allt kvöld.
Þú veist nú að hann fer lítið út á
kvöldin, eins og hann er myrkíæl-
inn.“
Sá Ingveldur bráðlega að þetta
hlaut að vera satt, því að á hlóðar-
steininum hjá móður sinni sat Gísli
litli ljóslifandi, uppstrokinn á milli-
skyrtunni og sleikir í makindum af
grautarausu. Það var algjöriegjt ó-
mögulegt að hann hefði orðic á und-
an henni og haft tíma til a.ð skipta
um föt og koma sjer fyrir róleg-
heitum á hlóðarsteininum. I n hver
var þá mórauði strákurinn? líú fyrst
greip afskapleg hræðsla Tng\e!di
Utlu. Hún föinaði upp og t íraði á
beinunum, stökk síðan út í r b m-
um og hljóp d einu ofboði I’sim til
sín, beint af augum yfir girð. jgaog
hvað sem fyrir var. En þetta var bó
nokkur vegalengd, að mins a ko ;ti
5 mínútna gangur. Hleypur ingveld-
ur þar inn í bæinn og skell r öllum
hurðum fast á eftir sjer, og sá fólk
að telpunni var eitthvað n eira en
lítið brugðið.
Aldrei fekk Ingveldur nokkra
skýringu á því, hver þessi móravði
strákur hefði verið og ekki n;;m liún
til að neinn atburður gerðist í hverf-
inu um þetta leyti, sem hægt væri
að setja í samband við það, scm fyr-
ir hana kom.
„Hvorn Oddinn, drottinn miín?“
Það var í tíð eins biskupsins í Sk;’ 1-
holti að tveir húskarlar vor ■ þir á
staðn’.un, er báðir hjetiS Oddu -. I r ði
sá eldri þeirra umsýslu m 5 al ri
fjárgærdu inni, gaf fje á g ð; og
skamtaði heyi á kýrlaupan; . II m
Oddurinn hafði á hendi að Iirtirsa
kamra staðarins og birkja kapla í á,
sem af voru slegnir. Var harn all
ungur að árum og nýkominn á sta5-
inn, enda valinn heldur til hinna ó-
vandaðri starfa.