Lesbók Morgunblaðsins - 25.11.1951, Blaðsíða 16

564
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
GLEÐIDAGUR — Það verður jafnan glatt á hjalla hjá ungu kvnslóðinni þeg-
ar fyrstu frostin koma á haustin og hægt er að fara á skautum. Myndin hjer
að ofan er tekiu á tjörninni í Reykjavík núna um daginn þegar Lsinn á henni
átti fyrst að heita mannheldur. Þá var kvikt þar a fskautafólki og voru ekki
allir háir í loftinu. Daginn áður hafði Lsinn verið svo veikur, að tvö börn föru
niður um hann, en til allrar hamingju bar menn að í bæði skiftin og björguðu
þeim. Nú var ísinn svo traustur, að ekki þurfti að fara varlega, og þarna
iðaði alt af lífi, börn á skautum, börn með sieða og börn sem rendu sjer bara
fótskriðu. Á slikum dögum kemst enginn skemtigarður i hálfkvisti við tjörn-
ina. — (Ljósm. Ól. K. M.)
tJr blöðum Jóns halta.
Hvað er menntun ungu mannanna
nú? Hvítt um hálsinn, úr í vasanum,
stígvjel á fótunum, pípa í munninum,
stóryrði á tungunni, háðglósur í hug-
anum, dramb og fáfræði í sálinni og
guðleysi i hjartanu. Þegar jeg sje þessa
slöttólfa rigsa hjá mjer, þá blasir við
mjer skömm og fyririitning þjóðar
minnar í framtíðinni, því að svona
menn eru skapaðir til að verða and-
legur og efnalegur hreppsmatur lands
og sveitar. Jeg tek með ánægju hatt-
inn minn ofan fyrir dónanum, sem
þessir menn kalla svo, þótt hann sje
Lítt læs og ekki skrifandi, ef hann
vinnur baki brotnu og hefir ofan af
fyrir sjer og sínum; en hina get jeg
ekki metið meira en góifið sem jeg
geng á, því að þeir eru líka lítt læsir
og skrifandi, en hefir tekist að tína
upp það lakasta úr ytra yfirskini af
útlendu menningarprjáli. — Það betra
vilja þeir ekki sjá og geta ekki skilið.
Aumingja þjóð — að eiga að byggja
framtíðarvon þína á slíkum leiðtogum!
Aumingja land — eldgosin og hafísinn
eru þjer ekki verri en siðferðisgrund-
völlur þessara manna. Guð sjeu þakkir
— þá verð jeg kominn i gröfina.-----
Skopparakringlan hringsnýst þangað
til hún veltur um sjálfa sig — sönn
ímynd íslenskrar staðfestu. Kötturinn
liggur í sólskininu og hreyfir sig ekki
til annars en að eta — fyrirmynd ís-
lenskrar framtakssemi. Vindbólan þýt-
ur upp í vatninu og verður stór og
fögur, brýtur alla liti regnbogans í
hvolfi sínu, og hrósar himinskærri
fegurð, en springur síðan og verður
að engu — sönn eftirmynd af íslensk-
um fjelagsskap.
(N. Kvöldvökur V. 4. h.)
Jörðin hefur riðu
Hengilsveifla nokkurskonar er talin
vera á hnettinum, svo að heimskautin
ýmist sækja í sama horfið, eða úr því
aftur. Orsökina til þess að jörðin geig-
ar svona á rásinni hyggja menn þá,
sem nú segir: Upphaflega fylgdu jörðu
tvö tungl, og hrundi annar máninn nið-
ur á hana þar sem nú er Afrika. Varð
höggið svo mikið, að jörðin fekk riðu
af og hefur ávalt riðað síðan. Sje
þetta rjett, þá er þarna fundin ein út-
skýring á loftslagsþreytingum.
Mikilfengar hugsanir
eru líkar hringnum Hnituð, sem taka
mátti sundur og setja saman aftur, án
þess að skemdur væri. Eins er um
úrvals-hugsanir. Þær eru á þá leið:
sundurtækar og þó hægt að setja þær
saman. Hringurinn Draupnir var svo
gerður, að af honum drupu margir
hringar jafnhöfgir honum. Svo er o’
um hugmyndirnar: þær geta af sjer
nýar hugmyndir. (Guðm. Finnboga-
son).
Óskabarn mannlegs anda
Andi hvers einstaks, hversu vel sem
hann er af guði gjör, verður að eng-
um þrifnaði, nema hann njóti annara
að og taki birtu af hugum annara. En
hver er þá þessi geisli sem hugur send-
ir hug? Hvert er þetta ljós, degi bjart-
ara og sólu varmara, sem skín yfir
lönd og lýði, og sýnir mönnunum a5
þeir eru menn, en ekki skynlaus kvik-
indi? Hvað annað en málið, óskabarn
mannlegs anda. Og sje nokkur sá, að
minnsta kosti í mentaðra manna tölu,
að einu gildi hvernig málið er og
hvernig með það er farið — er honum
þá ekki nærri því ónefni að heita mað-
ur?^(Konráð Gíslason).
Maginn
í fuUorðnum hailbrigðum manni
rúmar vanalega 2—3 potta; en magi
þeirra, sem daglega kýla vömb sina
langt fram úr hófi, verður raörgum
sinnum stærri — alt að 4—5 sinnum
stærri.jí stað þess að ná aðeins lítið
eitt niður fyrir bringspalirnar vinstra
megin, nær magi þessara vambmiklu
manna góðan spöl niður fyrir nafla.