Lesbók Morgunblaðsins - 08.01.1956, Blaðsíða 2

2
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Betlehem lýst upp myrkustu
skugga.
En það er ekki löng stund, sem
Betlehem er miðdepill jarðar. Jóla-
helgin líður, hinir helgu ómar
dvína, ljósin brenna út. Annar jóla-
dagur ber þegar nokkurn svip ai
rúmhelginni, sem í vændum er,
nema þetta, að ennþá geta ýmsir
leyft sér að sofa út, og þess er eí
til \úll sérstaklega þörí' á þessum
morgni, því að annríki jólaundir-
búnings og háspenna liðinna
kvölda og nótta segir til sín og á
morgun er \ónnudagur.
Vér höfum minnzt Jesú Krists,
fæðingar hans, og vér höfum ailir,
vitandi eða án þess að vita, lotið
honum og játað með sjálfum oss:
Þetta er konungurinn, sem vér ætt-
um að þjóna. Ef vér lytum honum
í raun og veru, þá vaeri bjart i
barmi og bjart i kring, þá væn
friður í hjarta og friður í hermi.
þá væri allt óttalaust, ekkert geig-
vænlegt á framtíðarvegi mannkyns
þá væri ríki kærleikans komið á
jörð, ríki Guðs. — Þessi áhrif skiija
jólin alltaf eftir. En hvað verður
úr þessum áhrifum, hvernig end-
ast þau? Eru þau ekki eins og hver
önnur hverful hátiðablik, sem
skilja eftir bjarma yíir förnum
vegi og hann verður óðar en varir
fjarrænn og hulinn mistri grárra
hversdaga, en lífið er hið sama og
áður var og framtiðin, jörðin að
öllu eins.
Þetta skulum vér athuga nánar
þessa helgu stund, sem vér eigum
saman hér. Fyrri hluti jólaguð-
spjallsins segir frá jólanóttinni
fyrstu, frá þeirri dýrðaropinberun,
sem hefur endurvarpað ljóma sín-
um yfir mörg þúsund nátta myrk-
ur. Þar ljómar Guðs dýrð, þar talar
engill, þar birtist fjöldi himneskra
hersveita. Nú er þetta óviðjafnan-
lega og einstæða liðið hjá, nú eru
hirðarnir einir eftir á Betlehems-
völlum. En tökum eftir því, að það,
sem þeir hafa reynt, það er ekki
horfið þeim eins og bjartur draum-
ur hverfur um leið og maður vakn-
ar. Þvert á móti. Þeir eiga ekki hið
óviðjafnanlega og einstæða að baki
sér, þeir eiga það framundan. En
því aðeins að þeir hlýði því, sem
þeim heíur verið boðað. Og það
gera þeir. Þeir segja: Vér skulum
fara og sjá, vér tökum Ðrottins
engil á orðinu, förum og leitum ao
barninu blessaða, vér viljum kom-
ast að raun um þetta, að Guð hafi
gefið oss frclsara, vér viljum finna
hann. Og þeir fóru. Og fundu allt
eins og sagt hafði verið við þáu
Sýn hinnar heilögu nætur var ekki
tál, orðin, sem þeim voru ilutt á
hinni óviðjafnanlegu stundu, voru
ekki blekking.
Getum vér farið eins að? Já, vin-
ur, þú getur farið eins að, og til
þess hefur Guð vakið þig á þessum
morgni, að þú gerir eins. Hvað
gerir þú þá? Hvar er Betlehem?
Hvar er frelsarinn, hvar er hinn
heilagi, bjarti, blessaði konungur?
Hann er þar sem orð hans er, hann
er þar að finna, sem honum er hæfi
buið meðal mannanna, hann er x
kirkju sinni á jörð. Þú hrekkur
máske við. í kirkjunni? Hvað er
fátæklegra, segir þú, já, örbirgara,
hvort sem litið er á ytra yfirbragð
eða innri styrk en þessi hrörnandi
stofnun, þetta veðraða rof, sem
allir ferskir vindar af hvaða átt
sem þeir blása virðast leggjast a
eitt að eyða? Hirðarnir spurðu
ekki xun álit eða ásjáleik. Þeir
spurðu ekki um vinda neinna
tízkubelgja, hvorki frá Jerúsalem,
Aþenu né Róm, þeir spurðu aðeins.
Hvað sagði röddin úr ljósinu, eng-
illinn? Ef þú vilt vera sjálfum þér
trúr og samvizku þinni eins og
þeir, þá spyr þú ekki heldur: Hvað
segja garpar dagsins í Reykjavík,
París, Moskvu eða New York, hvaö
segja iökvindar? Þú spyrð: Hvert
bendir mér bjarmixin, sem ég vissx
fegurstan, hátíðiil, sem barnið í
mér átti bezta? Hirðarnir fundu
ritjulegt hreysi, miklu óásjálegra
en nokkur íslenzk kirkja er, og er
þá raunar mikið sagt. En það skipti
þá engu. Og hverjir voru þar?
Hvernig leit María út, hvemig
kom Jósef fyrir? Þeir spyrja ekki
um það, þeir spyrja mn bamið, þrá
það eitt að komast að raun um það,
sem Drottinn hefur við þá talað.
Hvernig fólk er það, sem sækir
kirkju og rækir trú feðra sinna, sem
hlúir á þann og annan hátt að Jesú-
barainu, en það er sannast að segja
ekki ríflegt ním, sem því er ætlað
á vettvangi mannlífsins? Er þetta
fólk framarlega, gáfað, glæsilegt,
er það nokkuð betra en annað fólk?
Þú fínnur í kirkjunni upp og ofan
fólk, sjálfsagt ýmsa, sem þér geðj-
ast ekki að, presta og aðra. Er
Jesús á meðal þeirra, það er aðal-
atriðið, vilja þeir hýsa hann, hlúa
að honum í kólgu rfkjandi efnis-
hyggju, í úrgum drunga vaxandi
andlegs sinnuleysis? Þeir koma
saman á helgum í hans nafm,
vaka með honum, þegar aðrir
sofa, oftast fáir. En hann hefur
sjálfur sagt: Þar sem 2 eða 3 eru
saman komnir í mínu nafni, þar er
ég mitt á meðal þeirra. Þeir hafa
Guðs orð meðal sín, bókina helgu.
Lúther líkti Biblíunni við jötuna,
sem Jesús hvílir í. Flettu- hálmin-
um sundur. Innan reifa þess vitttis-
burðar, sem Biblían geymir, er
hinn lifandi Guðs sonur. Kirkjan er
hæli hans vegna þess að hún flytur
hans orð í boðun sinni, gefur hon-
um rúm x sakramentum sinum og
bænagjörð. Hún er þér móðir Guðs
sonar og þar með móðir þín sem
Guðs barns, að sama skapi sem
lífið í boðskap hennar lýkst upp
fvrir þér og höndlar þig Hirðarnir
fóru ekki í fjárhúsið til þess að
gagnrýna þá sem þar voru fyrir.
Þeir gerðu allt annað: Þeir lögðu
sitt fram, sögðu frá sixxm jóla-