Lesbók Morgunblaðsins - 08.01.1956, Blaðsíða 13

LESBÓK MORGUNBLAÐSíN-S
13
/. M. Eggertsson:
Vein villidýrsins
i.
l/EMBILFLÁKA liggur Vest-
t'jarða-hásléttan ekin af ís-
öidum og dormar í dulýðgi.
Sundursprungin og svipþung í
cgnum útsævar, vatns- og vinda,
með meitlaða ásíónu og horíir mót
h:mninum. Hrokkin og hrjúf, en
þó auðmiúk og aldurhnigin undir
sólinni. Svipmikil sýnum, bljúg
sem barn, gögur sem gamalmenni.
byrjun óhagstæður um 301.8 millj.
króna (28.)
ÝmSLEGT
Verkfalli hljóðfæraleikara lauk (3.)
Tveir vistmenn á Litla Hrauni kom-
ust út um nótt, brutust inn í Kaup-
félaeið á Stokkseyri og stálu þar um
30.000 króna (13., 14. og 15.)
Samkvæmt skýrslu frá Fram-
kvæmdaráði landbúnaðarins hefur
435.403 dilkum verið slátrað í haust
og varð meðalþungi þeirra heldur
meiri en í fvrra (17.)
Farið er að tala um sjónvarp hér.
En til þess að koma því á laggirnar
þyrfti að reisa 14 stöðvar, sem kosta
munu um 30 milliónir króna (20.)
Guðmundur Jóhannsson ráðsmaður
Hvanneyri hefur fund.ið upp hevþurrk-
ara, sem er bæði ódýr og þykir mjög
góður (31.)
Síðan 1951 hefur ríkisstjórnin varið
rúmlega 28 millj. króna til atvinnu-
aukningar í landinu, og er það aðal-
lega stuðningur við útgerðina út um
land (31.)
Mænuveikin barst víðs vegar um
land í þessum mánuði og varð einna
skæðust í Skagafirði og Patreksfirði.
í Patreksfirði höfðu 70 tekið veikina
og var sjúkrahúsið þar orðið yfir-
fullt, en hjúkrunarkonan hafði tekið
veikina og lamazt. — í Reykjavík virt-
ist veikin vera að fjara út. Þar höfðu
201 tekið hana og þar af 60 lamazt.
Hrímsæl og hreggbarin af feiknum
fimbulvetra. Geigvæn í greipum
útskaffn og andnesja, er veltisjór-
inn fvhir víkurnar og flæðir inn í
firðina. Fögur miallmöttluð, oe bá
sem eilíf-ung. dimmevg og dökk-
brýn í basaltbeUunum við flónndi
t’mcrjskin og flögrandi norðurliós.
Mótuti og mörkuð. hlunnfarin og
hMr/ægð, og því hvortveggi:
Þéttings föst fvrir og nmsta óbrot-
leg sem almættið. — Þann veg er
Vestfjarða-hásléttan, litin úr lofti.
— Konan Bóthildur, sú, er sagan
greinír, bar þar beinin,
II.
í örmum ísafjarðardjÚDS, þar
sem Diúpið opnar sig inn í háslétt-
una, er Súðavík og Álftafjörður að
vestan, en norðan Ðjúpsins blasir
Snæfjallaströndin; þar er vetrar-
ríki mest á byggðu bóli á öllu ís-
landi. Þar heita Snæfjöll yzti bær-
inn, innan við Bjarnamúp, bar var
áður prestsetur: Staður eða Snæ-
fiöll á Snæfjallaströnd. Þaðan var
skammt til fiskjar fyrrum og út-
ræði allgott frá Gullhúsánum. Nú
er Snæfjallaströnd öll óbyggð inn
tiJ Unaðsdals.
Menn mættu halda, að norðan
ísafjarðardjúps, undir Drangajökli,
Snæfjöllum og Kaldalóni, kæmi
ekki vor á vetur, en víst er þó svo.
Ekra láðs og lagar bíður hvert vor
blökk og nakin, eða beltuð snævi.
En hrm vaknar vel einhvern vor-
daginn og er þá ástheit undan
vænum vetrarfeldi. Móðurskaut
jarðar mjúkt og rakt bíður og biðin
er ekki löng. Það er eins og skúra-
skin þegar frjóið fellur. Mórinn og
moldin, jörðin, hlíðin og fjallið
leysist og lokast líkt og í ljúfum
hrolli og drekkur sem í draumi
k’m knmandí Jífs, svo dauðinn
lútir í Jægra hald. —
Og biómin koma upn. sem ekki
sáust áður, lyftast upp úr jörðinni
í hlíðum, holtum, túni, engi, mela-
blóm, klettablóm, undafíflar, stein-
briótar. Angandi smáblóm gægiast
úr grjóti. Smáar krónur þeirra
skína við sólu. litfagrar. eða drúoa
votar af dögg. L'mgið Jungar.
FiaJidraDinn og björkin klæðast og
lofta sér.
m.
Ha.nn gekk til hennar og heils-
aði. Hún tók kveðiu hans glaðlega.
Hún var sólbrend og rjóð, brosti
með glóð í augum. Það var eitt-
hvað í hrevfingum hennar, er
heillaði hann, líkt og blæþýðar
bárur á sæ. Mál hennar var milt
og hvellt í einu. Honum fannst
hún eins og vaxin upd úr iörðinni,
og jörðin fögur af því að hafa fætt
hana. Hún var eins og mótuð af
máli hamranna, barn bergmálsins.
Hún var eins og klifið við klettana
í dalnum. Hún var eins og ljóð
lindanna. Hún var eins og hylur-
inn í ánni, eins og niður straums-
ins við árbakkann. Hún var eins
og fegurð komandi kvölds með
fagnandi fyrirheitum, en full af
friði, fjærri hversdagsargi eins og
önn dagsins væri orðin að sælu.
Hún var snar þáttur í þessu öllu.
— Það varð allt fagurt og blessað
við bros hennar.
Þetta var Bóthildur, móðir Ket-
ils kallara, meðan hún enn var
ung og ógefin og lifandi og klið-
mjúk eins og straumur árinnar
niður eyrarnar og út í hafið. Svona
var hún í augum bamsfoðpr Rjns,
áður en hann gat son sinn, er,síðar
■'/arð tákn Sinnar tíðar í vegaxiivflíi-
dýrsins. *