Lesbók Morgunblaðsins - 20.11.1960, Blaðsíða 7

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
595
Nýa vorið
Hann var áldrei háfleygur hugurinn minn,
þó hversdagsbrag ofar sér lyfti;
nú finnur hann lamaöan flugþróttinn sinn
og fellur hvert einasta skipti.
Hver t’ilraun er gagnslaus aö hefja sig hátt,
hann horfir því stúrinn til baka,
þvi ellin hún tók á burt allan hans mátt,
og eins mun hún þinn síöar táka.
Því hún er sá vetur sem haröfjötrar állt
í helköldum frostlæöing sínum,
og meöan hún ríkir er rökkvaö og kalt
í ranni jafnt mínum sem þínum.
En loks kemur þar aö hún lifir ei meir,
þá losna ég — þá kemur voriö
og nýan þrótt, veit ég, fá vængirnir þeir
sem víöast mig fyr höföu boriö.
Eg vona’ aö ögn hærra þá veröi mitt flug,
aö veröi þá útsýnin stœrri.
Og œtti’ ekki von sú aö efla minn hugf
Því umskiptin þau eru nærri.
Þau eru ekki varanleg ellinnar völd,
og œskan aö nýu skal ríkja.
Þó ellin sé máttug og úfin og köld,
þá er þaö samt hún sem skal víkja.
X
urnar og þegar fyrsta blóðgusan kom,
þá fór sársaukakend um allan líkama
minn, eins og eg hefði verið stunginn
sjálfur með hníf. Aldrei fann eg
Smokku hreyfast enda skifti það eng-
um togum að höfuð hennar væri laust
frá skrokknum. Maðurinn hafði orðið
við ósk minni og haft snör handtök.
Nú kom sá sem átti að leysa mig
af hólmi og flýtti eg mér burt. Það
sótti á mig einhver ógleði, eg rangl-
aði eftir götunum og fann til þorsta,
var öllum ókunnugur, en datt 1 hug
að rölta inn í Þórarinsbúð.
Þar var unglingspiltur við að af-
greiða. Enginn var í búðinni svo eg
vind mér að honum og spyr hann
hvort hann geti ekki gefið mér vatn
að drekka. Nei, syarar hann, það er
ekkert vatn hér í búðinni, en viltu
ekki súrsaft, hún er góð við þorsta,
segir hann brosandi. Eg þakka fyrir
og hann kemur með fulla þriggja pela
flösku af saft. Eg tek við henni og
drekk viðstöðulaust ofan í hana hálfa,
þá tók eg mér hvíld og fór að spyrja
piltinn hvar það væri sem unnið væri
við fiskinn. Hann benti mér á það og
svo fékk eg mér aftur drjúgan slurk
úr flöskunni, afhenti honum svo af-
ganginn og þakkaði fyrir mig. Nú
var vist mál að byrja á vinnunni. Eg
tók því stefnuna á fiskreitinn. Verk-
stjórinn sagði mér að eg ætti að halda
undir börur á móti öðrum manni. Það
var ungur piltur sem eg þekkti ofan
af Héraði. Mér þótti vænt um að fá
svo góðan félaga í starfið.
Við vorum að bera hálfþuran fisk
út á reitina þar sem hann var þurk-
aður. Þetta var ekki löng leið og slétt
undir fæti. Allt gekk vel til að byrja
með, eg var á eftir og horfði á fisk-
hrúguna eða þá á baksvipinn á félaga
mínum. Smátt og smátt fannst mér
börurnar verða þyngri og þyngri, eg
lét kjálkana síga og horfði á félaga
minn. Mér sýndist hann hlykkjast
áfram og ganga sitt á hvað. Eg fór
að hlæa og missti um leið börukjálk-
ana. Hann brást reiður við og skamm-
ar mig fyrir klaufaskapinn; að hverju
eg sé eiginlega að hlæa. Það er svo
skoplegt að sjá aftan á þig' svara eg.
Vertu þá á undan og reyndu að halda
skammlaust undir börurnar, segir
hann. Eg hlýddi og tók nú á öllu sem
eg átti til en allt fór á sömu leið. Nú
fór hann að hlæa að mér og segir:
þú ert fullur. Hvaða bölvuð vitleysa
er þetta, eg hefi ekki drukkið neitt
vín. Nú skal eg sýna þér það að þú
ert bara bölvaður asni. Eg greip í
kjálkana og rykkti þeim upp í mjaðm-
ar hæð, tók svo strykið beint af aug-
um en hefi víst ekki gætt þess að eg
fór út úr götunni og innan skamms
rak eg fótinn í stein og stakkst beint
á hausinn. Mér er ekki vel ljóst hvað
gerðist þar á eftir, en eitthvað varð
eg var við það að félagi minn kallaði
á hjálp og svo var eg reistur upp og
leiddur heim þangað sem eg hafði
gist um nóttina og þar var mér
draslað í rúm. Þar mim eg hafa sofn-
að ,en einhverntíma um kvöldið vakn-
aði eg og var þá með uppsölu og ó-
gleði, leið mér illa þá nótt. En morg-
uninn eftir lét eg á engu bera og
dreif mig af stað upp á Hérað og
kom heim um kvöldið.
Það eru nú 53 ár síðan þetta gerð-
ist og oft hefi eg hugsað til þessa
dags þegar eg bað um svaladrykkinn
í Þórarinsbúð. Mér fannst að búðar-
pilturinn hafa svikið mig í tryggð-
um, og eg bar kala til hans fyrst á
eftir. En síðan hefi eg komizt á þá
skoðun að einmitt þessi atburður hafi
orðið mér til mikils góðs í lífinu, því
þetta er í einasta skiftið á ævinni,
sem eg hefi drukkið mig fullan. Og
nú hata eg alla áfengisneyzlu.
B. Halldórsson
Hvað þýðir nafnið Lundúnir? Svar-
ið er í „Ingot“ og er á þessa leið:
„Sennilega er nafnið komið úr kelt-
nesku. Það er dregið af þjóðflokki,
sem nefndist Londinos, og átti heima
þarna í fyrndinni, en Londinos þýðir
villimenn“-