Lesbók Morgunblaðsins - 21.02.1981, Blaðsíða 13

— Þaö fer aö styttast í þaö aö viö
verðum aö mæta til kirkju Anton minn,
faröu nú aö koma þér í kórónafötin. Þú
ferö ekki í kirkju í gallabuxum og bol. Við
skulum Ijúka þessu af í hvelli, síöan
veröur allt svo skemmtilegt á eftir, þegar
þú færö allar gjafirnar. Og vertu nú einu
sinni sæti strákurinn hennér mömmu
sinnar, Toni minn. —
Anton drepur í sígarettu, gengur aö
stofuglugga, dregur frá gluggatjöld og
skimar út. Á hlaöinu fyrir utan húsiö móts
viö bílskúrinn stendur nýr Lada-sportbíil
sem Anton virðir fyrir sér snýr sér að
Lárusi fööur sínum og spyr.
— Hver á þessa kerru?
— Þetta er fermingargjöfin drengur
minn, gjöfin frá pakkinu eins og þú kallar
okkur foreldra þína í síma þegar þú ræöir
viö vini þína. Á þessari „kerru" förum viö
til kirkju og komum þér í söfnuö
kristinna manna. Hvað segiröu nú, ertu
bara ekki ánægöur eða viltu eitthvaö meira
drengur minn?
— Af hverju endilega Lada-Sport.
Mig langar frekar í japanskan Toyota.
— Þú ert nú meiri karlinn, Anton
minn, svona snáfaðu í sparifötin þín og
síöan ökum viö til kirkju aö hitta prestinn.
Móöir þín aðstoöar þig svo þetta gangi
nú eölilega fyrir sig. Á morgun kemur
þú svo meö mér til New York og skoðar
heimsborgina í tilefni af fermingunni.
— Ertu að meina þetta flugstjóri?
Ætlaröu að bjóöa mér með þér til New
York? Og ég sem hélt aö nú lægi fyrir aö
slá blettinn. Ég panta fermingu á hverju
ári héöan í frá, þá verö ég orðinn
milljóner 18 ára.
— Ég legg nú til að þú farir aö vinna
fyrir þér á sumrin og öðlist þannig
einhverja innsýn í atvinnuvegi þjóöarinnar,
drengur minn, segir Anna móöursystir
Antons.
— Ég þekki þessa atvinnuvegi alla,
kerling, hef unnið viö þetta frá barnsaldri.
Nú fer lýöurinn í kirkju, síðan á að djamma
meðan til eru peningar. Drekkum í dag,
iðrumst á morgun, sagði eitthvert skáld,
sem átti ekki fyrir útförinni og dó úr hor.
— Hann er brjálaöur þessi drengur.
Hann veröur aldrei aö manni, segir
Magnús, föðurbróðir Antons, vantrúaöur.
Anton gengur frá stofuglugganum,
staönæmist frammi á gangi hússins horfir
á mynd sem hangir uppá vegg og hann
kannast ekki viö. Snýr sér aö móöur sinni
og spyr:
— Hvaöa skeggjaði hippi er þetta?
Ég minnist þess ekki aö hafa séö þessa
mynd hér fyrr. Ertu nýbúin að setja hana
upp?
— Þetta er Jesús sjálfur, Anton
minn, og ég kann nú betur viö að hafa
myndina uppi á fermingardaginn þinn.
Guöríöur systir gaf okkur þessa mynd og
lét þess getið þegar hún afhenti mynd-
ina, aö hún ætti aö vera hér á ganginum,
þar sem þaö væri greinilega ekki pláss fyrir
hana í stofunni innan um öll málverkin.
— Fylgist hann þá ekki með öllu sem
fram fer í símanum? Væri ekki betra aö
hafa myndina frammi í eldhúsi eöa á
baðinu? Þetta er þingsályktunartillaga,
flutningsmaöur fyrsti þingmaöur Reyk-
nesinga, Anton Lárusson. Hvaö segir þú
stjóri? Hvar vilt þú hafa Jesús?
— Ég greiði ekki atkvæöi, Anton
minn, myndin má vera hvar sem er fyrir
mér, þó ekki fyrir ofan skrifboröiö mitt. Er
þaö ekki annars ágæt hugmynd aö hafa
hana uppi í eldhúsinu eöa inni á baöi?.
Guöríöur lítur hneyksluö til Antons og
Lárusar.
— Aö heyra til ykkar, feðgar. Getið
þiö ekki orðiö sammála um aö hafa
myndina á góðum stað í stofunni?
— Eins og þú vilt, Guöríöur. Myndin
er ágæt í stofunni svona aö byrja meö.
Viö getum fært hana síðar, allt eftir smekk,
segir Lárus.
Magnús, föðurbróðir Antons, virðir
fyrir sér bókahillur í stofunni. Skoöar
einstaka bækur, flettir þeim, snýr sér aö
Antoni:
— Þú hefur auövitaö aldrei lesiö staf
í hinni helgu bók, þó komiö sé aö því aö
ferma þig, lagsmaður. Ég get heldur ekki
séö aö hún sé til á þessu heimili. Hér er
ekkert nema Morgan Kane og Alistair
McLean.
— Ég ætla aö spá í Biblíuna síðar,
þegar óg hef komiö mér upp góöu
einbýlishúsi. Hún höföar ekki til mín eins og
er. Þaö er aldrei að vita nema ég hafi
gaman aö henni oröinn gráhæröur og
gigtveikur.
Móöir Antons kemur inn í stofuna
meö bjöllu í hendi, hristir hana. Þaö er
líkast til aö veriö sé að hringja kirkjuklukk-
um.
— Jæja, þá er þaö kirkjan, ekki til
setunnar boðið, elskurnar mínar. Séra
Magnús bíöur eftir fermingarbörnunum og
hann er á tímakaupi, helgidagataxta
Dagsbrúnar, og viö sem erum alltaf
meira og minna auralaus, okkur munar
um þessi útgjöld, ég segi nú bara ekki
annaö.
Fimmtán mínútum síöar aka þrír bílar
úr hlaði áleiöis til kirkju, eftir aö Anton
Lárusson hafði fengið aö taka í stýriö á
Lada sportbílnum, ekið utan í grindverk
og brotiö annaö framljós bílsins. Fimm
mínútur fyrir kl. 2 ganga Anton og
skyldmónni inn í kirkjuna. Ættingjar
drengsins fá sér sæti á þriöja bekk.
Anton sest við hlið fermingarsystkina á
bekk móts við altariö. Anton er meöal
fyrstu fermingarbarna sem kölluö eru fyrir
sóra Magnús.
— Vilt þú, Anton Lárusson, leitast viö
af fremsta megni aö vera trúr allt til
dauöa leiötoga lífs þíns, Jesús Kristi?
Anton lítur upp til séra Magnúsar.
Horfir á hann brosandi um stund, segir
síöan:
— Jú er nokkuð um annað aö ræða,
séra Magnús. Ætli ég svari ekki játandi
spurningu þinni. Áttu annars ekki í nefiö?
Og reyndu nú aö hraða störfum, ég er
orðinn yfir mig spenntur aö sjá allar
gjafirnar. Svona, dríföu nú í þessu,
karlinn, þú sem ert á tímakaupi. Ég segi já
séra Magnús. Svona, láttu nú hendur
standa fram úr ermum, Magni.
Þaö sló þögn á viðstadda, aðra en
föðurbróöur drengsins, sem fékk óstööv-
andi hláturskast. Meöhjálparinn vísaöi
honum kurteislega fram í anddyri kirkj-
unnar, þar sem hann jafnaði sig. Annaö
skyldfólk Antons lét ekki á neinu bera
þaö sem eftir var athafnarinnar í kirkju.
Þegar heim var komiö var mikið hiegið aö
uppátæki Antons. Guöríöur frænka
Antons mætti ekki til veislunnar. Hún
kvaddi systur sína að lokinni athöfn í kirkju,
kvaöst ekki geta litið framan í drenginn
eftir þá skömm, sem hann haföi gert sér
og öörum í kirkjunni, og þá sérstaklega
séra Magnúsi, sem ætti eitthvað annaö
skiliö en slíka framkomu.
Aö kvöldi fermingardagsins hringdi
Anton drukkinn í fermingarbróöur sinn.
Skýrði frá því, aö þaö væri villt geim í
villunni, karlinn heföi tekiö upp danska
bjórinn og partíið væri í svaka stuði,
hann heföi fengið gras af seölum og
ætlaöi sér meö fyrstu flugvél á Costa del
Sol. Þaö væri hvort sem er aldrei sól á
þessu eyöiskeri í Atlantshafi, endalaus
rigning og aftur rigning. Baö fyrir kveðju
til klíkunnar, kvaöst verða á Hallærisplan-
inu á nýja mótorhjólinu þegar hann heföi
sofið úr sér vímuna.
Viku síöar var Anton handtekinn
drukkinn ásamt tveim fermingarbræörum
á Austurvelli, þar sem þeir slitu uþp blóm
og hríslur. ..