Morgunblaðið - 17.02.2001, Blaðsíða 45

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 17. FEBRÚAR 2001 45
Elsku amma, við söknum þín, þú
varst alltaf til staðar fyrir okkur þeg-
ar við þurftum á þér að halda. Við vor-
um daglegir gestir hjá þér þegar við
komum úr leikskólanum og vorum hjá
þér þangað til mamma eða pabbi
komu til að ná í okkur. Það var mjög
vinsælt að koma í heimsókn til ykkar.
Fara að gefa með afa og koma svo í
graut til þín, það var fátt sem gat
toppað það. Það voru oft mikil ærsl og
læti í kringum okkur en þú tókst því
alltaf af stakri ró. Elsku amma, takk
fyrir allt, þú hefur gert svo mikið fyrir
okkur. Vonandi líður þér vel á þeim
stað sem þú ert, hvíl í friði.
Þínir
Emil Karel Einarsson,
Númi Snær Jóhannesson,
Halldór Garðar Hermannsson.
Nú eru allir horfnir sem bjuggu í
Bjarnahúsi og Bjarnaborg á Stokks-
eyri þegar ég var að alast upp. Gyða
sem borin er til grafar í dag var síðust
til að kveðja. Ég man eftir Gyðu fárra
ára þegar ég fór með mömmu að
heimsækja frændfólkið á Stokkseyri.
Og ógleymanlegar eru árvissar heim-
sóknir „Hamrafólksins“ á Stokkseyri.
Okkur fannst sumarið ekki komið
fyrr en það hafði komið og dvalið dag-
stund á Hömrum. Þó hafa kynni okk-
ar Gyðu orðið mest núna tvö síðustu
árin því að oft hefur verið leitað til
hennar til að bera saman bækur og
skiptast á myndum. Alltaf hafa mót-
tökurnar verið jafn góðar á fallega
heimilinu hennar og góð var sam-
vinna okkar. Fyrir þetta þakka ég
núna á kveðjustund. Um leið votta ég
Garðari, börnum þeirra, barnabörn-
um og öðrum ástvinum innilega sam-
úð. Blessuð sé minning hennar.
Ingibjörg Tönsberg.
Að eignast vin tekur andartak, að
vera vinur tekur alla ævi. Sigríður
Gyða og ég kynntumst þegar ég var
fjögurra ára og þá var hún átta ára.
Er ég flutti til ömmu minnar bjó hún
hjá foreldrum sínum á næsta leiti.
Hún reyndist mér alltaf traustur og
góður vinur.
Nú skilur leiðir og ég mun sakna
þess að vita að nú get ég ekki lengur
heimsótt hana eins og ég var vön að
gera. Við vorum nokkrar stúlkur
sem stofnuðum Gyðuflokkinn en nú
stöndum við bara tvær eftir. Við
söknum þessarar góðu konu. Far þú
í friði.
Fyrir hönd Gyðuflokksins,
Hjördís Ingvarsdóttir.
Ég kynntist Erlendi stuttu eftir að
ég tók við stöðvarstjórastarfinu við
Búrfellsstöð í byrjun árs 1968. Hann
átti traktor með skóflu framan á og
tönn undir. Þetta var undratæki,
sem kom í góðar þarfir við ýmiss
konar verk, svo sem að lagfæra vegi
og stíga. Af þessu leiddi að Erlendur
var tíður gestur við Búrfell og tókst
með okkur góður kunnungsskapur
og vinátta, sem hefur haldist alla tíð
síðan.
Stuttu síðar lenti ég í hreppsnefnd
og kom þá enn frekar í ljós, að við
höfðum mjög líkar skoðanir á mörg-
um hlutum. Einkum voru það skóla-
málin, sem voru okkur hugleikin, þar
sem börn okkar beggja sóttu barna-
skólann á Ásum, og höfðum við einn-
ig mikinn áhuga á því hvernig fram-
haldsnámi yrði komið fyrir.
Fjölskyldur okkar áttu saman
margar ánægjustundir og viljum við
þakka fyrir þær.
Samband okkar hefur haldist alla
tíð, þrátt fyrir að við séum löngu flutt
úr hreppnum.
Þegar fór að hægjast um bústörf-
in, sem voru ærin á stórri jörð, fóru
þau hjónin að rækta skóg á jörðinni,
og sér þess vel merki. Afkomendurn-
ir halda þessu merka starfi áfram.
Áður höfðu þau komið upp fallegum
garði við íbúðarhúsið.
Við fjölskyldan þökkum ánægju-
leg kynni og vináttu og sendum
Margréti og fjölskyldu okkar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Gísli Júlíusson.
Þeim fer fækkandi klettunum úr
bernsku minni, mönnum sem komu
mér til manns. Einn af þessum klett-
um var Erlendur Jóhannsson á
Hamarsheiði, sem mér hefur alltaf
fundist meiri en flestir aðrir menn,
ekki bara að hann væri ótrúlega
hraustur heldur var hann hreinrækt-
aður höfðingi, sem hreykti sér ekki
heldur kom fram við alla menn sem
jafningja, en var einhvern veginn svo
miklu heilsteyptari en flestir aðrir
menn.
Erlendur var farsæll bóndi enda
sinnti hann skepnunum af alúð og
tók hraustlega til hendinni þegar
þurfti. Nálægt áttræðu var hann
ennþá slík hamhleypa til vinnu að
yngri menn máttu hafa sig alla við til
að standast honum snúning. Hann
var hagleikssmiður á járn og voru
skeifurnar hans annálaðar og keypt-
ar af mönnum víða að. Það var ein-
stök upplifun að fá að koma í smiðj-
una hans og sjá hvernig hann
hamraði flatjárn til þannig að á
stuttri stundu varð úr skeifa eða ein
af fjölmörgum útgáfum af listilegum
kertastjökum sem hann smíðaði. Í
samvinnu við Kolbein bróður sinn
betrumbætti hann dráttarvélarnar
sínar með því til dæmis að setja hef-
iltennur undir þær. Ef hann fór á
milli bæja á dráttarvél var ávallt ný-
heflaður vegur eftir hann.
Börn og unglingar áttu verndara
og góðan vin í Erlendi. Hann var
ákaflega passasamur með krakka
þegar vélar voru annars vegar og lét
þá byrja seinna að vinna á vélunum
en á öðrum bæjum og þá með ströng-
um fyrirmælum um að aka „í fyrsta í
lága“. Ekkert tiltökumál var síðan að
fá aðstoð við þýskar sagnir eða annað
smávægilegt á unglingsárunum.
Undruðust útlendingar sem komu að
Hamarsheiði að hitta fyrir bónda
sem talaði jafn góða þýsku og raun
var á og ekki varð undrun þeirra
minni þegar þeir fengu að vita að
þýskuna hefði hann lært upp á eigin
spýtur.
Erlendur annaðist yfirleitt ekki
matseldina á sínu heimili en þegar
hann tók sig til var ekkert endilega
um hefðbundnar aðferðir að ræða,
t.d. ef ekki fannst nægilegt súpukjöt
var bara sett nautahakk með út í
kjötsúpuna og sultuna sína setti
hann bókstaflega á allt, t.d. skyr eða
hafragraut.
Erlendur gerði stundum góðlát-
legt grín að stjórnun landbúnaðar-
mála. Hann sagði: „Þeir báðu mig að
hætta mjólkurframleiðslu og ég
hætti, þeir báðu mig að hætta sauð-
fjárbúskap og ég hætti. Þá vildi ég
fara út í skógrækt á eigin kostnað en
var synjað um lán. Nei, en ég gat
fengið lán til refaræktar! Nokkrum
árum síðar buðu þeir mér styrk til
skógræktar.“ Erlendur var afburða
gestrisinn og var öllum boðið í kaffi
og með því sem komu heim á bæ,
sama hverra erinda var. Hann var
mikill húmoristi og alltaf stutt í
strákslegt brosið. Það var gaman að
sjá hann spila á píanóið með þessum
stóru og sterku höndum en það virt-
ist bara allt leika í höndunum á hon-
um sama hvort um var að ræða
þunga sleggju eða nótur á píanói.
Jóhanna (Margrét), Magga, Vig-
dís, Björg Eva, Palli og börn, ég sam-
hryggist ykkur innilega því þótt Er-
lendur hafi ekki verið plássfrekur út
á við verður hans pláss vart fyllt af
öðrum. Með þakklæti í huga kveð ég
einstakan mann.
Eggert Stefán
Kaldalóns Jónsson.
✝ Þórdís Þorkels-dóttir fæddist á
Unastöðum í Kol-
beinsdal í Skagafirði
26. október 1895.
Hún lést á Sjúkrahúsi
Akraness 9. febrúar
síðastliðinn. Foreldr-
ar hennar voru Þor-
kell Dagsson, f. 13.9.
1858, bóndi síðast á
Róðhóli í Sléttuhlíð,
d. 4.6. 1929, og Sig-
ríður Guðrún Þor-
láksdóttir, f. 16.
ágúst 1862, hús-
freyja, d. 24.2. 1927.
Systkini Þórdísar voru sjö. Fjögur
dóu í frumbernsku. Þau þrjú sem
komust upp voru; Ólöf Sigríður, f.
30.7. 1885, d. 1963; Þorlákur, f.
22.9. 1887, lést af slysförum 1912;
Dagný, f. 26.6. 1893, d. 1969.
Þórdís giftist 1922 Skarphéðni
Sigfússyni, f. 20.10. 1887, d. 26.6.
1958. Þórdís og Skarphéðinn hófu
fyrst búskap í Ásgeirsbrekku í
Viðvíkursveit 1917 en fluttu það-
an að Mið-Hóli í Sléttuhlíð 1923,
þar bjuggu þau í tvö ár. Á Ysta-
Hóli bjuggu þau svo í átta ár en
fluttu að Sjölindastöðum í Fljót-
um 1933. Á Sjölindastöðum stund-
uðu hjónin búskap í
tuttugu og eitt ár
eða til 1954. Þá
fluttu þau til dætra
sinna í Borgarfirði.
Þórdís bjó sín efri ár
hjá Aðalbjörgu dótt-
ur sinni í Brúsholti í
Flókadal en undir
það síðasta hjá Sig-
ríði Guðrúnu á
Akranesi.
Dætur Þórsdísar
og Skarphéðins eru:
1) Sigríður Guðrún,
f. 15.6. 1927, verka-
kona á Akranesi,
ekkja eftir Guðmund Lárusson,
bónda á Eyri í Flókadal. Börn
þeirra eru: Lárus Rúnar, búsettur
í Reykjavík, Dagný Ósk, hús-
freyja í Grænuhlíð í Húnavatns-
sýslu, og Guðrún, húsmóðir á
Akranesi. 2) Aðalbjörg Steindóra,
f. 16.12. 1928, húsfreyja í Brús-
holti, maður hennar er Sigurður
I. Albertsson, bóndi. Börn þeirra
eru; Ásdís, bóndi í Brúsholti, og
Gunnar Þorsteinn, rafverktaki,
búsettur í Kópavogi.
Útför Þórdísar fer fram frá
Bæjarkirkju í Bæjarsveit í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Ég þakka þau ár, sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér
og það er svo margs að minnast
svo margt, sem um huga minn fer.
Þó þú sért horfin úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð
þín minning er ljós, sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Mamma mín, nú ertu búin að fá
hvíldina, hina langþráðu hvíld.
Þeir voru þér erfiðir þessir síðustu
mánuðir. Þetta verður ekki nein
ævisaga, þú hefðir ekki kært þig
um það, það eru aðeins fáein minn-
ingabrot út úr mínu eigin hjarta,
það er barmafullt af þakklæti –
þakklæti fyrir að hafa fengið að
eiga þig að móður, því „hvað er
ástar og hróðrar dís og hvað er
engill úr paradís hjá góðri og göf-
ugri móður“. Þau eru orðin mörg
árin þín 105 og rúmlega þrír mán-
uðir í viðbót.
Móðir mín sat ekki á neinum
silkisvæflum um dagana, vinna og
aftur vinna, bóndakona í af-
skekktum sveitum, síðast í Fljót-
unum á Sjölindastöðum í þeirri
snjóþungu en sumarfögru sveit
og þar liggja mín æskuspor. Hún
var 17 ára þegar bróðir hennar
dó af slysförum og sumarið næsta
á eftir tók hún orfið hans og fór
til að slá með föður sínum og allt-
af síðan stóð hún við slátt eins og
karlmaður í öllum sínum búskap.
En hún átti líka fínni hliðar, hún
var mjög fróðleiksfús og þráði að
læra meira. Hún hafði yndi af að
lesa og t.d. las hún biblíuna alla
eftir að hún varð níræð. Og svo
voru það skriftirnar, hún átti
margar stílabækur fullar af
fallegum ljóðum, sem hún skrif-
aði upp, hún var ljóðaunnandi og
hún hafði mjög fallega rithönd.
Foreldrar mínir hættu búskap
1954 en hún settist ekki í helgan
stein, þá var pabbi minn sjúkling-
ur, hún annaðist hann. Hann var
stundum heima og stundum á
sjúkrahúsi í Reykjavík, hann dó
1958. Þá fór hún að vinna hjá okk-
ur dætrum sínum. Þau urðu mörg
handverkin hennar þar og út með
hrífu fór hún fram á níræðisaldur,
hvergi mátti sjá heystrá eftir, slík-
ur var þrifnaðurinn og nýtnin.
En nú eru leiðarlok, hinni löngu
vegferð lokið.
Blessuð sé minning hennar.
Kom huggari mig hugga þú
kom hönd og bind um sárin
kom dögg og svala sálu nú
kom sól og þerra tárin.
Kom hjartans heilsulind
kom heilög fyrirmynd
kom ljós og lýstu mér.
kom líf er ævin þverr
kom eilífð bak við árin.
(V. Briem.)
Aðalbjörg Skarphéðinsdóttir.
Elskuleg amma mín hefur nú
fengið hvíldina, hvíldina sem hún
hafði þráð svo lengi. Það var að
morgni 9. febrúar sl. sem hún
kvaddi þennan heim södd lífdaga.
Amma var greind kona og er
sorglegt til þess að vita að hún
hafði ekki tækifæri til að ganga
menntaveginn í æsku. Hún las
mikið eða þar til sjónin bilaði og
hin síðari ár hlustaði hún mikið á
útvarp. Það fóru engir fréttatímar
fram hjá henni og henni fannst við
unga fólkið ekki fylgjast of vel
með.
Hún hafði í gegnum tíðina lært
talsvert af ljóðum og sálmum og
var alveg hissa á því að ég kynni
engin ljóð.
Amma hafði alveg ótrúlega gott
minni og hafði frá mörgu að segja.
Maður sér nú hversu vanhugsað
það var að skrifa ekki frásagnir
hennar niður á meðan það var
hægt.
Fyrir rúmum fimm árum fluttist
hún til móður minnar á Akranesi.
Þá hafði hún búið hjá Aðalbjörgu
dóttur sinni í mörg ár. En hug-
urinn var alltaf í sveitinni og hún
fylgdist vel með öllu sem gerðist
þar.
Amma náði því að lifa tvenn
aldamót og er hún lést var hún
næstelsti Íslendingurinn og elsta
kona landsins. Þessi hái aldur
gerði það að verkum að frétta-
menn frá ýmsum fjölmiðlum vildu
fá að taka viðtal við hana. Hún var
lítið hrifin af því en leyfði þó eitt
viðtal, en sá samt eftir því seinna.
Ég tel það mikil forréttindi að
hafa fengið að njóta samvista við
þessa góðu konu sem amma var.
Elsku Alla og mamma, Guð veri
með ykkur í sorg ykkar.
Guðrún Guðmundsdóttir.
Elsku langamma mín, þá ertu
búin að fá þína langþráðu hvíld. Þú
varst oft búin að tala um að nú
hlyti þetta að fara að verða búið
hjá þér, þú skildir ekkert í þessu
langlífi þínu. Síðastliðið sumar átt-
um við gott spjall saman. Þá tal-
aðirðu um hvað þú hlakkaðir til að
hitta fólkið þitt hinum megin og
þykist ég vita að það hafi verið
tekið vel á móti þér.
Hann Sindri minn leitaði mikið
að þér heima hjá henni ömmu, þar
sem þú varst seinustu árin. Hann
kom alltaf til þín og heilsaði þér er
við komum í heimsókn og alltaf
vildi hann kyssa þig bless.
Það er erfitt fyrir lítinn dreng
að skilja að þú sért farin og komir
ekki aftur. Elsku langamma mín,
ég þakka þér fyrir allar samveru-
stundirnar sem við áttum. Guð
geymi þig.
Þín langömmustelpa,
Guðleif og fjölskylda.
ÞÓRDÍS
ÞORKELSDÓTTIR





 







  
 
  
 

  
 

 !
! "#$" %&&# '( & ")* &
#"&#$" %&&# (# #+#"*
 #(  ,# "  '( (#+""*
*(-#-.#/
" 
#
$

%

!
 & %'
&  (

    )


   '

 

 0'


01
# -((+2
#+-3/
  4%# "# %&&#
0( ""#" %&&# 5(6"&"#" %&&#/

 
 
 







 





57'89
:
 ':


#+(#+
;+#4%#"&(<*(0 #-#&=
#+

 !
*

(
 
+



 %

(% !#;#+#"*  %# /+$ " %&&#
 %#/;#+#"*
+ (>/;#+# %&&#  !#4/+$ ""*
1  #;#+#"*
-#-.#-#-#-.#
*(-#-#-#-.#/