Morgunblaðið - 19.06.2001, Blaðsíða 37

MINNINGAR
38 ÞRIÐJUDAGUR 19. JÚNÍ 2001 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Matthildur Sig-urðardóttir
fæddist á Grund á
Langanesi 25. sept-
ember 1914.
Hún lést á öldrun-
arlækningadeild
FSA á Kristnesi 31.
maí síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru hjónin Sigurð-
ur Sigvaldason,
bóndi á Grund, f. 11.
okt. 1872, á Þor-
steinsstöðum á
Langanesi, d. 10.
febrúar 1937, og Að-
albjörg Jónasdóttir húsfreyja á
Grund, f. 18. desember 1878, í Hlíð
á Langanesi, d. 19. apríl 1930.
Systkini Matthildar: 1) Sigur-
ust. 4) Sigvaldi, f. 1910, d. 1998.
Eiginkona hans var Þorbjörg
Gunnlaugsdóttir.
Þau bjuggu á Grund og síðar í
Reykjavík og eignuðust sex börn.
5) Jónas, f. 1912, bifreiðarstjóri í
Reykjavík og búsettur þar. Eigin-
kona hans var Ólöf Kristjánsdóttir
og eignuðust þau tvö börn. 6) Sig-
ríður, f. 1917, húsfreyja á Mela-
völlum á Langanesströnd, nú bú-
sett á Bakkafirði.
Eiginmaður hennar var Gunn-
laugur Antonsson og eignuðust
þau átta börn Matthildur ólst upp
á Grund. Nítján ára að aldri veikt-
ist hún af berklum og dvaldi á
berklahælinu Kristnesi árin 1934–
1939. Eftir það fluttist hún til Ak-
ureyrar og vann að mestu fyrir
sér með saumaskap þar til hún
réðst í fast starf hjá verksmiðjum
Sambands íslenskra samvinnu-
félaga á Akureyri.
Útför Matthildar fer fram frá
Akureyrarkirkju í dag og hefst at-
höfnin kl. 13.30.
björg, f. 1905, d. 1981,
húsfreyja í Saurbæ og
Dalhúsum á Langa-
nesströnd og á Hall-
gilsstöðum á Langa-
nesi. Eiginmaður
hennar var Jónas Jó-
hannesson og eignuð-
ust þau eina dóttur. 2)
Helga, f. 1906, d.
1950, vann skrifstofu-
störf í Reykjavík. Hún
var ógift og barnlaus.
3) Gunnlaugur, f.
1908, d. 1973. Eigin-
kona hans er Guð-
björg Huld Magnús-
dóttir, nú búsett í Kópavogi. Þau
bjuggu á Grund, Bakka í Keldu-
hverfi og síðast í Reykjavík og
eignuðust sjö börn sem upp kom-
Þeir sungu fallega þrestirnir í
trjánum suður við Kristnesspítala
að kvöldi 31. maí í vor. Það voru
tímamót framundan. Þar var að
kveðja þennan heim sú kona sem
hefur verið sameiningartákn okkar
sem eigum ætt að rekja að Grund á
Langanesi. Við Aðalbjörg systir sát-
um hjá henni og erum afskaplega
þakklátar fyrir að eiga þessa fallegu
og friðsælu stund í minningunni.
Matthildur föðursystir mín hefur
fengið hvíldina. Farinn er bakverk-
urinn, öndunarerfiðleikarnir, magn-
leysið og allt það sem hún þurfti að
líða af líkamlegum lasleika í gegn-
um ævina. Hún var fram á síðustu
stund með áætlanir um framtíðina
en samt var hún eftir því sem ég
best skynjaði tilbúin að fara. Síðasta
skiptið sem ég heimsótti hana var
hún nokkuð vel málhress og var þá
að nefna atriði við mig sem hún
hafði ekki talað um lengi og lutu að
frágangi ýmissa mála. Þykir mér
það dæmigert fyrir hana sem vildi
hafa öll sín mál á hreinu.
Þegar litið er yfir farinn sam-
ferðaveg koma minningarnar og
þær hafa einmitt verið svo sterkar í
huga mínum undanfarnar vikur.
Mitt fyrsta minningarbrot er ein-
mitt heima hjá henni þar sem hún
bjó á Gilsbakkavegi og mamma var
með mig hér á Akureyri hjá lækni.
Ég fékk að nota ermabrettið hennar
sem hest. Jólagjafirnar frá henni
voru alltaf svo spennandi. Bækurn-
ar valdar af vandvirkni og eitthvað
smávegis með. Sérstaklega er minn-
isstæð gjöfin þegar plastperlurnar
komu sem hægt var að raða saman
eftir eigin geðþótta. Eða litlu hlið-
arveskin sem við Hildur systir feng-
um. Þessar gjafir voru einkennandi
fyrir Matthildi. Hún var alltaf svo
fín og snyrtileg. Lyktin var svo góð
í herberginu hennar þegar hún kom
sem sumargestur heim, ilmaði af
púðri, ilmvatni og svo miklu hrein-
læti. Mér finnst enn ég finna þessa
lykt í íbúðinni hennar þótt hún hafi
ekki verið þar núna í eina níu mán-
uði. Það sem tengdi okkur síðan enn
sterkari böndum var að í byrjun bú-
skapar okkar Vignis æxluðust mál
þannig að við fluttum norður á Ak-
ureyri til skamms tíma. Fyrir ein-
staka tilviljun var laus íbúðin á móti
Matthildi uppi á lofti í Brekkugötu
15. Þar bjuggum við í miklu nábýli í
nokkra mánuði. Auðnaðist mér þá
að kynnast Matthildi ekki bara sem
föðursystur. Hún kynntist líka okk-
ur sem ungu fólki og hefur fylgst
með okkur og okkar högum æ síðan.
Sannfærðist ég enn betur um vænt-
umþykju hennar þegar hún fór að
skamma mig þegar henni þótti ég
eiga tiltal skilið. Eins og verða vill
hjá ungu fólki fluttum við nokkuð
oft milli staða og íbúða. Matthildur
var sú sem náði að heimsækja okk-
ur því sem næst hvar sem við sett-
um upp heimili. Matthildur gat ver-
ið kát og hafði góða kímnigáfu
þegar hún vildi svo við hafa. Fróð
um alla mögulega og ómögulega
hluti og greinilegt að hún fylgdist
mjög vel með öllu.
Mér er í minni þegar hún kom í
heimsókn eitt sinn til okkar þegar
við bjuggum á Dalvík og áttum við
frænkur tal saman fram undir
morgun um hin ýmsu málefni. Þá
kynntist ég félaganum Matthildi.
Hún vissi manna fyrst þegar von
var á frumburðinum og álít ég að
það hafi ekki hvað síst átt þátt í
hversu vænt henni þótti um hann
Birni og hversu annt hún lét sér um
hann. Efirminnilegt er rétt eftir að
Birnir fæddist, að Matthildur kom í
sumarfrí til Reykjavíkur og dvaldi
heima hjá pabba og mömmu. Okkur
vantaði pössun í nokkra klukkutíma
og pabbi og Matthildur komu heim
til okkar. Mér fannst þetta svo sér-
stakt því ég stóð í þeirri meiningu
að ungbarnaumönnun væri nú ekki
sterkasta hlið þeirra systkina. Ann-
að kom í ljós og er mér afskaplega
minnisstætt hversu glöð og ánægð
þau voru yfir verkefninu og fékk
ég góða lýsingu á atburðarásinni
þegar ég kom heim. Eins var það
eftir að við Vignir fluttum síðar til
Akureyrar, þá var auðsótt mál að
stinga inn til hennar litlum ungum
á meðan þeir voru ekki þungir á
handlegg eða fótfráir. Fram til síð-
ustu heimsóknar fylgdist hún vel
með börnum okkar og gladdist til
dæmis innilega þegar ég var að
segja henni frá heimsókn okkar
hjóna til Birnis og Sunnevu í Nor-
egi nú í vor. Börnum okkar var
Matthildur kær frænka og þótti
mér vænt um að sjá og finna þá
hlýju sem hún bæði veitti og þáði
frá þeim. Hún var sjálfsögð í öll af-
mæli og einnig var hún fastur gest-
ur hjá okkur á jóladagseftirmið-
deginum í mörg ár og þótti okkur
mikið vanta þegar hún treysti sér
ekki lengur. Einnig til margra ára
bauð hún okkur í jólaboð til sín.
Hlaðborð af hennar einstöku tert-
um, kökum og ómissandi heitt
súkkulaði var fastur liður. Það
vantaði aldrei umhyggjuna hjá
henni fyrir okkur öllum sem hana
þekktum.
Ómetanleg er sú tryggð sem bæði
skyldir og óskyldir héldu við hana
og héldust þau tryggðabönd allt þar
til yfir lauk. Bestu þakkir fær
starfsfólk öldrunarlækningadeildar
FSA á Kristnesspítala fyrir nota-
lega umönnun þann tíma sem hún
var þar. Við fjölskyldan í Tungusíðu
29 kveðjum Matthildi með mikilli
þökk og erum öll ríkari af að hafa
átt hana að og minningin er okkur
kær.
Valdís Gunnlaugsdóttir.
Matthildur föðursystir er fallin
frá og komið að kveðjustund. Hún
var iðnverkakona á Akureyri alla
starfsævina, vann lengst á sauma-
stofu Gefjunar og í skóverksmiðj-
unni Iðunni. Eftir fimm ára dvöl á
berklahælinu Kristnesi hefur ekki
verið auðvelt fyrir unga stúlku að
fóta sig í lífinu utan spítalans. Það
tókst henni samt með þeirri þraut-
seigju sem einkenndi hana ævina
út, komst í trygga vinnu og kom sér
upp hlýlegu heimili, enda útsjón-
arsöm kona, handlagin og vandvirk.
Í sumarleyfum ferðaðist hún, heim-
sótti ættingjana á Langanesi og
okkur á Bakka. Einnig ferðaðist
hún gjarnan með Ferðafélagi Ak-
ureyrar og brá sér jafnvel í sigl-
ingu, tók þátt í frægri Norður-
landaför Karlakórsins Geysis á
Heklunni árið 1952. Á efri árum
naut hún þess að rifja upp ferða-
minningar og stálminnug gat hún
rakið löngu liðin ferðalög nánast
frá degi til dags.
Matthildur lét sér annt um okkur
systkinabörn sín og fylgdist vel með
öllum hópnum. Okkur systkinunum
á Bakka sendi hún alltaf jólagjafir
meðan við vorum lítil. Þær gjafir
voru valdar af kostgæfni, gjarnan
eitthvað skrautlegt og hún hafði
ótrúlegt lag á að finna út hvað hent-
aði. Ekki gerði hún upp á milli okk-
ar og ekki minnist ég þess að hún
reyndi að hæna okkur að sér. Við
gerðum okkur heldur aldrei dælt
við hana en þótti vænt um hana og
umgengumst hana ævinlega með
mikilli virðingu.
Það ríkti tilhlökkun á Bakka þeg-
ar von var á Matthildi og henni eru
tengdar bernskuminningar um
sparileg atvik eins og þegar mamma
færði henni morgunkaffi með sæta-
brauði í rúmið og pabbi brá sér inn
til að fá sér kaffisopa með systur
sinni eða þegar drukkið var síðdeg-
iskaffi á sólskinsdögum úti í blóma-
garði. Við Valdís systir skreyttum
líka stundum drullukökur með sól-
eyjum og hrafnaklukkum og buðum
mömmu og Matthildi til veislu í
búinu okkar í gömlu tóftinni við tún-
garðinn.
Á tímum lélegra samgangna gat
verið strembið og tafsamt að kom-
ast landshluta á milli en á Akureyri
var Matthildur og lóðsaði ung-
lingana á leið í eða úr skóla hingað
og þangað um landið. Eitt sinn kom
ég snemma morguns með skipi til
Akureyrar á leið úr jólafríi og fékk
að bíða hjá Matthildi eftir ferð dag-
inn eftir. Hún var farin til vinnu
þegar ég kom en hafði gert ráðstaf-
anir til að ég kæmist inn. Þegar
þangað kom þótti mér þesslegt að
þar væri einhver gestur. Ég hafði
því hljótt um mig og svipaðist um. Á
eldhúsborðinu var útsaumaður dúk-
ur, lagt á borð fyrir einn og marg-
víslegar kræsingar. Ég gægðist inn
í stofuna og sá að búið hafði verið
MATTHILDUR
SIGURÐARDÓTTIR
✝ Gunnmar ÖrumNielsen fæddist
á Seyðisfirði hinn
16. október 1916.
Hann lést á Land-
spítalanum Foss-
vogi hinn 2. júní sl.
Foreldrar hans
voru Ingibjörg
Gunnlaugsdóttir
Nielsen, f. 29. júní
1889, d. 11. apríl
1969, og Niels Pét-
ur Örum Nielsen, f.
8. september 1887,
d. 6. júní 1972.
Systkini Gunn-
mars voru: María, f. 17. maí
1921, d. 9. júní 1989, og Carl f. 5.
desember 1925, d. 1. apríl 1983.
Gunnmar kvæntist hinn 5.
janúar 1952 Svövu Ingadóttur, f.
ember 1962, maki Ágústa Rík-
arðsdóttir, f. 15. febrúar 1959.
Börn þeirra eru Ásgeir Daði, f.
10. apríl 1992, Hilmar Örn, f. 19.
júlí 1993, og Sigrún Svava, f. 15.
febrúar 1996.
Sonur Ágústu er Bjarki Freyr,
f. 16. ágúst 1980.
Að tilstuðlan föðurbróður síns
Þórarins Nielsen, sem búsettur
var í Reykjavík, kom Gunnmar
til bæjarins 1937 til að fara í
Verslunarskóla Íslands. Hann út-
skrifaðist þaðan 1941 og var því
nýbúinn að halda upp á 60 ára
útskriftarafmæli hinn 1. maí sl.
Gunnmar starfaði hjá heild-
versluninni Eddu frá 1941–1956.
Þá stofnaði hann sína eigin
heildverslun, G.Ö. Nielsen, og
starfrækti hana þar til um 1990.
Um miðjan október á sl. ári
fluttist hann á Skjól v/Kleppsveg
þar sem hann naut mjög góðrar
umönnunar.
Útför Gunnmars fer fram frá
Fossvogskirku í dag og hefst at-
höfnin kl. 13.30.
13. maí 1926, d. 16.
ágúst 1968. For-
eldrar Svövu voru
Guðlaug Erlends-
dóttir, f. 16. apríl
1901, d. 26. maí
1948, og Ingi Hall-
dórsson, f. 15. ágúst
1985, d. 28. nóvem-
ber 1981.
Börn Gunnmars og
Svövu:
Guðlaug, f. 28. maí
1952, maki Hermann
Auðunsson, f. 15.
október 1947. Börn
þeirra eru Svavar
Ingi, f. 23. nóvember 1978, og
Gunnar Már, f. 6. apríl 1987.
Sonur Hermanns er Auðunn, f.
25. maí 1975,
Gunnlaugur Pétur, f. 21 sept-
Það er með miklum söknuði sem
ég kveð ástkæran tengdaföður minn
Gunnmar Örum Nielsen sem lést
annan þessa mánaðar eftir stutta
sjúkrahúslegu.
Það var um haustið 1977 að leiðir
okkar Gunnmars lágu fyrst saman.
Við Guðlaug kona mín höfðum þá
kynnst um sumarið á erlendri
grundu og komið var að því að ég
skyldi hitta föður hennar. Strax við
fyrstu kynni varð mér ljóst að hér
var á ferðinni sómamaður. Ekki leið
á löngu þar til við vorum orðnir
perluvinir. Framkoma Gunnmars og
útgeislun var slík að ekki var hægt
annað en að hrífast af honum.
Gunnmar rak um árabil heildsölu í
Aðalstræti sem verslaði með inn-
lenda og erlenda vöru. Þegar Svava
lést árið 1968 stóð Gunnmar frammi
fyrir því að taka alfarið að sér upp-
eldi barnanna jafnframt því að reka
heildsöluna. Guðlaug dóttir hans var
um þessar mundir orðin 16 ára en
Gunnlaugur Pétur aðeins 6 ára gam-
all. Hann færði rekstur heildsölunn-
ar heim á Hjarðarhaga til þess að
geta verið sem mest með börnunum
sínum. Þar sem Svava hafði séð um
skrifstofustörfin hjá fyrirtækinu
bætti hann því starfi einnig á sig.
Með dugnaði, útsjónarsemi og um-
hyggju tókst honum bæði að veita
börnum sínum gott uppeldi og heim-
ili sem og að styðja dyggilega við
bakið á þeim alla tíð. Fáa menn hef
ég hitt á lífsleiðinni sem hafa verið
jafn einlægir, þægilegir og þjónustu-
fúsir og Gunnmar var. Hann lagði
sig ávallt fram við að gera allt sem
hann gat fyrir syni okkar og fylgdist
vel með öllu sem þeir tóku sér fyrir
hendur.
Ég mun ávallt minnast þeirra
góðu stunda sem við Gunnmar áttum
saman. Við höfðum báðir sameigin-
legt áhugamál sem var laxveiði. Þó
að aðstæður hafi hagað því svo til að
við fórum aðeins einu sinni saman í
laxveiðitúr þá áttum við margar
ánægjustundir við að horfa á sjón-
varpsþættina Sporðaköst sem ég
hafði safnað að mér í gegnum árin.
Aldrei urðum við leiðir á að spjalla
um og fylgjast með þeim átökum
sem þar áttu sér stað við löndun
stórlaxa. Síðustu dagarnir hafa verið
erfiðir öllum þeim sem næstir þér
stóðu. Ég bið Guð að gefa börnum
þínum, barnabörnum sem og Gyðu
vinkonu þinni styrk til að takast á við
orðinn hlut.
Ég vil ljúka orðum mínum með því
þakka hinum hæsta höfuðsmið fyrir
þann ómetanlega tíma sem ég og
synir mínir fengum að njóta með þér
kæri vinur. Guð blessi þig um alla
framtíð. Megi þú hvíla í friði.
Þinn tengdasonur,
Hermann Auðunsson.
Fréttirnar af andláti Gunnmars
kölluðu fram í huganum margar
minningar frá æskuárunum, sér-
staklega árunum 1967 til 1971 þegar
ég stundaði nám í Menntaskólanum
við Hamrahlíð. Á þessum árum hafði
ég náið samband við Gunnmar, sem
var giftur móðursystur minni, Svöfu
Nielsen Ingadóttir. Ég var ævinlega
mjög velkominn á heimili Svöfu og
Gunnmars og dvaldi ég þar mörgum
stundum, í góðu yfirlæti, á mennta-
skólaárunum.
Gunnmar var einstaka skemmti-
legur maður. Hann var fjörugur og
hafði mikið gaman af að spjalla við
flest fólk. Hann hafði lifandi áhuga á
flestu því sem gerðist í þjóðfélaginu
og hafði ákveðnar skoðanir á mál-
efnum dagsins. Á menntaskólaárun-
um mínum ræddum við oft um
stjórnmál. Við vorum oftast ósam-
mála um allt sem viðkom stjórnmál-
um á þeim árum. Gunnmar var þræl-
stífur sjálfstæðismaður og ég
blóðrauður kommúnisti, sem vissi
allt um upphaf efnahagslegs – og
félagslegs óréttlætis í heiminum.
Alltaf voru umræðurnar fjörugar og
ákveðnar, en þó vingjarnlegar og
kurteisislegar.
Ég hafði mikið gaman af því að
hitta Gunnmar, Svöfu og börnin
þeirra, Guðlaugu og Gunnlaug Pét-
ur, á Hjarðarhaga 19 í Reykjavík.
Sunnudagsmáltíðirnar, sem ég átti
með fjölskyldunni voru mjög marg-
ar. Og alltaf var skrafað. Það fór vel
á með okkur og við nutum þess að
spjalla saman. Það að hann var 34 ár-
um eldri skipti engu máli. Einn af
mörgum kostum Gunnmars var að
hann hafði ævinlega tíma til að tala
við fólk.
Gunnmar var heildsali og verslaði
nær eingöngu með fatnað af ýmsu
tagi. Hann keyrði að mestu leyti
sjálfur vörurnar beint til viðskipta-
vinanna, sem voru verslanir á höf-
uðborgarsvæðinu. Oft var ég með
honum í þessum ferðum, sem voru að
sjálfsögðu lengri en nauðsynlegt var.
En það var mannlegi þátturinn í
Gunnmari sem gerði það að verkum.
Hann þurfti svo mikið að tala, við
mig á meðan við keyrðum um og svo
við viðskiptavinina, á meðan ég bar
kassana inn til þeirra. Ekki flýtti
kurteisi Gunnmars í umferðinni fyr-
ir. Hann stoppaði fyrir flestum sem
voru að reyna að komast úr bílastæð-
um eða inn á aðalgötu. Þetta hátterni
Gunnmars í umferðinni var gjörólíkt
því sem maður þekkir í fari íslenskra
bílstjóra. Gunnmar var mjög vel lið-
inn af viðskiptavinunum og raunar
öllum sem þekktu hann.
Svafa dó úr krabbameini árið
1968. Það var mikið áfall fyrir Gunn-
mar, Guðlaugu, Gunnlaug Pétur og
alla í fjölskyldunni. Hún var einstak-
lega góð kona. Minningarnar um
hana eru enn mjög sterkar í míum
huga. Árin eftir andlát Svöfu voru
Gunnmari og börnunum hans vissu-
lega mjög erfið. Börnin voru ung,
Guðlaug 16 ára og Gunnlaugur Pétur
GUNNMAR ÖRUM
NIELSEN