Morgunblaðið - 08.11.2001, Blaðsíða 55

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 8. NÓVEMBER 2001 55
Vinur minn, Haukur, er genginn
til „Austursins eilífa“. 4. október sl.
sat ég hjá Hauki á Landspítalanum
og við ræddum um það helsta sem
var að gerast í mannlífinu og það
sem framundan væri hjá okkur
báðum. Við hugðumst taka til við
smíðar er ég kæmi aftur og hann
væri kominn á ról, en ég þurfti að
fara utan í stutta ferð. Haukur
taldi sig vera heldur á réttri braut í
veikindum sem svo snögglega
komu upp. Það var einkennileg
sjón að sjá Hauk rúmliggjandi,
slíkur víkingur sem hann var. Er
ég kom aftur úr þessari stuttu ferð
og var á leiðinni að heimsækja
hann fór hann í ferðalag án þess að
við næðum að kveðjast.
Rúmur áratugur er síðan ég
kynntist Hauki fyrst fyrir alvöru,
það voru forréttindi. Þá lágu leiðir
okkar saman við heyskaparstörf.
Haukur heyjaði af miklum krafti í
Ási II og ég og Addý í Áskoti, en
jarðirnar liggja saman. Strax þá
tókst með okkur góð og mikil vin-
átta og jókst hún stöðugt allt þar
til yfir lauk. Við réttum hvor öðrum
hjálparhönd við heyskaparstörfin,
en mikið var slegið í Ási á þeim
tíma og komu margir úr fjölskyldu
Hauks honum til aðstoðar, þegar
mikið var flatt og veðurspáin ekki
spennandi. Að mörgu var að
hyggja hjá okkur fyrir átökin á
hverju vori. Vélakostur okkar var
þannig að við þurftum nokkra daga
til þess að gera hann kláran í slag-
inn og á stundum milli stríða rædd-
um við um lífið og tilveruna og
verður að viðurkennast að á þeim
viðræðum græddi ég mun meira en
hann.
Haukur var ávallt reiðubúinn til
þess að leiðbeina mér við það sem
ég var að kljást við hverju sinni en
sterkastur var hann þó þegar smíð-
ar áttu í hlut enda voru handbragð
hans, hugvit og reynsla einstök.
Helst var að við gleymdum okkur
þegar hann sagði mér frá hinu og
þessu varðandi gömlu tímana.
Haukur, sem reyndar var fæddur
sama dag og ár og faðir minn heit-
inn, bar það svo sannarlega ekki
með sér að hann væri kominn á ní-
ræðisaldur, svo glæsilegur var
hann á velli. Það eru ekki nema ör-
fá ár síðan ég, maður á besta aldri,
mátti taka á öllu sem til var til að
hafa við honum í hlöðunni og vana-
lega var það ég sem bað um smá-
pásu, þá helst með því að spyrja
hann að einhverju, svo að hann yrði
að stoppa augnablik til þess að út-
skýra fyrir mér, síðan var haldið
áfram þar til verkinu var lokið.
Hefðbundinn búskapur hefur
ekki verið í Ási II um nokkurra ára
bil en Haukur hafði ekki minna að
gera þrátt fyrir það. Það var hon-
um metnaður og öllum stundum
var hann að dytta að húsum og lag-
færa og halda við. Þótt ekki væri
hægt að vera við heyskap féll hon-
um samt aldrei verk úr hendi.
Núna undir það síðasta var hann að
lagfæra gamla húsið í Ási eftir
jarðskjálftaskemmdirnar og miðaði
því verki vel. Haukur var ekki
mjög opinskár maður en það sem
hann sagði mér tók ég allt mjög al-
varlega og hafði ekki í flimtingum.
Hann var skapmikill og skammaði
mig ósjaldan en það var alltaf með
smávægilegu gríni og föðurlegu yf-
irbragði, já yfirbragði þess sem
hafði reynsluna. Hann vissi alltaf
hvað hann vildi en þegar tilefni
gafst kom fram þessi glettni og
ljúfi drengur og gátum við þá hleg-
ið lengi saman að ótrúlegustu hlut-
um. Hver getur kallað Hauk fram í
huga sér öðruvísi en að sjá hann
brosandi eða hlæjandi?
Þó svo að ég viti að Haukur er
farinn í ferðalag, á undan mér og á
stað þar sem hann er meðal ást-
vina, þá læðist að mér dálítil sjálfs-
vorkunnsemi. Það er einkennilegt
til þess að hugsa að byrja und-
irbúning fyrir heyskap næsta vor
og að við Addý njótum hans ekki
við.
Við Addý sendum Guðjóni Inga
og fjölskyldu hans og öllum vanda-
mönnum okkar innilegustu samúð-
arkveðjur.
Megi Guð gefa ykkur styrk.
Jakob S. Þórarinsson
og fjölskylda, Selfossi.
✝ FriðrikkaBjarnadóttir
fæddist á Böðmóðs-
stöðum í Laugardal
21. janúar 1905. Hún
lést á Hrafnistu í
Hafnarfirði 1. nóv-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Aðalbjörg Jóns-
dóttir frá Rútsstöð-
um í Gaulverjabæ og
Bjarni Ólafsson frá
Blómsturvöllum í
Skaftafellssýslu. Hún
giftist Guðmundi J.
Þorvaldssyni frá
Svalvogum, Dýrafirði, hinn 27.
júní 1925. Guðmundur lést 11. jan-
úar 1944. Þau bjuggu lengst af í
Hafnarfirði á Selvogsgötu 24. Þau
eignuðust 9 börn, fyrst tvíbura,
tvo drengi sem fæddust andvana.
Sólborg, f. 9. ágúst 1925, giftist
Óskari Hafnfjörð Auðunssyni, f.
12.10. 1920, d. 23.5. 1978, þau
eignuðust sex börn; Þorgerður, f.
13. desember 1926, giftist Þór-
halli Halldórssyni, f. 25.6. 1922, d.
21.3. 1999, þau eignuðust tvær
dætur; Bjarnfríður,
f. 19. febrúar 1928,
d. 11. júlí 1999, gift-
ist Gísla Sigurðssyni,
15.12. 1909, d. 10.10.
1998, þau eignuðust
þrjú börn; Lúther, f.
22. mars 1929, d. 12.
janúar 1941, Guð-
mundur Kristján, f.
21. febrúar 1931,
kvæntist Jóhönnu S.
Þorbjörnsdóttur, f.
9.8. 1934, þau eign-
uðust fimm börn;
Ingibjörg, f. 14. jan-
úar 1934, giftist
Svavari Júlíussyni, f. 6.12. 1931 d.
5.8. 1986, þau eignuðust fjögur
börn; og Lovísa, f. 16. nóvember
1939, giftist Páli Sigurjónssyni, f.
3.5. 1935, þau eignuðust þrjá syni
en slitu samvistum. Afkomendur
Friðrikku eru 145, þar af eru 5
látnir.
Síðustu árin dvaldi Friðrikka á
Hrafnistu í Hafnarfirði.
Útför Friðrikku fer fram frá
Hafnarfjarðarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
Langri ævi lokið. Í dag kveðjum
við elskulega tengdamóður mína.
Það eru tæp 49 ár liðin síðan fundum
okkar bar saman. Það var þegar við
Guðmundur sonur hennar fórum að
vera saman. Það eru ótal minningar
sem koma upp í huga mínum þegar
ég lít til baka. Friðrikka var kona,
sem var mjög sterk og hraust, hún
varð ung ekkja og síðan hefur hún
helgað líf sitt börnum sínum. Þetta
var kona sem varð fyrir mörgum
sorgaráföllum í lífinu en aldrei
kvartaði hún, en hún var frekar dul.
Ég minnist ætíð einnar setningar
sem hún sagði við mig þegar við
misstum okkar dreng, sem var auga-
steinninn hennar: Didda mín, dauð-
inn er sár, en hann er ekki það
versta í lífinu. Þið eigið fallegar og
góðar minningar um fallegt barn og
það er gott að geta huggað sig við
fallegar minningar. Þetta hef ég lát-
ið mér að kenningu verða, því þessi
kona hafði reynsluna, hún varð að
sjá á eftir mörgum sínum nánustu
ástvinum. Hún flutti úr húsi sínu
haustið 1970 og bjó hjá Lovísu dótt-
ur sinni og hennar fjölskyldu þar til
hún fór á Hrafnistu í Hafnarfirði.
Það var í ársbyrjun 1978 og þar leið
henni vel. Henni fannst mjög gaman
þegar maður kom og spurði hvort
hún vildi koma með í bíltúr. Hún hélt
það nú, hún var svo kvikk á fæti eins
og ung stelpa að koma sér í kápuna
og skóna. Ég skammaðist mín
stundum, hún var miklu liprari en
ég. Það var einn góðviðrisdag sum-
arið 1998 að ég og dætur hennar
tvær fórum með hana austur í Laug-
ardal. Þegar við keyrðum upp Laug-
ardalsveginn sagði hún alltaf að
Laugardalurinn fallegastur væri
allra sveita. Síðan fórum við með
hana í kirkjuna í Miðdal þar sem hún
var skírð og fermd og það fannst
henni mjög ánægjulegt og kraup við
altarið og fór með bænir. Við hinar
táruðumst við að horfa á hana við
altarið. Hún var trúuð kona og mig
minnir að þetta hafi verið hennar
síðasta ferð á bernskuslóðir. Öll
hennar hugsun beindist að um-
hyggju fyrir þeim, sem hjá henni
voru og að þeim gæti ávallt liðið sem
best.
Umvafin ást og hlýju sinna nán-
ustu kvaddi hún þessa jarðvist og
hélt til fundar við sinn Guð eftirmið-
daginn 1. nóvember. Fjölskyldan
sendir sérstakar þakkir til starfs-
fólksins á sjúkradeild 4B á Hrafn-
istu í Hafnarfirði fyrir sérstaka
hlýju og góða umönnun. Hafðu þökk
fyrir allt, kæra tengdamamma.
Hvíl í friði.
Tengdadóttir.
Elsku amma mín.
Nú ertu leidd, mín ljúfa
lystigarð Drottins í,
þar áttu hvíld að hafa
hörmunga’ og rauna frí,
við Guð þú mátt nú mæla,
miklu fegri en sól
unan og eilíf sæla
er þín hjá lambsins stól.
Dóttir, í dýrðar hendi
Drottins, mín, sofðu vært,
hann, sem þér huggun sendi,
hann elskar þig svo kært.
Þú lifir góðum Guði,
í Guði sofnaðir þú,
í eilífum andarfriði
ætíð sæl lifðu nú.
(H. Pétursson.)
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
Hvíldu í friði.
Júlía.
Nú er hún amma okkar bræðra,
Friðrikka Bjarnadóttir, búin að
kveðja þennan heim og er ekki vafi í
okkar huga um að hún er komin á
betri stað. Henni tókst af miklum
skörungsskap að koma börnunum
sínum sex til manns, eftir að hún
missti eiginmann sinn Guðmund J.
Þorvaldsson í hafið á stríðsárunum.
Álitið var að togari sá er hann var á,
Max Pemberton frá Hafnarfirði,
hefði siglt á tundurdufl á leið í sölu-
ferð til Englands.
Þessi litla og hægtláta kona sem
við bræðurnir vorum svo heppnir að
alast upp með og umgangast var
verulegur áhrifavaldur í lífi okkar.
Við bárum allir sem einn mikinn hlý-
hug til hennar ömmu okkar, svo og
hina mestu virðingu. Virðingin fyr-
irhenni skein í gegn þegar hún þurfti
stundum að skakka leikinn og ganga
á milli okkar bræðra þegar leikurinn
var orðinn fullákafur og slest hafði
upp á vinskapinn. Hún þurfti ekki
oft að hafa mjög hátt né að taka á
okkur til að stoppa lætin, henni
dugði yfirleitt að tala við okkur og
leiða annan af hólmi og henni var
hlýtt (þetta átti aðallega við eldri
bræðurna).
Sá yngsti komst ósjaldan frá
skömmum eða tiltali frá ömmu með
því að taka utan um hana og stíga
nokkur dansspor með henni þegar
hann sá hvað í vændum var og höfðu
þau bæði svo og aðrir hina bestu
skemmtun af.
Eftir að hún amma var hætt að
vinna sökum aldurs var alltaf gott að
vita af henni heima þegar úr skólum
var komið og við komum aldrei að
tómu húsi á þessum árum þó svo að
foreldrarnir ynnu úti og alltaf bar
hún hag okkar fyrir brjósti, hvort
sem það laut að náminu, mataræðinu
eða lífinu. Við vorum ekki sjaldan
spurðir að því hvort við værum búnir
að borða eða læra nóg áður en út var
haldið. Hún var óspör á hvatningar
hvað varðaði menntun, því hún vissi
eins og svo margir aðrir að góð
menntun væri hið besta nesti á lífs-
leiðinni.
Enn og aftur viljum við árétta það
að við teljum það hafa verið mikil
sérréttindi að alast upp undir hand-
leiðslu hennar ömmu okkar og að
hafa haft hana eins lengi og raun ber
vitni bæði á heimili foreldra okkar
og síðar ekki langt undan, á Hrafn-
istu í Hafnarfirði, langt fram eftir
aldri. Minningarnar eru margar og
góðar og ekki eiga börn okkar
bræðranna síður góðar minningar
um hana Friðrikku langömmu sína
en við.
Núna að lokum eftir þessar hug-
leiðingar um hanan ömmu okkar og
samskipti okkar við hana viljum við
kveðja þessa merku konu og biðjum
við góðan Guð að taka vel á móti
henni svo og styrkja okkur öll hin
sem munu sakna hennar um ókomna
tíð.
Hvíl þú í friði, elsku amma.
Sigurjón, Magnús og
Guðmundur Friðrik
Pálssynir og fjölskyldur.
Hún Friðrikka amma mín er látin.
Hún var orðin fjörgömul kona, á 97.
aldursári.
Amma mín bjó á Selvogsgötu 24 í
Hafnarfirði. Á Selvogsgötunni var
gaman að fá að gista þegar ég var
barn, best var að fá að kúra fyrir of-
an hana ömmu undir súðinni og
vakna til að sjá hana flétta hárið sitt
á morgnana, en hún hafði þykkt og
sítt hár. Hún sagði mér sögur úr
sveitinni sinni. Amma ólst upp hjá
föður sínum, Bjarna Ólafssyni bónda
á Böðmóðsstöðum í Biskupstungum,
og seinna fluttust þau og móðir
ömmu, Aðalbjörg Jónsdóttir til
Hafnarfjarðar. Hún sagði mér frá
því þegar hún sat yfir ánum sem
barn, og þegar kóngurinn kom, þá
hljóp hún upp að Brúarhlöðum til að
sjá hann fara yfir Brúará. Hún sagði
mér frá vinkonu sinni henni Karol-
ínu. Hún sagði mér líka frá því þegar
hún, þá aðeins fjórtán og fimmtán
ára, var send með nýfædda drengi
vinnukonunnar á Böðmóðsstöðum í
fóstur. Í annarri ferðinni fór hún á
hesti með barnið bundið undir klæð-
um sínum um hávetur, kól hana á
höndum en hún skilaði barninu heilu
og höldnu í fóstrið, þetta var erfið
raun fyrir unga stúlku.
Á miðvikudagskvöldið sat ég hjá
henni ömmu minni og kíkti ég þá í
skrínið hennar. Það fyrsta sem ég sá
var málsháttur sem hún hafði geymt
og hljóðar svona: „Hafðu ávallt
óbreytt takmark fyrir augum og
eyddu ekki tíma þínum í stefnulausu
hviklyndi.“ Þar var henni ömmu
minni rétt lýst, hún lét aldrei deigan
síga, vinnusöm var hún og harkan
mikil í þessari litlu fallegu konu.
Ég var þess aðnjótandi að hafa
ömmu í næsta húsi á mínum upp-
vaxtarárum.
Þegar amma fluttist 75 ára gömul
á Hrafnistu þótti henni gott að hafa
okkur í nágrenninu og gekk hún til
okkar nánast á hverjum degi og
fylgdist með stelpunum mínum vaxa
úr grasi og best þótti henni ef hún
gat gert eitthvert gagn í þessum
heimsóknum, t.d. brotið saman
bleiur eða bakað pönnukökur, sem
voru þær þynnstu og bragðbestu
sem fyrirfundust. Vinkonur hennar
á Hrafnistu kíktu stundum í heim-
sókn með henni, ef ég brá mér af bæ
hlupu dætur mínar út á Hrafnistu til
ömmu og fengu hressingu og þá var
tekið í spil. Svo var það slátrið henn-
ar ömmu. Hún gekk hús úr húsi inn-
an fjölskyldunnar í sláturtíð til að
gera þessa líka himnesku lifrarpylsu
sína. Amma mín var vön að segja:
Geymdu ekki til morguns það sem
þú ætlaðir að gera í dag og gerðu að-
eins meira en þú getur. Þetta er það
sem ég hef haft að leiðarljósi og
kennt dætrum mínum.
Elsku amma mín, mikið var gott
að eiga þig að, þú varst minn besti
trúnaðarvinur.
Nú kveð ég þig elsku amma mín,
takk fyrir allt. Megir þú hvíla í friði á
Guðs vegum.
Þín
Birna.
FRIÐRIKKA
BJARNADÓTTIR
Þær sorgarfréttir
bárust mér á laugar-
dagsmorgni 20. októ-
ber að hún Jóhanna
væri látin. Þetta var
og er bílstjórum og
starfsfólki Sendibílastöðvarinnar
hf. mikil harmafregn. Hún hafði
farið í litla aðgerð á fæti nokkrum
dögum áður og von var á henni til
vinnu fljótlega, en margt fer öðru-
vísi en ætlað er.
Hún Jóhanna Guðrún Gunnars-
dóttir hóf störf í mötuneyti Sendi-
bílastöðvarinnar hf. árið 1992 og
tók við því sem rekstraraðili 1994
og hefur rekið það síðan. Hefur hún
reynst okkur alveg frábærlega og
það má segja að Jóhanna hafi hugs-
að um okkur bílstjórana eins og
„mamma“. Það var alltaf svo gott
að koma til hennar, viðmótið alltaf
hlýtt og ávallt bros. Þar sem stöðin
er okkur oft sem annað heimili, þá
JÓHANNA GUÐRÚN
GUNNARSDÓTTIR
✝ Jóhanna GuðrúnGunnarsdóttir
fæddist í Reykjavík
2. desember 1944.
Hún andaðist 19.
október síðastliðinn
og fór útför hennar
fram frá Fella- og
Hólakirkju 29. októ-
ber.
var oft leitað til Jó-
hönnu ef vandamál
komu upp, jafnvel þótt
utan stöðvarinnar
væru og oft gat hún
aðstoðað við lausn
mála. Margir bílstjór-
anna sem stundum
höfðu lítinn tíma
hringdu oft á undan
sér og þá var maturinn
þeirra tilbúinn þegar
þeir komu. Þessi þjón-
usta fannst Jóhönnu
alveg sjálfsögð. Þá
hefur hún alltaf verið
boðin og búin til að-
stoðar ef eitthvað stóð til og má þar
nefna þegar stöðin hélt upp á 50 ára
afmælið, þá var hún stoðin og stytt-
an í þeim undirbúningi sem að veit-
ingum sneri. Einnig þegar árshá-
tíðir eða annað stóð til, alltaf var
leitað til Jóhönnu sem alltaf var
tilbúin.
Elsku Jóhanna, þökkum alltof
stutta en góða samleið.
Eiginmanni Jóhönnu, Bjarna G.
Bjarnasyni, börnum, barnabörnum
og öllum sem þótti vænt um Jó-
hönnu, sendi ég okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Fyrir hönd Sendibílastöðvarinn-
ar hf.,
Sigurður Ingi Svavarsson.