Morgunblaðið - 13.04.2002, Blaðsíða 50

MINNINGAR
50 LAUGARDAGUR 13. APRÍL 2002 MORGUNBLAÐIÐ
Við vorum alla tíð
nánar nöfnurnar. Þó að
ég gerði mér fulla grein
fyrir því að brugðið gæti til beggja
vona með hennar alvarlegu veikindi,
kom fréttin um lát hennar sem reið-
arslag. Sorgin er sár og djúp, en
minningarnar sem ég á um kæra
bróðurdóttur eru hlýjar og innilegar.
Strax í barnæsku vissi hún hvað
hún vildi og stóð fast á sínu. Og þó
hún væri ung að árum var hún hjálp-
söm og lagði sín litlu lóð á vogarskál-
arnar og vildi taka þátt með þeim
fullorðnu. Hún hafði líka lag á full-
orðna fólkinu og oft hef ég brosað
með sjálfri mér þegar ég minnist
þess þegar hún plataði mig til að gefa
sér tré í afmælisgjöf, þegar hún varð
níu ára. Sagðist að vísu eiga tíu ára
afmæli, svona til að tryggja það að
frænka skilaði sér nú örugglega með
gjöfina. Hún var kotroskin og átti
það til að snúa mér í kring um sig, en
var í annan tíma fullorðinsleg og al-
varleg en stríddi frænku sinni stund-
um. Minningarnar koma í stríðum
straumum, fallegar og ljúfar en í leið-
inni svo undarlega sárar.
Lilja nafna mín var há og grann-
vaxin, dálítið íhugul og alvörugefin
við fyrstu kynni en stutt í geislandi
brosið. Átti það til að vera dálítill
prakkari en var alltaf vinsamleg í
umgengni við aðra. Lilja Kristín var
óvenjulega aðlaðandi og vel gerð ung
kona. Hennar góðu gáfur og prúð-
mannleg framkoma hefðu áreiðan-
lega fleytt henni langt í lífinu. Raun-
ar brosti lífið við þessari glæsilegu
stúlku. Hún hafði lokið stúdentsprófi
og var fyrir tveimur og hálfu ári
komin til náms í ferðamálafræði við
háskólann í Barcelona. Hún var á
leiðinni út í lífið full af bjartsýni. Lilja
Kristín veiktist úti í Barcelona og
varð að koma heim. Erfiðar læknis-
aðgerðir, bæði hér heima og erlend-
is, beygðu ekki þessa lífsglöðu ungu
konu. Ég undraðist æðruleysið og
sálastyrkinn sem hún bjó yfir. Hún
var staðráðin í því að hafa betur í
glímunni við meinið. Meðan hún lá á
LILJA KRISTÍN
JÓNASDÓTTIR
✝ Lilja Kristín Jón-asdóttir, Tungu-
síðu 11, fæddist á
Akureyri 7. júlí 1977.
Hún lést á gjör-
gæsludeild Landspít-
alans – háskóla-
sjúkrahúss við
Hringbraut 6. apríl
síðastliðinn og fór
útför hennar fram
frá Glerárkirkju á
Akureyri 12. apríl.
Landspítalanum heim-
sótti ég hana annan
hvern dag og færði
henni alltaf lítinn
pakka. Kannski bara
einn konfektmola eða
eitthvað annað smá-
legt. Við höfðum dálítið
gaman af þessu báðar
og Lilja rukkaði um
gjöfina ef ég gleymdi að
draga hana upp úr vasa
mínum. Hvað enginn
pakki? sagði hún og
brosti.
Nú hefur Lilla mín
kvatt þetta líf sem virt-
ist um tíma brosa svo bjart við henni.
Ég sakna hennar sárt og bið góðan
Guða að geyma hana í eilífinni.
Þín minning öllu skærar skín
þó skilji leið um sinn.
Þó okkur byrgi sorgin sýn
mun sólin brjótast inn.
Við biðjum Guð að gæta þín
og greiða veginn þinn.
(G.Ö.)
Lilja Margrét Karlesdóttir
(Lilla frænka).
Á kertinu mínu ég kveiki í dag
við krossmarkið helgi og friðar,
því tíminn mér virðist nú standa í stað,
en stöðugt þó fram honum miðar.
Ég finn það og veit að við erum ei ein,
að almættið vakir oss yfir,
því ljósið á kertinu lifir.
Við flöktandi logana falla nú tár,
það flýr enginn sorgina lengi.
Hún braut allar vonir, hún braut allar þrár
hún brýtur þá viðkvæmu strengi,
er blunda í hjarta og brjósti hvers manns.
Nú birtir, og friður er yfir,
því ljósið á kertinu lifir.
Sá einn þekkir gleðinnar gáska og fjör
sem gist hefur þjáningu og pínu.
Sá einn getur sigrast á ótta og kvöl,
sem eigi er í hugskoti sínu,
að sorgina við getum virkjað til góðs
í vanmætti sem er oss yfir,
ef ljósið á kertinu lifir.
(Kristján Stefánsson.)
Nú þegar vorið er rétt handan við
hornið og farfuglarnir að koma legg-
ur frænka mín í sína hinstu ferð. Við
það drúpum við höfði og getum vart
trúað því að baráttan sé töpuð. Að-
eins eru nokkrir dagar síðan hún
gekk hér inn til okkar teinrétt og
glæsileg. Minningarnar streyma
fram, lítil hnáta í pössun hjá mömmu,
brosmild og ákveðin. Ég verð nú að
viðurkenna að stundum öfundaði ég
svolítið hana Sóleyju frænku mína af
því að eiga svona litla og skemmti-
lega systur.
En tíminn og árin liðu og Lilla
Stína, en það kölluðum við hana, óx
úr grasi og þroskaðist í lífsglaða og
skemmtilega stúlku. Lífið brosti við
henni, framtíðin var óráðin en allir
vegir færir. Lilju Kristínu voru gefin
í vöggugjöf ótrúlega létt lund og ein-
stakt skopskyn sem hafði góð áhrif á
alla sem í návist hennar voru og gerði
hún mest grín að sjálfri sér.
Í ágúst árið 1999 ákvað hún að
leggja land undir fót og fór til Spánar
með vinkonu sinni til að nema
spænsku. Eftir skamman tíma þar
kom í ljós að ekki var allt með felldu
og reyndist þar á ferðinni vera hinn
illvígi sjúkdómur krabbamein. Við
tók mikil barátta sem staðið hefur
nær óslitið síðan. Aðdáunarvert hef-
ur verið að fylgjast með æðruleysi,
bjartsýni og þrautseigju hennar í öll-
um þessum veikindum. Lilja Kristín
hélt þó sínu striki og horfði alltaf
fram á veginn.
Einstakt hefur verið að fylgjast
með hversu vel foreldrar hennar og
systur hafa stutt hana í veikindunum
og missir þeirra er sár og mikill. Ég
bið góðan Guð að gefa þeim styrk á
þessum erfiðu stundum. Ég vil með
þessum fátæklegum orðum þakka
Lilju Kristínu fyrir samfylgdina og
allar þær dýrmætu minningar sem
ég á um hana.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Blessuð sé minning Lilju Kristín-
ar Jónasdóttur.
Álfheiður Karlsdóttir.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Við viljum með nokkrum orðum
minnast ástkæru frænku okkar Lilju
Kristínar Jónasdóttur. Að þurfa að
horfa á eftir ungri frænku og jafn-
aldra er eitthvað sem erfitt er að
kyngja. Afneitun er það fyrsta sem
upp kemur í huga okkar. Við eigum
erfitt með að trúa því að fá aldrei að
sjá hana Lilju Kristínu aftur í þess-
um heimi.
Við höfum alltaf litið á Lilju Krist-
ínu sem hetju. Frá því við vorum litlar
litum við upp til hennar og oft á tíðum
reyndum við að líkjast henni. Öll
ferðalög fjölskyldurnar lágu til Akur-
eyrar og þá var það ætíð Lilja frænka
og vinkona sem við glöddumst sem
mest yfir að hitta. Hvort sem það var
í Vanabyggðinni eða í Tungusíðu þá
fengum við alltaf góðar móttökur.
Hún gleymist seint sú minning þegar
þú komst í heimsókn til okkar austur
og við fórum saman í sumarbúðir. Þér
fannst flugið taka langan tíma, enda
enginn til að tala við. Tíminn flaug
hins vegar frá okkur, þegar við hitt-
umst, því þú hafðir frá svo mörgu
skemmtilegu að segja. Mömmu var
skemmt og það var okkur svo sann-
arlega líka. Augnablik sem þessi eig-
um við mörg og við minnumst þín
ætíð sem glaðrar og jákvæðrar per-
sónu. Með för þinni frá jörðu er
höggvið stórt skarð í frændsystkina-
hópinn sem verður aldrei fyllt.
Elsku frænka, góðar minningar
um þig munu ætíð lifa í hjörtum okk-
ar. Um leið og við þökkum þér, Lilja
Kristín, fyrir allt, biðjum við algóðan
guð að senda Sigrúnu, Jónasi, Sól-
eyju og Hönnu Rós ljós, frið og kær-
leika. Megi guð vera með ykkur.
Margrét Lilja og Berglind
Björk Tryggvadætur.
veit fyrir víst hvað fallið er hátt
veit fyrir víst hvað það leikur menn
grátt
veit fyrir víst hvað stórt verður
smátt
veit þó vel að ég veit
í raun ósköp fátt
Kæra Unnur, mig langar að
kveðja þig hér vegna þess að til
jarðarfarar þinnar var mér ekki
fært að koma.
Ég vil þakka þér öll okkar kynni
frá því Gæi frændi kom vestur með
fallegu og glaðlyndu konuna sína
Unni frá Reykjavík.
Þau Gæi og Unnur komu oft til
foreldra minna Önnu og Lúðvíks í
Krók 2 á Ísafirði og þá var gleði,
fjör, og hressilegar umræður í eld-
húsinu í Króknum.
Hvíl í friði, kæra Unnur mín.
UNNUR
BRYNJÓLFSDÓTTIR
✝ Unnur Brynjólfs-dóttir fæddist í
Reykjavík 3. nóvem-
ber 1933. Hún lést á
Hrafnistu í Reykja-
vík 25. mars síðast-
liðinn og fór útför
hennar fram frá Ás-
kirkju 4. apríl.
Minningargreinin
hér fyrir neðan er
endurbirt vegna mis-
taka í vinnslu. Hlut-
aðeigendur eru
beðnir velvirðingar á
mistökunum.
Nú ljómar dýrðardagur,
hin dimma nótt er liðin
hjá,
og friðarbogi fagur
Guðs föðurhimni blikar
á.
Um dauðans dimmar
álfur
nú dýrleg birta skín.
Guðs sonur, Jesús
sjálfur,
er sól og unun mín.
Nú leynist enginn lengur
á lausnara síns fund,
en frjáls og glaður
gengur
til Guðs á helgri stund.
(V. Briem.)
Börnum Unnar og Garðars,
Binna, Þór, Sesselju, Rúnari og
Hrönn, tengdabörnum og barna-
börnum, votta ég mína dýpstu sam-
úð.
Nafnið fagra frelsarans
fylgi ykkur og hlífi.
Ætíð vaki augu hans
yfir ykkar lífi.
(Höf. ók.)
Ólína Louise Lúðvíksdóttir.



 





   
 
 !" #$
   



 


 

 !!   % &' & ( 
" 
#
 $  
#
 

 $


)*

+

 ,% - $./- 01
 

 %   
 

&

  
'!
 (   &&  && 2& 32 4"5 
& ( 

& && (   && %2&
%&6' $ && (  #  7 $2&

($)&& && (  8&(  % 2&
4 & 45 &24 & 4 & 45 &
" 
#
 $  
#
 

 $


 79+:

)*;+

  /&$ !" #$
( (<1
,% - 
$,  %= !" #$



 
'!
 (   5%# ((2&  & 7 $( 
'  (((   #$%7&2&
4 & 45 &24 & 4 & 45 &
" 
$ 

$ 

.7+7+;  /  11
 !" #$
   
$ $
 ! 

) 
5 &2 &( 45 &
" 
$$ 

.
7.7
 - 1>
 !" #$
   


 


* 

 !    ",&;&2&2&
;&& ;&2&(  32 # (  ",&2&
% &;&2&( 
7- &&9 &%&2&    "5 &( 
+  
#
 $  
#
 


$ 


?
7.+

/ ,  2

 
 

 ,$ -*
,$
 

 -    
 
   ,$ 



.  /
0   ,01 )**
+ / ;@ 2& 7- && 3 % ( 
 ",&;@ 2&   $&7 $( 
# &-( ;@ (  %&(  &( 2&

& ;@ 2&
42 3 &( 
4 & 45 &2 &545 &