Morgunblaðið - 02.07.2002, Blaðsíða 40

MINNINGAR
40 ÞRIÐJUDAGUR 2. JÚLÍ 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Magnea Svan-hildur Magnús-
dóttir fæddist í
Króki í Gerðahreppi
21. nóvember 1914.
Hún lést á líknar-
deild Landakotsspít-
ala hinn 23. júní síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru hjónin
Magnús Magnússon,
útvegsbóndi í Króki,
f. 24. september
1869, d. 26. septem-
ber 1945, og Anna
Sigríður Guðmunds-
dóttir frá Litla Bæ á
Vatnsleysuströnd, f. 6. desember
1873, d. 21. júlí 1951. Systkini
Magneu voru: Sesselja Margrét,
f. 19. janúar 1905, d. 4. mars
1999, Svanhildur, f. 21. júlí 1906,
d. 11 desember 1910, Guðrún, f.
25. apríl 1908, d. 3. febrúar 2000,
og Magnús, f. 27. apríl 1910, d. 8.
apríl 1912. Uppeldissystkini
Magneu eru Bergþóra Ólafsdótt-
ir, f. 12. desember 1923, og Sig-
urður Sívertsen
Guðmundsson, f. 28.
mars 1921. Hinn 13.
júlí 1946 giftist
Magnea Finni Jóns-
syni, alþingismanni
Ísafjarðarkaupstað-
ar og ráðherra, f.
28. desember 1894,
d. 30. desember
1951. Þau bjuggu
sinn búskap á
Reynimel 49 hér í
borg. Sambýlismað-
ur Magneu síðan
1954 er Jón Rósant
Þorsteinsson, bif-
reiðastjóri, f. 25. apríl 1926.
Síðustu áratugina bjó Magnea
á Hjarðarhaga 64. Fyrir og eftir
sitt hjónaband var Magnea
lengst af matráðskona. Byrjaði
ung í verbúðum í Sandgerði og
var síðast hjá Slippfélaginu í
Reykjavík.
Útför Magneu fer fram frá Út-
skálakirkju í Garði í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Foreldrar mínir, Auður Sigur-
geirsdóttir og Finnur Jónsson, eign-
uðust 6 börn, en móðir okkar dó árið
1935.
Þegar faðir okkar kvæntist
Magneu S. Magnúsdóttur 13. júlí
1946 voru 11 ár liðin frá andláti
móður okkar og börnin uppkomin,
elsta barnið 31 árs og það yngsta
tvítugt, og sum búin að stofna heim-
ili og eignast börn.
Ég tel mér óhætt að segja að af
hálfu þessa hóps hafi hjónabandi
föður okkar og Magneu verið vel
tekið, þótt flest okkar væru henni
ókunnug til að byrja með, a.m.k. þau
sem ennþá bjuggu á Ísafirði og
höfðu ekki hitt hana.
Eftir brúðkaupið komu Magnea
og Finnur sér upp vel búnu og vist-
legu heimili á Reynimel 49 í Reykja-
vík. Þangað var gott að koma og
ánægjulegt að kynnast myndarskap
og mannkostum húsmóðurinnar.
Hún vann fljótlega hug og hjarta
okkar allra. Hjá henni átti faðir okk-
ar gott og hlýlegt athvarf síðustu
æviárin, sem því miður urðu alltof
fá. Hann dó 30. desember 1951 úr
kabbameini og erum við systkinin
eilíflega þakklát Magneu fyrir þá
aðhlynningu og hjálp sem hún veitti
honum í erfiðri sjúkralegu til hinstu
stundar.
Nú þegar fráfall Magneu ber að
eru 51 og hálft ár liðið frá dauða
manns hennar. Af börnum hans frá
fyrra hjónabandi eru 2 látin: Þur-
íður og Finnur.
Í áranna rás hefur aldrei borið
skugga á gagnkvæma vináttu og
tryggð þessa barnahóps og Magneu.
Fyrir hönd systkina minna þakka ég
henni samfylgdina á lífsbrautinni og
sérstaklega þá umhyggju og ást
sem hún gaf föður okkar.
Hvíli hún í Guðs friði.
Birgir Finnsson.
„Gott mannorð er betra en góð
smyrsl og dauðadagurinn betri en
fæðingardagurinn.“ Svo segir í
Predikara Salómons 7. kapitula, 1.
versi. Skilningur manna á hádegi
lífs síns á þessum vísu orðum vill
verða með öðrum hætti en síðar
verður þegar menn nálgast brott-
farardaginn. Þá fá þessi orð dýpri
og skarpari merkingu.
Því eru þessi orð sögð, að hún
Magga frænka er látin á áttugasta
og áttunda aldursári.
Í mínum huga var Magga frænka
annað og meira en venjuleg frænka.
Við áttum náin tengsl um áratuga-
skeið. Ég minnist heimsókna með
foreldum mínum til Möggu og Finns
á þeirra góða heimili á Reynimeln-
um, svo og í ráðherrabústaðinn á
Þingvöllum og ferða um vatnið. Ég
minnist heimsókna þeirra á heimili
foreldra minna í Keflavík.
Þetta var þegar maður var manns
gaman og menn höfðu tíma og
nennu til þess að skiptast á skoð-
unum og ræða um landsins gagn og
nauðsynjar.
Síðar eftir að Magga missti mann
sinn og flutti á Hjarðarhagann var
ég tíður gestur á hennar góða heim-
ili og sambýlismanns hennar, Jóns
R. Þorsteinssonar.
Í mínum huga var Magga kona,
sem átti í mér mikla hlutdeild. Hún
var falleg og elskuleg, andlitsfríð og
dökkhærð, vöxturinn góður og sam-
svaraði sér vel og var hvarvetna
veitt athygli fyrir glæsileik og gilti
þá einu hvort hún var í Clarence-
house í Washington, Rauðu myll-
unni í París eða við eldavélina hjá
Slippfélaginu. Magga var einkar
skemmtileg í allri orðræðu, ávallt
jákvæð og hafði einstaka nærveru.
Manni leið ávallt vel í návist hennar
og hlakkaði til endurfunda. Fyrir
nokkrum árum gaf hún mér vinar-
gjöf, olíulampa, sem hún fékk fyrir
um 70 árum sem kaupauka fyrir
ráðskonustörf hjá Lúðvík Guð-
mundssyni í Sandgerði. Á þessum
lampa er enn upprunalega lampa-
glasið og á honum læt ég loga, þegar
hátíð er í bæ. Hann lýsir mér í leit
að minningum um ógleymanlega
konu.
Á kveðjustund flyt ég Jóni mínar
innilegustu samúðarkveðjur og
þakka honum fyrir einstaka umönn-
un við Möggu síðustu misserin í
veikindum hennar. Einnig skulu
færðar þakkir til starfsfólks Landa-
kotsspítala fyrir gott viðmót og
óeigingjarnt starf.
Páll Axelsson.
Í minningunni talaði pabbi oft um
„Möggu sína“ með blik í augum og
væntumþykju í röddu. Seinna meira
lærði ég að „Magga“ væri Magnea,
seinni kona afa míns, Finns Jóns-
sonar, alþingismanns og ráðherra.
Þótt samvera afa míns og Magneu
væri í raun stutt náðu þau tvö að
skipa sérstakan sess í huga foreldra
minna og þau skírðu einn son sinn í
höfuðið á þeim báðum eða Finn
Magna.
Lengi vel vissi ég bara af Magneu
í fjarska og var hún einstaklega ör-
lát við áðurnefndan bróður minn.
Með árunum varð fjarlægðin styttri
og við kynntumst vel. Á námsárum
mínum fékk ég hjá henni gott atlæti,
oft húsaskjól og fæði en fyrst og
fremst frábæran og skemmtilegan
vinskap. Þessi vinskapur okkar náði
svo að þroskast og þróast eftir því
sem líf okkar beggja hélt áfram.
Þessi vinskapur hafði ekkert með
aldur að gera og það er skrýtið til
þess að hugsa að það er stutt síðan
að ég gerði mér grein fyrir að hún
Magnea væri að verða eldri kona og
þá var hún líka orðin veik. Hún var
kona sem alltaf var svo glæsileg,
bjartsýn, kát og létt í lund og hafði
engan aldur. Samverustundirnar í
eldhúsinu á Hjarðarhaganum að
„sulla“ saman rauðvíni í stóran kút
sem geymdur var undir borðinu sem
næst ofninum ásamt þeim Hönnu og
Jóni eru efni í góða grínmynd. Lykt-
in í eldhúsinu varð þung og sterk og
hve hratt lækkaði í kútnum þeim til
undrunar ef ég spurði eru yndisleg-
ar minningar.
Magnea eignaðist ekki börn sjálf
og ég veit að hún saknaði þess mjög
en bar harm sinn í hljóði. En börnin
í fjölskyldunni nutu velvildar Magn-
eu alla tíð, oft geymdi hún hnyttin
tilsvör þeirra og hafði gaman af að
segja frá þeim. Stutt er síðan að hún
rifjaði upp það atvik er öðrum syni
mínum fannst ekki þörf á að þakka
henni fyrir þúsundkallinn er hún
rétti honum yfir matarborðið þar
sem hún borgaði ekki fyrir matinn!
Svo lengi sem ég man hefur hún
Magnea ekki verið ein því vinur
hennar, hann Jón, hefur alltaf verið
nálægur. Nálægð Jóns hefur verið
Magneu ómetanleg í gegnum árin,
fyrst sem félagsskapur og síðar er
árin tóku að færast yfir sem stuðn-
ingur og enn meiri félagsskapur. Í
veikindum Magneu hefur Jón ann-
ast hana af einstakri natni og alúð
og sterk vinátta þeirra er augljósari
en nokkru sinn fyrr.
Að leiðarlokum kveð ég og fjöl-
skylda mín frábæra konu og vin með
þakklæti fyrir samfylgdina. Jóni
sendum við okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Valdís Finnsdóttir.
Það arkar hver sinn æviveg á eig-
in ábyrgð, en samferðamennirnir
bregða á hann ýmist ljósi eða
skugga. Þannig er samhengi ein-
staklinganna í tilverunni. Sumir eru
gefendur og ófeimnir að miðla öðr-
um úr ríkulegum sjóði umhyggju,
reynslu og mannvits. Það lýsir af
slíku fólki hvar sem það fer og það
er hverjum manni gæfa að hitta það
á sinni ævigöngu.
Hún Magnea var slík manneskja.
Hún var einstök kona og kunni
margt fyrir sér. Hún var sambýlis-
kona föður míns og haldreipi hans í
lífinu og þannig kynntist ég henni
fyrir rúmum fjörutíu árum. Hún tók
mér strax opnum örmum og vakti
yfir velferð minni æ síðan og studdi
mig hverju sem á gekk. Stundum
lagði hún mér ráð og þó að ég færi
ekki alltaf eftir þeim, duldist mér
ekki að ráðin voru góð og ævinlega
grunduð á sannfæringu hennar um
hvað mér væri fyrir bestu. Um-
hyggja hennar náði einnig til barna
minna og fylgdist hún grannt með
uppvexti þeirra og lagði þeim gott
til.
Að leiðarlokum þakka ég Magneu
fyrir allt það sem hún var mér og
mínum. Við Guðný sendum aðstand-
endum öllum okkar dýpstu samúð-
arkveðjur.
Benedikt Jónsson.
MAGNEA
SVANHILDUR
MAGNÚSDÓTTIR
 Fleiri minningargreinar
um Magneu Svanhildi Magnús-
dóttur bíða birtingar og munu birt-
ast í blaðinu næstu daga.
EIGI minningargrein að birt-
ast á útfarardegi (eða í sunnu-
dagsblaði ef útför er á mánu-
degi), er skilafrestur sem hér
segir: Í sunnudags- og þriðju-
dagsblað þarf grein að berast
fyrir hádegi á föstudag. Í mið-
vikudags-, fimmtudags-, föstu-
dags- og laugardagsblað þarf
greinin að berast fyrir hádegi
tveimur virkum dögum fyrir
birtingardag. Berist grein eftir
að skilafrestur er útrunninn
eða eftir að útför hefur farið
fram, er ekki unnt að lofa
ákveðnum birtingardegi. Þar
sem pláss er takmarkað getur
þurft að fresta birtingu greina,
enda þótt þær berist innan hins
tiltekna skilafrests.
Skilafrestur
minningar-
greina
%

 








)+,;,+!
*4
8-**  ,8 $  / 1
  
  >>
 
'
 

     <    

"

 ,+

 8
 $
  
)1 /1 $ 
"&' " $
  H )1 /1 $ 
& &' " "'//1&' (
!5

.
 ) -

. 6" >
!
A "
'


   ; 5
'&

 -,+
)1 I $ 7$
 
5
$ $ 7$
 

" 0 )(  $  
6 " 7
$
 
8 
 
4" /1 
 

## 
$
 
4 
$

 
$
 (

 


 

 



 


5.) 
(
. 11  ' $

 
   

  
 
  

 
  


 

 ! "
  
   
  "

  
  # 
 
  # "

 $   
?&' "
 $
 
5 &' "
 $
 
6 " 75 "$
  4/1 $1 
  
3% 5 "$
  8  <(

"& &' (
% 
 






)+,6+8+);

.
&
& $ 
    


 6 
)  '

 <   91
&
'
'
 ,,+

"  1 )1 /1 $$
   )1 /1 $ 
 < )1 /1 $$
  4"  $
 
-'#
  )1 /1 $$
  '  )1  
& &' "& & &' (

  
   
 
  
&



 -+
)*J))
8-** ' "1  
' "% $ 
'
 

     *1
  

"

  ! %  /  
6  ' ! % $
  4"0- # 

"1 1 ' 1 ! %  
 $ A ! % $
 

"  ! % $
   1 6    
 $  -"; ' 
 # $1   $
 (