Morgunblaðið - 14.07.2002, Blaðsíða 34

MINNINGAR
34 SUNNUDAGUR 14. JÚLÍ 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Árveig Kristins-dóttir fæddist á
Grund í Vest-
mannaeyjum 14.
desember 1929.
Hún lést í Reykholti
í Biskupstungum að
morgni 8. júlí síð-
astliðins. Árveig
var dóttir Kristins
Bjarnasonar frá Ási
í Vatnsdal og seinni
konu hans Guðfinnu
Ástdísar Árnadótt-
ur frá Grund í Eyj-
um. Hún var elst
fjögurra systra.
Hinar eru: Bergþóra Gunnbjört,
f. 17.2. 1933, m. Benedikt Krist-
jánsson; Hrafnhildur, f. 22.3.
1935, m. Sigurður Axelsson;
Guðlaug Ásrún, f. 11.7. 1936, d.
15.6. 1998, m. Rósant Hjörleifs-
son. Systkin samfeðra: Ásgrím-
ur, f. 29.12. 1911, d. 20.8. 1988;
Ásdís, f. 22.7. 1912, d. 7.8. 1991;
Gunnar, f. 23.9. 1913, d. 11.1.
1982; Bjarni, f. 28.4. 1915, d.
18.2. 1982; Aðalheiður, f. 18.5.
1916; Benedikt Ragnar, f. 13.3.
1921, d. 10.6. 2000, og Sigríður,
Þorleifsdóttir. Börn: A) Stefán
Leifur Sigurðsson, m. Arna
Magnúsdóttir, barn: Magnús Ari,
B) Berglind, m. Vilhelm Þorri
Vilhelmsson, barn þeirra er Stef-
án. C) Árveig, m. Bjarni Sigurðs-
son, börn Andri Þór og Atli Már.
4) Guðfinna Ásta hjúkrunarfræð-
ingur í Keflavík, m. Ólafur R.
Sigmundsson, börn: A) Sigmar,
m. Vilborg Birna Þorsteinsdótt-
ir, barn: Rakel, B) Jón Óli, m.
Elva Hrönn Eiríksdóttir, C)
Helga, m. Þórir Ingi Sveinsson,
barn: Viktoría Ósk. 5) Erla
Hrönn, búsett í Noregi, uppeldis-
fræðingur, m. Öivind Kaasa,
börn: A) Hanna Kaasa, B) Ari
Kaasa.
Árveig fluttist frá Vestmanna-
eyjum að Borgarholti í Biskups-
tungum árið 1940 og hóf þar bú-
skap ásamt manni sínum árið
1950. Þau fluttu að Jódísarstöð-
um í Eyjafirði 1961 og til Ak-
ureyrar árið 1963 þar sem hún
hefur búið síðan. Árveig starfaði
um árabil á dvalarheimilinu í
Skjaldarvík og Hlíð á Akureyri.
Einnig vann hún við félagsþjón-
ustu og heimilishjálp auk ýmissa
annarra starfa hjá Akureyr-
arbæ.
Útför Árveigar verður gerð
frá Akureyrakirkju á morgun,
mánudaginn 15. júlí, og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
f. 24.4. 1925. Eigin-
maður Árveigar var
Jón Óli Þorláksson, f.
15.5. 1924, d. 2.2.
1982. Börn þeirra
eru: 1) Ólöf Jónsdótt-
ir, búsett á Reykhól-
um, m. Gísli Karls-
son. Börn Ólafar: A)
Harpa Þorsteinsdótt-
ir, m. Allan Ragnars-
son, börn þeirra:
Auður Steinberg og
Þorsteinn Steinberg,
B) Sigríður Eva
Rafnsdóttir, m. Einar
Þór Birgisson, barn
þeirra er María Katrín, C) Erla
Björk Jónsdóttir, barn hennar er
Ragnheiður Lóa Snædal Ólafs-
dóttir, D) Jón Þorri Jónsson. 2)
Hjálmar, dómkirkjuprestur í
Reykjavík, m. Signý Bjarnadótt-
ir. Börn: A) Kristinn, m. Jóna
Rósa Stefánsdóttir, barn þeirra
er Bryndís Hrönn, B) Sigríður.
Börn hennar: Sandra Björk Ket-
ilsdóttir og Signý María Gunn-
leifsdóttir, c) Reynir, D) Ásta
Sólveig. 3) Ari Axel, vörubíls-
stjóri á Akureyri, m. Hólmfríður
Andlátið bar brátt að. Engin erf-
ið kveðjustund í lifanda lífi. Við
kvöddum hana brosandi í glöðum
hópi fjölskyldunnar þar sem henni
leið ávallt best. Buðum góða nótt
að vanda og hlökkuðum til samveru
næsta dags. Þessa nótt sofnaði hún
svefninum langa.
Þegar ég minnist tengdamóður
minnar er það ávallt með gleði.
Hún var glæsileg kona og hafði yfir
sér mikla reisn. En fyrst og fremst
var hún einlægur og sannur vinur
og félagi sem gott var að vera sam-
vistum við. Hún hafði einstaklega
góða návist hún tengdamamma.
Aldur skipti þar ekki máli en ég
held að unglingar hafi verið í sér-
stöku uppáhaldi hjá henni. Hún átti
svo létt með að ná sambandi við þá
og líkaði vel lífsgleðin sem fylgdi
þeim því hún var sjálf alltaf ung í
anda. Eftir að hún hætti að vinna
hafði hún ávallt nóg að gera. Ég
held að henni hafi aldrei leiðst.
Hún hafði áhuga á svo mörgu.
Hefðbundin handavinna var ekki
hennar áhugasvið, þá greip hún
frekar í krossgátur og aðrar þraut-
ir til að leysa. Hún var næm á ís-
lenska tungu og gekk eftir því að
farið væri rétt með. Leiðrétti hún
gjarnan börnin og lagði sitt af
mörkum til að þau tileinkuðu sér
vandað mál. Hún var hagmælt vel
og hafði yndi af góðum kveðskap
enda vísur og ljóð oft á vörum fólks
innan fjölskyldunnar. Hún undi líka
við lestur góðra bóka.
En stærstan þátt í huga hennar
átti fjölskyldan. Hún fylgdist vel
með hverjum og einum, átti trúnað
allra og þekkti og skynjaði hvað
innifyrir bjó. Þess vegna var svo
gott að leita ráða og eiga hana að.
Maður vissi að hún sagði það sem
henni fannst hispurslaust, án þess
að ætlast endilega til að farið væri
eftir því. En það voru engir
sleggjudómar heldur góð ráð gefin
af skarpgreindri konu með mikla
lífsreynslu í farteskinu, sterk,
hreinskiptin, lífsglöð og hafði mikið
að gefa.
Árveig varð ekkja 51 árs þegar
tengdapabbi kvaddi, einnig skyndi-
lega, aðeins 57 ára gamall. Börnin
voru þá uppkomin og flutt að heim-
an, flest þá búsett á Akureyri. Hún
hefur því haldið heimili ein í
Hrafnagilsstrætinu í rúm 20 ár. Og
þó aldrei ein því að hjá henni var
miðstöð stórfjölskyldunnar, allir
ávallt velkomnir enda oft glatt á
hjalla í „Hrafnó“ þar sem kær-
leikur og umhyggjusemi umvöfðu
alla sem þangað komu.
Ég kveð tengdamóður mína með
virðingu og þakklæti. Minningarn-
ar streyma gegnum hugann og
bera áfram birtu og yl inn í líf okk-
ar. Við munum hana með bros á
vör og glettni í svip til síðustu
stundar.
Guð blessi minningu hennar.
Signý Bjarnadóttir.
Síðustu daga höfum við verið að
kveðja ömmu á Akureyri. Fjöl-
skyldan hefur haldið hópinn og
reynt að sætta sig við það skarð
sem skyndilega var höggvið í glað-
lyndan hóp. Amma var gjarnan
miðpunkturinn í okkar hópi því við
tilheyrðum henni öll og við, allur
hópurinn, vorum hennar miðpunkt-
ur í tilverunni.
Nú eigum við minningar um
ömmu, ég man eftir ferðalögum
með ömmu og afa, man eftir því að
amma og afi pössuðu mig og systk-
ini mín lítil. Hrafnagilsstræti 21
hefur alltaf verið mikilvægasti við-
komustaðurinn á Akureyri því þar
var amma, umhyggjusöm og hrein-
skilin.
Amma unni íslensku, samdi bragi
og kvæði fyrir skemmtanir á vinnu-
staðnum. Hún kom vel fyrir sig
orði, frásagnir urðu að lifandi at-
burðum og í frásögnum hennar
endurspeglaðist jákvæði hennar til
lífsins. Amma lýsti viðburðum í lífi
afkomendanna af stolti og áhuga,
vonandi gerði hún sér grein fyrir
því að hún mótaði fas og glaðlyndi
afkomendanna.
Amma átti svo gott með að
rækta sambandið við fjölskylduna
og í hvert sinn sem við ræddum
saman, í síma eða við kringlótta
eldhúsborðið í Hrafnó, þá leit hún
yfir sviðið og sagði af Lóu, pabba,
Ara, Ástu og Erlu og börnunum
þeirra, eins og alvitur sögumaður.
Síðan pældum við saman í hinu
hversdagslega, áttum samræður
um hvaðeina. Kvöldið áður en
amma dó sagði hún við okkur að
hún myndi lesa heimspeki ef hún
væri á skólabekk. Ég sagði að
heimspeki væri vel á hennar færi
ennþá, hún gæti gripið í góðar
bækur. En þegar ég lít til baka og
velti því fyrir mér sem ég vil segja
af ömmu og láta hana vita hversu
kær hún er mér þá finn ég fyrir
mikilvægi samræðnanna. Jafnan
voru samræðurnar á heimspekileg-
um grunni. Ekki þannig að við leit-
uðum kerfisbundið að niðurstöðum
þeirra, heldur ræddum við lífs-
hlaupið og hlutskipti ólíkra per-
sónuleika í tilverunni. Það hefur
verið gott að eiga ömmu sem hefur
pælt í hlutunum með manni, jafnvel
í hlutum sem hún hafði fyrir löngu
lært af lífinu.
Þegar upp er staðið áttum við
amma ekki eftir að ræða um neitt
sérstakt, heldur hvaðeina, og þann-
ig urðu sérstakar samræður til, við
ömmu Árveigu.
Ég kveð þig amma kær
kenni sorgar og sakna.
Minningin mín er skær
og myndir í huga rakna.
Kristinn Hjálmarsson.
Elsku amma, það er svo skrítið
að þú skulir ekki vera hérna hjá
okkur lengur. Það er þó huggun
harmi gegn að þú skyldir yfirgefa
líkamann í svefni og að þú fannst
ekkert til, sofnaðir bara svefninum
langa.
Amma og afi fluttust til Akureyr-
ar 1963 en afi lést árið 1982.
„Hrafnóið“ var eiginlega alltaf eins
og nafli alheimsins, þarna hittumst
við öll, hvort heldur sem var á
stórhátíðum eða bara við hin ýmsu
tækifæri. Minnisstæð eru gamlárs-
kvöldin þar sem við komum öll
saman og horfðum á ártalið í heið-
inni breytast og amma var búin að
baka brúnu tertuna ásamt fleiri
kræsingum.
Amma átti fimm börn og barna-
börnin og barnabarnabörnin voru
orðin mörg en amma mundi ná-
kvæmlega alla afmælisdaga og hún
fylgdist vel með okkur öllum. Hún
vissi alltaf hvað við vorum að gera
og hvernig okkur gekk í því sem
við tókum okkur fyrir hendur. Hún
hrósaði okkur óspart þegar vel
gekk og stappaði í okkur stálinu ef
á móti blés.
Hún var í miklu sambandi við
alla sína nánustu og skipti þá engu
máli hvar á landinu eða í heiminum
þeir voru staddir. Hún sýndi okkur
öllum einlægan áhuga og lét sér
svo annt um okkur.
Amma var alveg ofsalega ung í
anda og ég sagði oft í gríni við
hana „Heyrðu, amma unglingur!“
Við hlógum okkur máttlausar
þegar amma, þá hátt á sjötugsaldri,
tilkynnti mér að hún væri búin að
fá fyrstu unglingabóluna. Maður
áttaði sig kannski ekki alltaf á því
að hún væri komin á áttræðisaldur
því hún var alltaf hálfhlaupandi og
á fullu. Hún mátti nú ekki missa af
formúlunni og fylgdist spennt með
KA-liðinu í leikjum þeirra og hún
hafði líka gaman af Djúpu lauginni.
Elsku amma, þú varst líka ein
mín besta vinkona og ég get ekki
lýst hve mikið ég sakna þín en ég
veit að við hittumst aftur þegar
minn tími kemur. Ég vil þakka þér
af alhug alla samveruna og fyrir
allt sem þú varst.
Sigríður Eva.
Hún amma á Akureyri er dáin og
það er komið að því að kveðja. Hún
amma sem var höfuð fjölskyldunn-
ar, eða öllu heldur höfðingi. Hún
lifði fyrir afkomendur sína og maka
þeirra og færði okkur fréttir af
hverju öðru. Þannig hélt hún nánd-
inni og samheldninni innan fjöl-
skyldu sinnar. Þó maður hefði
hvorki hitt né heyrt í einhverju af
skyldfólkinu um nokkurn tíma þá
fannst manni maður alltaf vera í
sambandi við það. Það var líka svo
ótrúlegt hvað hún gat munað af-
mælisdaga allra í fjölskyldunni,
hvort sem það voru börnin hennar,
barnabörn, langömmubörn eða
makar og ekki held ég að hún hafi
nokkurn tíma klikkað á því að
hringja í neitt okkar á afmælisdög-
um okkar, ef hún var ekki þegar á
staðnum. Þá mætti hún í allar at-
hafnir afkomenda sinna og maka
þeirra, hvort sem það voru skírnir,
fermingar, brúðkaup eða útskriftir,
alveg sama hversu mikið hún þurfti
að leggja á sig til þess.
Við amma áttum gott samband
okkar á milli og hringdumst oft á,
enda urðum við mjög nánar eftir að
ég bjó hjá henni í einn vetur þegar
ég var í Menntaskólanum á Ak-
ureyri. Á þeim tíma fannst mér
amma þó oft óttalega smámunasöm
í heimilishaldinu því hún vildi alltaf
hafa allt gljáfægt og hver hlutur
átti sinn stað og skyldi vera þar.
Með tímanum fór mér að þykja
vænt um þessa smámunasemi, sem
jafnvel mætti kalla sérvisku og það
kom fyrir að ég stríddi henni á allri
regluseminni. Oft höfum við setið
og spjallað, ýmist við eldhúsborðið
í Hrafnagilsstrætinu eða í gegnum
síma en það var alveg sérstakt að
tala við ömmu og ég man ekki eftir
að við höfum nokkurn tíma orðið
uppiskroppa með umræðuefni. Við
gátum setið langt fram á nætur og
velt fyrir okkur hinum ýmsu mál-
um og sagt hvor annarri fréttir af
sjálfum okkur og öðrum. Ég gat
talað um allt við hana ömmu. Hún
var alls staðar sem á heimavelli og
átti það ekki til að dæma mig eða
aðra þó hún lægi aldrei á skoðun
sinni, því yfirleitt hafði hún ein-
hverja. Ég vissi að ég gæti gengið
að því vísu að amma segði mér
hvað henni fyndist án þess að
draga nokkuð undan til að hlífa
mér eða sér.
Undanfarnar verslunarmanna-
helgar hefur verið haldin hátíð á
Akureyri sem var kölluð Halló Ak-
ureyri. Þessar helgar fylltist alltaf
garðurinn hennar ömmu af tjöldum
og unglingum enda héldum við
okkar eigin hátíð í garðinum sem
við kölluðum „Halló amma“.
Stærsti hlutinn af stemningunni á
hátíðinni var að hitta ömmu, sem
var alltaf svo ung í anda og
skemmti sér alveg konunglega með
barnabörnunum og vinum þeirra.
Enda held ég að það hafi varla
hvarflað að okkur að gera nokkuð
annað um verslunarmannahelgarn-
ar heldur en að heimsækja ömmu
og hlökkuðum alltaf mikið til.
Þrátt fyrir alla sorgina er gott til
þess að vita að hún amma fékk að
kveðja í fullu fjöri og áður en hún
var orðin upp á aðra komin, enda
mátti hún vart til þess hugsa að
fara á elliheimili. Hún lést í faðmi
fjölskyldunnar í Biskupstungunum,
þar sem hún ólst upp að miklu leyti
og bjó lengi vel. Síðustu dagar
hennar voru fullir hamingju, enda
hafði hún verið á ferðalagi með
Erlu, dóttur sinni og fjölskyldu
hennar, sem hafa verið búsett er-
lendis um langt skeið.
Elsku amma mín. Það er komið
að kveðjustundinni. Ég trúi því að
þú sért nú í góðum höndum hjá
Guði og efa það ekki að þar hafi afi
tekið á móti þér með útbreiddan
faðminn. Vertu sæl, amma mín, og
hvíldu í friði.
Sigríður Hjálmarsdóttir.
Elsku amma Adda. Eitt af því
mikilvægasta í lífinu eru góðar
minningar.
Minningar sem streymdu upp í
hugann þegar ég settist niður í
Hrafnó og heyrði ekki lengur tiplið
og brakið í gólfinu þegar þú flýttir
þér til dyra í hvert sinn sem ég
heimsótti þig. Minningar um ára-
mótin sem við barnabörnin áttum
saman í Hrafnó. Þú varst alltaf svo
glaðleg og í góðu skapi þegar
spurningaflóðið kom. Þú vildir full-
vissa þig um að allt væri í lagi. Eitt
áttum við alveg sameiginlegt og
það var nafnið okkar sem ég mun
bera af stolti.
Elsku amma Adda. Það er svo
gott að vita af því að þínir síðustu
dagar voru afar ánægjulegir, þar
sem þú hittir mjög marga úr okkar
fjölmenna fjölskylduhópi. Þegar við
kvöddumst varst þú að fara í ferða-
lag. Á þeirri stundu vissi ég ekki að
ferðalagið lægi til himna. Með
þessum orðum vil ég þakka þér
fyrir þessar góðu stundir sem við
áttum saman.
Árveig.
Elsku amma mín. Það er svo erf-
itt að hugsa til þess að þetta hafi
verið í síðasta sinn sem við buðum
hvor annarri góða nótt. Ég bíð þess
að ég vakni í Tungunum upp frá
draumi, en svo verður ekki. Ég er
vöknuð og vaknaði við þær sáru
fréttir að Árveig amma væri dáin.
Þú varst höfuð fjölskyldunnar, þú
vissir alltaf af öllu því sem var að
gerast. Þú hringdir alltaf á afmæl-
isdögum, þú mundir þá alla og
gleymdir aldrei að hringja.
Ég man að þér þótti mjög gaman
að leysa krossgátur og síðast þegar
þú komst hingað suður til okkar
sastu niðri í eldhúsi og varst að
leysa eina slíka og baðst mig að
hjálpa þér að finna eitt orð sem þig
vantaði. Ég var svo stolt af mér
þegar ég vissi það því ég bjóst alls
ekki við að ég vissi það ef þú fyndir
það ekki, því þú varst svo góð í
þessu.
Ég minnist þín brosandi þar sem
þér leið svo vel og varst glöð þegar
þú sofnaðir.
Ásta Sólveig Hjálmarsdóttir.
Hún amma okkar er dáin. Hún
amma. Við áttum nefnilega bara
eina ömmu. Það var amma á Ís-
landi. Við, sem lengst af höfum bú-
ið í Noregi, fengum ömmu í heim-
sóknir, gjarnan langar heimsóknir
og við heimsóttum hana svo á Ak-
ureyri í fríum. Við hittum því
ömmu ekki svo oft, en hins vegar
mikið og almennilega í einu. Þá
vorum við virkilega saman. Og það
var alltaf svo gaman að vera með
ömmu. Hún var svo skemmtileg.
Hún kunni skringileg orð og orða-
ÁRVEIG
KRISTINSDÓTTIR
Útfararþjónustan ehf.
Stofnuð 1990
Rúnar Geirmundsson
útfararstjóri
Önnumst allt er lýtur að útför.
Hvítar kistur - furukistur
- eikarkistur.
Áratuga reynsla.
Símar 567 9110 & 893 8638
utfarir.is
Legsteinar
Vönduð íslensk framleiðsla
Fáið sendan myndalista
Hamarshöfði 4, 110 Reykjavík
sími: 587 1960, fax: 587 1986
MOSAIK


Marmari
Granít
Blágrýti
Gabbró
Líparít