Morgunblaðið - 27.07.2002, Blaðsíða 44

MINNINGAR
44 LAUGARDAGUR 27. JÚLÍ 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Þorlákur Guð-mundsson fædd-
ist í Reykjavík 17.
nóvember 1957.
Hann lést á heimili
sínu í Árósum 5. júlí
síðastliðinn. Foreldr-
ar hans voru Guð-
mundur Sigurðsson,
f. 13.7. 1929, d. 28.1.
1976, og María Helga
Guðmundsdóttir, f.
31.10. 1933. Stjúpfað-
ir Þorláks var Sig-
urður Leifsson, f. 1.4.
1926. Þorlákur átti
þrjár systur. Þær
eru: 1) Sigurrós Guðmundsdóttir,
f. 16.11. 1948, maki Gísli Sigurðs-
son, f. 14.5. 1948. Þau eiga fimm
börn og átta barnabörn. 2) Kristín
Guðmundsdóttir, f. 24.9. 1956,
maki Hróar Pálsson, f. 4.10. 1949.
Þau eiga fjögur börn og eitt
barnabarn. 3) Rósa Sigríður Guð-
mundsdóttir, f. 4.6.
1966, maki Rúnar H.
Sigurðsson, f. 25.11.
1957. Þau eiga þrjú
börn.
Þorlákur átti tvær
dætur. Þær eru Að-
albjörg Jóhanna, f.
17.6. 1982, móðir
hennar er Bára
Sveinsdóttir, f. 1.5.
1962; og Anna Heið-
ur, f. 24.1. 1986,
móðir hennar er Ey-
dís Ólafsdóttir, f.
13.10. 1960.
Þorlákur ólst upp
í Reykjavík og varð gagnfræðing-
ur frá Ármúlaskóla. Árið 1988
fluttist hann til Árósa og lauk þar
stúdentsprófi. Hann stundaði nám
í hugmyndasögu við háskólann í
Árósum.
Útför Þorláks fór fram í kyrr-
þey hinn 16. júlí.
Það var bjartur laugardagur að
vori í Árósum árið 1999. Ég og kona
mín tókum daginn snemma og varð
okkur tíðrætt um okkar gamla vin,
Lalla. Á göngu okkar um stræti
borgarinnar og þegar áð var á kaffi-
húsum vöktuðu augu okkar mann-
fjöldann í þeirri trú að Lalli gengi
þar á meðal. Við vorum þess hand-
viss að endurfundir væru á næsta
leiti. Ekkert bólaði hins vegar á
„höfðingjanum“. Þegar degi var vel
farið að halla og við á heimleið heyr-
um við nöfn okkar nánast hrópuð
upp. Fyrir aftan okkur stóð maður
sem við höfðum mætt fáum andar-
tökum áður en yfirsést. Trúin varð
að veruleika. Lalli stóð andspænis
okkur og fagnaði okkur vel.
Hann hafði búið í borginni í um
áratug og þekkti þar hvern krók og
kima. Fáum andartökum eftir
handaband og koss vorum við sest
inn á rólegan stað með „Grön“ í glasi
og röktum garnir hvert úr öðru.
Ákveðið var við lok fundar að vekja
upp þau góðu kynni sem voru til
staðar þegar hann flutti búferlum til
Danmerkur. Engir svo háir þrösk-
uldar ættu að koma í veg fyrir að
gömlu félagarnir gætu skipst á
skoðunum líkt og áður. Heimilisföng
voru hripuð á munnþurrkur og
símanúmer þess sem slíkt apparat
rak. Þétt handtak að lokum og koss
á kinn frúarinnar.
Andartaki síðar, léttur í spori var
Lalli horfinn fyrir næsta horn. Ég
hef ekki séð hann síðan. Örlögin
hafa hagað því svo að þetta varð
okkar síðasti fundur. Bréfaskipti
urðu þó nokkur fyrstu mánuðina á
eftir en svo rofnaði sambandið.
Vænn drengur á góðum aldri hef-
ur fengið svar við stóru spurning-
unni: „Hver er tilgangur lífsins?“
Við andlát góðs vinar allt frá
æskudögum er líkt og tíminn stöðv-
ist eitt stundarkorn og fortíðin taki
sér far með vísum klukkunnar.
Ótrúlegustu hlutir tylla sér á tá.
Hver þeirra reynir að gera sig
breiðan og úr verður heild.
Saga unglings- og manndómsára
er ljós í minningunni. Uppátækin
fjölskrúðug, vináttan sterk og fram-
tíðin bara heillavænleg.
Dómarinn blæs leikinn af og leik-
mennirnir standa á krossgötum.
Ýmsar leiðir eru í boði og hver og
einn leggur af stað í góðri trú. Bratt-
ar eru misháir, meðbyr á köflum,
sigrar á stundum og töpin læða sér
með.
Þegar upp er staðið kvittar hver
sinna gjörða. Þá bókfærslu er okkur
ekki gert að skilja hérna megin.
Eftir stendur minning um góðan
dreng. Dreng sem var leitandi, víð-
lesinn, listhneigður og tryggur.
Þín minning er varðveitt, mörgum svo
kær,
margslungin persóna varstu.
Í atómskri hugsun afburða fær,
orðin fram snilldarleg barstu.
Far vinur þá mildu og björtu braut,
brattur og glaður sem forðum.
Ég varðveiti það sem frá þér ég hlaut
þar til aftur við skiptumst á orðum.
Hafðu þökk fyrir samfylgdina,
kæri vinur.
Gunnar A. Hansson.
Fyrir rúmum 30 árum í nýbyggðu
Breiðholtinu kom saman einn af
fyrstu árgöngum gagnfræðaskóla-
nema í Breiðholtsskóla. Allir ný-
fluttir í hverfið og í þessu hráa og
nýja umhverfi hitti maður þá vini
sína sem kærastir hafa verið síðan.
Ég man eftir Lalla vini mínum á
fyrsta skóladegi horfandi alvarleg-
um og jafnvel ógnandi augum yfir
bekkinn, en það var vörn hans við
óþekktum aðstæðum. Það var fyrst
við knattspyrnuiðkun sem ég kynnt-
ist Lalla náið. Hann var mjög lið-
tækur í boltanum, fljótur og fylginn
sér. Lalli var svo fljótur að hlaupa
að stundum gleymdi hann boltanum
í rispum sínum upp kantinn. Það
skipti hann hins vegar engu, hann
hljóp bara til baka og náði í boltann.
Lalli hefði getað náð langt í bolt-
anum, en eins og flestir í vinahópn-
um varð hann bara ungur og efnileg-
ur og hætti alltof snemma.
Lalli hneigðist til lista. Hann mál-
aði myndir og svo var það tónlist-
in.Tónlistin átti hug hans allan og þá
bara djasstónlist. Hann keypti sér
saxófón og byrjaði að „djamma“
með köllunum á djassplötunum.
Innlifunin og sporin voru flott en
hljóðin voru ógurleg og skerandi,
enda lauk saxófónferli Lalla snögg-
lega þegar hljóðfærið fékk eðlilega
að fjúka fram af svölunum í Íra-
bakkanum.
Við Lalli og vinirnir héldum mikið
til á Írabakka og seinna í kjallaran-
um í Lækjarseli. Þolinmæði Maríu
móður Lalla og systra var mikil. Það
var spiluð djasstónlist í botni og um-
ræðan um ágreiningsefnin gat orðið
hávær. Oft var bara hlegið, en Lalli
hafði einstaklega smitandi hlátur og
þá sérstaklega á innsoginu eins og
við kölluðum það. Það kom fyrir að
það var hlegið í 10 til 20 mínútur og
svo spurði einhver: „Hvað var svona
fyndið?“ Enginn vissi það, Lalli
hafði bara fengið eitt af sínu mörgu
hlátursköstum og tekið alla með sér.
Skákin var líka vinsæl. Tólf skáka
einvígi okkar Lalla í Lækjarseli sem
tók nokkrar vikur að klára er mér
ógleymanlegt.
En nú var stefnan tekin á bók-
menntir og heimspeki. Upphófst nú
mikill lestur og skriftir. Lalli flutti
til Árósa, tók BA-próf í hugmynda-
sögu og stundaði skriftir og önnur
störf.
Lalli var búinn mörgum mann-
kostum. Hann var strangheiðarleg-
ur, mikill húmoristi og frábær vinur.
Hann var líka sérlundaður og gerði
miklar kröfur til sjálfs sín, kannski
of miklar. Hann valdi aldrei léttustu
leiðina út úr hlutunum. Hann var
trúr eigin sannfæringu!
Ég hitti Lalla síðast fyrir ári er
hann kom heim til að ná sér af veik-
indum. Þá var hann hjá móður sinni
í Lækjarseli sem hlúði að honum
eins og endranær. Hún var alltaf an-
keri hans í lífinu. Við vinir Lalla
hlökkuðum til að hitta hann heilan
og hressan. Tíminn sem við héldum
að við ættum varð að engu. Allt of
snemma er þessi yndislegi maður
allur. Hans verður sárt saknað.
Mínar innilegustu samúðarkveðj-
ur til Maríu, Sigga, systra og dætra
Lalla og annarra vandamanna.
Þórarinn Haraldsson.
ÞORLÁKUR
GUÐMUNDSSON
„Þú blíða drottning
bjartari en sólin.“ –
Þannig hljómar byrj-
un á lagi eftir Sig-
valda Kaldalóns sem
minnir okkur á ömmu.
Því amma var alltaf til staðar og
amma gaf okkur alltaf í gogginn og
gætti þess vel að enginn færi
svangur út um dyrnar. Hún amma
kunni að segja frá, sögur um gömlu
góðu dagana af börnunum sínum
og þegar hún og afi kynntust á
Grund. Hún sagði okkur líka frá
pabba sínum sem dó langt um ald-
KRISTÍN ELÍN
THEODÓRSDÓTTIR
✝ Kristín ElínTheodórsdóttir
fæddist á Brávöllum
í Stokkseyrarhreppi
10. september 1914.
Hún lést 14. júlí síð-
astliðinn og var útför
hennar gerð frá
Keflavíkurkirkju 22.
júlí.
ur fram og það var
auðvelt að skynja að
amma var mikil
pabbastelpa. Við
ömmu var hægt að
ræða um allt milli
himins og jarðar og
amma bjó til bestu
fiskbollur í heimi.
Minningarnar um
ömmu eru fullar af
birtu og hlýju og við
sjáum hana nú fyrir
okkur hönd í hönd
með afa geislandi af
gleði og sátt. Loksins
komin í paradís. Það
er eins og okkur fyndist að amma
ætti að vera eilíf því hún var alltaf
til staðar.
Elsku amma, þú gafst okkur svo
marga gimsteina úr hjarta þínu
sem við nú varðveitum í minning-
arskríninu okkar. Hvíldu í faðmi
hins eilífa í friði. Minning þín lifir í
hjörtum okkar.
Örlagastraumurinn áfram rennur,
alla að markinu ber.
Hlæjandi söngstu þín sólarljóð,
og söngurinn yljaði mér.
Horfin ertu yfir hafið mikla,
nú er heitasta óskin til þín
að Guð þig beri í birtu og hlýju
beina leið heim til sín.
(Brynja Bjarnadóttir.)
Þín ömmubörn
Jóhann, Kristín og Margrét.
ÆSKILEGT er að minningar-
greinum fylgi á sérblaði upplýs-
ingar um hvar og hvenær sá,
sem fjallað er um, er fæddur,
hvar og hvenær dáinn, um for-
eldra hans, systkini, maka og
börn, skólagöngu og störf og
loks hvaðan útför hans fer fram.
Ætlast er til að þessar upplýs-
ingar komi aðeins fram í formál-
anum, sem er feitletraður, en
ekki í greinunum sjálfum.
Formáli minn-
ingargreina


 
 










 

  
  !"
#$%&'$
   
 
   
  !" 
#  $

%  &''(
!)  

 

()& (%& & * +   + & ,-  
+   .%-&/& &,-  
,&0%1 $()& ,-  
(& & ()& ,-  
(%1  '& ()& *

2'&3 &,-  
 4+&3 &,-  
0 +, 3 &,-  
( & , 3 &,- 
*+5& &5& &51 6
!




 


7 3 $-+)8
#$%&'$

 *

+ 
,


 "

 -

)& 96&+& * (+&
-&,-  
,'& ,&+& *
-&&/&+,-  

-6&+& * : &0&, ,-  

1 &+& ,-  
&  
-&+ *
 &+&+& ,-   + %-;  *
+ &+96&+& ,-  
-&7% )*
5& &51 *+5& &5& &51 6

)
 
 

 (.:< 

%$ & = + 
* 1) )>?
#$%&'$
.
 #

"
/ 0

"$

1 
,


 
 -

'@ 6:A  *   
-,-  

24+&:A  ,-   7+& / 0-&*
@  :A  ,-    B& +
*+# $&51 6
04
+' )&  

+1 ?"5
#$%&'$


.
 #


"
1 
 
!" 
&  &+((
!)  "




(& &, 6& *6
*    0
 
    0

  
0@@ 3 ))C?
#$%&'$
"
 

  !" $

%  &''(
2" 

"
 
03
0
  
0



'   $*
&  $* +   )*& ,-  
 $* @& 96 &+,-  
&)6 $DE55

&& E**,B& ,
*+ %1$#, 6