Morgunblaðið - 06.03.2004, Síða 46

Vegna mistaka birt-
ist greinin með minn-
ingargreinum um Árna
Guðjónsson. Hlutað-
eigandi eru beðnir vel-
virðingar á mistökun-
um.
Elskulegur frændi minn, Árni, er
látinn. Hann varð bráðkvaddur á
heimili sínu 12. febrúar. Árni var
ákaflega heiðarlegur og traustur.
Hann var dulur og flíkaði ekki til-
finningum sínum. Hann hafði jafn-
aðargeð og var drengur góður.
Árni missti móður sína aðeins 9
ára gamall og var það honum mikið
áfall. Alla tíð hugsaði hann vel um
Önnu og Eyvind og kom daglega til
þeirra eftir að þau fluttu á Elliheim-
ilið Grund.
Fyrstu átta ár ævi okkar vorum
við alin upp saman á Grímsstöðum
við Grímsstaðaholt. Þar bjuggu for-
eldrar Árna og foreldrar okkar
ásamt ömmu og afa. Í þá daga stóðu
nokkrir bæir niðri við sjóinn og tún
allt um kring. Þarna voru Bjarna-
staðir, Bjarg, Jónshús, Björnshús og
Grímsstaðaholtið. Þetta var okkar
Paradís.
ÁRNI
EYVINDSSON
✝ Árni Eyvindssonfæddist á Gríms-
stöðum á Gríms-
staðaholti 13. febr-
úar 1940. Hann lést á
heimili sínu 12. febr-
úar síðastliðinn og
var útför hans gerð
frá Fossvogskirkju
20. febrúar.
Margt var hægt að
gera þar sér til gamans
og oft fórum við í fjör-
una til að veiða eða
taka á móti afa og Ey-
vindi og hinum köllun-
um þegar þeir komu af
sjó með rauðmagann á
vorin. Við Árni vorum
alltaf spennt að vita
hvort eitthvað hefði
komið úr netunum okk-
ar því afi gaf okkur
aflann úr sitt hvoru
netinu. Það var ein-
kennileg tilviljun að við
fengum alltaf jafn mik-
inn afla.
Eyvindur og Árni eignuðust síðar
stærri bát sem brann úti á sjó og
björguðust þeir naumlega áður en
báturinn sökk. Árni stundaði sjóinn í
nokkur ár og réð sig síðan til Raf-
magnsveitu ríkisins og starfaði þar
til dauðadags.
Grímsstaðir hafa alltaf verið
ákveðinn miðpunktur í lífi okkar,
eins konar fjölskylduhús enda alltaf
mikill gestagangur þar. Grímsstaðir
voru okkur alltaf opnir og gengum
við inn án þess að banka. Eftir að
fjölskylda mín flutti héldum við
áfram að fara vestureftir öll áramót
til að horfa á flugelda og brennur og
hitta heimilisfólkið á Grímsstöðum.
Hrygg í huga kveð ég elskulegan
frænda minn og þakka honum fyrir
allar samverustundir og skemmti-
legar endurminningar. Ég sendi
Hönnu og börnunum mínar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Nanna.
MINNINGAR
46 LAUGARDAGUR 6. MARS 2004 MORGUNBLAÐIÐ
Við Leó vorum
næstu nágrannar í
meira en 30 ár. Soffía
Eygló, konan hans, var fyrst af mín-
um góðu nágrönnum við Víghóla-
stíginn til að bjóða okkur Ingþór
velkomin. Það var í árslok 1969.
Það tók mig sannast sagna dálít-
inn tíma að kynnast Leó og læra að
meta hann að verðleikum. Ingþór sá
fljótt hvern mann hann hafði að
geyma. Þeim varð vel til vina og óx
sú vinátta eftir því sem árin liðu.
Leó var húsasmiður og handverks-
maður, sérstaklega laginn og hjálp-
samur. Ég naut hjálpsemi hans hvað
mest í sambandi við trjárækt en hún
var honum hugsjón.
Það var afskaplega gaman að
hlusta á Leó segja frá. Hann var
mikill sagnasjór, einkar minnugur á
menn og málefni, víðlesinn og fróður
um alla heima og geima og frásagnir
hans lifandi og skilmerkilegar.
Hann var pólitískt þenkjandi og trúr
sinni afstöðu í þeim efnum alla tíð.
Hann talaði aldrei illa um nokkurn
mann. Enginn var slíkur í hans aug-
um að hann ætti sér ekki málsbæt-
ur.
Leó kunni manna best sem ég hef
þekkt að gleðjast yfir líðandi stund;
að taka hverjum degi með gleði og
þakklæti. Það segir þó alls ekki að
hann hafi ekki velt fyrir sér alvöru
lífsins. Hann var þvert á móti mikill
fílósóf. Það var oft undursamlega
skemmtilegt að fá að taka þátt í
pælingum hans og jafnvel að komast
að niðurstöðu. Þeir undu sér marga
stundina við slíkt, Ingþór og Leó, í
sumarbústaðnum okkar við Apa-
vatn. Að dvelja þar urðu með tím-
anum þeirra beggja bestu stundir.
LEÓ
GUÐLAUGSSON
✝ Leó Guðlaugs-son, húsasmíða-
meistari í Kópavogi,
fæddist á Kletti í
Geiradal í Barða-
strandarsýslu 27.
mars 1909. Hann lést
í Hjúkrunarheim-
ilinu Sunnuhlíð 14.
febrúar síðastliðinn
og var útför hans
gerð frá Digranes-
kirkju 26. febrúar.
En eftir lát Ingþórs ár-
ið 1999 hafði Leó þó
ekki löngun til að fara
oftar, þótt honum
stæði það til boða.
Hans mesta yndi var
að fara á bátnum út á
vatn, dútla við netin og
gera að aflanum. Hann
naut fegurðar um-
hverfisins, breytileika
veðursins og róseminn-
ar sem þarna ávallt
hvílir yfir. Sem dæmi
um lífskúnst hans að
njóta hverrar stundar
af einlægni, átti hann
til að segja þar sem hann sat við
opna kamínuna og horfði í eldinn:
„Getur nokkur maður haft það
betra?“ Ég eldaði stundum kjötsúpu
til heillar helgar fyrir þá vinina að
hafa með sér austur í bústað. Eitt-
hvert mesta hrós sem ég hef fengið
um ævina er þegar Leó sagði ein-
hverntíma eftir kjötsúpumáltíð:
„Það veit ég að Þorbjörg verður
gerð að yfirsúpugerðarengli á himn-
um þegar hún kemur þangað!“
Leó gaf okkur stundum sprota úr
garðinum sínum þegar hann var að
hreinsa til á vorin og líka plöntur
með rótum. Einhverju sinni fengum
við nokkra stofnbúta sem eldivið.
Einn af þessum lurkum lenti undir
pall við bústaðinn og þar lá hann frá
miðju sumri og fram á næsta vor. Þá
dró ég hann fram og sá að hann var
farinn að bruma, svona stýfður í
báða enda, kominn með lítil græn
brum um sig allan. Í stað þess að
saga hann í eldinn stungum við hon-
um í mold þar sem hann festi rætur
og er nú hið myndarlegasta tré,
þéttlaufgað á hverju sumri.
Þannig var Leó líka: traustur og
staðfastur, hraustur og hristi af sér
ýmis hrakveður um ævina, en hann
bar í sér lífsmagn sem entist langa
ævi. Hann var í raun síungur og
brumaði á hverju vori.
Með þakklæti fyrir að hafa
kynnst einstökum manni.
Þorbjörg Daníelsdóttir.
Aðfaranótt 9. febrúar dreymdi
mig að ég hitti meistarann minn,
með hattinn á hausnum, heima á
Víghólastígnum. Hann tjáir mér að
útlit sé fyrir að hann nái að gera upp
við mig lífeyrissjóðinn áður en hann
fari. Þetta kom nokkuð flatt upp á
mig því ekki vissi ég til að við ættum
óuppgerða reikninga, lauk svo
draumnum. Þessa nótt dó faðir
minn, fimm dögum síðar var Leó all-
ur. Þessir tveir menn voru þeir sem
helst áttu að koma mér til manns.
Pabbi sem ók jafnan á M-59 og Leó
lærifaðir minn og frændi að lang-
feðgatali sem hafði Y-59 á sínum bíl.
Ég get ekki látið hjá líða að minn-
ast nokkrum orðum samskipta okk-
ar Leós. Haustið 1968 í bullandi at-
vinnuleysi fékk ég vinnu og síðan
námssamning hjá Leó. Ég hafði
skömmu áður flutt úr sveitinni, ang-
andi af fjósalykt sem ég vildi fyrir
alla muni losna við sem fyrst. Ég
var átján ára og þóttist vera fullorð-
inn. Það fór fljótlega í taugarnar á
mér ef mér fannst Leó ekki fara
troðnar slóðir, ég vildi vera eins og
aðrir og vinna hjá manni sem væri
eins og aðrir. Þetta kostaði nokkur
fýluköst hjá mér sem höfðu að sjálf-
sögðu lítil áhrif á jafn lífsreyndan
mann og Lóa.
Ekki fer á milli mála að Leó
fæddist án silfurskeiðar í munni og
þurfti að hafa fyrir hlutunum allt frá
blautu barnsbeini. Þetta hefur án
vafa gert svo réttsýnan mann sem
hann var svo sósíalskan sem raun
ber vitni. Ekki var það þó alveg and-
skotalaust, því eitthvert sinn sagði
hann mér hálfmæðulega: „Ég hef
alla tíð reynt að vera vinstrimaður
og kosið Alþýðubandalagið en ég
finn að ég er alltaf að verða meira
og meira íhald.“
Mér finnst rétt að komi fram nú á
tímum námslána að á þeim árum
sem hann lærði smíði vann hann sér
inn alls fjórar krónur, það var fyrir
aukavinnu, launin á námstímanum
voru að öðru leyti aðeins fæði og
húsnæði. Það þarf engan að undra
þótt fólk sem elst upp við svona að-
stæður sé nýtið, jafnvel aðeins úr
hófi fram.
Eftir að ég lauk námi hjá Leó
höfðum við mjög lítil samskipti. Það
er því nokkuð merkilegt að eftir því
sem árin líða finnst mér ég njóta æ
betur þeirrar fræðslu í smíðum og
ekki síður þeirrar lífsspeki sem
fylgdi með í pakkanum. Það er ekki
í neikvæðri merkingu að ég segi að
hann hafi verið sérvitur, heimurinn
væri miklum mun fátækari ef engir
væru sérlega vitrir. Hafðu heila
þökk fyrir fræðslu og fylgd. Að-
standendum votta ég samúð mína.
Örnólfur Atli Hjartarson.
Innilegar þakkir til allra, sem sýndu okkur
samúð og vinarhug við andlát og útför
BJARNA SÆMUNDSSONAR,
dvalarheimilinu Hjallatúni,
Vík.
Fyrir hönd fjölskyldunnar,
Hulda Vilhjálmsdóttir.
Innilegar þakkir til allra þeirra, sem sýndu
okkur samúð, vináttu og hlýhug vegna andláts
og útfarar elskulegrar eiginkonu minnar,
móður okkar, tengdamóður, ömmu og lang-
ömmu,
RAGNHEIÐAR ÞÓRISDÓTTUR,
Ránarvöllum 3,
Keflavík.
Sigurður Friðriksson,
Sigurveig Sigurðardóttir, Gunnar Þór Þorkelsson,
Þóra Guðný Sigurðardóttir, Gunnar Marel Eggertsson,
tengdabörn, barnabörn
og langömmubörn.
Innilegar þakkir til allra þeirra, sem sýndu
okkur samúð og hlýhug við andlát og útför
elsku litla drengsins okkar, bróður og barna-
barns,
ANDRA SNÆS ÞORVALDSSONAR,
Bakkastöðum 159,
Reykjavík.
Sérstakar þakkir sendum við starfsfólki á
vökudeild Barnaspítala Hringsins fyrir einstaka umhyggju, hlýju og góða
umönnun Andra Snæs.
Þorvaldur Þorláksson, Helga Þóra Árnadóttir,
Árni Þór Þorvaldsson,
Árni Jón Arnþórsson, Ragnhildur Ásmundsdóttir,
Jakob Þór Skúlason, Jóhanna Hallgrímsdóttir,
Þorlákur Þorvaldsson, Ásta Jeremíasdóttir.
Minningarkort
Hjartaverndar
535 1825
Gíró- og greiðslukortaþjónusta
Afmælis- og minningargreinum má skila í tölvupósti (netfangið er minning@mbl.is, svar er
sent sjálfkrafa um leið og grein hefur borist) eða á disklingi. Ef greinin er á disklingi þarf út-
prentun að fylgja. Nauðsynlegt er að tilgreina símanúmer höfundar og/eða sendanda (vinnu-
síma og heimasíma). Þar sem pláss er takmarkað getur þurft að fresta birtingu greina, enda
þótt þær berist innan hins tiltekna frests. Nánari upplýsingar eru á mbl.is. Um hvern látinn
einstakling birtist formáli og ein aðalgrein af hæfilegri lengd á útfarardegi, en aðrar greinar
skulu ekki vera lengri en 300 orð, u.þ.b. 1.500 slög (með bilum) eða um 50 línur í blaðinu (17
dálksentimetrar). Tilvitnanir í sálma eða ljóð takmarkast við eitt til þrjú erindi. Einnig er
hægt að senda örstutta kveðju, HINSTU KVEÐJU, 5–15 línur, og votta virðingu án þess að
það sé gert með langri grein. Greinarhöfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki
stuttnefni undir greinunum.
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og lang-
amma,
ÞORGERÐUR KRISTJÁNSDÓTTIR,
Mánahlíð 9,
Akureyri,
lést á Fjórðungssjúkrahúsinu á Akureyri mánu-
daginn 1. mars.
Útför hennar fer fram frá Glerárkirkju þriðju-
daginn 9. mars kl. 14.00.
Jóhann Gústafsson, Rósa Jónsdóttir,
Ingi Gústafsson, Guðbjörg Guðmundsdóttir,
ömmu- og langömmubörn.
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
JENS MARKÚSSON,
Hlíf I,
Ísafirði,
andaðist á Fjórðungssjúkrahúsinu á Ísafirði
miðvikudaginn 3. mars.
Útför hans fer fram frá Ísafjarðarkirkju þriðju-
daginn 9. mars kl. 14.00.
Halldóra Jensdóttir, Jóhann Marinósson,
Guðmunda Jensdóttir, Halldór Halldórsson,
Ásgerður Jensdóttir, Guðmundur Jónsson,
barnabörn og barnabarnabörn.