Tíminn Sunnudagsblað - 24.10.1965, Blaðsíða 19

þessa hóps, sem hálfgildis rán. Satt
að segja datt mér þetta í hug af
því að ég vissi, að það var fram-
kvæmanlegt. Það er varasamara en
maður gerir sér Ijóst að láta sér
„detta“ annað í hug. Undanfarna
þrjá vetur hafði ég unnið hjá Leik-
félagi Flateyrar, og ég vissi nokkurn
veginn, hvað mátti bjóða leikurunum.
í helztu hlutverkin átti félagið leik-
ara, sem hæfðu mjög vel, eftir því
sem ég gat bezt séð. Þar að auki
hafði ég gengið með þetta leikrit ”á
heilanum“ um árabil. Ég sá sýningu
Grímu í Tjarnarbæ, ég sá líka sýn-
ingu á leiknum, þegar ég dvaldist í
Austur-Berlín haustið 1962. Báðar
þóttu mér ófullnægjandi. Kom rauði
þráðurinn í leikritinu — hvernig
óvitaskapurinn tekur smám saman á
sig mynd örlaganna — nógu skýrt
í ljós? . . . Þú fyrirgefur: það er
hugsanlegt að leika leikrit ,,vel“ án
þess að flytja það skýrt, ég á við:
Leikararnir geta sýnt mikla tækni,
enda þótt efni leikritsins fari for-
görðum. Sem sagt: Allt mælti eigin-
lega með því, að ég setti Biedermann
og brennuvargana á svið á Flateyri.
— Fékk sýningin nokkrar undir-
tektir?
— Það er víst, að undirtektir geta
verið margvíslegar. Sumir leikhús-
menn kjósa, að áhorfendur falli í
leiðslu í byrjun sýningar og ranki
ekki við sér fyrr en henni er lokið.
Eg hef heyrt stúlku svara spurningu
um, hvernig henni þótti tiltekin
sýning:
”Ég bara veit það ekki, ég lifði
mig alveg inn í hana.“
Það kalla ég vel af sér vikið . . .
Aðrir leikhúsmenn láta sér ekki
nægja minna en að áhorfendur velt-
ist um í krampakenndum hlátri alla
sýninguna. Það fyrirfinnast höfundar
sem geta verið alveg bráðfyndnir, Á
þeirri sýningu á Biedermann og
brennuvörgunum, sem ég var við-
staddur, ríkti mikil eftirtekt í saln-
um. Alltaf öðru hverju mátti greina
hlátur, en ekki allra, heldur ein-
stakra. Á myndum má sjá ólíkustu
svipbrigði á andlitunum: Undrun,
gáska, alvarlegan og hugsandi svip,
hneykslun. í einu orði sagt voru
undirtektirnar hinar ákjósanlegustu,
sem ég get hugsað mér: Fólkið var
lifandi. Umræðurnar, sem ég heyrði
manna á milli um leikritið og sýn-
inguna, voru eftir því.
—*Hvernig gengu æfingarnar?
— Að heila má snurðulaust. Kór-
arnir ollu okkur erfiðleikum fyrst í
stað. Ég held, að ég megi segja, að
þeir séu á kafla of óljósir frá hendi
höfundar — hann notar líkingar, sem
verða tæplega gripnar í einni andrá.
Þorgeir Þorgeirsson endurskoðaði
þýðingu sína, áður en við byrjuðum,
en jafnframt þýddi hann fyrir okkur
Biedermann; Kór slökkvilið'smanna reynir að hindra atburðarrásina.
^Sá gamli" ráðgerir að loka Helvíti vegna lítiliar aðsóknar. Stórglæpamenn
komast allir 1 betrl staðinn, gegnum hliðardyr.
eftirleikinn, sem hafði verið sleppt
á Grímusýningunni. Hann gerist í
Helvíti. Ég klauf kórinn að nokkru
leyti í tvennt, greindi kórstjórann
frá, til þess að fá meiri tilbreytni
og koma á samtali milli kórstjóra og
kórs. Yfirleitt er kór í leikritum hið
leiðandi afl, en í Biedermann og
brennuvörgunum hamlar hann
á móti, reynir að hindra
atburðarásina. Þegar maður
hafði áttað sig_ á þessu,
varð allt auðveldara. Ég sá ekki belur
en að leikararnir skemmtu sér á æf-
ingunum, en það er náttúrlega mikil-
vægt. Sá, sem ekki skemmtir sér,
leggur sig ekki fram. Alls æfðum við
hátt á sjöttu viku, eingöngu á kvöld-
in frá klukkan átta til hálftólf, nema
um helgar, þá höfðum við oftar dag
æfingar. Leiktjöldin bjuggum við til
sjálf. Mér þótti óþarfi að teikna stof-
una nákvæmlega, tók aðeins það,
sem var óhjákvæmilegt: Á baksviði
var reistur pallur fyrir atriðin á háa-
loftinu. Leikfélagið er orðið allvel
búið kösturum — þess nutum við.
Sýningar urðu þrettán víðsvegar
um Vestfirði, áhorfendui um 1000.
Að endingu fór leikflokkurinn i
smáleikför. Þá var sýnt í Sævangi
í Strandasýslu og Vogalandi i Reyk-
hólasveit við mjög góða aðsókn.
Mér óar hálfpartinn við því að fjöl-
yrða svona um þetta. Það virðist
vera föst regla hjá leikstjórum okk-
ar að láta aldrei neitt uppi um
vinnubrögð sín eða viðborf Ef til
» i n i n m
$Ll\Nl)UAGSBI.An
979