Tíminn Sunnudagsblað - 21.07.1968, Blaðsíða 16
ÞYDD SMASAGA:
BÍRGMÁL LÍFSINS
Hún fann til ánægjukenndar
undir eins og hún kom inn í
ítalska matarvagninn. — í þeim
svissneska hafði þetta bara verið
hraðfóðrun undir eftirliti þjóna-
iiðsins, er ekki dró dulur á, að
því væri kærara að sjá aftan á far-
þegana en framan í þá.
Hún var naumast komin
inn úr dyrunum, þegar farið 'var
að dekra við hana. 0g þetta glam-
ur í hnífum og skeiðum var glatt
og hátíðlegt Góðvild og brosmildi
skein úr andliti þjónsins.
— Ecce Signora. Gerið svo vel,
hér er rúm.
Hún settist við tveggja manna
borð, andspænis ókunnum, skarp-
leitum manni, er stóð upp til hálfs
og hneigði sig.
Hún kinkaði kolli.
— Hvað óskar frúin að drekka?
Þjónninn talaði þýzku við hana
Hún svaraði á ítölsku.
— Sód.ivatn.
Hann brosti út undir eyru. ítöl-
um þykir vænt um að máður tali
þeirra tungu, Frakkar verða undr
andi og ergilegir, ef franskan er
ekkj töluð laukrétt, en ítaúr
ljóma af þakklátsemi, ef hægt er
að gera si| skiljanlega við þá. hugs
aði hún.
Hið eina, sem hún hafði gert.
var að biðja um sódavatn, allt og
sumt. sem hún hafði sagt var ein
setning — en maðurinn á móti
henni starði á hana jafn himinlif-
andi og þjónninn og mælti glað-
lega:
— Frúin talar ítölsku?
— Ofurlítið, sagði hún og
brosti.
í öðrum löndum var hún ald'ei
ávörpuð af ókunnum mönum,
ihún var fremur þur á manninn
og vildi auk þess helzt vera laus
við slíkt. En á ftalíu var allt öðru
máli að gegna. Á yngri árum sín-
um hafði hún talað við ítali, án
þess að leiða hugann að því hið
minnsta, að hún þekktj þá ekki
hót.
— Frúin ætlar til ftalíu? mæUi
hann í spurnarrómi og leit til
hennar með eftirvæntingu í svip.
Hún hristi höfuðið.
— Til Monaoo. —
— Það var leiðinlegt, sagði
hann. Ég ætla til San Remo.
Þjónninn var í þann veginn að
fylla diskinn af pylsum og sardín-
um, en hún varnaði honum þess
með hendinni.
— Ég dáist að Monaco — sagði
hún.
— Hef aldrei komið þangað —
anzaði hann.
Hún varð steinfaissa.
— Og þó er ekki svo iangt á
milli San Ramo og Monaco.
— Ég hef heldur aldrei komið
til San Remo fyrr, mæ’ti hann.
Mér var boðið þangað af nemanda
mínum, sem á þar skrauthýsi. Það
er ungur ríkismaður, sem er að
læra söng sér til 9kemmtunar.
Hún áttaði sig ekki á þessu í
9vipinn og hann tók eftir því þeg-
ar í stað.
— Ég ei söngkennari — bætci
hann við - en þriggja vikna leyfi
varð ég að iáta eftir mér, úr þvi
mér var bsinlínis boðið
— Þrjár vikur — endurtók hún
ósjálfrátt. — Það er jafn langt og
sumarfríið mitt.
Hana iangaði til að bæta við:
Ég er aðalgjaldkeri, en hikaði við,
því hún mundi ekki orðið og lét
sér nægja að segja: — Ég vinn
á skrifstofu.
Hann leit til hennar vorkunnar-
augum og mælti:
— Það hlýtur að vera leiðin-
legt. Hugsa sér, þér Lítið alls eski
út fyrir það. Mér sýndist þér iik-
ari konu, sem ekki þarf að gera
nema það, sem henni sýnist.
Hún varð undrandi og hló við.
— 0, jæja — það getur vel
verið — að vissu leyti.
Augu hans voru glaðleg, hlý og
brún, einu sinni hafði hún átt
æskuvin, sem horfði á hana því-
líkum augum.
Aftur var þjónninn kominn til
skjalanna og jós nú disk hennar
fullan af kálfasteik og makkarón-
um.
— Svona, svona, sagði hún ótta-
slegin.
— Svona, svona, endurtók
þjónninn glettnislega. — Signoru
geðjast ekki að ítalska matnum.
— Mér finnst hann indæll, anz-
aði hún.
— Yður finnst Ítalía indæl,
sagði maðurinn andspænis henni
og brosti. — Hví þá að eyða su ,n-
arleyfinu í Monaco?
Hún svaraði:
— Það hef ég gert nú síðustu
tíu árin. Þar áður var ég búin að
dvelja í Flórens og Róm og Pom-
peji.
— En nú er það alltaf Monaco?
— Já, Monte Carlo.
— Spilið þér?
— Ofurlítið.
— Er það landslagið?
— Já, umhverfið
— Er það ekki eins fallegt f
San Remo?
— Jú, það er Líka fagurt í Sai
Remo.
Hann Laut ögn áfram og leit
aftur til hennar, þessum geislandi
hlýlegu, brunu augum, er voru svo
Iík og í æskuvini hennar.
— Komið þá til San Remo.
Henni hnykktj snögglega við,
svo áttaði faún sig.
Hafði henni orðið hugsað til
hvítu þrælasölunnar eða þvmm-
líks? Svo gat hún ekki annað en
hlegið. Hún sem var gömul, Göm-
ul. Gömul.
SkyLdi ég eiga að taka hittinn
af mér, hann gerir mig í rauninni
unglegri, hugsaði hún Og anoar-
taki síðar- Stórmennskubrjálæði.
Hann hlýtur þó að sjá hrukkurn-
ar framan í mér Hvað ég er v*t-
laus.
— Komið þér nú til San Remo,
endurtók maðurinn hinum megin
við borðið
Hún brosti þreytulega
— Það get ég ekki Þó ekki
væri nema vegna þess, að nú vc-it
vandafólkið um heimilisfang mi?t.
— Eruð þér gift? spurð' hann
hreinskilnislega.
— Var það. Ég er fráskilio.
Hann ho-fði hugsandi á hana.
— Þér lítið út fyrir að vera
sjálfstæð kona, sagði hann — Eft-
ir svip yðar að dæma, þekkið þér
hvorki hlekki né höft Og þó er-
uð þér iafn bundin sem allt ann-
að fólk — af fjölskyldu yðar. --
það er undarlegt.
— Eigið þér enga fjölskyldu
sjálfur? spurði hún.
— Nei, ég er piparsveinn En
að sjálfsögðu er ég bundinn starfi
mínu.
568
TÍKllNN - SUNNUDAGSBLAÐ