Tíminn Sunnudagsblað - 25.07.1971, Blaðsíða 6

og gengið frá gráleitum ljóshjálm-
inum, færði hann lampann yfir á
stærra borðið og setti hann vinstra
megin við mig. „Sitjið þér nú fast
við borðið,“ sagði hann svo.
Ég færði mig nær borðinu. Beint
á móti mér, hinum megin í her-
berginu var tjaldlausi fimmskipti
bogaglugginn.
„Þér sitjið nú, þar sem hinn
maðurinn, fyrirrennari minn, var
vanur að sitja, þegar hann
borðaði,“ sagði hann og lagði
þunga hönd sína á öxl mér.
Ég gat ekki að því gert, að ég
hrökk við og leit framan í hann.
Mér fannst óþægilegt að vita af
honum svona yfir mér, bák við
mig, þar sem ég gat ekki séð hann.
Hann virtist undrandi.
„Gerið það fyrir mig að vera ekki
hræddur, herra“, sagði hann. „Snú
ið yður við og segið mér, hvað þér
sjáið.“
Ég hlýddi. „Ég sé glugg-
ann“, sagði ég.
„Ekkert fleira?“ spurði hann.
Ég starði í gluggann. „Jú,“ svar-
aði ég, „ég sé líka fimm spegil-
myndir af sjálfum mér, sína í
hverri rúðu“.
„EinmLtt það,“ sagði gamli mað-
urinn, „einmitt það. Það sá hann
líka, fyrirrennari minn, þegar
hann sat hér aleinn og borðaði.
Hann sá hina fimm og hver þeirra
snæddi einn út af fyrir sig. Þegar
hann hellti niður vatnsdropa,
helltu þeir líka niður, og þegar
hann kveikti í vindlingnum sínum,
kveiktu þeir einnig í sínum vindl-
ingum.“
„Auðvitað,“ sagði ég. „Og þetta
skelfdi vin yðar, prestinn?"
„Síra James Baxter", sagði
gamli maðurinn, „það var nafn
hans. Gætið þess vel, að gleyma
því ekki, vinur minn, og ef ein-
hver spyr yður, hver búi hér, mun-
ið þá að segja, að það sér síra
James Baxter. Enginn veit að . . .
að .. .
„Enginn veit, það sem þér haf-
ið sagt mér, ég skil“.
„Einmitt,“ sagði hann og lækk-
aði röddina skyndilega. „Enginn
veit það. Ekki nokkur sála, þér er-
uð fyrsti maðurinn, sem ég hef
minnzt á þetta við“.
„Og þér hafið ekki verið spurð-
ur?“ sagði ég. „Þessa herra Baxters
hefur ekki verið saknað?“
Hann hristi höfuðið. „Nei,“ sagði
hann. „Jafnvel frú Bellows, sem
alltaf hefur unnið hér húsverkin,
varð þess ekki vör, hvað skeði.“
Ég sneri mér við og horfði tor-
tryggnislega á hann. „Varð þess
ekki vör, þér meinið að.. . ?“
„Varð þess ekki vör, að ég er
ekki hann. Við vorum nefnilega
mjög líkir. Ég get sýnt yður ljós-
mynd af honum, áður en þér far-
ið, svo að þér getið séð það sjálf-
ur“.
Nú ákvað ég að fara, hvað sem
regninu liði. Að öðru leyti sýnd-
ist ekki mikil ástæða fyrir mig að
dvelja þarna lengur. Ég stóð á fæt-
ur. „Jæja, herra“, sagði ég, „ég
vona, að þér finnið fróun í að hafa
létt af hjarta yðar . .. leyndarmál-
inu“.
Gamli maðurinn var mjög
hrærður. Hann hreyfði slappar
hendurnar í sífellu. „Ó, þér megið
ekki fara strax. Þér hafið ekki
heyrt helminginn af því. Þér hafið
ekki heyrt, hvernig það skeði. Ég
hafði vonað, herra — þér hafið ver
ið svo vingjarnlegur — að þér
vilduð sýna þá þolinmæði og vel-
vild að ... “
Ég settist aftur niður á bekkinn.
„Fyrir alla muni“, sagði ég, „hald-
ið áfram, ef þér hafið meira að
segja.“
„Ég var að segja yður“, hélt
gamli maðurinn áfram, „að ég
— að hinn maðurinn — fyrirrenn-
ari minn — var vanur að sitja hér
meðan hann borðaði og horfa á
myndir sínar herma eftir sér.
Þegar hann kveikti í vindlingi, sá
hann 'kveikt í fimm öðrum vindl-
ingum um leið.-‘
„Auðvitað", sagði ég.
„Já, auðvitað", sagði gamli mað-
urinn. „Það var allt alveg eðlilegt
eins og þér segið, alveg eðlilegt
þangað til eitt kvöld, eitt hræði-
legt kvöld“. Hann þagnaði
og starði á mig með ótta í augum.
„Og þá?“ spurði ég.
„Þá vildi nokkuð einkennilegt
og hræðilegt til. Þegar hann, fyrir-
rennari minn, hafði kveikt í vindl-
ingnum sínum og horfði á vini
sína 1 glugganum eins og hann var
vanur, sá hann að einn þeirra,
sá sem var lengst til vinstri, hafði
ekki kveikt í vindlingi, heldur
pípu“.
Ég skellti upp úr. „Haldið
áfram, herra“.
Gamli maðurinn neri hendurnar
f geðshræringu. „Það er spaugi-
legt, ég veit það,“ sagði hann, „en
það er lí'ka hræðilegt. Hvað hefð-
uð þér hugsað, ef þér hefðuð í
raun og veru séð þetta sjálfur?
Hefði yður ekki fundizt þetta
hræðilegt? Munduð þér eklki hafa
orðið óttasleginn?"
„Jú,“ svaraði ég. „Ef þetta hefði
í raun og veru gerzt. Ef ég hefði
raunverulega séð þetta, hefði ég
auðvitað orðið hræddur."
„Einmitt“, sagði hann, „þetta
var svona, á því lék enginn vafi.
Það var voðalegt, ógurlegt." Skelfr
ingin í rödd hans var líkust þvf,
að hann hefði séð þetta sjálfur.
„En kæri herra, þér hafið að-
eins orð þessah erra . . . herra
Baxters fyrir þessu“.
Hann starði á mig. Augun Log-
uðu af sannfæringu. „Ég veit, að
þetta gerðist," sagði hann. „Ég veit
það með miklu meiri vissu en þótt
ég hefði séð það sjálfur. Hlustið
þér nú á. Þetta hélt áfram fimm
næstu daga. í fimm kvöld í röð
hafði fyrirrennari minn gætur á því,
hvort þetta lagaðist ekki af sjálfu
sér.“
„En hvers vegna fór hann ekki
— flutti úr húsinu?“ spurði ég.
„Hann þorði það ekki,“ hvíslaði
gamli maðurinn með erfiðismun-
um. „Hann þorði ekki að fara,
hann varð að bíða og sannfærast
um, að allt félli í eðlilegt horf af
sjálfu sér.“
„Og það varð ekki?“
„Sjötta kvöldið,“ sagði gamli
maðurinn og andaði slitrótt, „var
fimmta myndin, sú sem hafði
óhlýðnast, farin.“
„Farin?“
„Já, farin úr glugganum. Fyrir-
rennari minn sat agndofa og
starði óttasleginn á auða rúðuna,
og hinir fjórir störðu óttaslegnir
inn í stofuna. Hann leit af uuðn
rúðunni og á þá, og þeir horfðu
á hann eða eitthvað að baki hans,
hræðslan skein úr augunum. Þá
byrjaði hann að kafna — — —
að kafna,“ gamli maðurmn greip
andann á lofti eins og hann væri
að kafna sjálfur, „að kafna, vegna
þess að gripið var um hálsinn á
honum, hann var kyrktur"
„Þér eigið við, að hendurnar uni
hálsinn á honum hafi verið hend-
ur þess fimmta?“ spurði ég, og
það var aðeins óttinn við hræðslu
gamla mannsins, sem hindraði, að
ég gerði gys að þessari hugmynd".
„Já,“ hvæsti hann og rétti fram
sverar, þungar hendurnar og
Framhald á bls. 670
654
T I A1 1 N N — SUNNUDAGSBLAÐ