Tíminn Sunnudagsblað - 25.07.1971, Blaðsíða 20

inn skj'ilfta. Rljóp ég þá í einum
spretti ofan eftir til þess að hafa
úr mér hrollinn. En hann vildi allt
um það ekki hverfa. „Þú skelfur",
sagði Konráð, „það gengur ekki,
ég verð að hafa úr þér hrollinn11
— og dreif í mig brennivín.
En skjálftinn lét sér hvorki segj-
ast við hlaúpin né brennivínið, og
fór ég við svo búið af stað með
beituna. Svo smáhvarf samt
skjálftinn. en þá tók við þrúgandi
máttleysi. Ég rakst á hrossahóp,
hugðist ræna mér hesti til reiðar,
en náði engum. Ég skrúfaðist svo
áfram með veikum burðum, þar
til ég mætti manni frá Enni. Gekk
hann undir mér ofan í Grafarós,
og er mér til efs, að ég hefði nokk-
urn tima náð þangað hjálparlaust.
Við bátsverjar lágum í útihúsi,
og þar lagðist ég nú fyrir. Einn
hásetanna var Þorgils Hjálmarsson
frá Kambi. Hann þaut þegar út í
Hofsós á fund Magnúsar læknis.
Gaf Gilsi sér ekki tíma til að heilsa
Magnúsi, en segir: „Komdu undir
eins niður i Grafarós, hann Siggi
er að rifna“. Þarna lá ég nú í
svæsinni lungnabólgu og var í viku
á milli heims og heljar, lengst af
með óráði, og var ekki hugað líf.
Magnús læknir kom til mín flesta
daga. Tvær stúlkur úr Hofsósi
vöktu til skiptis yfir mér. Hefur
það víst ekki verið skemmtilegur
starfi, því að ég stóð alltaf í rnann-
drápum í óráðinu. Eina nóttina fór
ílelga frá Naustum — önnur stúlk-
an, sem yfir mér var — út og
vissi ég, að hún fór til þess að
biðja Ilallgrím að vera yfir mér
meðan ég skildi við. Og mér var
svo sem alveg sama. Hafði orðið
enga lífslöngun.
Hallgrímur kom og sagði: „Líð-
ur þér illa?“ „Nei. vel“, svaraði
ég. og það var alveg satt. Mér
fannst mér bara líða vel. Og þetta
var byrjunin á batanum. Eftir sex
vikur frá því ég lagðist, leyfði
Magnús læknir mér að fara. En
lengra en í Ósland mátti ég ekki
fara fyrsta daginn, og þó því að-
eins þangað, ef ég hefði hest. Það-
an komst ég í Hóla, og heim náði
ég rétt fyrir jól. Magnús læknir
sendi mér koníaksflösku með orð-
um um að fá mér eitt koníaks-
staup kvölds og morgna. Ég kveið
því nokkuð að mér mundi reynast
örðugt að greiða læknishjálþina,
því að peningaráð hafði ég engin
önnur en aurana fyrir hina stuttu
og endasleppu vinnu á Höfða-
668
ströndinni. En hér reynðlst allur
kvíði ástæðulaus, því að reikning-
ur Magnúsar læknis hljóðaði upp
á einar sjö krónur, sem var nán-
ast ekki neitt fyrir alla þá hjálp,
sem hann var búinn að veita mér.
Frá öðru atviki, sem snertir við-
skipti okkar Magnúsar, vil ég
gjarnan skýra. Ég var þá fluttur til
Skagafjarðar, en skrapp norður í
Svarfaðardal. Mig minnir, að það
væri á góu 1920. Tíð var góð, svo
að mér datt í hug að skjótast norð-
ur og heilsa upp á pabba og
mönnnu. Daginn, sem ég lagði af
stað heimleiðis, fór ég aðeins frá
Hnjúki og fram að Dæli. Þaðan
fór ég um fótaferðartíma morgun-
inn eftir. Rögnvaldur bróðir bað
mig fyrir skilaboð í Mela. Er þang-
að kom, var enginn vaknaður á
bænum, svo að ég fór á glugga og
vakti upp. Nokkur bið. líklega allt
að hálftími, varð samt á því að
Hallgrímur kæmi fram. Töluvert
‘mikið forst var, en logn og hrein-
viðri, og með því að ég var heit-
ur af göngunni, setti að mér með-
an ég beið. Ég skilaði boðunum
og hélt svo rakleitt áfram í Klaufa-
brekknakot til Jóhanns bróður.
Þar borðaði ég. Jóhann fylgdi mér
á hesti fram undir heiði. Ég hafði
skíði meðferðis, en dró þau oftast,
þvi að hjarn var á og ekki skíða-
færi. Þegar upp að Heljardalsheið-
inni kom, fann ég, að ég var að
verða Iasinn, og tók ég að liugleiða,
hvað nú skyldi gera. Lengra var
til bæja vestan heiðar en niðri í
dalnum. Taldi mig þó betur settan,
ef ég kæmist i Skriðuland eða
Fjall og hélt þvi áfram, þó að ég
þættist vita, að alvara færi á ferð.
Ég fór mjög hægt, settist annað
slagið, en sat aldrei svo lengi, að
mér yrði kalt.
Þegar ofan í Heljardal kom. var
ég alveg að guggna. Ég gerði mér
fulla grein fyrir því, að svo gæti
farið. að ég bæri þarna beinin. Og
mér fannst það eiginlega e kkert
óttaleg tilhugsun. Nel, alls ekki.
Ég myndi bara sofna og ekki vakna
aftur. Styngi ég niður stafnum og
setti veifu á hann. var Iíklegt, að
ég fyndist. Þó ætlaði ég ekki að
gefast upp fyrr en i síðustu lög.
Þegar myrkrið var að skella á, sá
ég hvar maður kom á móti mér
með liest. Það reyndist vera Árni
frá Atlastöðum í Svarfaðardal.
Árni setti mig þegar á hestinn og
sneri við. En ég þoldi ekld að sitja
hestinn, vlldi heldur ganga, Og
Árni gekk undir mér ofan að
Fjalli.
Svo stóð annars á ferðum Árna,
að hann fór vestur í Skagafjörð að
sækja hest. Honum varð leit úr
hestinum og síðan þurfti að járna
hann, og hvort tveggja olli því, að
Árni var seinna á ferð en hann
ætlaði. Er ég viss um, að sú töf,
sem hann varð þannig fyrir, varð
mér til lífs. Það var gersamlega
vonlaust, að ég næði bæjum hjálp-
arlaust.
Á Fjalli fór vel um mig. Hall-
dór, bróðir séra Zóphóníasar í Við-
vík, bjó þar þá. Hann fór þegar
yfir í Skriðuland og fékk þar
mann til að senda á fund Magnús-
ar læknis í Hofsósi. Var þá að
ganga í norðan stórhríð. Magnús
kom samt undir morgun. Og hvað
kostaði svo ferðin? Jú. Þrjár krón-
ur — og svo ein króna fyrir með-
ul. Svona seldi nú Magnús sína
læknishjálp. Og eftir þennan túr
fékk ég aldrei að borga neitt, þó
að ég leitaði til hans.
f
Þeir, sem hugsa sér
að halda Sunnudags-
blaðinu saman, ættu
að athuga hið fyrsta,
hvort eitthvað vantar
í hjá þeim og ráða bót
á því.
TtniNN — SUNNUÐAGSBLAB