Tíminn Sunnudagsblað - 25.07.1971, Blaðsíða 15

Búðakauptún i FáskrúðsfirSi
Eftir þetta áttum viS Einar
Hálfdánarson oft eftir að spjalla
saman og með okkur tókst hinn
bezti kunningsskapur.
— Varst þú kannski einhvern
tíma á Hafranesi?
— Já. Ég var þar tvisvar nokkr-
ar vikur í hvort skipti og kenndi
börnum. Þá var nefnilega þannig
á'statt í Fáskrúðsfirði, að ekki var
neinn kennari í sveitinni. Þá var
leitað til mín, og tók ég að mér
kennsluna. Þetta stóð í tvo vetur.
Fyrri veturinn kenndi ég á vegum
tveggja heimila og fékk laun mín
beint frá þeim, en seinni veturinn
var ég farkennari á vegum hrepps-
ins.
— Hvernig líkaði þér kennara-
starfið?
— Það var á margan hátt lær-
dómsríkt. Ég kynntist ýmsu, sem
ég' að öðrum kosti hefði aldrei
komizt í kynni við. Til dæmis var
ég nokkrar vikur á Vattarnesi og
kenndi þar börnum, þeirra á með-
al Málfríði Jónasdóttur, blindu
stúlkunni, sem margir hafa heyrt
og lesið um, því um hana hefur ver-
ið skrifað.
— Það hefur verið nýstár-
leg reynsla að kenna blindu barni?
— Hún var þá þrettán ára og
einstaklega greint og þroskað
barn. Og svo ósLökkvandi var fróð-
leiksfýsn hennar, að segja mátti,
að hún væri gersamlega óseðjandi
að heyra og nema meira og meira.
Hún var ákveðin í því að drífa sig
til útlanda og komast þar á blindra
skóla. Kenndi ég henni því alla þá
dönsku, sem yfir varð komizt við
þær aðstæður, sem fyrir hendi
voru. En tíminn var stuttur, og við
höfðum ekki neina bók með
blindraletri, enda hafði að sjálf-
sögðu hvorugt okkar neina æfingu
í að beita því.
— Tókst henni að komast utan?
— Já. Hún fór á blindraökóla í
Danmörku og lærði þar einkum
vefnað. Vann hún nokkuð að vefn
aði hér í Reykjavík, eftir að heim
kom.
— Hún liefur verið myndarleg
í höndunum?
— Já. Hún var alveg frábær-
lega myndvirk að eðlisfari, en auk
þess hafði hún nokkra sjón sín
fyrstu æviár, ég held fram um átta
ára aldur. Hún mundi því aðferð
við sum verk til dæmis að stinga
nál, mjólka kú og þvo upp, enda
kunni húrí þessi handtök engu
verr, en hver annar. Ég man, að
hún hafði með höndum það verk
að þvo gólfið í stofunni, þar sem
ég kenndi. Ég hef sjaldan séð svo
hvítskúrað gólf. Það var drifhvítt
eins og þau matarílát úr tré, sem
einna bezt eru hirt. Það var í
rauninni dýrmæt reynzla að fá að
kenna þessu blinda barni, og alltaf
síðan hefur mér þótt vænt um Mál-
fríðj Jónasdóttur.
— Nú hefur þú, Lára, um langt
árabil annazt safnvörzlu við Þjóð-
minjasafnið. Hvernig hefur þér lík-
að sá starfi?
— Mér finnst gainan að sitja í
safninu. Annars er nú ekki víst, að
það sé alveg rétt að orði komizt
hjá mér, þegar ég tala um að
„sitja á safni“, því margan daginn
kemur það varla fyrir, að maður
geti sezt niður. Þá er fólk að
spyrja um þetta og hitt, og við
auðvitað að ganga á milli og svara
spurningunum.
— Finnst þér aðsóknin að safn-
inu vera að aukast?
— Mér finnst hún eiginlega
alltaf hafa verið mikil. En auðvit-
að er liún talsvert misjöfn. Allir
kannast við útlendingastrauminn á
sumrin. Þeir koma mjög mikið á
safnið. Svo er það nú veturinn með
sínar aðstæður. Þá líður varla svo
heil vika, að ekki komi einhver
skóli eða skólabekkur í heimsókn.
— Eru það nú ekki einkum skól
arnir hérna í Reykjavík?
— Nei. Það er engan veginn ein-
skorðað við þá. Síðsst núna í vor,
kom skóli norðan hr Skagafirði.
ifMINN
SUNNUDAGSBLAÐ
663