Íslendingaþættir Tímans - 22.03.1975, Blaðsíða 3

afar sérkennilegt og myndauðugt.
Enginn elst upp á slikum stað, án þess
að vera bundinn þar i báða skó æ sið-
an. Þetta sannaðist á Jónasi Jakobs-
syni. Hugur hans leitaði jafnan norður
og heim, og hann notaði flestar frjáls-
ar sumarstundir, sem gáfust, til þess
að vitja æskustöðvanna, minnast við
fólkið þar og njóta dýrðar Laxár. Mér
var kunnugt um, að þessar stundir
urðu honum þvi dýrmætari, sem á ævi
leið, og þar birtist fölskvalaus hlýhug-
ur hans til ættarfólks og heimabyggð-
ar. Meö honum er fallinn fyrir aldur
fram góður maður i þess orðs fullri
merkingu, nýtur og merkur þegn sem
leysti af hendi lifsstarf með varanlegu
gildi. 1 fari hans átti ljúf og næm
gamansemi ætið óvenjulega nána
samleið með alvöru lifsins, en fátt
bregöur meiri birtu á dagana en sam-
leikur þeirra systra. Þá list kunni
Jónas betur en margir aðrir, og þvi
vekur það vinum hans gleði að hugsa
um hann um leið og þeir sakna hans.
Andrés Kristjánsson.
t
Við vorum báðir innritaðir i heima-
vistarskólann að Laugum i Reykjadal
og hittumst þar á hlaðinu i fyrsta sinn
um haustkvöld 1932.
Hann var sveitastrákur hraustlegur og
glaðlegur i grárri peysu, ég bæjar-
strákur frá Akureyri i pokabuxum og
jakka. Strákar kynnast fljótt og ekki
leið á löngu þar til við sátum saman á
siðkvöldum og ræddum fortið og fram-
tið, við vorum orðnir vinir. Jónas var
prúður piltur sem bar heimili sinu og
uppeldi fagurt vitni.
Þetta var fyrsta árið sem hinn mæti
maður Leifur Asgeirsson prófessor
stýrði skólanum. Við bárum öll mikla
virðingu fyrir hinum glæsilega skóla-
stjóra enda var agi og reglusemi I
skólanum til mikillar fyrirmyndar.
Skólastjórinn tók þátt i öllum iþróttum
og leikjum með okkur, hann var góð
fýrirmynd ungra manna i hvivetna.
Þetta litla samfélag nemenda og kenn-
ara var orðiö eins og ein stór fjöl-
skylda að vori, þvi var það ekki sárs-
aukalaust að skilja. Ég held að vega-
nestið sem við fórum með að lokinni
dvöl hafði verið kjarngott.
Jónas Jakobsson stundaði námið og
•þróttirnar af miklu kappi og með góð-
um árangri. Við veittum hvor öðrum
°ft harða samkeppni i gömlu sund-
fauginni i kjallaranum, þaðan eru
margar góðar minningar. Vinátta
okkar Jónasar endurnýjaðist i
Menntaskólanum á Akureyri, siðar
urðum við samstarfsmenn i reynslu og
íslendingaþættir
skóla lifsins, hann hjá Veðurstofu Is-
lands, ég hjá Flugfélagi Islands.
Starf flugmannsins er að öðrum
þræöi glima við veðrið, sibreytingar
þess og hverfulleika. Veðurfræðingar
hafa þvi alla tið verið okkar hald og
traust, á þeirra áliti og tillögum höfum
við þurft að byggja ákvarðanir okkar.
Það er þvi afar mikils virði að gott
samstarf og skilningur sé milli þess-
ara aðila. Engum dylst að starf veður-
fræðinga er flókið og vandasamt. Oft
er það ekki þakkað sem skyldi. Mönn-
um hættir við að gleyma öllum spán-
um sem rættúst, en muna óveðrið sem
ekki var spáð.
I sviptingum skammdegisveðranna
þegar „hafáttin er I húmi og blikum til
að skipta” er oft úr vöndu að ráða
þrátt fyrir tækni og visindi. Við byggj-
um eyland með óraviðáttu hafs á alla
vegu, við búum þar sem veður gerast
hvað vályndust. Reynslan og þekking
á staðháttum verður þvi ómetanleg
viðbót við mikið nám.
Lærdómurinn kemur bezt til skila
þegar meðfædd dómgreind og at-
hyglisgáfa taka við þegar náttúran
hleypur útundan sér, hagar sér ekki á
hefðbundinn hátt, kannski utan allra
„formúlna”. Jónas Jakobsson átti til
að bera hleypidómalausa dómgreind
og athyglisgáfu hins greinda manns.
Reynsla byggð á þekkingu og góðri
menntun er mikils virði, þvi er það
tjón þjóðarinnar allrar, sem á svo til
allt sitt undir veðri og vindum, að
missa á bezta aldurskeiði einn sinna
beztu og reyndustu veðurfræðinga.
Jónas hafði öðlazt töluverða reynslu
sem veðurfræðingur þegar hann kom
til Veðurstofu Islands. Að afloknu
námi I veðurfræði starfaöi hann um
skeiö sem veðurfræðingur i Banda-
rikjunum. Starf hans var að mestu
fólgið I gerð spákorta fyrir flug. Is-
lenzkir flugmenn kunnu fljótt að meta
hæfni hins unga veðurfræðings þegar
heim kom og varð hann strax I miklu
áliti meðal þeirra. Hann verðskuldaði
þetta álit og traust, sem óx til siðasta
dags. Jónas var deildarstjóri veður-
spárdeildar Veðurstofu Islands, er nú.
skarö fyrir skildi.
Jónas Jakobsson var ljúfmenni,sem
vildi hvers manns vanda leysa. Hann
var mjög þægilegur i viðmóti og lagði
Sig allan fram til þess að geta gefið
ráðleggingar og leiðbeiningar byggðar
á þekkingu og reynslu. Hann gladdist
þegar komið var til hans og spáin bor-
in saman við veðrið, sem varð á vegi
manns á langri leið. Hann var sam-
vizkusamur maður gæddur góðum
gáfum og ábyrgðartilfinningu. Hann
var góður veðurfræðingur. I dag kveð
ég góðan vin, skólabróður, samferða-
og samstarfsmann.
Ég kveð hann og þakka öll góðu ráð-
in og einlægnina.
Fyrir hönd flugliðanna allra og flug-
umsjónarmannanna, sem hann hafði
mikil samskipti við eru hér bornar
fram þakkir of hinztu kveðjur. Við
þökkum samstarfið og hið hlýja við-
mót.
Fjölskyldu hans, ættingjum öllum og
samstarfsmönnum á Veðurstofu Is-
lands votta ég mina dýpstu samúð.
Blessuð sé minning um góðan dreng.
Jóhannes R. Snorrason.
t
A þessum timum hraðans og þeim
rikjandi tiðaranda, sem svo mjög
einkennist af kapphlaupi við hina
liðandi stund, lifsgæðakapphlaupið
svokallaða, verður lifið einhæft og
hversdagslegt meðan allt liður áfram
áfallalaust. Þessi fábreytni rofnar þó
öðru hvoru skyndilega. Stundum af
gleðilegum óvæntum atburðum,
stundum af reiðarslagi sorglegra
viöburða. Við stöldrum við, horfum til
baka og hugsum og spyrjum. Hvar
stend ég? Hvað get ég gert? Hvað get
ég sagt? Þannig varð mér innan-
brjósts þegar mér barst fréttin um
fráfall vinar mins og bekkjarbróður
Jónasar Jakobssonar veðurfræðings,
sem svo skyndilega var á brott
kallaður mitt I önn dagsins þann 18.
desember sl.
Kynni okkar hófust á skólaárunum á
Akureyri, en Jónas hóf þar nám i
fjóröa bekk I stærðfræðideild haustið
1939, en gagnfræðaprófi lauk' hann
utanskóla þá um vorið. Námsárin eru
án efa merkilegasti timi æviskeiðsins.
Auk þess að mótast og þroskast sem
einstaklingar, tengjast menn oft órofa
böndum, sem aldrei bresta. Böndum,
sem vara ævilangt þó fundum fækki
og verkefni dagsins verði óskyld.
Menntaskólinn á Akureyri hafði i þá
tiö vissa sérstöðu að þessu leyti vegna
þess að skóli og heimavist fór saman.
Hér var um stórt heimili að ræða og
aðkomusveinar kynntust þannig bet-
ur i starfi og i leik. Á þessum árum og
með þessum hætti ófust okkar vináttu-
bönd.
jónas Jakobsson var er hann hóf
nám i MA, þroskameiri andlega og
likamlega en flestir sambekkingar
hans. Viðnám i Laugaskóla hafði hann
þjálfast I iþróttum jafnt sem i bókleg-
um greinum. Hann var rammur aö afli
og þrekmaður mikill. Sem náms-
maður var hann frábær. I okkar hópi
var margt góðra nemenda, en ég hygg
að ekki sé of sterkt til orða tekið þó
Jónas sé þar talinn i fremstu röö. Hann
3