Íslendingaþættir Tímans - 22.03.1975, Blaðsíða 5

Agústa Kristjánsdóttir
Jakob Benediktsson
frá Þorbergsstöðum
Ágúsla Kristjánsdóllir
Jakob Benediktsson
Ágústa Kristjánsdóttir
Fædd 14. ágúst 1906.
Dáin 8. febrúar 1975.
Hún Agústa er dáin og þó með þeim hætti
eins og dýrast er talið að hverfa á braut.
Hún stóð upp frá kvöldverði, hvlla sig þráði
og kvaddi á þann hátt sinn lifsförunaut.
Sálin er horfin til himnanna föður
en hjúpurinn lagður I ættjarðarskaut.
Þú stóðst eins og hetja I striðanda lifi
þvi stofninn var ferskur og rótin var traust.
Margs handtaksins þörfnuðust Þorbergsstaðir
og þar eins og alls staðar virðingar nauzt.
Nú betur en áður fjölskyldan finnur
hve þú framkvæmdir hlutverk þitt annmarkalaust.
Þinn hressandi andblær og hlæjandi mildi
var hornsteinn þins skaplyndis, Agústa min.
Nú saknar þin makinn, sonurinn, börnin
og sárt er að geta ekki leitað til þin.
Þvi hvenær var bónum barnanna neitað,
nú er brostinn sá strengur, en minningin skin.
Við kveðjum þig öll, sem að kynntumst þér nánast
og hvarvetna er hlýja frá minninga stund.
Þvi heiðrikjubirtan, sejn brosinu fylgdi
hún bætti sérhverja nærstadda lund.
Nú fylgja þér kveðjur og kærleiksóskir
þá komin ertu á herra þins fund.
Benedikt Björnsson.
t
Þá er hún Agústa okkar dáin. Þegar
manneskja fær hægt andlát aö afloknu
®vistarfi, án nokkurrar erfiðrar sjúk-
dómslegu, þá er naumast hægt að
segja, að menn eigi um mjög sárt að
binda. Sársaukaminna getur það varla
verið.
Hinsvegar erum við nokkuö mörg,
sem nú söknum persónu, sem var um-
islendingaþættir
talsverður þáttur i tilveru okkar um
langt árabil. Þaö erum auövitað við
venzlafólkið frá Þorbergsstööum i
Dölum, en auk þess nágrannarnir,
gestirnir, vegavinnustrákarnir og aðr-
ir, sem góðs nutu af rausn hennar og
léttlyndi.
Ég veigra mér ekki við að segja, aö
við Agústu hafi átt orð Fjallræðunnar:
sælir eru einfaldir. Og þá hugsa ég
oröin vitaskuld I sömu jákvæðu merk-
ingu og höfundur þeirra. Hún var
nefnilega ekki haldin miklum sálar
flækjum og var ekki heldur að ergja
sig á þvi aö grufla út i hinztu rök til-
verunnar, skáldskap eða visindi. Þetta
töldu einstöku menn ljóð á ennar ráði
þeir sem héldu sjálfa sig vera eitthvaö
5