Heimilistíminn - 14.11.1974, Blaðsíða 8

léttilega gegnum hringinn.
Fólkið greip andann á lofti,
þegar þetta stóra dýr sveiflaði
hramminum að litla mannin-
um, en Alfredo gekk bara
rólegur til ljónsins og benti þvi
á kassann, sem á stóð SIMBA.
Þá stökk ljónið upp á kassann.
— Leó, hrópaði Alfredo og
benti á stærsta ljónið. Hann
smellti með svipunni i loftinu,
þvi hann sló aldrei til dýranna
sinna með henni. Alfredo hélt
á logandi hring, Leó horfði
andartak á hann — en stökk
svo i gegn. Fólkið klappaði og
hrópaði. — Kærar þakkir,
sagði Alfredo og hneigði sig.
Árin liðu og brátt varð
Alfredo að finna vtpp á nýjum
atriðum handa ljónunum. En
hvernig sem hann erfiðaði, gat
hann aldrei fengið þau tii ann-
ars en stökkva gegnum hring-
ina, eins og þau voru tamin til
að gera. Dag nokkurn fór hann
til forstjórans og sagðist verða
að fara til Afríku og leita sér
að nýju ljóni. Ef til vill yrði
auðveldara að kenna þvi og þá
gæti það kennt hinum. Svo
lagði hann af stað.
Lengi ferðaðist hann um
frumskóginn í leit að hæfu
ljóni, en öll sem hann sá voru
alltof villt. Meira að segja
Alfredo varð hræddur við þau.
Þau urruðu reiðilega og þegar
hann reyndi að nálgast þau,
réðust þau að honum, svo
hapn gat með naumindum
forðað sér upp i tré.
En kvöld nokkurt, þegar
hann var á leiðinni heim i
tjaldið sitt, sá hann eitthvað
hreyfast undir runna. Þegar
hann læddist nær, sá hann að
þetta var litill ljónshvolpur.
tJti á sléttunni gengu fimm
fullorðin ljón, en þau virtust
ekki taka eftir litla greyinu.
Hann var góðlegur á svipinn
og lá grafkyrr og starði á
Alfredo stórum augum.
— Þetta er rétta ljónið,
hugsaði Alfredo, lyfti ljóns-
hvolpinum varlega upp og
stakk honum undir jakkann
sinn. Ánægður fór hann með
skipinu heim aftur og þeir fé-
lagar urðu brátt mestu mátar.
Aijónshvolpurinn lærði að lepja
mjólk úr skál, án þess að sulla
niður og hann vildi endilega
sofa i rúminu hjá Alfredo á
næturna. Svo ákvað Alfredo að
kalla ljónshvolpinn Limbó.
Limbó kunni vel við nafnið
sitt og þegar f jölleikahúsið var
opnað aftur, urðu allir ósköp
hrifnir af Limbó litla. Hann
varð eftirlæti allra og á ferða-
lögum um landið fór Alfredo
að ala hann upp sem f jölleika-
ljón.
Hin ljónin urðu lika hrifin af
Limbó. Þau leyfðu honum að
hlaupa um allt, narta i eyrun á
þeim og stríða þeim. Meira að
segja Leó beygði sig öðru
hverju niður og sleikti kollinn
á honum. En Limbó stækkaði
fljótt og þá fannst Alfredo mál
til komið að sýna fólki hvað
hann gæti.
Eitt kvöldið var kominn litill
kassi við hlið stóru kassanna i
ljónabúrinu. Það var sæti
Limbós og nú átti hann að
koma fram i fyrsta skipti.
Hann var ógurlega stoltur, þar
sem hann sat og veifaði róf-
unni og horfði á stóru ljónin
stökkva gegnum hringana.
Þau vönduðu sig alveg sér-
staklega og gutu augunum til
hans, til að vita hvort hann
fylgdist ekki með þeim.
Röðin kom að honum. Fólkið
klappaði, þegar hann stökk
gegnum logandi hringinn en
svo kom aðalsýningaratriðið.
Rammgera búrið var borið út,
dyrnar opnaðar og inn I hring-
inn gengu öll ljónin með
Limbó i fararbroddi. Hægt og
virðulega gengu þau hringinn
8