Tíminn - 15.07.1983, Síða 12

heimilistímirm
umsjón B.St. og K.L.
■ Jóhann Pétur Sveinsson
ætlar í dag að segja okkur frá
degi í lífi sínu. Jóhann Pétur er
23 ára gamall, frá Varmalæk í
Skagafírði. Hann hefur verið í
hjólastól frá barnæsku vegna
fötlunar, og búið í Sjálfsbjarg-
arhúsinu s.l. 8 ár, og er formað-
ur Húsnefndar í Hátúni 12.
Jóhann Pétur stundar nám í
lögfræði í Háskóla íslands.
Bíllinn minn á K-númeri,
- og óskoðaður!
Fyrsti klukkutíminn á þcssum degi,
sem flestum öðrum, er nokkuð óljós í
vitund minni, Þetta stafar af því að á
morgnana er ég yfirleitt mjög syfjaður
og kemst sjaldnast til fullrar meðvit-
undar fyrr en nokkuð er liðið á
morguninn. Þó mun ég hafa verið
vakinn kl. 8.30 og hjálpað í fötin og
stólinn. Einnig hef ég óljósa hugmynd
um að ég hafi farið niður í morgunmat
og reynt að fylgjast nokkurn veginn
með því sem Þorbjörn borðfélagi minn
var að segja og svara honum eftir því
sem við átti.
Að morgunmatnum loknum var ég
um það bil vaknaður og fór niður í
æfingar. Þar gerði ég æfingar í trissum
og á dýnu til kl. 11.00 um það bil. Þá
fór ég aftur upp og fékk leyfi til að taka
eina starfsstúlkuna með mér upp í
bifreiðaeftirlit þar sem ég þurfti að fá
bílinn minn skoðaðan. Þar sem ég á
heima í Skagafirðinum og bíllinn minn
er því á K-númeri varjretta ekki seinna
vænna fyrir mig. Ég hafði nefnilega
heyrt bæjarfógetann á Sauðárkróki
auglýsa í útvarpinu fyrr í vikunni að ef
ég (eða aðrir K-bílaeigendur) yrðu
ekki búnir að láta skoða fyrir vikulok
yrðu klippt af mér númerin hvar sem
til mín næðist. Bifreiöaeft irlits-
mennirnir hafa líklegast skynjað þann
háska er yfir mér vofði og voru mjög
Jóhann Pétur Sveinsson hefur verið í hjólastól allt sitt líf - en hann ekur bíl, stundar háskólanám og skemmtir sér
eins og annað fólk á hans aldri.
4 tillögum. Þegar ég var á leiðinni inn
til hans glumdi í kallkerfinu á skrif-
stofuganginum sú fróma ósk frá vin-
konum mínum að ég skyldi „drulla"
mér upp til mín. Því miður gat ég ekki
orðið við óskinni strax þar eð ég var á
kafi í auglýsingabransanum.
Ferð í Fossvoginn - og ís
á „Skalla“
Þegar þessu var lokið og ég var
kominn upp til stúlknanna var klukkan
orðin langt gengin í 5. Til að bæta þeim
upp hve lengi þær þurftu að bíða mín
varð það að samkomulagi að ég æki
Öldu inn í Fossvog, en þangað þurfti
hún að fara með leðurjakka sem hún á
í viðgerð. Þar sem Siggi hafði ekki
verið búinn til að fara á ball ákváðum
við að nota ferðina og sækj a ballklæðn-
að fyrir hann í leiðinni. Að þessum
útréttingum loknum ók ég stúlkunum
heim til sín en þær búa upp í Breið-
holti. Þegar ég kom úr þessum akstri
var klukkan orðin 7 og ég búinn að
missa af matnum en hann er frá hálf 6
til 7. Það kom ekki að sök þar sem ég
hafði litla matarlyst eftir að hafa hám-
að í mig ís með súkkulaðiídýfu niðri á
Skalla, en þar höfðum við stoppað
eftir ökutúrinn og fengið okkur ís.
„Hópferð út á rall“
- með Atla bflstjóra
Þegar heim kom gerðist ég mjög
syfjaður og með tilliti til þess að
framundan gæti verið erfið nótt lagði
ég mig til kl. að verða hálf 9. Þegar ég
vaknaði aftur hress og endurnærður
fór ég niður á 3. hæð að hitta Víði. Hjá
honum sníkti ég kaffisopa og sagði
honum frá því að ég, Siggi og Lýður
ætluðum í Þórscafé í kvöld. Honum
leist allvel á þessa hugmynd, enda
nokkuð tíður gestur þar, og sagði að
vel gæti verið að hann og Stjáni kæmu
líka. Eftir að hafa lokið við kaffið og
rætt um hitt og þetta, aðallega þó hitt,
„Komum 6 í hjóla-
stólum í Þórscafé,
■ _*!!_» M.__X_láá W.
— og dyraverðirnir fengu nóg að gera!“
liprir, þannig að um 12 leytið var ég
kominn aftur niður í hús og hafði þó
komið við í banka í bakaleiðinni.
Hvort var þá „sérfæði“
skatan eða saltfískurinn?
Að þessu sinni var sigin skata í
hádegismat. Þeir sem ekki gátu hugsað
sér að borða skötu gátu fengið saltfisk,
og ef allt brást - fiskibollur. Við
matarborðið hjá okkur eru yfirleitt
fjörugar umræður. Aldrei þessu vant
snerust þær ekki um stjórnmál, nema
að litlum hlutu að þessu sinni, heldur
„sérfæði". Þeir sem borðuðu skötu
töldu þá er borðuðu saltfisk eða bollur
vera á „sérfæði" þar sem miklu íleiri
borðuðu hana ekki. Um þetta spunn-
ust allfjörugar umræður, sem mcðal
annars komu inn á kosti og galla
útboðshugmynda fjármálaráðherra
varðandi tilbúning matar fyrir ríkis-
spítalana. í framhaldi af umræðunni
um „Albert og útboðin" gerði Atli enn
eina tilraun til að fá Lýð til að ganga í
Heimdall, en Lýður, sem er viður-
kenndur sem annar tveggja Alþýðu-
flokksmanna í húsinu, hélt fast við
fyrri yfirlýsingar og sagði að það þýddi
ekkert að ræða þetta við sig.
Sund, heiti potturinn
- og smitandi snyrtiæði
Eftir hádegismat fór ég í sund. Ég
synti nokkrar ferðir, gerði æfingar og
fór í heita pottinn. Að þessu afrekuðu
fór ég upp á 5. hæð að heilsa upp á
Þorbjörn. Þegar þangað kom var hann
í óða önn að láta klippa á sér neglurnar
og snyrta. Var þetta snyrtiæði hanssvo
smitandi að ég vissi ekki fyrr en ég var
farinn að gera slíkt hið sama. Á meðan
að á snyrtingunni stóð kvartaði stúlku-
tetur það er Þorbjörn aðstoðaði sáran
yfir því að hún gæti lítið sem ekkert
opnað munninn fyrir sársauka í kjálk-
anum. Þar eð við Þorbjörn erum ekki
sérfræðingar í kjálkaeymslum kom-
umst við ekki að neinni niðurstöðu um
hvort eymslin stöfuðu af ofnotkun á
téðum kjálkalið eða skorti á þjálfun.
Um hitt vorum við fyllilega sammála,
að illt væri fyrir stúlkuna við það að
una að geta ekki opnað munninn
nægilega og einkum og sér í lagi með
það í huga að fram undan var bæði
föstudags- og laugardagskvöld. Haf-
andi þetta í huga og með því að stúlkan
er Skagfirðingur ók ég henni til kjálka-
sérfræðings í Þingholtsstrætinu, ef vera
kynni að afstýra mætti vá þeirri er yfir
henni vofði.
Þegar ég kom úr þessari ökuför var
klukkan orðin 3 og komið kaffi. Ég fór
niður á skrifstofu og sníkti mér kaffi
þar. Þar sem ég er ekki starfsmaður á
skrifstofunni á ég ekki að drekka kaffi
þar. Þetta hefur fulltrúinn okkar alltaf
reynt að benda mér á en án teljandi
árangurs hingað til. Enda er nú svo
komið, að hún er svo til hætt að reyna
að benda mér á það og tekur frekar
svari mínu en hitt. Hvað segir líka ekki
máltækið: „Þolinmæðin þrautir vinnur
allar.“
Samið við Atla bflstjóra
fyrir kvöldið
Eftir að hafa gætt mér á kaffi og með
því fór ég inn á ferðaþjónustu fatlaðra
en hún er með skrifstofu innst á
ganginum. Þegar ég birtist rcyndi Atli,
einn Ferðaþjónustubílstjórinn okkar,
að laumast burtu svo lítið bæri á. Hann
vissi sem var, að rétt myndi að reyna
að koma sér undan ef kostur væri. En
honum varð ekki kápan úr því klæð-
inu, ég kom auga á hann og eftir
nokkurt samningaþóf tókst mér að
semja við hann um að hann myndi
skutla mér, Sigga og Lýð, en það eru
tveir vinir mínir í hjólastólum upp í
Þórscafé, þegar hann kæmi með
Hönnu af flugvellinum um kvöldið. Af
þessum samningum loknum fór ég inn
á skrifstofu Ferðaþjónustunnar og
pantaði far í Broadway-kvöldið eftir
fyrir okkur hina sömu!
Nú var klukkan rétt um kl. 4 og
Lýður kom niður að leysa Sigga af á
skiptiborðinu. Hann sagði mér að 2
vinkonur mínar, Hlín og Alda, biðu
eftir mér uppi. Ég bað Sigga að hafa
ofan af fyrir þeim þar sem að ég þurfti
að ræða við Theodór, forstöðumann
Vinnu- og dvalarheimilisins, og full-
vissa mig um að öllum undirbúningi
væri lokið fyrir afmæliskaffisöluna sem
vera átti daginn eftir.
Sjálfsbjörg á ísafírði
stofnaði ferðasjóðinn
Vinnu- og dvalarheimilið varð 10
ára 7. júlí s.l. og í tilefni þess hafði
verið ákveðið að halda afmælishóf 9.
júlí og selja kaffi til styrktar Ferðasjóði
íbúa hússins. Markmið sjóðsins, sem
var stofnaður af Sjálfsbjörg, félagi
fatlaðra á ísafirði, er að veita íbúum
hússins kost á að fara í ferðalög sem
þeir annars gætu ekki farið í. Við þessa
athugun kom í ljós að eftir var að
semja útvarpsauglýsingu og koma á
framfæri við auglýsingadeild útvarps-
ins. Gjaldkerinn okkar og Bogga, sem
er sumarstúlka á skrifstofunum, urðu
ekki yfirmáta ánægðar þegar ég birtist
í dyrunum hjá þeim kl. rúmlega 4 til
að biðja þær að semja auglýsingu og
koma henni á framfæri. Þær eiga
nefnilega að vinna til 4 og svo var
föstudagur í þokkabót. Þær tóku þess-
ari ósvífni þó með þolinmæði og það
varð að samkomulagi að við efndum til
nokkurs konar auglýsingasamkeppni
og fengum jafnframt skrifstofustjór-
ann okkar í lið með okkur. Samkeppn-
in var fólgin í því að við skrifuðum öll
hver í sínu lagi auglýsingu. Þegar því
var lokið fór ég með allar tillögurnar
inn til Theodórs til að láta hann bræða
saman eina góða auglýsingu úr þessum
við Víði, fór ég upp að hafa fataskipti
fyrir ballið.
„Allir komu þeir aftur,
og enginn o.s.frv.“
Um 10 leytið vorum við allir tilbúnir
og drifum okkur niður til að vera
örugglega niðri þegar Atli bílstjóri
kæmi. Fluginu frá Siglufirði hafði hins
vegar greinilega seinkað, svo að það
dróst nokkuð að Atli kæmi með
Hönnu. Á meðan við biðum notaði ég
tækifærið og hringdi í Þórð vin minn
og tjáði honum hvert förinni væri
heitið. Hann sagði að það gæti vel
verið að hann liti inn, en hins vegar
vissi ég sem var að hann venur komur
sínar frekar í Óðal en Þórscafé. Á hinn
bóginn vissi ég að ekkert þýddi að
reyna að hringja í ísak vin minn, þar
eð . ég hafði sannfrétt að hann hefði
verið „neyddur" til að fara í partí og á
fyllerí þetta kvöld með samstarfs-
mönnum sínum.
Að lokum kom þó Atli og eftir að
hafa fylgt Hönnu upp með farangurinn
skutlaði hann okkur upp í Þórscafé.
Dyraverðirnir þar, sem eru einstaklega
liprir, höfðu nóg að gera þetta kvöld
því áður en yfir lauk komu 6 í
hjólastólum þangað og öllum þurfti að
lyfta upp tröppurnar sem eru milli
anddyrisins og diskóteksins. Að öðru
leyti tel ég ekki rétt að fjölyrða um
framgang dansleiksins að kl. 5 um
nóttina vorum við allir komnir heim
heilir á húfi og ekki teljandi drukknir,
ekki einu sinni Lýður!
Dagur í lífi
Péturs Sveinssonar laganema