Tíminn - 07.05.1988, Blaðsíða 10

10
HELGIN
Laugardagur 7. maí 1988
SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMAL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAt
■■■■■■■■■■ Honum veittist auðvelt að fá stúlkur upp í bílinn
hjá sér. Flestum nauðgaði hann aðeins, en
fjórar stakk hann til bana og fleygði líkum
þeirra í Djöflamýrina miklu. Loks var það 18 ára
(■WMWRíiIBP^HBSMI stúlka, sem felldi hann með logandi sígarettu
Bnmaan °9 hyggjuviti.
Djöflamýra-
morðinginn var
einstakt
snyrtimenni
Snyrtimennið Thomas Rath. Hann kenndi mömmu sinni um allt saman.
Sterkbyggðar 18 ára stúlkur trúa gjarnan því sem sagt er um
jafnræði kynjanna, stundum meira að segja, að konan sé karlinum
fremri hvað varðar líkamlega seiglu. Til eru sögur um hraustar
konur, sem hafa jafnað rækilega um árásarmenn sína.
Þessu má svo sem trúa, þangað til stúlkan er ein með kynóðu
ruddamenni í myrkri og kulda og uppgötvar að allir kraftar hennar
nægja ekki til að koma í veg fyrir að hann slíti af henni fötin. Þá
finnst henni fjölmiðlar hafa skrökvað og að konur hafi aldrei roð við
karlmönnum, þeir séu skapaðir til að veiða og drepa, en þær til að
fæða af sér börn.
Hin þrjú fómarlömbin. Heide Shier, Britta Schilling og Angela Marks.
Gisela Braun var 18 ára, hraust
stúlka og það hvarflaði vissulega
ekki að henni, að hún væri að fara
upp í bíl hjá manni, sem hafði
nauðgað að minnsta kosti 12 stúlkum
og drepið fjórar þeirra um leið. Hún
var ekki hið minnsta smeyk.
Kalt og blautt var í veðri þann 8.
mars 1984 og Gisela vildi komast
sem fyrst heim til sín í Bremen í
Vestur-Þýskalandi. Hún var í námi
hjá efnafyrirtæki í bænum Oster-
holz. Hún hafði stansað til að fá sér
bjór með vinnufélögunum og misst
af strætisvagninum heim. Sá næstu
fór ekki fyrr en klukkan 11, eftir
hálfa þriðju klukkustund. Það var of
langt að ganga 16 km svo Gisela
ákvað að fara bara á puttanum.
Hún óttaðist það hvergi, hafði oft
gert það áður og þar sem hún var
laglegasta stúlka, hafði hún fengið
aðskiljanleg tilboð um leið, en aldrei
komist í hann krappann.
Einstakt snyrtimenni
í þetta sinn gegndi öðru máli.
Ökumaðurinn, sem nam staðar, var
ekki hið minnsta líkur kynferðis-
glæpamanni, eins og Gisela hugsaði
sér slíka. Han var lítið eldri en hún
sjálf, sléttrakaður. Snyrtilega klædd-
ur og betur klipptur og greiddur en
flestir, sem hún þekkti. Hann spjall-
aði greindarlega, talaði gott mál og
var afar kurteis. Hreimurinn benti
til að hann væri af sama svæði og
Gisela.
Eftir fárra mínútna akstur, beygði
ökumaðurinn inn á einn þeirra ótelj-
andi afleggjara, sem lágu að ökrum
bænda á svæðinu, stöðvaði bílinn og
þreif um brjóst Giselu. Hún fjar-
lægði hendur hans, sem þá færðust
bara neðar. Hún fann að hann skalf
og varð andstuttur af æsingi. - Farðu
úr fötunum, skipaði hann.
- Ég held nú síður, svaraði Gisela.
Þá krækti hann fingrunum í háls-
málið á þunnum jakka hennar og
svipti honum sundur niðurúr, við
hliðina á rennilásnum. Tölurnar á
blússunni innan undir létu einnig
undan, svo og þunnt efnið milli
skálanna á brjóstahaldinu. Því næst
stakk hann hendinni niður í buxna-
streng hennar og efnið hrökk í
sundur eins og grisja. Hann andaði
ótt og títt, eins og eitthvað væri að
honum í hálsinum.
- Nei, hrópaði Gisela. - Ég skal
gera það. Lofaðu mér að fá mér
sígarettu fyrst. Annað datt henni
ekki í hug þá stundina.
Hann sleppti henni. Þó hann væri
nær frá sér af kynæsingi, var hann
ekki vanur að beita ofbeldi. Hann
kaus að stúlkurnar létu undan, þó
tregar væru. Umfram allt vildi hann
ekki þurfa að beita hárbeittum veiði-
hnífnum, sem var í slíðri sínu undir
holhönd hans. Fjórum sinnum var
nóg.
Hnífnum stundum beitt
Fyrsta skiptið hafði verið tæpum
þremur árum áður, á föstudegi síðla
í október 1981. Britta Schilling hafði
verið að dansa á diskóteki skammt
fyrir utan Bremen. Hún var 18 ára
eins og Gisela og fór iðulega bæjar-
leið á puttanum.
Þó haust væri, var veðrið ekki
ósvipað og í mars 1984, kalt og
blautt. Enginn veit nákvæmlega,
hvað kom fyrir Brittu Schilling, því
hún hvarf og það var ekki fyrr en
viku síðar, að nakið og illa leikið lík
hennar fannst í Djöflamýrunum
miklu norðan við Bremen. Hún
hafði verið stungin 27 sinnum með
beittum veiðihníf.
Þremur dögum síðar, þann 9.
nóvember 1981, var hin 17 ára Karin
Franck á puttaferðalagi heim úr
skólanum í Bremen, þegarsnyrtileg-
ur, ungur maður stöðvaði bíl sinn,
ók á afvikinn stað og nauðgaði
henni.
Karin var ekki óspjölluð og fannst
pilturinn aðlaðandi. Hann meiddi
hana ekkert og óvíst er að yfirvöld
hefðu nokkurn tíma fengið að vita
um atvikið, ef hann hefði ekki skilið
Karin eftir 7 km frá næsta þorpi,
allsnakta, nema í skónum. Fötunum
fleygði hann smám saman út úr
bílnum og henni tókst að finna þau
öll og komast til þorpsins, heil á húfi
en hún var bálreið og dauðhrædd,
þvf umhverfið þarna er drungalegt.
Þess vegna sagði hún foreldrum
sínum alla söguna, en varð að viður-
kenna, að hafa harla lítið barist við
nauðgarann, því ekki sást á henni
minnsta skráma. Enginn láði henni,
því lögreglan hafði látið þau boð út
ganga til ungra stúlkna, sem urðu á
vegi nauðgara, að lofa þeim að fara
sínum fram, til að bjarga lífinu.
Dökkur bíll
Karin hafði verið fleygt úr bílnum
skammt frá þar sem lík Brittu fannst
þremur dögum áður og Brittu hafði
líka verið nauðgað. Ekki fór framhjá
lögreglunni, að margt var líkt í
þessum málum. Því miður var líka
líkt, að ekkert benti til, hver verið
hafði að verki. Við leit í mýrinni
höfðu föt Brittu fundist, en ekkert
sem tengdi hana við morðingjann.
Bíllinn var dökkur, en Karin hafði
ekki hugmynd um gerð hans eða
aldur. Pilturinn hafði verið í meðal-
lagi að hæð og vexti, snyrtilegur,
glæsilegur og sterkur. Það eina
óvenjulega við hann, var að hann
var mjög stuttklipptur, sagði Karin.
Tíu árum áður hefði þetta geta
leitt til einhvers. Þá var sítt hár í
tísku og fáir ungir Þjóðverjar létu
sjá sig stuttklippta. Nú voru hins
vegar breyttir tímar og margir piltar
stutthærðir.
Á lögreglustöðinni í Bremen ríkti
kvíði og óvissa. Þessi tvö atvik voru
að svo mörgu leyti lík, en þó gat það
verið tilviljun. Sú von hvarf þó
tæpum mánuði síðar, þann 3. des-
ember, er hin tvítuga Ilse Bamment-
haler fékk far með dökkum, jap-
önskum bíl, sem ekið var út í
Djöflamýrar, þar sem Ilse var
nauðgað.
Eins og Karin, fór Ilse að ráðum
lögreglunnar og veitti enga mót-
spyrnu, en reyndi að láta sem hún
nyti reynslunnar, meðan hún lagði á
minnið að allt sem hún gat í fari
nauðgarans.
Þetta hefði kannski tekist betur,
ef Ilse hefði ekki verið óspjölluð
jómfrú. Hún fann til og leiklistar-
hæfileikarnir fóru fyrir lítið. Eins og
Karin, var hún síðan skilin eftir
nakin við veginn og fötum hennar
dreift á hálfan kílómetra. Það var
augljóslega gert til að koma í veg
fyrir að stúlkurnar gætu farið strax
til lögreglunnar, en á þessum árstíma
var kalt og hreinlega hætta á að
stúlkurnar dæju úr kulda. Það sem
eftir var vetrar, var ekki tilkynnt um
fleiri nauðganir í mýrunum.
Var hann hættur?
Skýringar gátu verið margar.
Nauðgarinn gat hafa slasast, veikst,
látist, flutt til annars landshluta eða
úr landi. Kannski fannst honum líka
bara of kalt til að vera úti að nauðga.
Það seinasta virtist vera ástæðan,
því það var ekki fyrr en versti hluti
vetrarins var liðinn, í febrúar 1982,
að Heike Schier, 17 ára, missti af
strætisvagni og hvarf. Seinast sást til
hennar reyna að sníkja sér far við
veginn.
Leitað var vandlega í mýrunum,
en veðrið var ekki gott, rok og
rigning flesta daga þar. Heike fannst
ekki og talið var að morðinginn
hefði fleygt líkinu annars staðar. Þó
lögreglan gerði ráð fyrir að hún
hefði verið myrt, héldu foreldrar
hennar áfram að vona, að hún hefði
stungið af í ævintýraleit.
Lögreglan hafði sínar efasemdir
um það. Rætt var við kunningja
hennar sem sögðu að Heike hefði
ekki haft áhuga á neinum sérstökum
náunga og engum sem átti heima
annars staðar. Hins vegar var hún
lagleg og hafði ætlað á puttanum.
Það nægði til að nú varsérstök nefnd
lögreglumanna sett í málið. Yfir-
maður hennar var Walter Drecher,
sem hafði mikla reynslu frá
Hamborg, mun stærri borg en
Bremen.
í nefndinni var einnig læknirinn,
sem krufið hafði lík Brittu Schilling
og skoðað bæði Karin Franck og Ilse
Bammenthaler. Honum gafst raunar
líka tækifæri að kryfja lík Heike
Schier og úrskurða að hún hefði
verið stungin 36 sinnum, líklega
með sama veiðihníf og Britta. Það
var vel að verki staðið hjá honum,
því lík Heike fannst ekki fyrr en 43
dögum eftir hvarf hennar og fuglar
og smádýr höfðu þá leikið það grátt.
Það var fólk í gönguferð, sem
fann líkið í Djöflamýrum. Þar sem
svo langt var um liðið, kom ekki á
óvart, að ekkert fannst, sem bent
gæti til morðingjans. Drecher lög-
regluforingi var þó viss um, að þarna
hafði sami maður verið að verki og
áður. En hvers vegna myrti hann
sumar stúlkurnar, en aðrar ekki?