Réttur - 01.07.1966, Qupperneq 26

226
RÉTTUR
stóð aðeins skamma stund, en nógu lengi til þess að drengurinn kaf-
roðnaði. Hvað ætlaði hann að fara að derra sig framan í kaupmann-
inn? í nokkrum stamandi setningum reyndu bræðurnir að gera
kaupmanninum, sem nú var aftur orðinn hýrari á svipinn, grein
fyrir erindinu.
„Nú, já, þetta er líklega rétt,“ sagði loks kaupmaðurinn og hugs-
aði sig um. Svo Ijómaði andlit hans á ný. „Já, þetta er alveg rétt,
nú man ég þetta. Það er sjálfsagt að borga það, — alveg sjálfsagt.
Og þú hefur náttúrlega ætlað að fá eitthvað til jólanna. Látum okkur
nú sjá!“ Hann leit snöggvast yfir búðarhillurnar. Haraldur tókst
allur á loft og hann var alveg að því kominn að nefna könnuna góðu.
En þá beygði kaupmaðurinn sig niður og tók fjögur kerli upp úr
stokk og hóf þau á lofl.
„Jólakerti, jólaljós! 011 börn vilja fá kerti á jólunum!“ sagði hann
með sigurhreim í röddinni og lagði kertin á borðið fyrir framan
drengina eins og hann væri að afhenda fáséða gersemi.
Haraldi fannst jörðin gliðna undir fótum sér og að hann væri að
sökkva í auðn og myrkur.
„Á — á ég ekki að fá meira?“ stundi hann veikri og brestandi
röddu.
„Meira?“ endurtók kaupmaðurinn og brúnirnar sigu á ný.
„Hann langar svo til að fá könnuna, sem stendur í glugganum,“
flýtti Steinn sér að segja. Hann sá að málið var að tapast.
„Hún er nú nokkuð dýr,“ sagði kaupmaðurinn drýg.indalega. Svo
var eins og honum dytti snjallræði í hug. Hann tók kramarhús og
lét í það lúku af brjóstsykri, braut það saman með sama sigur-
brosinu og áður og fékk Haraldi.
„Þetta skaltu geyma til jólanna og svo bið ég að heilsa honum
pabba þínum,“ sagði hann og klappaði á kollinn á drengnum.
Þessi viðbót við kertin og hin umfaðmandi vinseind kaupmanns-
ins og kumpánleg snerting kom drengnum alveg á óvart.
Hann fann nú að jörðin var aftur komin ó sinn stað og bros kaup-
mannsins stafaði birtu og yl í hug hans. Hann rétti honum hendina
og sagði lágt:
„Eg þakka þér fyrir.“
Að svo búnu þreif hann í handlegg bróður síns og þeir flýtlu sér
út úr búðinni.
Þegar þeir komu út fyrir dyrnar varð Haraldi litið upp í glugg-
ann. Þar var allt eins og áður. En hann var ekki eins og áður og
það þyrmdi yfir hann er honum varð að fullu ljóst, hvað gerzt hafði