Réttur - 01.01.1971, Blaðsíða 5

•immmim

Kísilgúrverksmiðjan við Mývatn, sem Halldór Laxness hefur réttilega kallað
„efnabræðsluhelvítið á vatnsbakkanum".
VIRÐINGARLEYSI VALDHAFA
Virðingarleysi ýmissa stjórnmálamanna
gagnvart náttúruverndaraðgerðum, birtist
okkur m.a. í þjóðgarðshneykslinu á Þingvöll-
um, þar sem úthlutað hefur verið skikum til
nokkurra útvalinna innan þjóðgarðsins, í
stað þess að færa hann út og koma í veg fyrir
sumarbústaðafarganið á bökkum vatnsins.
Þrátt fyrir náttúruverndarlögin frá 1956
hafa verið unnin mörg óhæfuverk síðustu
15 árin með fulltingi sjálfs Alþingis og ríkis-
stjórnar, og ber þar hæst Kísilgúrverksmiðj-
una við Mývatn og flúorspúandi álverið í
Straumsvík. Tilkoma þessara mannvirkja,
sem að hluta eða öllu leyti eru í eigu útlend-
inga, veldur í senn pólitískum þáttaskilum
í atvinnusögu á Islandi, og um leið hafa skap-
azt ný viðhorf í umhverfismálum okkar.
VERKEFNIN SEM BÍÐA
Við stöndum nú samtímis frammi fyrir
margbrotnum verkefnum. Við þurfum að
vinna upp það fjölmarga, sem vanrækt hefur
verið í félagslegri og menningarlegri nátt-
úruvernd í landinu. Þar til heyrir friðlýsing
margra staða og svæða, stofnun þjóðgarða
og útivistarsvæða fyrir almenning. Við þurf-
um að efla alhliða vísindarannsóknir á nátt-
úru lands og sjávar, ekki sízt á sviði vist-
fræði, og verja til þeirra umtalsverðu fjár-
magni. Við þurfum að beita okkur af alefli
að hagrænni náttúruvernd með því að stöðva
jarðvegs- og gróðureyðingu í landinu og rán-
yrkju á nytjadýrum hafsins yfir öllu íslenzka
landgrunninu. Og við þurfum síðast en ekki
sízt að koma í veg fyrir, að Island verði
vettvangur fyrir mengunariðnað, erlendan
5