Réttur - 01.04.1972, Síða 42

sterkasta fjármálavaldið í landinu, þegar að-
eins verkalýðurinn áttar sig á aðstöðu sinni
og knýr fram hagnýtingu hennar:
Verklýðssamtökin eiga nú yfir 1800 milj-
ónir króna í atvinnuleysistryggingasjóðum
sínum. Hvílíkur fjársjóður það er, sést máski
bezt, ef athugað er til samanburðar að eigið
fé Landsbanka Islands, sem þó er sterkastur
bankanna, er um 800 miljónir króna og eigið
fé allra hinna bankanna vart meira til sam-
ans.
Auk þessa fjár munu verklýðssamtökin
brátt eiga í lífeyrissjóðum fúlgur, sem að
nokkrum árum liðnum skipta miljörðum kr.
og um leið eykst stórum áhugi verkalýðs
og hagsmunir verkamanna af að hindra þá
þróun óðaverðbólgu, sem í senn eyðileggur
þessar eignir verkamanna og rænir þá gildi
ellilífeyris síns og kaupgjalds.
Verkalýðurinn — og starfsfólk allt —
hefur því ótvírætt tækifæri nú, til þess smá-
saman að marka raunverulega stefnu í þágu
vinnandi stéttanna á landinu, 1) í krafti
pólitískra áhrifa sinna í þeim flokkum, sem
hann hefur nú kosið til valda, — 2) í krafti
undirtaka sinna í atvinnulífinu, ef þess ger-
ist þörf að beita þeim, — 3) í krafti fjár-
magns þess, er hann á og getur fengið umráð
yfir, þegar hann beitir pólitísku valdi sínu
til þess.
Þetta tækifæri þarf verkalýðurinn að nota,
verða sammála um hvernig beri að nota það
og efla svo þroska sinn að hann megni að
nota það rétt.
Bandalag starfsmanna ríkis og bæja
(BSRB) hefur innan sinna vébanda upp
undir 8000 vinnandi manna og kvenna.
Eignir hinna ýmsu lífeyrissjóða bæði starfs-
manna ríkisins og ýmissa annarra starfs-
mannafélaga, — og eru þá sjóðir verklýðs-
félaga ekki reiknaðir með, — voru í árslok
1970 3.553 miljónir kr. og er giskað á að þær
verði 1975 milli 8 og 11 miljarðar króna,
líklegast tæpir 10 miljarðar kr.
Earmanna- og fiskimannasambandið telur
svo þar að auki um 5000 manns innan sinna
vébanda á einhverjum þýðingarmestu vinnu-
stöðvum þjóðarinnar.
Til samans eru þessi samtök launafólks
fulltrúi fyrir um 80% Islendinga og eiga
brátt og geta ráðið yfir meirihluta alls lauss
fjármagns í landinu. Auk þess er svo mikill
hluti alls sparifjár eign smásparenda af al-
þýðustétt.
Sú hefur verið aðferð verðbólgubraskara
borgarastéttarinnar að fá að ráðskast með
þorrann af öllu sparifé og fjármagni lands-
manna, og ýmist rýra gildi þess í meðförum
um 12% á hverju ári eða glata því alveg.
Það liggur í augum uppi að alþýða, sem
sjálf á þorra hins lausa fjármagns, hefur
hagsmuni af að varðveita gildi þess, stöðva
verðbólguna, svo sem unnt er.
Þar af leiðir m.a. að launafólk hefur ekki
hag af þeim víxlhækkunum með tilvísun til
ávinnings hvors aðila um sig, sem áður gat
oft verið búbót í því allsherjarkaupráni og
sparifjárþjófnaði, sem borgarastéttin iðkaði,
meðan verðbólgubraskarar hennar réðu ferð-
inni.
En af því leiðir að samtök verkafólks og
starfsfólks þyrftu að koma sér saman um
að launahækkanir þeirra færu fram samtímis
og til sama tíma, — sem sé að barátta þess-
ara samtaka yrði sem mest samræmd, a. m. k.
á meðan einhver von er um að alþýðustjórn
gæti dregið úr verðbólgu. — Þetta er eitt
✓
margra mála, sem A.S.I. og B.S.R.B. þurfa
að athuga sameiginlega. Tortryggni, meting-
ur og þessháttar verður að víkja fyrir sam-
eiginlegum skilningi á sameiginlegum hags-
munum launafólks. F.F.S.I. þyrfti að vera
með þeim í ráðum ef vel á að vera, en að
ýmsu leyti hefur þó samband það sérstöðu.
90