Réttur - 01.04.1983, Blaðsíða 40

vantar fleira, einkum þaö sem ég vildi
helst sagt hafa af okkar kynnum. Sú grein
veröur þó aldrei fullskrifuö því okkar
kynni í tvo áratugi eru ekki síður blandin
tilfinningum sem ég kann ekki aö færa í
orö.
Ólafur var í fjóröa bekk, ég í þriðja
bekk menntaskólans er viö kynntumst.
Fyrst á leshringjum Einars Olgeirssonar
klukkan hálf sex á laugardögum. Það voru
unaðslegir tíniar sem ég er þakklátur fyrir
að hafa fengið að njóta. Við Óli urðum
síðar vinir og kunningar í félagsstarfi í
Framtíðinni og Fylkingunni. Þegar ég fór
vestur í brúarvinnu skrifaði hann mér bréf
um pólitíkina syðra og ég svaraði honum
um hæl. Þá voru enn skrifuð sendibréf,
sennilega vegna þess að við urðum fyrir
svo miklum áhrifum af fortíðinni þegar
menn voru enn að tjá hug sinn í bréfum.
Eftir að Ólaf ur fór utan til náms skiptumst
við enn á nokkrum bréfum og lögðum á
ráðin um póltíkina og náttúrlega bylting-
una. Við fylgdumst af ákafa með því sem
gerðist í heiminum, til dæmis í Víetnam
um þessar mundir. Við tókum af alliug
þátt í starfi til aðstoðar við þróunarlöndin
og þar starfaði Ólafur mikið — var í stjórn
Aðstoðar íslands við þróunarlöndin frá
1971 til 1981. Hann kynnti fyrir okkur
baráttuaðferðir — pólitíska söngva og
pólitískar plötur sem þóttu nánast undur
og stórmerki. Það lá beint við að við
legðum saman krafta okkar á'blaðinu að
minnsta kosti á sumrin. Það voru oft góð
sumur með löngum. björtum nóttum. Þá
þurftu menn sáralítið að sofa — helst ekki
neitt. Að morgni var svo haldið beint í
vinnuna rétt eins og við værum að koma
af hvíldarheimili. endurnærðir eftir um-
ræður og gleöi kvöldsins og næturinnar.
Óli var dulur og flíkaði ekki tilfinning-
um sínum. Hann gat þó orðið reiður,
snögglega, og átti þá erfitt með að leyna
skaphita sínum. Þess minnist ég alltaf
nóttina forðum þegar flokkurinn valdi sér
ráðherra 1978. Þá heimtaði Lúðvík að
þrír ungir menn yrðu ráðherrar; tveir
þcirra höfðu aldrei setið á alþingi, einn
þeirra alls ókunnugur stjórnkerfinu. Ég
fór lengi undan og þegar sú lota stóð sem
hæst lýsti Lúðvík því yfir að hann færi til
forseta íslands og tilkynnti að Alþýðu-
bandalagið væri að vísu tilbúið til þess að
fara í ríkisstjórn — en það hefði enga
ráðherra! Þá hló mér hugur í brjósti, því
ég trúði þessu að sjálfsögðu ekki og
sýndist að Lúðvík hlyti að renna af hólmi
og ganga sjálfur inn í ríkisstjórnina. Svo
varð þó ekki, því í þeim töluðum orðum
kvaddi Ólafur sér hljóðs og kvað undar-
legt að menn skyldu gefa kost á sér til
þess að skipa efstu sæti flokkslistans í
Reykjavík en þyrðu ekki að vera ráðherr-
ar. Þá fannst að Ólafi varð skapbrátt,
enda hittu orð hans í það mark sem þeim
var ætlað. Eftirleikinn þekkja menn.
Ólafur veiktist í nóvember 1979. Það
reyndist vera æxli í höfðinu. Hann var
skorinn upp og var kominn heim fyrir jól.
Hann náði sér allvel og í fyrra sumar var
hann orðin allfrískur. Síðla sumars 1982
kenndi hann sjúkdómsins á nýjan leik. í
þetta sinn fór hann halloka í baráttunni
viö sjúkdóminn sem svo leiddi til þess sem
við nú stöndum frammi fyrir í dag, þegar
Ólafur er lagður til hinstu hvílu.
Ég hitti Ólaf síðast á fundi G-listans
fyrir alþingiskosningarnar í vor. Það var
einn ánægjulegasti atburður kosningabar-
áttunnar þegár ég hitti þá feðga eftir
fundinn í anddyri Háskólabíós. Síðar
frétti ég að honum hefði hrakað og að
hann væri kominn á spítala á nýjan leik.
Ég leit til hans tveimur sólarhringum áður
104