Réttur - 01.01.1975, Blaðsíða 43

að hann hefur ekki aðeins ákveðið markmið fyrir
stafni, heldur gerir sér líka grein fyrir þeim le ð-
um, sem hugsanlegar eru til þess að ná þessu
markmiði og þeirri stjórnlist, sem nauðsynlegt er
að beita i þvi stéttastriði, er verður að heyja til
þess að brjóta þá braut. Og í öllu sinu starfi, öllum
sínum athöfnum og baráttuaðferðum tekur hann
mið af lokatakmarkinu og þeirri stjórnlist, sem
beita verður til þess að ná því. Það er besti mæli-
kvarðinn á alvöru og einlægni sérhvers byltingar-
flokks.
SKILYRÐI
SÓSÍALÍSKRAR BYLTINGAR
Áður en hægt er að ræða um stjórnlist, er nauð-
synlegt að gera sér sem gleggsta grein fyrir þeim
skilyrðum, sem þurfa að koma til, svo að unnt sé
að framkvæma sósialiska byltingu.
I 11. tbl. Neista 1974 er yfirlýsing frá fram-
kvæmdarnefnd Fylkingarinnar, þar sem segir svo:
„Nauðsynlegt skilyrði valdatöku verkalýðsins
eru innri kreppa auðvaldsskipulagsins sjálfs og
þróuð byltingarvitund framsæknasta hluta verka-
lýðsstéttarinnar ásamt mikilli ólgu meðal verka-
lýðsins alls og upplausn I herbúðum auðvaldsins."
I þessari stuttu, gagnorðu málsgrein er furðu
mikið sagt um grundvallarskilyrði sósíalískrar bylt-
ingar. Ég er því algerlega sammála, svo langt sem
það nær. Við skulum nú athuga þetta dálítið nánar.
Hér er um að ræða þæði hlutveruleg og hug-
læg skilyrði. Við skulum fyrst lita á hin hlutveru-
legu, efnahagsaðstæður og þjóðfélagsaðstæður I
heild. Eða með öðrum orðum það, sem við venju-
lega köllum þyltingarástand.
I hinni stórmerku grein sinni um hrun II. Al-
þjóðasambandsins, sem skrifuð var á aðdraganda-
tímabili rússnesku byltingarinnar, ræðir Lenín ein-
mitt um það, sem hann kallar hlutverulegt bylt-
ingarástand. Þær breyt ngar á þjóðfélaginu, sem
leiða til byltingarástands, gerast hvað sem liður
vilja og óskum einstakra hópa, flokka og stétta.
Án slíkra skilyrða er bylting yfirleitt ógerleg.
Byltingarástand er þá fyrst og fremst fólg'ð í
eftirfarandi:
1. Hin ráðandi stétt getur ekki haldið drottnun-
arvaldi sínu með sama hætti og áður. Hún ratar
i pólitískan vanda, sem hún fær ekki við ráðið,
Brynjólfur Bjarnason flytur erindi þetta í félags-
heimili stúdenta, 16. desember 1974.
43