Morgunblaðið - 08.07.2006, Blaðsíða 43

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 8. JÚLÍ 2006 43
MINNINGAR
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guð sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(Valdimar Briem)
Það er einmitt þetta sem okkur
dettur í hug þegar við setjumst nið-
ur til þess að skrifa minningu um
ömmu Boggu, minningar um dásam-
lega manneskju sem sýndi okkur
alla þá væntumþykju og virðingu
sem barn getur óskað sér. Það væri
margt hægt að tína til frá okkar
yngri árum þegar við vorum á
Hólmavík í heimsókn hjá þeim
ömmu og afa, bæði ferði og atburði
sem alltaf munu ylja okkur um
hjartaræturnar, og minninguna um
það hversu fallega og vel hún tók á
móti okkur með sitt hlýja bros og
endalausu alúð sem hún var ekkert
feimin við að sýna okkur. Þolinmæði
hennar gagnvart okkur virtist engin
takmörk hafa, ekkert okkar minnist
þess að einhvern tíma hafi hún ha-
stað á okkur eða skammað okkur, al-
veg sama hversu oft á dag við kom-
SIGURBJÖRG JÓNÍNA
JÓNSDÓTTIR
✝ Sigurbjörg Jón-ína Jónsdóttir
fæddist á Fitjum í
Hrófbergshreppi
19. ágúst 1922. Hún
lést á Sjúkrahúsi
Akraness 21. júní
síðastliðinn. Útför
Sigurbjargar var
gerð frá Hólmavík-
urkirkju 28. júní.
um hundvot heim eftir
að hafa verið að prófa
hversu djúpt við gæt-
um vaðið í sjónum á
nýju stígvélunum okk-
ar.
Guð blessi minning-
ar okkar um ömmu
Boggu því hún hefur
verið okkur mikil fyr-
irmynd og mun alltaf
vera. Við getum ekk-
ert annað en verið
þakklát fyrir allar þær
stundir sem við áttum
með henni og við get-
um ekki annað en verið þakklát fyrir
allt það fallega og góða sem hún
sýndi okkur og gaf. Það var mikil
gæfa að fá að vera henni samferða
og við óskum þess að við berum þá
gæfu til að geta gefið öðrum til baka
það sem hún amma sýndi okkur og
kenndi.
Marinósbörn.
Ég var svo lánsöm að fá að kynn-
ast yndislegri konu, ömmu mannsins
míns, þegar ég kom inn í fjölskyld-
una hans og aldrei var hún neitt ann-
að en „amma Bogga“ í mínum huga,
þó ekki væri hún amma mín.
Amma Bogga hafði einstaklega
góða nærveru. Við kynntumst vel
þegar farið var í lundann eitt sum-
arið, við amma Bogga vildum ekki út
í eyju og eyddum því deginum sam-
an. Hún sá um að kynna mig fyrir
Hólmavík, sínum heimabæ þar sem
hún þekkti hvern krók og kima og
hafði frá mörgu skemmtilegu að
segja. Við tókum okkur bíltúr á
Drangsnes þar sem við lentum í æv-
intýrum. Þennan dag stóð yfir rallí
og þeyttust bílar framhjá okkur,
þegar ég hugsa til baka vorum við
eflaust í stórhættu, en ekki var
gamla konan hrædd og fannst þetta
hin besta skemmtun og þar sem hún
þekkti leiðina eins og handarbakið á
sér var hún sérlegur aðstoðaröku-
maður þennan dag.
Nú veit ég að hún er komin við
hlið Jóa síns og mun halda áfram að
vera aðstoðarökumaður á nýjum
stað.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Þýð: S. Egilsson)
Þúsund þakkir fyrir kynnin,
amma Bogga. Kveðja,
Freyja.
✝ Hörður Valdi-marsson fæddist
í Reykjavík 9. febr-
úar 1925. Hann lést
mánudaginn 3. júlí
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
hjónin Valdimar
Stefánsson múrari
frá Páfastöðum í
Skagafirði, f. 1.8.
1896, d. 25.4. 1988,
og Guðrún Vil-
hjálmsdóttir frá
Meiri-Tungu í Holt-
um, f. 13.2. 1901, d.
2.9. 1935. Hörður var næstelstur af
tíu systkinum. Systkini Harðar eru
Þráinn, f. 1923, Vilhjálmur, f. 1926,
Stefán, f. 1926, látinn, Ásdís, f.
1928, Erla, f. 1929, Hrafnhildur, f.
1931, Stefán Jóhann, f. 1934,
Sverrir, f. 1935, látinn, og Haukur,
f. 1935, látinn.
Hörður kvæntist hinn 13.2. 1951
Jórunni Erlu Bjarnadóttur, f. í
Reykjavík 25.6. 1930. Foreldrar
hennar voru hjónin Gyða Guð-
mundsdóttir, f. 30.7. 1907, d. 25.12.
1992, og Bjarni Guðmundsson, f. 7.
9. 1906, d. 25.10. 1999. Börn Harð-
ar og Erlu eru: 1) Bjarni Rúnar, f.
14.10. 1950, maki Inga Guðmunds-
dóttir, f. 28.7. 1952. Synir Bjarna
leystist heimilið upp og fóru systk-
inin í fóstur. Hörður fór til Holta-
staða í Langadal til hjónanna Jón-
atans Líndal og seinni konu hans,
Soffíu Líndal, þar sem hann var til
fullorðinsára. Hörður fór til bú-
fræðináms á Hvanneyri í Borgar-
firði og lauk því námi 1944. Árið
1950 hóf Hörður störf í lögregl-
unni í Reykjavík og lauk námi frá
Lögregluskólanum 1951. Hörður
var varðstjóri í slysarannsóknar-
deild árið 1971. Hann var kennari
við lögregluskólann frá 1968–
1972. Hörður starfaði mikið að um-
ferðaröryggismálum og var for-
maður klúbbsins Öruggur akstur
um tíma. Hann var félagi í Lög-
reglukórnum um langt skeið og í
stjórn hans. Árið 1972 fluttu þau
hjón austur að Akurhóli þar sem
Hörður tók við starfi aðstoðarfor-
stöðumanns við vistheimilið að
Gunnarsholti. Þar starfaði hann til
ársins 1995 þegar hann fór á eft-
irlaun. Þau hjón fluttust árið 1999
til Hellu þar sem þau hafa búið síð-
an. Hörður hefur starfað mikið í
Lionshreyfingunni frá því hann
fluttist austur, var formaður
klúbbsins um tíma, umdæmisstjóri
1981–1982 og fékk heiðursviður-
kenningu Melvin Jones árið 1985.
Hann starfaði mikið að málefnum
aldraðra á Rangárvöllum og var
virkur í stjórn þeirra samtaka og
varaformaður í þrjú ár.
Útför Harðar verður gerð frá
Oddakirkju á Rangárvöllum í dag
og hefst athöfnin klukkan 13.
eru Hörður, f. 21.4.
1967, Valur, f. 10.2.
1970, Örvar, f. 4.5.
1973, Þórir 10.4. 1977,
og Hlynur, f. 14.3.
1983, d. 5.6. 2002. 2)
Guðrún Bryndís, f.
30.10. 1953, maki Sig-
urður Héðinn Harðar-
son, f. 16.2. 1963. Syn-
ir Guðrúnar eru Árni,
f. 10.7. 1971, og Hörð-
ur, f. 10.9. 1981. 3)
Hafdís Erna, f. 25.4.
1955, maki Frederick
Alan Jónsson, f. 30.7.
1950. Börn Hafdísar eru Stefán
Bjartur, f. 28.7. 1972, Helga Sonja,
f. 16.2. 1975, Íris Gyða, f. 7.3. 1978,
Guðmundur Sigurjón, f. 25.1. 1982,
og Anton Reynir, f. 10.11. 1993. 4)
Logi, f. 21.3. 1957, maki Fjóla Lár-
usdóttir, f. 30.9. 1957. Börn þeirra
eru Auður Erla, f. 27.6. 1974, Lilja,
f. 18.3. 1980, og Ari, f. 24.5. 1985.
Barnabarnabörnin eru 22.
Hörður ólst upp í Reykjavík til sjö
ára aldurs, þá fluttist hann með for-
eldrum sínum að Hornbjargsvita
þar sem Valdimar var vitavörður
frá 1932 til 1936. Guðrún móðir
Harðar og þrír bræður hans létust
þar í september 1935. Eftir að
Valdimar fór frá Hornbjargsvita
Vantar mig bæði vit og orð
eftir göfuga menn að mæla
mér er óverðug harmagæla
minningu þeirra bera á borð.
Aðeins ég saknað get með grát
líkhringing þegar ljóstar eyra
og lætur mig dögum oftar heyra
velgjörðarmanna og vina lát.
Skyldurækt alla og sóma sinn
elskaði hann sem ærumaður
ætíð friðgjarn og góðhjartaður
var því af öllum vel metinn.
Gestrisinn var og greiðafús
skemmtinn í ræðum skýrtalaður
skynsemdarríkur hugvitsmaður
indælt var slíkt að hitta hús.
Í hjónabandsstöðu sinni sá
ástríkur reyndist ektamaður
elskandi konu sameinaður
sem nú grætur hans sessi hjá.
Far svo blessaður frá oss hér
frægur ástvin og félagsbróðir
fram á æðra heims gullnar slóðir
horfum í anda eftir þér.
En lítum til baka á legstað þinn
endurminningin út sig gefur
að ástvinur vor þar látinn sefur
en mannkosta vakir minningin.
(Hjálmar Jónsson)
Bjarni R. Harðarson og
Inga Guðmundsdóttir.
Elsku pabbi minn. Það er erfitt
fyrir mig að kveðja þig en eftir að
hafa séð hvernig veikindin fóru með
þig þá veit ég að þú ert hvíldinni feg-
inn.
Mig langar til að fá að þakka þér
fyrir svo margt, sumt náði ég að tala
við þig um þessa síðustu daga en
samt ekki allt.
Mig langar til að þakka þér fyrir
þá væntumþykju sem þú sýndir mér
og mínum og sérstaklega drengjun-
um mínum. Þú varst þeim góður afi
og báðir nutu þeir þess að fá að sitja í
fanginu á þér og syngja með þér,
sérstaklega uppáhaldið þitt, „Stígur
hann við stokkinn“, og báðir hlutu
þeir heiðurstitilinn að vera „elsku-
legur afa síns, besta barn í heimi“.
Þú naust þess að vera með barna-
börnunum þínum og svo síðar barna-
barnabörnunum, Salka Ósk og Jón
Einar fengu að njóta þess. Einnig er
ég þakklát fyrir hve þið mamma
reyndust okkur vel þegar Nonni dó.
Þakka þér fyrir allt elsku pabbi
minn og ég bið góðan Guð að geyma
þig.
Elsku mamma, þið pabbi hélduð
upp á 55 ára brúðkaupsafmæli ykkar
á Borgarspítalanum, það er langur
tími sem þið áttuð saman og ég bið
Guð að gefa þér styrk í sorg þinni.
Pabbi minn, við Siggi, strákarnir
mínir og þeirra fjölskyldur kveðjum
þig með söknuði.
Fyrir hönd fjölskyldunnar langar
mig að fá að þakka alla þá umhyggju
og alúð sem pabba var sýnd í veik-
indum hans á Borgarspítalanum og
sérstaklega á Lundi, kærar þakkir.
Þín dóttir
Guðrún Bryndís.
Margar minningar á ég frá því ég
var lítil stelpa hjá ömmu og afa uppi
á Akurhóli, bæði með Auði Erlu syst-
ur minni og spígsporandi með Herði
litla frænda í grenndinni við húsið
þeirra. Sérstaklega man ég þegar ég
gisti hjá þeim í eitt skiptið af mörg-
um. Þá var ég að fara í rúmið og afi
breiddi yfir mig og bauð mér kók til
að hafa á náttborðinu ef ég myndi
vakna þyrst. Þótti mér það frábært
því það tíðkaðist ekki heima hjá
mömmu og pabba sá lúxus að fá kók-
sopa yfir nóttina.
Eins man ég eftir því að keyra
með afa um sveitina og fylgdumst við
með fuglunum í kring og kenndi
hann afi mér nöfnin á þeim mörgum,
man ég þá helst eftir því þegar við
sáum fuglinn tjald. Síðan þá hef ég
ávallt hugsað til afa míns er ég sé
tjald úti í náttúrunni.
Oft og mörgum sinnum dáðist ég
að myndum af honum í löggubún-
ingnum sem prýddu fallega heimilið
þeirra og glæsilegu Lions-viður-
kenningarnar heilluðu mig og lang-
aði mig til að handleika en afi passaði
vel upp á þær. Tímunum saman gat
ég setið inni í bókasafninu hans, að
glugga í alls konar bækur sem hann
var búinn að safna á lífsleiðinni.
Ósjaldan höfum við systurnar
hlegið að því hvað við erum líkar
honum Herði afa, því við erum
þekktar fyrir það að vera skipulagð-
ar og snöggar að útbúa lista yfir alla
mögulega hluti sem hann afi var
einnig iðinn við.
Síðustu ár hefur það verið einkar
notalegt að koma í heimsókn til
þeirra hjóna, afi hafði svo gaman af
börnum okkar systra, hló og lék við
þau. Einnig sóttu þau í að koma á
Hellu, í sveitina til að hitta langafa
og langömmu.
Ég er þakklát fyrir tímann sem ég
átti með afa mínum.
Það mun fylgja því ákveðinn sökn-
uður að koma á heimaslóðirnar þeg-
ar afi er ekki lengur þar en ég veit að
hann gætir okkar sem eftir lifum og
mun taka á móti okkur þegar að því
kemur.
Að lokum vil ég senda ömmu og
börnum þeirra mínar dýpstu samúð-
arkveðjur.
Lilja Logadóttir.
Mig langar til að kveðja mág minn
og vin Hörð Valdimarsson með fá-
einum orðum um lífshlaup okkar.
Þau hjónin Erla og Hörður fluttu
til Reykjavíkur í kringum 1950 og
hófust okkar kynni upp frá því. Þau
bjuggu fyrst um sinn hjá foreldrum
mínum eða þar til þau fengu leigu-
húsnæði. Hörður var nýútskrifaður
frá Bændaskólanum á Hvanneyri og
hóf hann þá störf hjá Lögreglunni í
Reykjavík. Á sínum árum í Reykja-
vík bjuggu þau sér heimili í Bogahlíð
og var heimilið opið fyrir mér og var
ávallt mikil gestrisni þar. Okkur
Herði var vel til vina og var ég tíður
gestur á þeirra heimili sem var fullt
af glettni og gamansemi, þar sem
aldur var ekki tilgreindur. Svo kom
að það urðu breytingar á þeirra hög-
um þegar hann réð sig sem aðstoðar-
forstöðumann á vistheimilinu Akur-
hóli á Rangárvöllum þar sem hann
starfaði allan sinn starfsaldur. Ég
starfaði með honum í um það bil tvö
ár og bar aldrei skugga á okkar sam-
starf.
Hörður starfaði af miklum áhuga
og dugnaði í Lionshreyfingunni um
árabil og var þar á meðal Landsfor-
seti ásamt fjölda annarra trúnaðar-
starfa. Hörður var mikill heimilis-
maður og var mjög annt um konu
sína, börn og alla velferð þeirra
ásamt fjölskyldum. Seinni árin heim-
sótti ég þau oft á Akurhól og síðar á
Hellu þar sem við áttum margar ljúf-
ar og skemmtilegar stundir. Langar
mig að þakka allar góðu samveru-
stundirnar í gegnum tíðina.
Ég bið góðan Guð að styrkja Erlu
systur mína, börn hennar og fjöl-
skyldur í sorg sinni.
Með bestu kveðju
Guðmundur Már.
Kær vinur, félagi og nágranni er
látinn. Stór er sá hópur vina og
kunningja sem nú drúpir höfði með
söknuði vegna fráfalls hans. Harðar
verður minnst af hlýhug og virðingu
allra þeirra er til hans þekktu.
Margs er að minnast þegar litið er
yfir farinn veg samskipta okkar
Harðar. Að leiðarlokum er okkur
hjónum efst í huga þakklæti fyrir
áralanga vináttu og heilladrjúgt
samstarf.
Þegar við hugsum til Harðar kem-
ur fyrst í hugann vandaður og góður
drengur með óþrjótandi áhuga fyrir
öllu því sem betur mátti fara í þjóð-
félaginu. Á Gunnarsholtstorfunni
hefur löngum verið unnið að ræktun
lands og lýðs. Það var hlutskipti
Harðar að rækta fólkið, fyrst sem
lögreglumaður og síðar við rekstur
Vistheimilisins í Akurhóli. Á ævi-
kvöldi gat Hörður glaðst yfir því að
með lipurð og virðingu fyrir lítil-
magnanum tókst honum að koma
fjölda fólks, sem undir hafði orðið í
lífsbaráttunni, aftur til starfa og
verða að nýtum þjóðfélagsþegnum.
Hörður ræktaði einnig landið og
unni íslenskum gróðurlendum sem
kom ríkt fram í starfi hans í Lions, í
þágu landsins okkar. Hann gat einn-
ig glaðst yfir því að mörg af hans
baráttu- og áhugamálum náðu fram
að ganga og má þar nefna hans öfl-
uga þátt í að tryggja örugga umferð
m.a. í kjölfar breyttrar umferðar-
stefnu á íslenskum þjóðvegum.
Hörður var einstaklega ráðvandur
og setti hag stofnunarinnar á Akur-
hóli framar eigin hag. Einstök sam-
viskusemi og elja einkenndi öll störf
Harðar. Hann var samur við háa sem
lága og var hafsjór af fróðleik um
landshætti. Hörður var sérstakt ljúf-
menni og dagfarsprúður og það var
okkur heiður að eiga þau hjónin að
sem trausta nágranna og vini.
Á ævikvöldi sótti að Herði illvígur
sjúkdómur, sem hann tókst á við
með mikilli stillingu og æðruleysi.
Það voru forréttindi að kynnast
Herði, hans er nú sárt saknað, en
minningin um góðan dreng lifir. Við
vottum Erlu, börnum þeirra, ætt-
ingjum og vinum, okkar dýpstu sam-
úð og biðjum þeim Guðs blessunar.
Oddný og Sveinn.
Félögum í Lionsklúbbnum
Skyggni hefur nú fækkað. Einn af
aðalmáttarstólpum klúbbsins gegn-
um árin hefur kvatt þennan heim.
Hörður Valdimarsson lést á Hellu
mánudaginn 3. júlí 2006.
Lionsklúbburinn Skyggnir var
stofnaður 23. janúar 1973 og gekk
Hörður Valdimarsson í klúbbinn 28.
okt. 1974 og starfaði óslitið meðan
heilsan leyfði Hörður gegndi fjölda
trúnaðarstarfa fyrir Lionshreyf-
inguna og Lionsklúbbinn Skyggni,
var meðal annars formaður Skyggn-
is, svæðisstjóri og varaumdæmis-
stjóri. Hörður var kosinn umdæm-
isstjóri í umdæmi 109A árið 1981–82.
Einnig gegndi hann fjölda annarra
trúnaðarstarfa fyrir klúbbinn.
Hörður var gerður að Melvin Jon-
es félaga, sem er æðsta viðurkenning
Lionshreyfingarinnar, árið 1990. Þá
var Hörður gerður að ævifélaga í
Skyggni árið 1998. Við félagarnir
sem eftir erum munum sárt sakna
Harðar og hans hárfína húmors.
Þær eru ófáar skopsögurnar og
einnig ýmsar frásögur úr hans lífi og
starfi, sem hann sagði frá af mikilli
list.
Nú er komið að sögulokum og góð-
ur Lionsfélagi er horfinn úr hópnum.
Við þökkum Herði skemmtileg kynni
og langa og góða samfylgd, Fjöl-
skyldunni sendum við okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Félagarnir í
Lionsklúbbnum Skyggni.
HÖRÐUR
VALDIMARSSON