Morgunblaðið - 08.07.2006, Blaðsíða 44

44 LAUGARDAGUR 8. JÚLÍ 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Ágúst TheódórBlöndal Björns-
son fæddist í Nes-
kaupstað 28. apríl
1942. Hann varð
bráðkvaddur á
heimili sínu í Nes-
kaupstað sunnudag-
inn 2. júlí síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Kristín
Ágústsdóttir Blön-
dal símstöðvar-
stjóri, f. 8. júní 1898,
d. 27. desember
1974 og Björn
Björnsson ljósmyndari og kaup-
maður, f. 8. maí 1889, d. 24. des-
ember 1977. Systir hans, sam-
mæðra, er Inga Lára Ingadóttir,
f. 20. janúar 1927. Systkini Ágúst-
ar samfeðra eru: 1) Steingerður,
f. 24. febrúar 1912, d. 3. janúar
1927, 2) Björn f. 25. desember
1912, d. 5. september 1994, 3)
Þorsteinn E., f. 17. mars 1915, d.
16. desember 1983, 4) Ari, f. 16.
maí 1916, d. 31. ágúst 1986, 5) Jó-
hanna f. 2. mars 1923 og 6) Stein-
arr, f. 17. september 1926, d. 6.
júlí 1967.
Hinn 31. desember 1962 kvænt-
ist Ágúst Elínu Sigurbjörgu
Magnúsdóttur frá Friðheimi í
Mjóafirði, f. 12. ágúst 1943. For-
eldrar hennar voru Magnús Tóm-
asson, f. 7. nóvem-
ber 1902, d. 6.
september 1999 og
Karen Björg Óla-
dóttir, f. 18. ágúst
1906, d. 24. júní
1997. Ágúst og Elín
eiga þrjú börn, þau
eru: 1) Birgir, f. 30.
júlí 1962, kona hans
er Hrafnhildur Úlf-
arsdóttir, f. 7. ágúst
1963. Dætur þeirra
eru Elín Ágústa, f.
29. ágúst 1990 og
Kristrún, f. 24. febr-
úar 2003. 2) Sverrir, f. 1. maí
1970, kvæntur Evu Ósk Ármanns-
dóttur, f. 26. apríl 1976. Synir
þeirra eru Ottó Ingi, f. 9. júní
1995 og Hrafn, f. 1. desember
2005. 3) Kristín, f. 24. janúar
1973, gift Marinó Stefánssyni, f.
20. febrúar 1971. Börn þeirra eru
Anna Karen, f. 9. júní 2001 og
Börkur, f. 30. maí 2002.
Ágúst var lengi til sjós og síðar
vélstjóri hjá Rarik í Neskaupstað.
Um skeið vann hann hjá Síldar-
vinnslunni en undanfarin ár starf-
aði hann hjá Olís. Hann var um
árabil fréttaritari Morgunblaðs-
ins í Neskaupstað.
Ágúst verður jarðsunginn frá
Norðfjarðarkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Hinsta kveðja frá eiginkonu.
Hér við lífsins leiðarenda
leitar klökkur hugurinn
Hjartans þakkir því skal senda
þér, og kveðjur vinur minn
Meðan ég er moldum yfir
man ég okkar kynni vel
Þín í anda áfram lifir
alúð, tryggð og vinarþel
(Kristbjörg Inga Magnúsdóttir.)
Eitt sinn verða allir menn að deyja.
Eftir bjartan daginn kemur nótt.
Ég harma það en samt ég verð að segja,
að sumarið líður allt of fljótt.
(Vilhjálmur Vilhjálmsson.)
Pabbi er skyndilega farinn, dáinn,
langt fyrir aldur fram.
Söknuður, eftirsjá og óbærilegur
sársauki eru sterkar tilfinningar
þessa dagana. En þegar grannt er
skoðað líka þakklæti fyrir allar þær
góðu stundir sem við pabbi höfum
átt saman í gegnum tíðina. Samband
okkar pabba var einstakt. Það var
gott að vera í návist hans, enda var
hann ætíð hreinn og beinn, kátur og
stríðinn með afbrigðum. Traustur
sem klettur og alltaf boðinn og búinn
að hjálpa til. Saman sinntum við
starfi fréttaritara Morgunblaðsins
hin seinni ár og er ég þakklát fyrir
allar þær stundir sem við deildum í
tengslum við það.
Það er erfitt að hugsa sér lífið án
pabba. Þó ekki væru nema nokkrir
metrar á milli húsanna okkar og við
hittumst daglega, þá hringdi hann í
mig á næstum hverjum morgni.
Stundum til að segja mér hvaða far-
fuglar væru komnir, hvaða flækings-
fugla hann hefði séð á daglegu morg-
unrölti sínu inni á Sandi eða að
kríuungarnir væru skriðnir úr eggi.
Stundum til að segja mér frá flottri
mynd í Mogganum. Svo þurfti hann
auðvitað að fá skýrslu um hvernig
hefði gengið að koma ormunum mín-
um á leikskólann. Það voru tómlegar
helgarnar sem pabbi var í vinnu og
komst ekki til að heilsa upp á okkur
snemma á laugardags- og sunnu-
dagsmorgnum. Það eru sannarlega
tómlegar stundir framundan.
Ég er þakklát fyrir allar þær frá-
bæru stundir sem við Marinó og
börnin höfum átt með pabba frá því
við fluttum aftur austur fyrir sjö ár-
um og óendanlega þakklát fyrir að
hafa búið með honum og mömmu í
heilt ár á meðan húsið okkar var í
smíðum. Á þeim tíma myndaðist ein-
stakt samband barnanna minna við
ömmu og afa sem þau munu búa að
alla tíð. Ekki eitt andartak hikuðu
þau pabbi og mamma við að bjóða
okkur að búa hjá sér með fjögurra
manna fjölskyldu og hund í húsinu
sínu notalega á Breiðabliki. Þó þröng
væri á þingi gekk sambúðin afskap-
lega vel og var það oft hlutskipti
pabba að sinna börnunum eld-
snemma á morgnana, enda var hann
mikill morgunhani.
Pabbi var mikill fjölskyldumaður
og kunni best við sig þegar öll börnin
hans og barnabörn voru samankom-
in á Breiðabliki. Jólin eru minnis-
stæð, einkum fyrir hversu skemmti-
lega fastheldinn hann var á gamla
siði og venjur þegar kom að jóla-
haldi. Líka fyrir skemmtilegar uppá-
komur. Minnisstætt er þegar pabbi,
líklegast sá eini á Íslandi, fékk Leeds
United kaffikönnu í jólagjöf frá Al-
þjóðaknattspyrnusambandinu. Upp
komst um kauða þegar leið á að-
fangadagskvöld og í ljós kom að
hann hafði sjálfur dundað sér við að
útbúa pakkann góða.
Elsku pabbi, hjartans þakkir fyrir
samveruna. Fyrir löngu var ég búin
að lofa mér því að dekra við þig í ell-
inni eins og þið mamma hafið dekrað
við mig í gegnum tíðina. Ég kveð þig
með trega og útskrifa þig sem besta
pabba í heimi. Hvíl í friði.
Þín
Kristín.
Elsku afi, við erum svakalega leið
af því þú ert dáinn. Það var leiðinlegt
að þú gast ekki farið með Berki að
sigla á flotta bátnum.
Það var skemmtilegt, afi, að vera
með þér inní sjoppu í smástund þeg-
ar amma var að sækja okkur í leik-
skólann. Afi, okkur fannst skemmti-
legt að vera í heimsókn hjá þér og
horfa á Latabæ og það var líka
skemmtilegt að knúsa þig og kyssa.
Afi, það var skemmtilegt að skoða
kríuungana með þér og ömmu –
mjög gaman. Það var gaman að gera
allt með þér. Við verðum dugleg að
hugsa um ömmu fyrir þig.
Bless, elsku afi engill. Stelpan þín,
Anna Karen.
Við Gústi vorum vinir.
En þegar ég hugsa til baka vorum
við eins og skip. Skip sem koma og
fara og mætast svo bara einhvern
tíma síðar – kannski, stundum.
Við ólumst upp í þessu sjávar-
þorpi, Neskaupstað, og þar bund-
umst við ungir vináttuböndum. Ég
bjó úti á Nesi en hann var í mið-
bænum. Ég man ekki eftir teljandi
samgangi fyrr en undir fermingu.
Kannski vegna þess að ég var æv-
inlega í sveit á sumrin. En um ferm-
ingu fóru hlutirnir að gerast. Prakk-
arastrik, músík o.m.fl. Á heimili
Gústa á símstöðinni var grammó-
fónn. Við hlustuðum mest á Louis
Armstrong, Ellu Fitzgerald og síð-
ast en ekki síst Glenn Miller. Svo átti
Gústi líka páfagauk og mamma hafði
með afgreiðslu sjóflugvélanna að
gera.
Gústi fékk oft að tala við flug-
mennina og þekkti meira að segja
suma þeirra. Já það var ekki ónýtt á
þeim árum að vera vinur Gústa.
Sextán ára gamlir fórum við til
sjós á sama bátnum, Glófaxa NK.
Fyrst á vertíð í Vestmannaeyjum og
síðar á sumarsíldveiðar. Segir nú
ekki frekar af því enda flest allt
gleymt eða bannað innan 16 ára. En
svo mikið er víst að sjómennska
höfðaði til beggja.
En nú skildu leiðir. Hann fór fljót-
lega á mótornámskeið fyrir austan
en ég fór á SV-hornið. Ég má nú ekki
gleyma því að minnast á sundafrek
Gústa. Hann var margfaldur verð-
launasundmaður hér austanlands
sem unglingur en hætti allt of
snemma. Hann um það. Hann fór
ávallt sínar eigin leiðir. Ég held að
það hafi nú frekar verið mér að
kenna en honum að samfundir og
tengsl strjáluðust. En svo mikið er
víst að um það leyti sem þau Lína og
Gústi stofnuðu sitt heimili og byggðu
sér bú í Neskaupstað var ég að afla
mér frama á gömlum gufutogara í
Reykjavík eftir stýrimannaskóla-
nám. Til að gera langa sögu stutta
flutti ég austur með konunni 1966.
Þá efldust aftur og treystust böndin.
Nú var um að ræða Ágúst og frú og
Magna og frú. Jú, jú, það var sam-
band. Stundum mikið, stundum lítið.
Eftir miðjan aldur vorum við
Gústi ekki svo á varðbergi um hag
hvors annars. Lífsgæðakapphlaupið
tók sinn toll. En 1998 tók ég við
rekstri Olísstöðvarinnar í Neskaup-
stað. Það þurfti að ráða fólk í nokkr-
ar stöður í Olís. Ég ætla ekki að gera
að umtalsefni allar stúlkurnar sem
unnu hjá okkur. En sá sem tók að sér
að sjá um olíuþáttinn var minn góði
vinur Ágúst. Eins og ég hef sagt áð-
ur var vinátta okkar tveggja byggð á
trausti og gömlum merg. Þetta ráðs-
lag byggð ekki á einu né neinu nema
því að við treystum hvor öðrum.
Á síðari árum tók Ágúst hægfara
breytingum. Þessi regla og skipulag,
að ég tali nú ekki um fótaferðatím-
ann, varð að ákveðnum lífstakti.
Áður en hann fór að huga að bún-
aði á þvottaplani Olís klukkan 07.45
var hann oftast búin að verja góðri
stund til náttúruskoðunar. Hann
vissi hvort vorið var seint eða
snemma á ferðinni og gat nefnt ým-
islegt til marks um það. Hann vissi
hvenær krían kom – og líka hvenær
hún fór. Hann vissi hvort einhver var
að landa og þá hve miklu. Hann hafði
púls bæjarlífsins á hreinu enda sótt-
ust menn eftir því að koma við í Olís
á morgnana. Segja Gústa frá og
þiggja góð ráð – eða skammir. Allt
var þetta á jákvæðum nótum þó
hnútur flygi stundum. Hann kunni
ekki að nýta sér fals til framdráttar
né hræsni til upphefðar sér og sínum
málstað. Hreinn og beinn. Hann var
allra manna minnugastur og orð-
heppin svo af bar. Menn gengu mis-
glaðir af fundi hans og mér segir svo
hugur að andstæðingar Leeds Unit-
ed hafi stundum þurft að lúta í gras
eftir orðræður við Leedsarann í Olís.
Hann nærðist andlega á samfélagi
við trillukarla sem hópuðust ásamt
fleirum undir gafl við Olís á morgn-
ana. Ekki til að þiggja eitt eða neitt
nema samfélag hvor við annan og við
Gústa. Menn fundu þar einhvern
samhljóm, kannski var það þessi
staðfesta, þetta traust og þetta inn-
gróna norðfirska – ég veit ekki hvað.
Eitthvað sem laðaði að. Þetta var
bara svona.
Ágúst var í fjöldamörg ár frétta-
ritari Morgunblaðsins í Neskaup-
stað. Þar stóð hann sig einstaklega
vel. Sumir héldu að Gústi væri alltof
pólitískur í þetta starf. En þvert á
móti komu glögglega í ljós eiginleik-
ar góðs fréttamanns. Hann var yf-
irvegaður, naskur á hvað var frétt og
hvað ekki og lét menn alltaf njóta
sannmælis. Upphlaup og getgátur
voru ekki hans stíll.
Gústi lagði vissulega sitt að mörk-
um til að viðhalda og efla orðstír
Morgunblaðsins sem fréttamiðils.
Og ekki var verra að hann vann sí-
fellt á sem ljósmyndari. Föðurarf-
leifðin hefur ekki skemmt þar fyrir.
Ágúst fylgdi allan sinn aldur Sjálf-
stæðisflokknum að málum. Hann var
dyggur bakhjarl í kosningum og
öðru starfi innan flokksins, en sóttist
ekki eftir vegtyllum. Bæði sam-
flokksmenn og pólitískir andstæð-
ingar sóttust eftir rökræðum um
pólitík. Hann var svo frjór, minnug-
ur og ég vil segja víðsýnn að allir
gátu haft gagn og ánægju af skoð-
anaskiptum við hann. Sumir munu
eflaust segja að hann hafi verið þver-
haus en það er rangt. Hann gat verið
fastur á sínu, fylginn sér og stefnu
flokksins. En málið var að hann vildi
aldrei hopa. Undir fjögur augu kom
oft fyrir að málstaður andstæðings-
ins var fegraður en það fór oft ekki
lengra. Allir vissu að hann átti góða
vini í öllum flokkum, jafnt háa sem
lága.
Það kvistast úr hópnum sem
fermdist hjá séra Inga Jónssyni vor-
ið 1956 í Norðfjarðarkirkju. Maður
spyr sig af hverju hann, frekar en ég
eða einhver annar eða önnur úr
hópnum núna. En það ræður enginn
sínum næturstað. Það veit enginn
hver verður næstur. Ég sé hann
Ágúst fyrir mér í faðmi vaxandi fjöl-
skyldu þar sem honum leið svo vel.
Ég lygni augunum og sé hann draga
fánann að húni, já og stundum aftur
niður í hálfa á Olísstöðinni. Ég sé
hann fyrir mér með lipra flugustöng
við hyl í Norðfjarðará og hann var
alltaf á undan mér að setja í fisk.
Mér birtast ótal myndir úr djúpi
minninganna. En sú mynd sem leitar
sterkast á núna er af Gústa vini mín-
um nýbúnum að slá blettinn við hús-
ið. Hann lauk við að gera upp
snúruna – og féll niður örendur. Það
var nú ósköp líkt honum að hverfa
ekki frá hálfnuðu verki.
Elsku Lína, Kristín, Sverrir, Birg-
ir, makar og afkomendur. Við vott-
um ykkur innilega samúð í sorginni
og vonum að ylur minninganna megi
verma. Þrátt fyrir allt mun sólin
koma í ljós á ný þó hann sé nú í hug-
um okkar í dökkum skýjum.
Blessuð sé minning merks drengs.
Magni Kristjánsson.
Það var engin niðurtalning hjá
Ágústi Blöndal. Hann hvarf svo
snöggt frá okkur að ekki hefur gefist
tóm til að átta sig á þeim hræðilegu
fréttum sem bárust í byrjun viku.
Enginn vill trúa því að maður í fullu
fjöri og á besta aldri verði bráð-
kvaddur. Kveðjustundin er ekki val-
in og enginn veit hvenær maður er
að kveðja vin í síðasta sinn. Alltaf
reiknar maður með að mega heilsa
aftur.
Ágúst var traustur sjálfstæðis-
maður. Honum voru falin mörg trún-
aðarstörf af félögum sínum í Sjálf-
stæðisflokknum. Það sagði þó engan
veginn alla söguna um hversu mik-
ilvægur hann var í flokksstarfinu. Til
hans var leitað sjálfsagt meira en
góðu hófi gegndi. Hann var ávallt
bóngóður og óhemju duglegur. Hann
gaf góð ráð og bjargaði ýmsum mál-
um þegar kom til kosninga.
Í Neskaupstað kom maður ekki án
þess að koma við hjá Gústa. Núna
seinni árin í Olís. Það var eins og
hann væri alltaf þar. Ósjaldan var
það svo að þegar Magni vinur hans
og bæjarfulltrúi og ég vorum að bera
saman bækur okkar að annaðhvort
okkar sagði „Eigum við ekki að
renna við hjá Gústa?“ Þar var alltaf
hægt að fá ómengaðar skoðanir á
mönnum og málefnum. Aldrei var
það þó svo að það sem hann sagði um
menn gæti hann ekki sagt beint við
þá sjálfa. Skoðanir hans á málefnum
voru líka alltaf skýrar. Hann var
gagnrýninn á okkur stjórnmála-
mennina, en alltaf á málefnalegum
nótum. Því mat maður alltaf mikils
þá gagnrýni og skoðanir sem maður
heyrði hjá Gústa.
Hann var Norðfirðingur í húð og
hár. Hafði anda bæjarins og bæjar-
braginn í æðunum. Hann las því
samfélagið allt af ótrúlegri næmi.
Þekkti hvern bæjarbúa, enda var oft
mannmargt hjá honum í Olís þar
sem var spjallað og spekúlerað. Allt-
af var hann þó með vakandi auga yfir
starfseminni og þjónustan var af-
burða góð.
Við hittumst síðast í kosningabar-
áttunni núna fyrir sveitarstjórnar-
kosningarnar. Kristín dóttir hans
hefur tekið upp merki föður síns og
hellti sér af fullum krafti í pólitískt
starf. Hún var í framboði, en tók
jafnframt að sér kosningarstjóra-
starfið. Þar fer ótrúleg hamhleypa til
allra verka eins og hún á kyn til. Ég
nefndi það við Ágúst að hún væri al-
veg mögnuð hún Kristín. Hann jánk-
aði því að vísu og ég fann að hann var
mjög stoltur af dótturinni, en leiddi
svo talið strax að öðru. Hann var
þannig gerður að hann var ekkert að
flíka sér eða sínum. Taldi betra að
verkin töluðu.
Ég er afar þakklát fyrir að hafa
notið stuðnings og velvilja Ágústar
Blöndal. Sjálfstæðisflokkurinn á
honum mikið að þakka fyrir óeigin-
gjarnt starf í þágu flokksins.
Við hjónin vottum Elínu, börnum
og fjölskyldunni allri innilega samúð.
Megi góður guð styrkja þau í sorg
sinni.
Arnbjörg Sveinsdóttir.
Ég var þeirrar gæfu aðnjótandi að
fá að kynnast honum Gústa. Á yf-
irborðinu gat hann verið hrjúfur sem
stuðaði sjálfsagt einhverja en Gústi
var hreinn öðlingur. Þegar ég flutti í
Breiðablikið árið 1991 þá voru þar
fyrir í götunni Gústi og Lína. Ég
hafði kynnst Gústa fyrr í gegnum
pólitíkina í Neskaupstað og síðan var
Gústi mikill fótboltaáhugamaður og
stuðningsmaður Þróttar Nes. Það
var ósjaldan sem Gústi kom röltandi
eftir Breiðablikinu til að ræða póli-
tíkina, fótboltann eða annað sem
áhugavert var. Við tókum margar
senur en alltaf var stutt í grínið og
stríðnina hjá honum og honum
fannst ekkert leiðinlegt þegar hann
náði að æsa mig aðeins upp um mál-
efnin. Þá glotti hann og hló að öllu
saman.
Í kosningabaráttu fyrir sveitar-
stjórnarkosningar var Gústi öflugur
liðsmaður. Hann vissi upp á hár hvar
menn stóðu í pólitíkinni, við hverja
þýddi að tala og hverja ekki. Hann
vildi ekki sjálfur vera í fararbroddi á
listum en það var enginn eins dug-
legur í bakvarðarsveitinni eins og
Gústi.
ÁGÚST THEÓDÓR
BLÖNDAL
BJÖRNSSON
Elsku afi, það er leiðinlegt að
þú getur ekki komið með
mér að sigla á Skrúði. Það
var gaman að veiða brjál-
aðan fisk með þér á Herdísi,
bátnum okkar sem við erum
núna búin að selja.
Bless, elsku afi Gústi, orm-
urinn þinn,
Börkur.
HINSTA KVEÐJA
Pantanir í síma 562 0200
Á fallegum og notalegum
stað á 5. hæð Perlunnar.
Aðeins 1.350 kr. á mann.
Perlan
ERFIDRYKKJUR
Minningarkort
535 1825
www.hjarta.is 5351800