Náttúrufræðingurinn - 1931, Blaðsíða 19

NÁTTÚRUFRÆÐIN GURINN 1931 ^61
Hnatteídíngar.
I erindi, er frakkneski eðlisfræðingurinn Babinet (f. 1794,
d. 1872) flutti í Vísinda-Akademíinu í París 1852, sagði hann
frá eftirfarandi atburði:
1 húsi einu í Jaquesgötu í París bjó skraddari nokkur. Hann
sat í makindum við matborðið í stofu sinni, að nýlokinni máltíð.
Þrumuveður var úti, og eftir að ein þrumuhviðan hafði liðið
hjá, veitti hann því eftirtekt, að pappírsspjald, sem reist hafði
verið fyrir opið á eldstónni, féll skyndilega frá, eins og hægur
vindgustur fram úr eldstónni blési því fram. Jafn snemma
kom glóandi hnöttur, á stærð við barnshöfuð, veltandi í hægð-
um sínum fram úr eldstónni og leið hægfara um herbergið fáar
spannir fyrir ofan gólfið. Hann var all bjartur og lýsandi, en
engan hita fann hann leggja frá honum. Hnoðri þessi teygði
úr sér og breytti nokkuð lögun, og leið að fótum hans og um-
hverfis þær, og fannst honum hreyfingar hans líkjast því sem
lítill köttur væri hér á ferðinni, er vildi nudda sig við fætur
hans. Með hægð og varfærni flutti hann fæturnar undan, til
þess að forðast að þetta ,,kvikindi“ snerti sig. Skraddarinn sat
kyr í sæti sínu, en vofa þessi var á sveimi í kring um hann, í
miðju herberginu, nokkrar mínútur. Loks hóf hún sig upp og
tók að sveima umhverfis höfuð hans, en hann ýmist beygði sig,
eða sveigði til höfuðið, til þess að forðast að ljóshnoðrinn
snerti sig. Að lokum teygði hnoðrinn úr sér og seildist að
reykpípuopi ofan til á skorsteininum, yfir eldstónni. Komst
skraddarinn svo að orði, að ,,kvikindi“ þetta hefði ekki ,,séð“
opið, af því að yfir það var límdur pappír. Eigi að síður stefndi
það beint á opið og smaug gegn um pappírinn, en reif um leið
rauf í hann, án þess að svíða hann eða skemma að öðru leyti.
Um leið og ljóshnoðrinn hvarf upp í skorsteininn, heyrðust
voða brestir, varð sprenging mikil, efst í skorsteininum. Sundr-
aðist þá allur efsti hluti skorsteinsins, sem náði um 20 m. hátt
frá jörðu og þeyttust múrsteinarnir í allar áttir og gerðu mikl-
ar skemmdir á húsþökum, er næst voru.
Snemma vetrar, um 1890, var maður úr Hrútafirði á ferð
norður yfir Laxárdalsheiði, á leið úr Laxárdal til Hrútafjarðar.
Það var komið kvöld, þykkt loft og dimmt yfir, en þó úrkomu-
laust. Allt í einu sá hann birtu bregða fyrir í dimmunni og leit
upp. Sá hann þá lýsandi, bjartan hnoðra, eða kúlu, svífa til
11