Náttúrufræðingurinn - 1931, Blaðsíða 20

162
XÁTTURUFR.
norðurs yfir loftið, bar hann hratt yfir og hvarf honum skjótt
norður í dimmuna. Sagði hann svo frá, að sér hefði virzt hún
nokkru stærri en mannshöfuð. Um sama leyti var verið að reka
fé í hús í Bæ í Hrútafirði. Var fjárhópurinn kominn að húsa-
dyrunum, og stóðu nokkrir menn í kringum hópinn, en aðrir
við húsadyr og töldu féð inn. Allt t einu kemur björt kúla,
svipuð á stærð og áður er lýst, svífandi í loftinu úr suðri, og
lendir í miðjum fjárhópnum. Mönnunum varð hverft við, en féð
.styggðist og hópurinn sundraðist í allar áttir, en jafn snemma
var ljóskúlan horfin, eins og hún hefði sokkið í jörðina. Fóru
menn til og athuguðu staðinn, þar sem hún kom niður og sá-
ust engin verksummerki þar á jörðinni. Töldu sumir víst, að
þarna hefði vofa verið á ferðinni.
í júnímánuði 1874, var skógarvörður frá Mochenthal á
Uýzkalandi á ferð í skógi einum. Það var að kvöldi dags um níu
leytið. Skall þá á þrumuveður, svo að hann varð að leita sér
skýlis í gömlum skógarkofa. I>egar þrumuveðrið stóð sem hæst
sá hann bjarta bláleita knetti, á stærð við knattleikskúlu, fara
skoppandi eftir veginum. Leystust þær sumar sundur í neista
og fylgdi því nokkur hvinur eða brak. Sumar sprungu í sundur
:mjög nærri honum, án þess nokkur sprengihvellur heyrðist, en
með slíkri ljómandi birtu, að hann fekk ofbirtu í augun. Hnett-
ir þessir fóru ekki mjög hratt yfir, en allir veltust þeir í sömu
átt, og þræddu að mestu veginn, og var mismunandi bil milli
þeirra, þó fóru þeir svo hratt, hver eftir öðrum, að hann sá
25—30 hnetti fara fram hjá sér um veginn á hálfri klukku-
stund. Þessir lýsandi hnettir komu fyrst í ljós strax og þrumu-
veðrið skall á og regnið tók að streyma úr loftinu. Þrumuveðr-
inu fylgdu líka tíðar eldingar, með vanalegu útliti, langdregin
hlykkjaleiftur. — Fullar 2 klukkustundir beið skógarvörðurinn
í kofanum af því að hann eigi þorði að leggja út á veginn, vegna
þessara lýsandi vegfarenda.
Fjölda margar frásögur eru til um atburði þessu líka, er
vísindamenn hafa safnað saman erlendis. En eg tek aðeins
þessar tvær erlendu sagnir af mörgum, sem dæmi, og hnýti
sögunni úr Hrútafirði við, af því að eg tel hai’la líklegt að þar
hafi verið um samskonar atburð að ræða. Lengi vel héldu
vísindamenn að þessar frásögur væru bábyljur einar. En þegar
Babínet og aðrir áreiðanlegir sérfræðingar tóku að gefa þeim
gaum, og afla sér áreiðanlegra heimilda um þessa fyrirburði,
komust menn að þeirri niðurstöðu, að þetta væri sérkennilegar