Spegillinn - 01.07.1983, Blaðsíða 22

Eins og lesendum Spegilsins er kunnugt, þá komst Bóthildur Björk Ögmunds-
dóttir á þing í síðustu kosningum. Hún er fyrsta raunverulega konan sem þar
kemst inn, þvíþœr sem áður hafa setið á þingi gerðu sér aldrei fyllilega grein fyrir
þvíað þœr vœru konurog voru því haldnar nokkurs konar kynblindu á eigin kyn.
Spegillinn vildi vita nánar hvernig Bóthildur hefur hagað lífi sínufram á þennan
dag, en hún skaust upp á yfirborð stjórnmálanna öllum að óvörum. Við heimsótt-
um hana í nýuppgert hús hennar í Öskjuhlíð. Bóthildur tók á móti okkur í
hrásilkiblússu frá Kalkútta, þar sem hún stundaði nám í fornleifafrœði í eitt ár.
Pilsið sem hún bar var œttaðfrá ömmu, sem bjó lengst affyrir vestan, mikil kona
og skapstór, sem vissi hvað hún vildi, en skórnir sem Bóthildur bar voru keyptir í
Hagkaup, léttir strigaskór, sem hœgt er að nota í hvaða veðri sem er, á aðeins 39
krónur, frá Hong Kong. Blágrœnn litur þeirra fer Ijómandi vel við teppið á
Alþingishúsinu. Bóthildur bauð okkur upp á loft í Ijómandi fallega hvítkalkaða
stofu, þau hjónin erufyrir löngu orðin leið á panelnum og rifu hann því af. Við
settumst í bastsófann sem var lakkaður í hafbláum lit. A veggnum fyrir ofan
sófann hékk sporöskjulagaður spegill í ramma úrslönguskinni og tígrisdýraskinn
þjótraði hlutverki mottu. Við byrjuðum því á að spyrja Bóthildi á meðan hún
hitaði suður-amrískt indíánate hvort hún vœri dýravinur:
Bóthildur: Eiginlega gæti ég svarað þess-
ari spurningu játandi. Það voru alltaf kett-
ir heima hjá mér þegar ég var lítil. Mér
finnst náttúrulega óæskilegt að skinn aí
dýrum séu notuð í húsgagnagerð og
skrautmunagerð, en slönguskinnið í speg-
ilrammanum þarna er ættað frá Súdan.
Það var aðdáandi minn þar sem gaf mér
það þegar ég var við nám í Kartúm, en
maðurinn minn bjó síðan til spegilramm-
ann úr því. Honum fannst það fara ljóm-
andi vel við bláa litinn á sófanum og ég gat
ekki fengið af mér að banna honum að
hengja hann þarna upp. Tígrisdýraskinnið
er aftur á móti frá kennara mínum á Ind-
landi, en það er siður þar að gefa konum
tígrisdýraskinn, þegar þær hafa lokið ein-
hverjum áfanga.
SpegiIIinn: Já, en ef við víkjum nú að
sjálfu húsinu, hvers vegna valdirðu að búa
hér, svona nálœgt flugvellinum og heita-
vatnsgeym unum?
Bóthildur: Þegar ég var lítil lék ég mér
öllum stundum hérna í Öskjuhlíðinni. Það
var yndislegt að fá að hoppa og skoppa um
hlíðina, ég var mikil fyrir mér og stundum
fannst mér ég vera drottning í ríki mínu.
Það var svo gaman að skipuleggja leiki og
hafa forystu meðal krakkanna. Mömmu
fannst stundum einum of, því hún vildi
auðvitað að ég yrði sæt og prúð stúlka, eins
og allar hinar systurnar. Svo gafst hún
fljótt upp á því og leyfði mér bara að rasa
út.
Spegillinn: Bóthildur, hverjir eru foreldr-
ar þínir?
Bóthildur: Ég er ættuð úr Reykjavík.
Faðir minn Ögmundur Steindórsson var
einnig Reykvíkingur og faðir hans einnig.
Móðir mín er einnig úr Reykjavík og móð-
ir hennar sömuleiðis. Svo það má segja að
foreldrar tnímr séu Reykvíkingar í húð og
hár. Að vísu hef ég heyrt talaö prh ein-
hvern langafa sém var prestur í Borgarfirði
íbyrjun 19. aldar og amma mín í móðurætt
var komin af efnuðum bændum í Arnar-
dalsætt fyrir vestan, en mér finnst ég vera
hreinn og klár Reykvíkingur.
SpegiIIinn: Bóthildur, nú varst þú sérstak-
ur krakki og skarst þig úr, hvað er þér
minnisstœðast úr œsku?
Bóthildur: Alveg tvímælalaust nafnið,
það hét enginn þessu nafni nema ég í
skólanum og það var líka svö erfitt að
stytta það, en ég man aldrei eftir að mér
hafi verið strítt út af því. Að vísu er ég
kölluð Bótý Björk af mínum allra nánustu,
en það er ekki meira en svo. Ég man eftir
einum karlpung, sem hrópaði á eftir mér
Bótý hrísla, en það var ekki fyrr en ég var
komin fram að þrítugu. Það er ábyggilega
einhver kynngimagnaður kraftur í þessu
nafni og ég er viss um að það ýtti undir þá
braut, sem ég hef valið mér síðar á lífsleið-
inni.
Spegillinn: Nú eftir að þú hœttir indíána-
leikjunum í Fossvoginum, þá fórstu í svo-
kallað langskólanám, hvernig var að vera
menntskœlingur og kona?
Bóthildur: Að sjálfsögðu var ég ekki orð-
in kona í menntó, en maður reyndi svo sem
að sameina hvorttveggja, jafnvel þótt
maður hefði alltaf verið meiri menntskæl-
ingur innst inni en kona, enda kom ekkert
annað til greina í því piltasamfélagi sem
ríkti á þessum árum. Ég reyndi náttúru-
lega að standa undir nafni og stóð fyrir
ýmsum umbótum í félagslífinu.
Spegillinn: Var ekki erfitt að sameina það
að vera stelpa og standa í félagslífi?
Bóthildur: Vissulega, en eins og ég sagði
áður, þá stóð ég fyrir ýmsum umbótum.
Ég hef t.d. alltaf haft gaman af kvikmynd-
um og í 4. bekk stóð ég fyrir kvikmynda-
viku, sem kölluð var Kvennanótt. Ég
gleymi því aldrei þegar ég bar fram til-
löguna um þessa nýjung, því þá lenti ég á
mínum fyrsta fundi með eintómum strák-
um og ég man alltaf hvernig það var, að
vera eina stelpan á meðal þeirra, sérstak-
lega þegar ég hugsa um sjálfa málnotkun-
ina. Þ.eir notuðu náttúrulega bara lýsingar-
orð fi’Ícairllþýni, |þjgðu alltóf „við strákarnir"
og notuðmáuðVitað allta'f lýsihgarhátt þá-
tíðar í karlkyni, sögðu t.d. ;,Nú erum við
sko hættir fundahöldum og famir“. ög
kom það sér þá vel, að hafa setið einsamall
kvöld eftir kvöld og lesið Simone de Be-
auvoir, nú og ég skrifaðist á við Germaine
Greer sem gaf mér góð ráð og Beckett var
SPEGILLINN