Fálkinn - 25.01.1957, Blaðsíða 6

6
FÁLKINN
Barnftsogft
Jólasveinninn og töfrnspegillinn
Framhald úr síðasta blaði.
yfir ísinn og speglaði sig langa stund.
Og hún hai'ði gaman af þessu. Þeg-
ar hún kom aftur ljómaði hún af
ánægju.
í þessum svifum komu synir
Golíats. Þeir umkringdu börnin. En
um ieið og Valdi, sem var stærstur
af öllum risunum, ætlaði að þrífa
Bélindu, gekk nornin á milli.
— Komdu, sagði 'hún ofurhlið.
Komdu og líttu í spegilinn minn.
SPEGILLINN HEÍFUR.
Nornin braut stóra klakahellu úr
tjörninni og hélt henni upp að nef-
inu á risanum. — Sjáið þið! sagði
luin. Lítið þið í spegilinn minn!
Þeim fannst réttast að gegna norn-
inni, og að vörmu spori var kominn
blíðusvipur á þá alla. Synir Golíats
urðu svo glaðir og góðir og komust
í svo gott skap að.þeir kysstu norn-
ina og föðmuðu hana í nýja kjóln-
um. Og svo héldu þeir heim i höllina
sina og losuðu Pukrara úr klaka-
stokknum, sem hann var í.
— Þú ættir að lita í spegilinn líka,
sagði, nornin við dverginn. En hann
var reiður og gretti sig og hvessti
augun á hana.
— Mér dettur það ekki i hug! svar-
aði Pukrari. — Það dugir ekki að vera
nein fleða, þegar maður er í minni
stöðu.
Tommi hló. — Hann Jólasveinki
heldur að hjartað í honum Pukrara
sé meyrt marsípan, sagði liann við
nornina.
— En við þurfum svolítið af klaka,
eða réttara sagt faðir hans Tomma,
skaut Belinda inn í.
Nornin gaf börnunum stóra klaka-
hellu. ,Svo þökkuðu þau fyrir sig og
kvöddu, og fóru með Pukrara heim
til Jólasveinalands.
— Nú er kominn tími til að fara
heim, sagði Belinda við Jólasveinka,
og hélt báðum Iiöndum um gjöfina,
sem hún hafði fengið lijá norninni.
— Þið getið orðið mér samferða,
sagði Jólasveinki.
— Færðu að fara? spurði Tommi og
gaut liornauga til Pukrara.
— í dag geri ég það sem ég vil, því
að það er aðfangadagur, svaraði
Jólasveinki. — Ég þarf að heimsækja
marga í kvöld.
Nú fóru jólasveinarnir að hlaða
Nornin tók af sér gleraugun, þótt
ótrú.legt væri ...
skíðum, steðum, reiðhjólum, mynda-
bókum og brúðum á stóra sleðann
hans Jólasveinka.
Og nú var ailt tilbúið og börnin
settust í sleðann hjá Jólasveinka. —
Haldið ykkur fast, krakkar. Ég ætla
að keppast við eldinguna.
Átta lireindýr tóku til fótanna. Þau
þutu með sleðann eftir sér upp í ioft
og yfir skýin, ótrúlega fljótt. Áður
en krakkarnir vissu af sveif sleðinn
yfir borginni. Allir voru inni að
halda jólin.
— Nei, sjáðu! hrópaði Belinda. —
Þarna er húsið lians Tomnia ... og
ijós í hverjum glugga.
Jólasveinki stöðvaði sleðann við
marmaraþrepin. — Farið þið nú inn
lit Jeremíasar niska og látið hann
iíta í töfraspegilinn, sagði hann. —
Ég fer beint í fangelsið til þess að
ná í hann pabba þinn, Beiinda.
En eitthvað hafði komið fyrir.
Pabbi, sem hafði ekki getað hugsað
sér að Belinda væri ein heima á jól-
unum, hafði blátt áfram strokið úr
tukthúsinu. Vörðurinn hafði gleymt
að læsa. Ef til vill liefir liann gert
það viljandi, þvi að það er ógaman
að dúsa í tukthúsinu um jólin, jafn-
vel i jólasveinabúningi.
Pabbi kom heim til sin og húsið
var tómt. Kannske Belinda sé hjá
Tomma, datt honum fyrst í hug, og
svo fór hann til þess að athuga livern-
ig í þessu lægi.
Einmitt á þessum tíma kom Jóla-
sveinki í fangið. Dyrnar voru opnar
og hann gekk beint inn í klefa Pabba.
En þar var enginn. Hvað gat hafa
orðið af honum. En þá kom vörður-
inn sem hafði gleymt að læsa.
— Mikið flón gat ég verið, sagði
hann og skellti hurðinni í lás.
— Hleyptu mér út! Hleyptu mér
út! æpti Jólasveinki og hristi járn-
rimarnar. —. Hver dirfist að læsa
mig, Jólasveinka, inni?
En vörðurinn hló bara og sneri að
honum bakinu.
Jólasveinki hélt áfram að bölsót-
ast og eftir dálitla stund kom vörð-
urinn aftur með sjálfan yfirfanga-
vörðinn.
— Ég er sá eini sanni Jólasveinn!
sagði hann. — Hleypið mér út 'héðan
og upp á þak, þá skal ég sanna ykk-
ur það.
— Stendur sleðinn og hreindýrin
þar? hló vörðurinn.
Nú sagði yfirfangavörðurinn: —
Við skulum gera samning: Ef hrein-
dýrin og sleðinn eru uppi á þaki,
skaltu fá að fara, en ef ekki, þá hættu
þessum látum og farðu að sofa.
— Ég felst á það, sagði Jólasveinki.
Vörðurinn opnaði og þeir fóru upp,
allir þrír. Þar stóðu átta hreindýr
og sleði, kúfaður af leikföngum.
Áður en verðirnir áttuðu sig sett-
ist Jólasveinki á sleðann, sneri upp
á skeggið og brunaði af stað.
— Hörmung er að vita. Þetta var
þá sá eini sanni Jólasveinn, sem við
höfum l'æst inni hérna í tukthúsinu!
BELINDA og Tommi stóðu fyrir ut-
an húsið hans Jeremiasar niska. —
Ég fer inn einn, sagði Tommi. í sömu
svifmn kom Pahbi labbandi til þeirra.
— Pabbi! Pabbi! hrópaði Belinda —
ertu kominn?
— Mér datt i hug að ég mundi finna
ykkur hérna, sagði Pabbi. — Það er
best að þú komir með mér heim og
skreytir jólatréð.
— Hefir hann Jólasveinki sagt þér
nokkuð?
— Jólasveinninn? Nei, ég hefi
ekki séð hann, en nú ætti liann að
fara að koma úr þessu. Pabbi brosti
og leit á klukkuna.
Tommi og Belinda hristust af hlátri.
Pabbi ætti bara að vita hve rétt hann
gat giskað á.
Belinda rétti Tomma töfraspegil-
inn. — Vertu sæll, sagði liún, — og
gleðileg jól. Og svo fóru feðginin
heim til sín.
En Tommi læddist inn í húsið,
gegnum stofurnar og inn í bókastof-
una, en þar sat Jeremías níski og var
að rýna í eittlivað.
Tonnni hélt speglinum framundan
sér. Pabbi, hérna er ...
Jeremías níski spratt upp af stóln-
um og starði á drenginn, eins og
hann tryði ekki sínum eigin augurn.
— Tonnni, drengurinn minn, sagði
hann. — Og ég sem hél't að ... hann
fór að gráta. — Þú ert kominn heim
til nýs pabba. Ég hefi hugsað margt
síðan þú fórst frá mér, og nú skil ég
hve illa ég hefi Iiagað mér. Héðan
i frá skal allt verða öðru vísi.
Tommi varð svo glaður að hann
fieygði sér í faðm pabba síns. Hann
gleymdi alveg töfraspeglinum, sem
datt á gólfið og brotnaði. — Hvað
var þetta? spurði Jeremías niski.
— Það var bara klakamoli, sagði
Tonnni.
Jeremías níski bar drenginn sinn
inn í betri stofuna. Á miðju gólfi
stóð stórt jólatré með fjölda af kert-
um og stjörnu efst.
— Þetta er fyrsta jólatréð, sem ég
hefi skreytt á ævinni, sagði hann. —
Það er ekki vel gert, en það verður
betra næsta ár.
Mjér finnst það Ijómandi fa'llegt,
hvislaði Tommi og horfði aðdáunar-
augum á tréð og ljósin.
Það var komið miðnætti og Jeremí-
as níski svaf og Pabbi svaf líka, þeg-
ar Tonnni og Belinda heyrðu bjöllu-
kliðinn. Þau hlupu upp hvort úr sinu
rúmi og hvort út að sínum glugga.
Það var Jólasveinki, sem sveif yfir
húsþökunum í rauða sleðanum sínum.
— Gleðileg jól! kölluðu börnin.
— Þökk fyrir, i sama máta! svar-
aði Jólasveinki og lét smella í keyr-
inu sinu. *
E n d i r .