Fálkinn - 25.01.1957, Blaðsíða 13

FÁLKINN
13
með ýmsan mat, sem ekki var rúm fyrir í
kæliskápnum þeirra.
Lesley hafði lagt pípuna hans föður síns
og tóbakstuðruna á borðið hjá honum og
hafði kveikt sér í vindlingi sjálf. Hún settist
og horfði á föður sinn, en svipur hennar leyndi
fyllilega því, sem henni var niðri fyrir.
— Á n.orgun um þetta leyti er ég í Kongo,
eða kannske yfir Vestur-Afríku. Mér liggur
við að óska að ég ætti að fara með jet-
flugvél.
Hann sat hugsandi og hreinsaði pípuna
sína með eldspýtu.
— Ertu svona ólm í að komast til Eng-
lands, telpa mín?
— Já, mér finnst það — úr því að þetta
er afráðið mál.
— Mér þykir vænst um að þig þarf ekki
að skorta peninga. Farðu á gott gistihús fyrst
í stað og flýttu þér ekkert að ná þér í stöðu.
Þú þarft líka að hvila þig.
— Þér líður vel hérna í Afríku? spurði hún.
— Já. Hann horfði innilega á hana. —
Ransome læknir segir að ég sé orðinn alveg
jafngóður eftir veikindin, og að lítil líkindi
séu til að mér hraki aftur meðan ég er í heitu
loftslagi. Mér finnst alltaf að þú hafir gefið
mér Buenda, Lesley.
— Við vorum heppin. Við höfðum aldrei
heyrt Buenda getið fyrr en við sáum jörðina
auglýsta til sölu.
— Mér hefði þótt gaman að hafa þig
hérna núna, þegar við förum að byggja nýja
húsið, en ég skal senda þér teikningarnar,
og kannske kemur þú aftur nógu snemma
til þess að geta hjálpað mér með garðinn. Ég
vil ekki að þú verðir í Englandi ef þér leið-
ist þar.
— Ég venst því áreiðanlega. Hún var viss
um það. Ef hún fengi ekki að vera í Buenda
mundi henni ekki leiðast hvar í veröldinni
sem væri. — Ég skal skrifa þér að staðaldri
og láta þig vita hvernig mér líður, sagði
hún svo.
— Já, þú verður að gera það. Mér datt
aldrei í hug að vera hræddur um Virginiu,
meðan hún var í Englandi, því að hún var
svo lagin á að hafa sig áfram. En þú ert öðru
vísi, væna mín. Ég vil ekki beinlínis segja,
að þú getir ekki séð þér farborða sjálf, en
þú ert ekki alveg eins óháð öðrum og hún
er. Þú þai’ft að eiga vini og ég vona að þú
eignist þá, þegar þú kemur til Englands. Einu
máttu treysta, Lesley. Ef þú afræður að koma
hingað aftur eftir nokkra mánuði, skal eng-
inn gleðjast meira yfir því en ég.
Nú gat hún notað tækifærið til að tala í
einlægni við föður sinn, en hún lét það tæki-
færi ganga úr greipum sér. Virginiu hafði
tekist að brjóta mótstöðuafl hennar á bak
Hvar er innbrotsþjófurinn?
aftur, og hún varð að feta þá braut, sem
henni hafði verið mörkuð. Hefði hún fengið
dálítið lengri umhugsunartíma, mundi hún
hafa hafa krafist þess að verða áfram í Af-
ríku og fá sér atvinnu í einhverjum af bæj-
unum syðra. Hins vegar mundi það létta
henni viðskilnaðinn við Fernando ef hún
kæmist alla leið til Englands.
Fernando var eiginlega ástæðan til þess
að hún hafði látið telja sig á að fara með
svona stuttum fyrirvara. Að vissu leyti var
henni það léttir, að sleppa við að kveðja hann.
Hann var alltaf svo ákafur og hjálpsamur,
og mundi vafalaust hafa heimtað að sjá um
að hún fengi auðvelda og góða ferð, og
kannske haldið skilnaðarsamsæti fyrir hana
í ofanálag. Það var hann, sem hafði pantað
flugvélina til að sækja vélfræðinginn, sem
átti að fá frí.
Lesley reykti vindlinginn sinn. Virginia
kom aftur og setti plötu á grammófóninn til
að eyða drunganum. Enginn stakk upp á því
að Lesley kveddi kunningjana í Kalindi, og
af því að hún kunni ekki að stýra bíl sjálf,
varð ekkert af því að hún heimsækti
Pemberton eða færi til Amanzi til að kveðja
Neville.
BURTFÖRIN.
Flugvélin átti að lenda fyrir utan Buenda
klukkan níu á fimmtudagsmorgun. Virginia
og faðir hennar fylgdu Lesley út á flugvöll-
inn góðri stund fyrir áætlunartíma, og Lesley
hitti Hathern, vélfræðinginn sem var á leið
heim til konunnar sinnar, sem hafði orðið
skyndilega veik. Skömmu síðar kom iítil
silfurgljáandi vél og settist á flugvöllinn, og
flugmaðurinn rak svo á eftir, að Lesley gafst
varla tími til að kyssa föður sinn og systur
á kinnina áður en hún hljóp upp í flugvélina,
þar sem þernan vísaði henni til sætis. Á
næsta augnabliki voru þau komin á loft aftur.
Lesley sá sem snöggvast föður sinn, sem veif-
aði, og Virginiu í græna línkjólnum. Og svo
hurfu þau út í blámann við sjóndeildarhring-
inn.
Fyrir viku hafði hún haldið að hún mundi
eiga heima í Buenda alla sína ævi. Nú var
hún uppi í flugvél, í fyrsta skipti á ævi sinni,
en hún hafði enga gleði af því, vegna þess
að hún vissi að hún mundi aldrei gleðjast yfir
neinu framar. Hún var farin frá Afríku fyrir
fullt og allt, en hjarta hennar varð eftir í
stóru, hvítu húsi, sem Fernando Cuero átti.
Virginia talaði vingjarnlega og huggandi
við föður sinn er þau óku til baka til Kalindi.
Hún vissi að hann var hryggur og hún vor-
kenndi honum, af því að það lá illa á henni
sjálfri. Eitt var að afráða hvað gera skyldi
við Lesley — annað að koma áforminu í
framkvæmd. En Lesley var ung, og æskan
er sveigjanleg. Auk þess var ekki nema rétt
að hún ynni fyrir sér, og það hefði alls ekki
verið einfalt mál, ef hún hefði átt að gera
það í Afríku. Það hefði þótt einkennilegt að
sjá Lesley vinna fyrir sér á skrifstofu fyrir
nokkur hundruð krónur á mánuði, en Virgi-
niu og föður hennar lifa í allsnægtum á lúx-
usheimili.
Þegar þau komu heim sagði hún Salomon
að hita kaffi og bera fram kökur. Hún kom
sjálf með bakkann fram á svalirnar, og í
fyrsta skipti síðan hún kom til Afriku fannst
henni hún vera rík. Nú hafði hún allt í hendi
sér — enginn mundi líta aðvörunaraugum
til hennar þó að hún keypti sér fallegan
skartgrip eða bærist mikið á í mat og drykk.
Amanzi-firmað var ekki neitt milljónafyrir-
tæki, en það gaf þó svo mikið af sér, að hún
gat lifað þægilegu lifi og haldið marga þjóna.
Salomon var alls ekki lélegur í eldhúsinu —
hann hafði lært talsvert af Lesley, en nú
hafði Virginia frjálsar hendur og ætlaði sér
að ná í æfðan bryta, sem gæti tekið á móti
gestum og gengið um beina.
Það var mikil blessun að allt var orðið svo
Framhald í næsta blaði.
FÁLKINN — VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM. — Af-
greiðsla: Bankastræti 3, Reykjavik. Opin kl. 10—12
og 1%—6. — Ritstjóri: Skúli Skúlason. Framkv,-
stjóri: Svavar Hjaltested. — Póstbox 1411.
HERBERTSprent.
ADAMSON
Adamson og innri
maður hans.