Fálkinn - 22.02.1961, Qupperneq 28
Nafnlausa vinkonan
Frh. af bls. 15
nefnilega þekkt hana, um leið og hún
opnaði munninn og fór að tala; — þetta
var engin önnur en Nafnlausa vinkonan
mín. Ég þekkti rödd hennar glögglega
úr símanum!
Ég var góða stund að ná mér og gaf
því engan gaum, sem karlinn var að
segja, fyrr en hann fór að grenja aftur
beint upp í andlitið á mér:
„Heyrið þér ekki til mín, maður, —
hver andskotinn gengur að yður! Á hvað
eruð þér að glápa þarna inni í gangin-
um, ha?“
„Svei mér sem ég veit,“ tautaði ég.
Þannig leið nokkur stund, og ístru-
maginn var orðinn fjári æstur, en ég
hafði allan hugann við stúlkuna og beið
þess í ofvæni, að hún kæmi aftur. Og
að lokum kom hún, en var þá enn dular-
fyllri á svipinn en áður. Nú sá ég greini-
lega, að hún brosti til mín glettnu og
blíðu brosi, en á næsta andartaki var
hún aftur orðin alvarleg.
„Ég finn hvergi systur mína,“ sagði
hún með þessari fallegu rödd, er hafði
heillað mig svo í símanum. „Ætli hún
hafi farið eitthvað út?“
ístrubelgurinn horfði á hana, og það
var líkt og augun væru að springa út
„Ha, forstjórinn í mat? Nei, ég
sagSi það nú bara til þess að fá
einu sinni almennilegan mat.“
„Á ég að trúa því, Nikulás, að þú
getir ekki munað hvað varð að
hjólaskautunum hans Nilla litla.“
28 FALKINN
úr höfðinu á honum. Hann tautaði nokk-
ur óskiljanleg orð, svo öskraði hann
upp yfir sig: — „Ha — út? — Sagðirðu
út?“ Hann sneri sér einn eða tvo hringi
með ótrúlegum hraða og steðjaði síðan
inn ganginn, hrópandi nafn konunnar
sinnar hástöfum: „Elsa! Elsa! Hvar ertu,
manneskja? Hver fjandinn sjálfur er
þetta, — þú ert þó ekki farin?“
Stúlkan leit á mig, við horfðum hvort
á annað. Smám saman færðist bros yfir
andlit hennar, það líktist sólaruppkomu.
Við heyrðum manninn æða grenjandi
um stofurnar, og áður en langt um leið,
tók hann að nálgast aftur, hrópin fóru
hækkandi; loks kom hann út í dyrnar
eins og hvirfilvindur og þreif um hand-
legginn á mér.
„Hún er farin!“ æpti hann. „Hún hef-
ur stungið af með honum meðan ég
var að kjafta við yður! — Skiljið þér
það, ha? — Nú veit ég, hvernig í öllu
liggur. Þér eruð auðvitað vinur hans,
þér hafið hjálpað þeim! Þetta er allt
yður að kenna! Andskotinn sjálfur —
nú skal ég —!“
Ég beið ekki eftir meiru, en potaði
mér út eins fljótt og auðið var. Hann
skakklappaðist á eftir mér niður stigann
og hélt áfram að bölva, en nam staðar
í dyrunum og formælti mér þaðan.
Gott, að ég lét bílinn bíða, hugsaði
ég. Enn voru ekki tíu mínútur liðnar,
hann hlaut að vera þarna ennþá. En
hann var þá reyndar farinn. Og hvernig
sem á því stóð, varð ég nú allt í einu
svo óstjórnlega reiður, að ég réð mér
varla. Mér er enn í dag ekki alveg
ljóst, hvers vegna ég reiddist svona
hrottalega, en það hefur sjálfsagt verið
taugunum að kenna, nýtízku sálfræði
minnist eitthvað á þess háttar tilfelli,
að ég held. Mig langaði mest til að fara
inn aftur og berja feita karlinn, en
nú var hann búinn að loka dyrunum
og sjálfsagt læsa þeim. Ég varð að láta
mér nægja að bölva og tala ljótt, en
það gerði ég svo svikalaust, að seinast
fannst mér koma brennisteinslykt upp
úr gangstéttinni. Þá hætti ég, og reiðin
rann af mér. I sama bili heyrði ég lág-
an, ljúfan hlátur, og fallega röddin úr
símanum sagði: „Voðalegt orðbragð er
þetta, maður! Hvers vegna látið þér
svona? Sjáið þér ekki, að Nafnlausa
vinkonan yðar er komin og bíður eftir
því, að þér segið eitthvað fallegt við
hana?“
„Æ, það vildi ég, að skollinn sjálfur
hirti yður?“ sagði ég fýlulega.
„Eruð þér nú alveg viss um það?“
sagði hún og horfði rannsakandi á mig.
Glettni og firtni voru á hvörfum í svip
hennar.
Ég horfði á hana útundan mér og gat
ekki annað en dáðst að því, hversu fög-
ur og yndisleg hún var. Dökku flauels-
augun ljómuðu í ávölu andlitinu, sem
var hvítt í skyni götuljósanna, og rauð-
ar varirnar líktust nýútsprungnu blómi.
Svo var hún snoturlega klædd og bar
sig eins og prinsessa; það var blátt áfram
ómögulegt annað en að hrífast af henni.
„Vissi ég ekki!“ sagði hún, og nú var
glettnin auðheyrð í röddinni. „Þér getið
brosað, mig grunaði þetta alltaf.“
„Ég var alls ekki að brosa!“ hreytti
ég út úr mér. „Þér hafið sjálfsagt gam-
an af þessu, en það hef ég ekki. Það
þykir engum skemmtilegt, að láta fal-
lega stúlku hafa sig að fífli.“
„Jæja, yður finnst ég þá falleg, sjá-
um til!“
„Já. En samt sem áður finnst mér
ég eiga rétt á einhverri skýringu. Ekki
þar fyrir, ég veit svo sem, hvernig í
öllu liggur. Þér hafið þurft að hjálpa
elskhuga hennar til að nema hana burtu
frá þessum glæsilega eiginmanni sín-
um. Til þess var ég auðvitað tilvalinn!
Sennilega hafið þér bara valið eitthvert
númer úr símaskránni, rétt af tilviljun,
skrifað svo þetta hræsnisfulla bréf og
síðan hringt, þegar þér þurftuð á mann-
inum að halda. Ágæt hugmynd, og allt
gekk eftir áætlun, ég óska yður til ham-
ingju! En nú er fíflið orðið þreytt á
þessu, enda engin not fyrir það lengur.
Verið þér sælar.“
Ég labbaði af stað, en hafði aðeins
gengið örfá skref, þegar tekið var mjúkri
hönd utan um handlegginn á mér og
ég fann rósailm leggja fyrir vit mín.
„Bíðið þér eilítið við; ekki svona
móðgaður. — Þér báðuð um skýringu,
og nú skuluð þér fá hana. Lítið þér á:
auðvitað ætluðum við að nota yður, það
er rétt, og það er líka rétt, að okkur
tókst það, og við erum yður ákaflega
þakklátar, báðar, ja, ég veit, að systir
mín er það auðvitað líka. Við urðum
að finna upp á einhverju; hann hélt
henni blátt áfram eins og fanga nótt
og dag, hún fékk ekki orðið að fara
út á götuna fyrir honum. Og víst eru
þau gift, en systir mín elskar hinn
manninn og ætlar að giftast honum,
sjáið þér til; nú eru þau sloppin, því
að þau eru komin um borð í flugvél-
ina til Hafnar, og héðan af nær hann
ekki í hana, hvernig sem hann lætur.“
Hún þagði andartak, færði handlegg-
inn lengra undir arm minn og hallaði
sér þéttingsfast að öxlinni á mér. —
„Ég verð að játa, að þér hafið rétt fyrir
yður: við leituðum í símaskránni og
fundum þetta nafn. En ég kannaðist
reyndar við yður, ég hef oft séð yður
í bankanum, og mig hefur virkilega
langað til að kynnast yður. En það vissi
ekki systir mín og hún skrifaði bréfið,
en ég talaði við yður í símann. Svo
undirbjuggum við þetta allt, en hann
fann það einhvern veginn á sér og veik
ekki frá henni. Það höfðum við nú
reyndar séð fyrir, og svo hringdi ég
í yður. Meðan við töluðum saman bak-
dyramegin, læddist hún út um forstofu-
dyrnar, sem ég hafði stolið lyklunum
að, og þar beið vinur hennar. Þér voruð
verulega vænn að láta bílinn bíða eftir