Vikan - 04.10.1962, Blaðsíða 25

SURREY HUGÐIST HREYFA MÓTMÆLUM,
EN FANN AUGNARÁÐ HENNAR HVÍLA Á
SÉR, EINLÆGT EN FAST, OG HANN GERÐI
SÉR LJÓST, AÐ ÞAÐ VAR EINGÖNGU
SJÁLFS HANS VEGNA ...
öllum áætlunum i bili. Fyrir þrem sól-
arhringum byrjaði að snjóa; fyrst í
stað skall yfir þétt logndrífa og snjón-
um kyngdi niður jafnt og þétt, en
innan skamms fór að hvessa og um
leið jókst frostið og i fulla tvo sólar-
hringa hafði geisað iðulaus stórhríð.
Það leyndi sér ekki, að nú, þegar um
miðjan október, var veturinn genginn
í garð fyrir alvöru.
Óafvitandi braut Surrey heilann
um þetta öllum stundum, fyrst og
fremst til að verjast áleitinni spurn-
ingu, sem hann vissi að ekki var
nema eitt svar við — eða öllu heldur
einmitt vegna þess, að hann vildi ekki
þurfa að viðurkenna það fyrir sjálf-
um sér, að ekki væri nema eitt svar
við henni. Og samt sem áður gat hann
ekki varizt áleitni hennar; í hvert
skipti, sem stormsveipirnir buldu á
kofanum, laumaðist hún fram úr hug-
skoti hans: Hvað verður um Burd í
þessu veðri?
Hann reyndi að leiða spurninguna
hjá sér, snúa út úr henni. Sam Burd
var að öllum líkindum kominn á leið-
arenda, það voru liðnar þrjár vikur
síðan hann lagði af stað. Sem betur
fór, naut hann nú hvildar eftir langa
og erfiða göngu, sem kærkominn gest-
ur þeirra í Knob-flugstöðinni. Já, eða
hann sat í kofa hjá veiðimönnum og
reykti pípu sína. Þrjár vikur....það
var ekki nein smáræðis vegalengd,
sem hraustur og harðskeyttur maður
gekk á þrem vikum, jafnvel þótt um
auðn og vegleysur væri að fara....
Dahl greip brennilurk og varpaði á
iogann í arninum, sem gleypti hann
gráðugum hvofti. „Það er farið að
ganga iskyggilega á eldiviðinn", varð
honum að orði. „Það verður ekki hjá
því komizt að við förum og höggvum
dálítið til viðbótar, þótt veðrið sé ekki
sem bezt“. Það vottaði fyrir leyndri
tilhlökkun í röddinni; eins og hann
eygði þarna ráð til að losna úr prls-
undinni i bili.
Stormurinn hvein við þekjuna, og
snjóstrokurnar stóðu inn um hverja
smugu. Greatorex gamli blimskakkaðl
augunum á Dahl; það var auðséð, að
honum gazt ekki að uppástungunni.
„Röðin er komin að mér, Lincoln",
varð Surrey að orði. Hann leit biðj-
andi á Dahl.
Dahl leit spyrjandi á Alison.
Hún hristi höfuðið. „Þú vilt vonandi
ekki eiga það á hættu, að brotið spill-
ist aftur, einmitt þegar það má heita
gróið?" spurði hún vingjarnlega, en
með festu. „Þótt þú kennir ekkl bein-
linis sársauka lengur, ertu ekki enn
orðinn maður til að beita öxinnl".
Surrey hugðist hreyfa mótmælum,
en fann augnaráð hennar hvlla á sér,
einlægt en fast, og hann geröl sér
ljóst, að það var eingöngu sjálfs hans
vegna, að hún hagaöi orðum sinum af
slíkri hógværð I viðurvist hinna. Það
var hún, sem hafði hjúkrað honum
vikum saman af alúð og þolinmæði, og
bata sinn átti hann fyrst og fremst
henni að þakka, en á það minntist
hún ekki; vissi að hann mundi skilja
það samt og haga sér samkvæmt Þvl.
Þótt ræða hennar minnti á rósablöð,
lágu þyrnar faldir á bak við þau,
hugsaði hann með sér og þagði.
Prowse starði framundan sér. Svo
dró hann rennilásinn á svefnpokan-
um skyndilega niður og reis upp;
skreið úr hinu mjúka og hlýja hýði
sinu með nokkrum erfiðismunum,
einkum fyrir það, að hann hafði ekki
nennt að taka af sér stígvélahnallana
áður en hann skreið i það. Loks stóð
hann á báðum fótum í allri sinni lengd
rétt hjá arninum, horfði enn á Alison,
gaut augunum síðan sem snöggvast á
Surrey. „Hvar skyldi Sam Burd vera
niður kominn?" spurði hann. Surrey
kipptist við.
„Þegiðu", svaraði Dahl.
Prowse beindi augnaráði sinu enn
til Alison og tók að raula lágt. And-
artaki síðar lagði hann báðar hendur
á þjó sér, eftir að hafa vermt Þær við
eldinn.
„Haltu kjafti, Prowse", mælti hann
ertnislega. „Hvað vildirðu gefa fyrir
vænt staup af brennivíni, Lincoln?"
Hann leit glottandi á jarðfræðinginn.
Ósjálfrátt brá Dahl tungunni um
varir sér.
„Nú er nóg komið, Carl“, mælti
Surrey hranalega. Dahl hefur háð sína
baráttu, hugsaði hann. Eg segi það
fyrir mig, að ég hefði ekki á móti
hressingu eins og á stendur.
Prowse brá hendinni að vöngum
sér og gróf gómana í skeggið. Surrey
sem gerði ráð fyrir að hann hefði nýja
atlögu að Dahl I undirbúningi, fann
reiðina og andúðina vakna með sér.
Fann að það var ekki víst, að hann
gæti stillt sig til lengdar gagnvart á-
reitni þessa slána.
En Prowse virtist hafa eitthvert
hugboð um, að til væru takmörk, sem
sér væri hollast að virða. „Hafið þið
heyrt skrýtluna um auðkýfingana I
New York, sem fóru á hverju hausti
á laxveiðar norður I skógana I Ont-
ario?" spurði hann og virti þau fyrir
sér, hvert af öðru.
Alison varð ein til svara. „Ekkl ég“,
sagði hún. „Eg er hrædd um, að ég
hafi ekki heyrt sérlega mikið af
skrýtlum um ævina", bætti hún við,
hálft I hvoru afsakandi, en það var
auðheyranlegur áhugi I röddinni.
Greatorex setti upp tortryggnisbros,
og það fór ekki fram hjá Prowse. „Jú,
jú, ég geri mér það fyllilega ljóst, að
ung stúlka er meðal okkar", varð
honum að orði, og bjó sig undir að
hefja frásögnina. „Þetta voru sem
sagt nokkrir auðkýfingar, sem höfðu
gert eins konar félag með sér; skruppu
þetta á hverju hausti sér til gamans
og hressingar og spöruðu ekkert til
við undirbúninginn, höfðu með sér
bát og ræðara og hvaðeina, til þess
að ferðalagið og dvölin þarna inni á
ðbyggðunum yrði þeim sem þægileg-
ust... .Og svo var það eitt haustið, aö
nýr félagi bættist I hópinn, náungl,
sem aldrei hafði farið I slíkt ferða-
lag áður...."
Surrey rétti úr fótunum. Maður
vissi aldrei á hverju var von, þegar
Prowse var annars vegar; ekkl fyrir
það að hann skorti smekk eða dóm-
greind, heldur var hann að því leyti
eins og kettirnir, að hann viðurkenndi
ekki nein lög eða reglur I umgengni
við aðra, heldur fór þar að eigin geð-
þótta, og terrði út klærnar, þegar
honum bauð svo við að horfa.
„Þessi náungi vildi sem minnst láta
á þvi bera, að hann væri eins konar
nýgræðingur I hópnum, sizt af öllu
gera sig beran að fáfræði með
heimskulegum spurningum. Þvert á
móti vildi hann gera allt til þess að
þeir hinir litu á hann sem fullgildan
félaga, er stæði þeim á sporði I einu
og öllu. En samt sem áður var eitt,
sem hann fékk ekki með neinu mótl
skilið, og vakti með honum slíka for-
vitni, að hann varð að taka á öllu sinu
viljaþreki til Þess að spyrja ekki neins.
Það var í sambandi við Indiánakerl-
ingu, afkáralega ljóta og andstyggi-
lega, feita subbu, sem alltaf sat I stefni
eins bátsins, og hafðist ekkert að....
tók aldrei hendi til neins, bara sat
þarna eins og skessa.... “
Greatorex tók að ókyrrast. „Heyrðu
Carl... .ertu viss um, að þessi saga
þin sé... .þú skilur.... ?“
Prowse leit sem snöggvast á hann,
ekki laust við illkvittni, og hélt áfram
frásögn sinni, eins og ekkert hefði i
skorizt. „Þessir karlar voru ekki neitt
viðbundnir. Þeir réðu sjálfir tima sin-
um, og voru ekkert að flýta sér; höfðu
ekki fastákveðið neitt um það, þegar
lagt var af stað, hvenær haldið yrði
af stað heimleiðis aftur. Og loks gat
náunginn ekki lengur á sér setið.
Hvers vegna erum við að væflast með
þessa Indíánakerlingu? spurði hann
formálalaust".
„Carl....“, greip Greatorex fram 1
fyrir honum.
Prowse glotti, neri nefið og starði
í eldinn. „Og hverju haldið þið, að þeir
hinir hafi svarað? Jú....við tökum
alltaf slika kerlingu með okkur á
hverju hausti, þá ljótustu og leiðustu,
sem við getum fundið. Við erum allir
okkar eigin húsbændur, skilurðu, og
óbundnir af dagatali og öðru þess
háttar. En þegar við verðum þess
varir, að okkur er farið að lítast sæmi-
lega á kerlinguna, vitum við hvað
klukkan slær... ,að þá er ekki seinna
vænna að snúa heim".
Prowse hallaði höfði á bak aftur og
hló ákaft, og Greatorex gamli, sem
var því fegnastur að Prowse skyldi
ekki stofna þeim í neinn vanda í þetta
skiptið, tók undir hlátur hans með
lágu kumri. Þeim Surrey og Dahl
varð báðum litið til Alison.
Hún hló ekki. Svipur hennar var
óræður — það var eins og hún væri
að leitast við að skilja eitthvað til
hlítar, sem hún vildi þó um leið forð-
ast að skilja.
„Er sögunni lokið?" spurði hún
Prowse. „Það er eitthvað, sem hlýtur
að hafa farið fram hjá mér...."
Hlátur Prowse hljóðnaði. Hann leit
á stúlkuna og skipti litum. „Nei, nú
gengur fram af mér“, tautaði hann á-
sakandi.
„Láttu það ekki á þig fá, dóttir
góð“, varð Greatorex gamla að orði.
„Þegar allt kemur til alls, er ekki
vist að sagan hafi verið svo sérlega
fyndin".
Dahl notaði tækifærið til að beina
athygli þeirra að öðru. Honum varð
litið á norðurvegg kofans, þar sem
rifan var miUi bjálkanna. „Hafið þið
tekið eftir því, að snjóstrokan stend-
ur ekki inn þarna lengur?" spurði
hann.
Um leið tók Surrey eftir því, að
vindhvinurinn á þaldnu var þagnað-
ur. Hann lagði við hlustir, úti fyrir
virtist allt dottiö I dúnalogn. Hann
reis á fætur, værðarmókinu var
skyndilega af honum svipt, og þegar
hann gekk út að dyrunum, steig hann
ósjálfrátt svo fast niður fótum, að
bjálkarnir í gólfinu brökuðu við. Hann
greip um málmsnerilinn á hurðinni,
ýtti fast á, svo neðri brún hennar
sópaði mjöllinni frá dyrunum eins og
plógur, en þegar hann hugðist sleppa
Framhald i næsta blaði.
YIKAN 25