Vikan - 04.10.1962, Blaðsíða 36

Svarta rúðan
Framhald af bls. 18.
að fara úr skyrtunni. Það var eins
og grannur kroppur hans ætlaði að
eyða þeirri litlu orku, sem hann átti
tU, við að losa hann úr þessari flík.
„Hættu við að fara úr skyrtunni,
Gilli. Ef þú hefðir þorað á eftir
henni móður þinni, þá væri ég hér
ein, og þá hefði enginn verið til að
sinna þessum duttlungum í mér“.
Hún horfði á drenginn með vax-
andi áhuga.
„Hlýddu því barn, farðu aftur í
ermina. Þú nærð hvort eð er ekki
upp fyrir þennan glugga, sem er
upp undir þaki“.
Drengurinn hætti við að ná skyrt-
unni. Um stund sat hann aðgerðar-
laus og horfði á gömlu konuna.
„En draugar, amma? Draugar geta
komizt upp á rúðuna“.
„Talaðu ekki svona óvirðulega,
drengur. Það eru bara til svipir
manna, og þeir eru ekki verri en
hverjir aðrir mennskir menn".
Drengurinn rykkti skyrtunni fram
yfir höfuðið svo brast og brakaði í
henni.
„Þú ættir ekki að gera þetta, Gilli.
Það er ekki að vita að það borgi sig“.
En nú hafði honum tekizt að kom-
ast úr, og þarna sat hann á þófnum
og stuttum nærbolnum, áberandi
hálslangur og horaður.
Ég held hann verði aldrei að
manni, hugsaði gamla konan, það
væri miklu frekar telpan, hún fór
sínu fram þó hún væri slegin utan
undir.
Gamla konan geispaði. Ójá, það
36 VIKAN
sótti að henni svefn. Kannske þessi
óhugur, sem hafði verið henni svo
nærri í kvöld, væri nú loksins að
yfirgefa hana. Hún reyndi að fjaðra
upp sængurbleðilinn og ná í eitt
hornið upp á vangann. Já, þetta var
gott. Það fór vel um hana núna.
Henni fannst hún liggja á gömlu,
hlýju fiðursænginni sinni, sem hún
missti í brunann, og nú var hún eig-
inlega ekkert svöng, bara syfjuð.
Drengurinn gaf henni homauga.
Hún var þá sofnuð, ekki var það
skemmtilegra fyrir hann að híma
hér einan og góna í svarta rúðuna.
Bezt hann hengdi skyrtuna yfir
hana.
Hann tók skammel, sem stóð við
rúm ömmu hans og setti það við
gluggann. Svona, nú náði hann upp
í loft. — Næst var að máta skyrt-
una. Jú, hún náði fyrir rúðuna, að
mestu leyti, ef neglt var í ermarn-
ar. Já, að negla í ermamar, hvaða
lifandi ráð átti hann að hafa með
það? — Jú, þarna voru bandprjón-
arnir hennar Ingu, hann gæti reynt
að festa með þeim.
Gilli flýtti sér ekkert. Hann sótti
prjónana og gekk hægt, því hávaðinn
var óþægilegur í þessari þögn. Hann
steig á bláendann á skammelinu, en
þá sporðreistist það. Andartak missti
drengurinn jafnvægið, og um leið
rak hann höfuðið í rúðuna, og án
þess hann vissi hvort hún brotnaði
eða ekki, þaut hún sína leið út í
myrkrið.
Þarna stóð hann og starði í rúðu-
lausan gluggann, þar til hann fann
kuldahroll fara um sig, þá fór hann
að átta sig. Líklega var ekki minni
þörf á að setja skyrtuna fyrir núna.
Gilli tók upp skyrtuna, sem hafði
fallið á gólfið, færði til skammelið
og tók prjóninn úr gluggakistunni,
hann hafði fallið þar úr höndum
hans, þegar hann hnippti við rúð-
unni. Hann reyndi að festa prjón-
inn i hálffúið þilið, en það var furðu
seigt fyrir, svo verkið var ekki í
fljótheitum unnið, og áður en varði
hafði skyrtan hans lent út um rúðu-
lausan gluggann, golan greip hana
og hún hvarf hljóðlaust út í myrkr-
ið.
Nú jæja. Það virtist allt snúast
öfugt fyrir honum í kvöld, betur
hann hefði haft kjark í sér til að
láta slá sig utan undir og elta, eins
og Inga. Hvað myndi móðir hans
segja nú? Honum fannst hann sjá
dökk augu hennar, sem stundum
minntu hann á glóandi kúlur. Dreng-
ur;nn leit niður til þess að forðast
tillit hennar, en mannaði sig von
bráðar upp aftur. — Uss, en sú vit-
leysa, hann var einn í herberginu
með gömlu ömmu sinni sofandi.
Það kom kaldur súgur frá glugg-
anum og Gilli fann regndropa skella
á andlit sitt. — Árans rúðan skyldi
fara svona — og skyrtan hans á eft-
ir. Þetta hvort tveggja hafði farið
óviljandi, en nú fékk hann brenn-
andi löngun til þess að henda ein-
hverju út í myrkrið. Hann þreif
prjóna Ingu, sem ekki gátu lengur
orðið honum að liði, og kastaði þeim
út.
Gilli hélt niðri í sér andanum og
hneigði höfuðið, þegar hann heyrði
þá skella í stéttinni. Átti hann að
henda einhverju öðru? Kannske
bókinni? — Hann seildist eftir henni
út á koffortið. En allt í einu hikaði
hann. Hann sá fyrir sér úfið hár og
stingándi augu móður sinnar. —
Nei, hann mátti ekki kasta þessari
bók, pabbi hans hafði átt hana.
Þetta var gömul ljóðabók. Þegar
amma hans var hress, söng hún úr
henni, sér til ánægju. — Þarna svaf
amma. - Já, hún svaf, og hann var
aleinn i húsinu. Þrátt fyrir kulda-
gjóstinn svitnaði hann við tilhugsun-
ina. ■— Átti hann að vekja hana? —
Trúlegt var hún ærðist af angist, ef
hún vissi hvað hann hafði gert, —
að nú var engin rúða lengur í glugg-
anum hennar og engin skyrta til þess
að útiloka myrkrið. — Svona fór
það. —• Hann langaði til að gráta,
en harkaði af sér. Hann fann ekkert
til. — Hvers vegna átti hann að
gráta, enginn hafði barið hann.
Drengurinn horfði á litla lamp-
ann hennar ömmu sinnar. Honum
brá, þegar hann sá hvað hann ósaði.
Hann reyndi að skrúfa niður kveik-
inn, en allt stóð klikkfast, hann gat
ekki hreyft „skrúfið", hvernig sem
hann fór að. — Ef að kviknaði nú
í húsinu hjá þeim? - - Það yrði voða
hiti og þau myndu brenna, bæði
hann og amma hans. — í dauðans
angist blés drengurinn ofan i lampa-
glasið og á næsta augnabliki stóð
hann í kolsvarta myrkri.
Hann var alveg hissa á sjálfum sér.
Allir utan hættu, suður gefur.
A
V
♦
*
10-5-3
A-6-4
10-8-5-4-2
7-6
Suður
2 grönd
3 tíglar
pass
A
V
♦
*
K-D-G-9
5-2
K-6-3
G-9-5-3
N
V A
S
7-6'4
y K-G-9-3
+ 9-7
Jf, 10-8-2
*
♦
*
Vestur
pass
pass
pass
A-8-2
D-10-8-7
A-D-G
A-K-D-4
Norður
3 lauf
3 grönd
Austur
pass
pass
Útspil spaðakóngur.
Þessari martröð lauk þegar vest-
ur vaknaði. Hann spilaði vörnina
gegn þriggja granda samningi suð-
urs.
Suður gaf kóng vesturs, en drap
drottningxma og spilaði tígulás og
síðan tígulgosa.
Láti vestur kónginn og komi
austur með drottninguna, þá getur
sá fyrrnefndi pakkað saman. Gefi
vestur hins vegar og þá spilar suð-
ur drottningunni, þá er ólíklegt að
vestur lifi skömmina af. Sagnhafi
fer síðan inn á hjartaás í borði og
tekur frítíglana.
Eftir langa umhugsun lét vestur
kónginn og var í þann veginn að
hólka í sig spaðaslögunum, þegar
eðlisávísunin sagði honum að staldra
við.
Ef austur á hjartakóng er hægt
að setja spilið niður, en aðeins ef
vestur spilar hjarta áður en hann
tekur spaðaslagina. Ástæðan er sú,
að suður kastar tíguldrottningunni
í þrettánda spaðann og hefur síðan
efni á því að drepa á hjartaásinn
strax. Hann fær einn á spaða, einn
á hjarta, fjóra á tígul og þrjá á lauf.
Vestur spilaði því hjarta — og
martröð hans breyttist í þægilega
drauma.