Vikan - 04.10.1962, Blaðsíða 38

fullt af þessu dóti hjá ykkur þess-
um krakkagörmum, sem aldrei gerið
neitt nema óhlýðnast
Jæja, það var alltaf eitthvað. Telp-
an stundi. Það var lítið gaman að
eiga heima hér.
Bærinn var lokaður, eins og þegar
þær skildu við hann. Þær fóru inn
og lokuðu á eftir sér.
„Því heldur þú ekki áfram?“ sagði
konan og hnippti við telpunni.
„Ég veit það ekki. Ég þori ekki,
mamma“.
„Mér liggur við að slá þig fyrir
bannsetta heimskuna", sagði konan.
„Hvað skyldi ég verða að segja,
eina manneskjan á heimilinu með
viti, ef svo má segja“. — Hún struns-
aði inn í eldhúsið, og innan stundar
hafði hún kveikt á eldhúslampanum,
sem bar heldur lélega birtu.
Hún tók ljósið, bar það upp stig-
ann, sem lá úr eldhúsinu upp á loft-
ið, og leit inn í herbergið sitt. Þar
var enginn.
Inga leit á móður sína, en þorði
ekkert að segja. Hún hugsaði til þess
með skelfingu, hvar Gilli myndi
vera.
Konan leit aftur fram á ganginn,
einhver dýrslegur ótti skein úr aug-
um hennar. Þá tók hún eftir, að
dyrnar að kompunni hans Jónsa
MANAOAR
. RITIÐ
í hyerjum mánuði.
voru opnar. Hún fór óeðlilega hratt
yfir ganginn. Það brast hátt í hurð-
inni, er hún opnaði hana betur. —
Jú, eins og hún hafði ímyndað sér,
strákurinn lá þarna steinsofandi.
Inga horfði áköf á rautt andlit
Gilla, þar sem hann svaf með opinn
munninn.
„Mamma, af hverju er hann Gilli
svona rauður?"
„Rauður“, át hún eftir. „Heldurðu
að það sé ekki ylur í bólinu hans
Jónsa?“
„Á ekki að vekja hann Gilla?“
„Bull er þetta krakki. Hvað held-
ur þú að ami að honum steinsof-
andi?“
„En amma, — eigum við ekki að
horfa inn til hennar?"
„Hættu þessu rausi og komdu þér
í rúmið“.
Inga rölti ólundarlega á eftir
mömmu sinni fram ganginn og inn
í herbergið þeirra.
„Mamma, á ég ekki að borða?“
„Borða. Þú ferð að sofa, Inga mín“.
„Mig langar í mjólk“.
„Þú veizt, að engin mjólk er til
fyrr en á morgun. Ég fer ekki und-
ir kúna nema í annað málið, hún er
alveg að þorna. Hún á líka að bera
fyrir iól. — Farðu að hátta. geyið
mitt, ég skal sækia handa þér brauð-
bita niður, ef þú gerir þig ánægða
með það“.
Þegar InfJa vaknaði um morgur.inn
eftir var orðið albjart. Hún heyrði
vlfrið í vindinum og sólin sást við
n» við á milli skýjanna, sem þutu
fram og aftur í margs konar mynd-
um.
f einni svipan mundi telpan eft-
ir bróður sínum, rautt og sveitt and-
lit hans var henni ennþá miög í
minni. Hann Gilli, sem alltaf var
vanur að vera fölur í framan, eins
og pabbi þeirra hafði verið. En í gær-
kvöldi leit hann allt öðru vísi út,
og telpan var í senn undrandi og
forvitin að heyra hvað hann segði.
Mitt í þessum hugleiðingum stóð
drengurinn í dyragættinni. Hann
var rétt eins og venjulega, fölur og
augun stór og starandi.
„Því svafstu ekki i þínu rúmi,
Gilli?“
„Af því bara“.
„Því ertu milliskyrtulaus?"
Gilli varð vandræðalegur og
horfði niður á sig. — „Ég á eftir að
fara í peysu“, sagði hann ólundar-
lega.
Hann fór í rúmfletið sitt, rótaði
í því til fóta og von bráðar dró
hann þar upp sauðsvarta peysu. Hún
var orðin þröng og léleg, en samt
ætlaði hann í hana svo ekki yrði
rætt um milliskyrtuleysið á honum.
, „Leiddist þér, Gilli?“
M „Auðvitað ekki. Þú verður heima
■filnæst þegar mamma fer að heiman“.
Inga roðnaði, en sagði ekki neitt.
Hún heyrði að móðir þeirra kom
upp stigann og gekk beint inn til
ömmu þeirra.
Konan rak upp hátt óp. Börnin
voru svo óvön slíkri upphrópun, að
þau þutu bæði fram í dyrnar á her-
bergi gömlu konunnar.
Þvílík sjón. Rúðan var hreinlega
horfin úr glugganum, svo regnið
hafði komizt óhindrað að rúmi
gömlu ömmu þeirra. Lampinn henn-
ar lá brotinn úti á gólfi og sjálf lá
hún dáin í rúminu sínu.
„Þvílík undur, sem yfir þetta
heimili dynja“, tautaði móðir þeirra.
„Það eina, sem fleytti mínu heim-
ili, var meðgjöfin með tengdamóður
minni“.
Inga varð allundrandi á þessari
hugarfarsbreytingu mömmu sinnar,
hafði henni ekki alltaf fundizt
amma þeirra vera þeim til byrði?
„Ég verð að finna prestinn. Þið
látið ekkert til ykkar heyra, krakk-
ar“, sagði móðir þeirra og ýtti þeim
út á ganginn.
Inga hljóp aftur inn í herbergið
ov smeygði sér upp í rúmið sitt. Hún
leit ekki á bróður sinn og sá þess
vegna ekki, að hann var fölari og
glærari en nokkru sinni fyrr.
„Aumingja gamla amma“, sagði
Inga. — ..Líklega hefur rúðan brotn-
að. svo sálin kæmist einhvers staðar
út“ — Og hún starði á sólskins-
blettina á gólfinu.
Drengurinn bagði. Bezt var að
hafa ekki of mörg orð, fyrst enginn
nema hann vissi, hvers vegna rúðan
var ekki í glugganum. jr
^Tánið
Framhald af bls. 11.
hlustaði á hljóðið í vélinni, eins o
það væri það eina, sem hann hefc
áhuga á.
Hún leit tortryggnislega á hann o
svaraði ekki.
— Margir af viðskiptavinum mfr
um á verkstæðinu vinna við leil
húsin, hélt Jim áfram. Sportbíi:
inn, sem ég var að gera við þega
þér komuð, er eign Steve Johnsoi
s j ónvarpsleikst j órans. Hafið þé
nokkum tíma unnið hjá honum?
— Ég hef aldrei haft neina vinm
Það er þannig leikkona, sem ég e:
sagði stúlkan þrjózkulega. Ég hf
verið í London í sjö mánuði og he
enn enga vinnu fengið. Ég hef a
visu unnið við afgreiðslu öðr
hverju, en ég hef fengið nóg £
þessu. Nu fer ég heim.
, — HXers vegna farið þér ekki o
Íahð*V,lð Steve Johnson? sagði Jin
Segið honum, að ég hafi sent yðu:
Að þér hafið sent mig?

— Ég get líka hringt til hans, ef
þér viljið það heldur.
— Haldið þér, að þér fáið sam-
band við hann?
Jim kinkaði kolli og brosti.
— Hann elskar sportbílinn eins
og barnið sitt og það vill svo til
að ég er læknir barnsins. Ég fæ
ábyggilega samband við hann.
Jæja, hvað segið þér um það?
— Ég þakka fyrir, en ég vil
hvorki hitta Steve Johnson eða
neinn annan. Ég gæti ekki þolað
það, að missa alla von í eitt skipti
enn.
— Hvað ætlið þér að gera meðan
ég geri við bílinn? Standa á verk-
stæðinu?
— Hvað meinið þér?
— Hann verður í fyrsta lagi til-
búinn í fyrramálið. Hann stanzaði
við' rautt liós á St. James Street
og fór út úr bílnum. Fljótar nú,
skipaði hann fyrir.
— Um hvað eruð þér að tala?
— Flýtið yður nú áður en það
græna kemur. Farið strax og talið
við Johnson. Þegar þér komið aft-
ur, verð ég búinn að athuga hvað er
að bílnum, sagði hann. Farið núna
strax. Ég hringi til hans og segi
honum, að þér séuð á leiðinni.
— Nú hef ég aldrei heyrt annað
eins ... sagði Ann og klifraði út
úr bílnum. Bílarnir þeyttu hornin
að baki þeim. Jim fór aftur inn, en
Ann stóð kyrr á götunni.
— En lít ég ekki hræðilega út?
Hárið á mér ... hrópaði hún.
— Hann hefur áreiðanlega séð
það svartara, kallaði Jim. Við sjá-
umst á eftir.
Mr. Johnson beið hennar. Jú, jú,
bílaviðgerðarmaðurinn hafði hringt
og sagt honum hve mikla hæfileika
hún hefði. Svo sagði hann:
— Jæja, við sjáumst þá á æfing-
unni klukkan ellefu á morgun. Þeg-
ar Ann kom hálftíma seinna á verk-
stæðið, var hún alveg rugluð. Hún
bara stóð í dyrunum og starði inn.
Hún gat varla trúað því, að loks-
ins, eftir hálfs árs baráttu, hefði
hún fengið fyrsta hlutverkið — og
á svona auðveldan hátt.
Svo sá hún manninn, sem komið
hafði þessu af stað. Hann lá ennþá
undir bíl og hún gekk til hans,
kraup á kné á dagblað og reyndi
að tala við hann.
— Halló aftur, sagði hún. Ég
fékk vinnu.
— Það var ágætt, sagði Jim og
brosti til hennar. En ég sé nú, að
það mun taka nokkra daga að gera
við bílinn.
— Mig langar svo til að þakka
yður ...
— Það tekur því ekki að minn-
ast á það.
Ann stóð upp.
—- Ég mun búa hjá vinkonu
minni næstu daga. Má ég láta dótið
mitt vera hér í bílnum?
— Það er alveg öruggt þar. Ég
skal muna eftir að vökva blómin
öðru hverju fyrir yður.
— Það er fallega gert af yður.
— Verið þér þá sælar á meðan.
Það var ekki fyrr en eftir tvo
daga, að hún hafði tíma frá æfing-
unum til þess að fara aftur á verk-
stæðið.
— Ég hef haft svo mikið að gera,
hrópaði hún glaðlega, þegar hún
kom auga á hann.
— Mr. Johnson sótti bílinn sinn
í gærkvöldi. Hann sagði, að þér
væruð stórkostlegar í hlutverkinu.
— Ég get sagt yður dálítið ein-
38 VIKAN