Vikan - 04.10.1962, Blaðsíða 40

Þér njótið vaxandi álits
þegar þér notið
Blá Gillette Extra rakblöð
í*ér getið verið vissir um óaðfinnanlegt útlit yðar, þegar þér notið Blá Gillette
Extra blöð, undrablöðin, sem þér finnið ekki fyrir. Eó skeggrótin sé hörð eða
húðin viðkvæm, pá finnið þér ekki fyrir blaðinu ef notuð eru Blá Gillette Extra.
5 blöð aðeins Kr. 20.50.
Gillette
er eina leiðin
til sómasamlegs
raksturs
® Gillette er skrásett vörur^^rut.
kennilegt. Nú er mér alveg sama,
hvort ég er góð í hlutverkið. Ég er
bara svo fegin að ég fékk vinnu við
sjónvarpið.
— Hvað er svona dásamlegt við
sjónvarpið? spurði Jim.
— Það er vegna foreldra minna.
í sex mánuði hef ég verið að segja
þeim frá hlutverkum, sem ég hafi
leikið í sjónvarpinu, en sagt þeim,
að það hafi aðeins verið í útsending-
um innan London, sem þau hafa
ekki getað séð heima í Bradford.
— Þér eruð ekki sú fyrsta, sem
býr til svona sögur, sagði hann.
— En nú geta þau séð mig. í
hverju sjónvarpstæki í Bradford
horfa íbúarnir á mig. Hún leit upp
til hans og fann, sér til skelfingar,
að henni fannst vænt um þennan
olíuslettótta viðgerðarmann með
kuldalegu röddina.
— Er bíllinn minn tilbúinn?
spurði hún.
Hann kinkaði kolli.
— Við skulum aka honum til
reynslu.
Þau þrengdu sér inn í framsæt-
40 VIKAN
ið eins og þau gerðu þrem dögum
áður, og svo óku þau út á Picca-
dilly.
— Það heyrist ekki frekar í vél-
inni en þetta væri Rolls-Roycebíll,
sagði Ann. Hvað hafið þér gert við
hann?
— Ég gerði bara við hann.
— Endist hann til Bradford núna?
— Ég get gefið yður skriflega
tryggingu fyrir því, ef þér viljið.
— Ég fer þangað strax eftir sýn-
inguna á laugardagskvöldið.
— Látið nú ekki svona kjána-
lega. Þér getið ekki farið núna.
Þér fáið nóg af tilboðum fyrst þetta
tókst svona vel.
— Nei, sagði Ann. Hefði ég ekki
komizt í eitt einasta stykki, hefði
ég alltaf hugsað um Lundúnadvöl-
ina með trega, en núna — núna
hef ég þó bjargað heiðrinum.
— Mér skilst að það sé mikil-
vægt, sagði hann.
— Ég skal segja yður, sagði Ann,
að ég er ekki sérlega vel fallin tií
leikhússlífs. Sífelld hlaup frá ein-
um umboðsmanni til annars, vita
— nei, ég hef átt mitt Lundúna-
ævintýri. Nú ætla ég að setjast að
einhvers staðar í ró og næði.
— Giftast og eignast böm, geri
ég ráð fyrir?
— Er nokkuð athugavert við
það?
Jim ók inn í umferðina við
Leicester Square.
— Bíllinn gengur bara vel, er
það ekki? sagði hann glaðlega.
Ann sat þögul. Allt í einu hafði
hún engan áhuga lengur fyrir
gamla bílnum sínum. Fyrir nokkr-
um mínútum hafði hún verið him-
inlifandi yfir að losna frá London.
Nú var hún eyðilögð yfir því. Hún
gat ekki skilið hvað gengi að sér.
Við umferðarljósin á Charing
Cross neyddist Jim til að stanza.
Karlmannsrödd hrópaði á hann og
Jim sneri sér við. Á gangstéttinni
stóð höfðinglegur maður. Ann
þekkti hann strax. Þetta var fræg-
ur leikari, sem einnig hafði leikið
í mörgum kvikmyndum, en lék nú
í einu af fínustu leikhúsunum í
West End.
aldrei hvort maður á til næsta máis
— Sæll, Cyril! hrópaði Jim.
Bílarnir flautuðu bak við þau,
og Jim ók af stað i átt að Trafalgar
Square.
— Var þetta ekki Cyril Musgrove?
spurði Ann. Hann stendur þarna
og horfir á eftir yður.
— Ég hefði átt að stanza og tala
við hann.
— Það hefðuð þér átt að gera,
muldraði Ann. Hún horfði á hann
athugul.
—"En ég hef annað að gera.
Þögul óku þau undir Admiralty-
bogann, en þá gat Ann ekki lengur
ráðið við forvitnina.
— Hvernig þekkið þér Cyril
Musgrove? spurði hún varfærnis-
lega. Lætur hann kannski líka gera
við bílinn sinn á verkstæðinu hjá
yður?
Jim sneri sér að henni og brosti.
— Þetta var mjög skynsamleg
ályktun, sagði hann.
Bæði þögðu nokkra stund.
— Nú líkar mér allt í einu ekk-
ert vel við yður, sagði hún.
— Það var leiðinlegt, svaraði
Jim, því að mér líkar ákaflega vel
við yður — allt of vel.
— Ég held að þér leynið mig
einhverju. Ég finn það á mér.
— Það er ekki fallegt að vera
tortryggin.
Nú var aftur rautt ljós við St.
James Street, og meðan þau stönz-
uðu sagði Jim:
— Ég er að hugsa um að fara
með yður norður á bóginn.
—■ Hvað eruð þér að segja?
— Þetta er löng ferð og það er
skemmtilegt fyrir yður að hafa fé-
lagsskap. Við getum kynnzt betur
á leiðinni. Svo get ég hitt fjölskyldu
yðar, þegar við komum til Bradford.
Það er vissara, það er ómögulegt
að segja hvað getur komið fyrir.
— Það er komið grænt ljós, sagði
Ann.
— Ég er ekki litblindur, sagði
Jim og ók nú að verkstæðinu.
— Ég verð að borga yður fyrir
alla þessa vinnu. Hve mikið verð-
ur það?
— Fimmtíu pund.
— Fimmtíu pund! hrópaði hún.
Eruð þér ekki með réttu ráði?
— Þér verðið að skilja það, að
ég varð að setja alveg nýjan mótor
í bílinn.
— Hvaðan á ég að fá fimmtíu
pund, sagði Ann.
— Því var ég nú líka að velta
fyrir mér, sagði Jim rólega.
— Heyrið þér nú. Sjónvarpið
borgar ekki fyrr en tíu dögum eftir
sýningu. Þá fæ ég sextíu pund, og
og þau senda þeir til Bradford. Get-
ið þér treyst mér?
— Já, já, ég get beðið eftir pen-
ingunum þar, sagði Jim.
— Af hverju látið þér svona?
hrópaði Ann. Þér getið ekki farið
með mér til Bradford.
— Ég verð að sjá um, að þér
skemmið ekki vélina. Ég á hana
enn. Hann fór út úr bílnum og
tók bíllyklana með sér.
Hann stóð og vingsaði lyklunum
fram og til baka. Hún var að verða
viti sínu fjær af reiði og hefði með
köldu blóði getað drepið hann á
stundinni.
— Ég hef gott af að taka mér
dálítið frí, sagði hann. Aðstoðar-
maður minn getur hæglega séð um
verkstæðið á meðan.
— Hafið þér aðstoðarmann?
— Já.
Hann sneri sér við og gekk inn