Vikan - 10.01.1974, Blaðsíða 32

Sakamálasaga
eftir Carter Dickson
MORÐ I
Nú varð hann ofsahræddur. Bráðum
mundi bálreiður leigjandinn hella sér yf-
ir hann og kalla hann þjóf eða að minnsta
kosti snuðrara. En þegar hann ætlaði að
ryðjast til dyra, rakst hann næstum á
annan gest i þessari skökku íbúð. Þessi
gestur sat hreyfingarlaus i hæginda-
stól....
Hljomsveitir hömuðust og sjö
sólir voru á lofti — en hvort-
tveggja þetta gerðist aðeins i
heila og hjarta hr. Ronalds Den-
ham. Hann gleiðbrosti til bila-
varðarins i Klúbbnum, sem
hjálpaði honum upp i leigubilinn.
Hann brosti út undir eyru til
leigubilstjórans, og sömuleiðis til
næsturvarðarins, sem hjálpaði
honum út heima hjá honum i
Soloanestræti, og hafði mikla
löngun til að rétta peningaseðil að
hverjum sem hann sá.
Auðvitað hefði Ronald Denham
þverneitað þvi, að hann hefði
fengið ofmikið að drekka. Satt
var það að visu, að hann hafði
verið i einhleypingagildi til að
fagna væntanlegu brúðkaupi hans
Jimmy Bellchesters. En Denham
hefði áreiðanlega haldið þvi
fram, að andinn hefði bara komið
yfir hann, og svo hafði hann sann-
að bindindissemi sina með þvi að
fara úr samkvæminu meðan
margir gestanna voru enn ófarn-
ir.
Eins og hann sjálfur hafði bent
á I ræðu, sem hann hélt, þá var
ekki nema mánuður þangað til
hann sjálfur ætlaði að giftast
henni ungfrú Anitu Bruce. Og
reyndar átti Anita heima i sömu
blokkinni og hann sjálfur og á
sömu hæð. Þetta fékk honum
mikillar gleði á heimleiðinni.
Eins og margir okkar hinna, var
Denham nú i þvi skapi að langa til
32 VIKAN 2.TBL.
að vekja fólk upp um hánótt til
skrafs. Hann velti þvi fyrir sér,
hvort hann ætti að vekja Anitu.
En i þvi iðrunarskapi. sem hann
nú var i, ákvað hann að láta það
ógert. Hann ætlaði ekki einu sinni
að vekja hann Tom Evans sem
bjó i ibúðinni með honum — enda
þótt sá reglusami kaupsyslumað-
ur ynni venjulega svo lengi fram-
eftir, að Denham kæmi heim á
undan honum.
Nokkrum minútum fyrir mið-
nætti beindi Denham göngu sinni
inn i forstofuna i Medici-húsinu.
Pearson næturvörður fylgdi hon-
um að sjálfvirku lyftunni.
— Allt f lagi, herra? spurði
Pearson i leiksviðshvisli. — Þér
ætlið ekki að fara að syngja, er
það?
— Sannast að segja, svaraði
Denham, sem hafði enn ekki dott-
ið þetta i hug, — þá langar mig
einmitt til þess. En við skulum
ekki syngja neitt ljótt, Pearson.
Heldur eitthvað blitt og við-
kvæmt, eins og til dæmis....
— Það mundi ég ekki gera i yð-
ar sporum. Hann er uppi, skiljið
þér. Við héldum, að hann ætlaði
til Manchester i dag, en hann
hætti við það og er uppi núna.
Þessi orð áttu við einvalda
Medici-hússins, Cellini-hússins og
Bourbon-hússins og nokkurra
tuga annarra leigukassa, Sir Rui-
us Armingdale, byggingajarl,
sem ekki einasta fyllti Lundúna-
borg með leigufbúðum með hús-
gögnum, heldur sýndi einnig
hreykni sina al' framleiðslu sinni
með þvi að búa þar sjálfur.
— Ég þarf enga sérstaka ibúð,
var haft eftir honum, og þá reiddi
hann upp hnefann, svo sem til
áherzlu... — Engan andskotans
kastala i Surrey eða höll i Park
Lane. Bara venjulega ibúð og alls
ekki af dýrasta tagi. Þar finnst
mér þægilegast og þar er mig að
hitta.
Svo var öllum þægindunum i
þessum ibúðum fyrir að þakka,
að fólk gerði sér að góðu allar
harðstjórnarreglurnar sem þar
riktu Og eins hitt, að allar ibúðir i
hverju húsi voru nákvæmlega
eins og öll húsgögn urðu að standa
á þeim stað, sem Sir Rufus ákvað.
Medici-húsið var i „Renaiss-
ance”-stil. Bourbonhúsið var i
„Lúðviks XV”-stil og herbergin
var ekki hægt að þekkja sundur,
nema á einhverjum lauslegum
smámunum, svo sem einhverju
skrauti á borði eða mynd á vegg.
En leigusamningar Sir Rufusar
ömuðust meira að segja heldur
við myndum. Þetta gramdist
mörgum, ekki sizt vegna þess, að
sjálfur var hann talsverður list-
safnari og oft höfðu birzt myndir
af honum við hliðina á einhverju
uppáhaldsmálverki eftir Creuze
EINSKISMANNS
HERBERGI